Dark Tranquillity
Апублікавана
у
Рэпартажы
65 Фота
Першы для мяне канцэрт, які цалкам адстаяў пад сцэнай. Канцэрт гурта з шортлісту самых улюбёных. Зь ім канкураваць могуць хіба што пабачаныя выступы Saturnus ды Iron Maiden.
Але хопіць залішняе суб’ектыўнасьці. Цёплым суботнім вечарам 24 траўня на фоне значных сусьветных спартыўных падзей у Менску была значная падзея металічнага плану. Dark Tranquillity, тыя самыя, чый унёсак у melodic death metal, ды ў метал увогуле, цяжка пераацаніць, гэтыя айцы прыехалі падараваць сьвята нам, беларускім прыхільнікам.
Клуб быў набіты галоднай на годны метал публікай. Разагрэвам выступалі масквічы Seducer’s Embrace. Здаецца, нядрэнна. Гэткі спраўны меладэз. Але нічым не зачапілі. Бывае так, калі граеш шаблоны, але прымушаеш верыць у іх шчырасьць – тады і публіка, і крытыкі задаволеныя. А бывае так, калі граеш – а табе водгукамі “ні аб чым, шаблоны, без душы” =) Я не вялікі крытык. Схільны судзіць як звычайны слухач. Гурт проста ўзяў і выканаў ролю супорту: разварушыў натоўп для Транквілаў. Аб самадастатковасьці тут гаварыць няма чаго. І адразу, забягаючы наперад. Харызма франтмэна – справа важная. Ты можаш быць Мікаэлем Станнэ, а можаш быць клоўнам з завучанымі рухамі. Дзяўчынка мая дадала, што вакаліст непрыемны, лысы з вусікамі. Але дзеля аб’ектыўнасьці: сьпяваць умее. Тым ня менш, народ рэагаваў добра. Ну і ок, усё самае смачнае – наперадзе.
Зараз цяжка вярнуцца ў самы пачатак. Але памятаю, што ўжо на першай песьні спазнаў драйв праз рытмічную пульсацыю танцпляцу ад энэргетыкі, шчодра дасылаемай музыкамі Dark Tranquillity. А потым знайшоў сябе пад самай сцэнай. Мікаэль быў настолькі жвавы і адкрыты, што “абслугоўваў” усю залу. Ціскаў рукі, нікому не адмаўляў у абдымках зь ліку тых шматлікіх, што вылазілі на сцэну. Вельмі просты і адкрыты дзядзька. А гітарысты цікавыя асобы. Дзядок Ніклас быў вельмі сумны, ажно шкада яго. Аніякіх эмоцый акрамя засяроджанасьці. Але пры гэтым усё ж махнуў пару разоў галавой, значыць такое ўспрыманьне музыкі на сцэне ў чалавека. А рытм-гітарыст Марцін даволі ўважліва разглядваў людзей пад сцэнай, але таксама без эмоцый. Яшчэ на сцэне былі ўдарнік, клавішнік і тэхнік. А вось басіста не было. Не знайшлося такога чалавека, хто б уліўся ў калектыў, які разам ужо больш за 20 гадоў.
Сэтліст складзены быў ідэальна, з улікам прызнаных хітоў. Удала разьмеркаваны па настроі. Ужо ў пачатку мы пачулі хвосткую “Lost to Apathy”, у самай сярэдзіне была “The Mundane and the Magic” з жаночымі партыямі ў запісу, а кульмінацыя адбывалася на трэцяй чвэрці сэту: працяглая напружаная “Iridium” перайшла ў дынамічную “Terminus (Where Death Is Most Alive)”. Там ужо былі і “There In”, і “Final Resistance”. А дэсертам да ўсяе смакаты была “Misery's Crown”. Суправаджалася гэтая справа цудоўным відэашэрагам з абстракцый, урыўкаў відэа, ключавых словаў песень. Увогуле, візуалізацыя – моцны бок Транквілаў. Фірмовы стыль ва ўсім: музыка, фота, відэа. Нават уласны шрыфт. Усё адлюстроўвае тэхнагенную цёмную прыгажосьць, цёмны спакой.
Агулам выступ доўжыўся паўтары гадзіны. Паўтары выдатныя гадзіны. Мікаэль пасьпеў паціскаць рукі ўсім першым радам, паабдымацца са стэйдждайверамі, нават папазіраваць у іхных сэлфі. Пад канец вынес бутэльку беларускага “Бульбаша” і пад бадзёрыя выгукі выпіў з гарла. Там намалявалася і дзяўчына, якая хацела ці то сьпець разам, ці яшчэ што. Але ёй перапала пачаставацца гарэлкай і быць адпраўленай назад у танцпляц. Ахова трымала баланс між уседазволам “сцэна = прахадны двор”, кшталту як было на Killswitch Engage – і жорсткім кантролем. То быў спецыяльны інструктаж менэджмэнта Транквілаў. І за гэта дзякуй. Рэспект гуртам, якія ўжо даўно сталыя і паважаныя, але пры гэтым не зорныя (у негатыўным сэнсе). І апафеоз – скачок Мікаэля ў натоўп.
Ну і кранаючы тэхнічныя дэталі: гук на танцпляцы быў даволі чытальны, а гэта важна. Сьвятло было добрым, але нейкім звычайным. Але можа так здаецца пасьля Korn у Палацы Спорту? А вось яшчэ дэталь: натоўп быў адзіным цэлым. Збольшага ўзаемаветлівым: кожны мог заняць месца якое хацеў, адзін аднаго падтрымлівалі, лавілі стэйдждайвераў, у адзін голас падпявалі музыкам. Добра, калі так. Прыемна быць часткай падобнага дзейства і адчуваць, што сярод цябе тыя, каму гэтая музыка таксама блізкая і родная. Да кожнай ноты.
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Антон Кавалеўскі
Відэа: Дыяна Прымшыц
Але хопіць залішняе суб’ектыўнасьці. Цёплым суботнім вечарам 24 траўня на фоне значных сусьветных спартыўных падзей у Менску была значная падзея металічнага плану. Dark Tranquillity, тыя самыя, чый унёсак у melodic death metal, ды ў метал увогуле, цяжка пераацаніць, гэтыя айцы прыехалі падараваць сьвята нам, беларускім прыхільнікам.
Клуб быў набіты галоднай на годны метал публікай. Разагрэвам выступалі масквічы Seducer’s Embrace. Здаецца, нядрэнна. Гэткі спраўны меладэз. Але нічым не зачапілі. Бывае так, калі граеш шаблоны, але прымушаеш верыць у іх шчырасьць – тады і публіка, і крытыкі задаволеныя. А бывае так, калі граеш – а табе водгукамі “ні аб чым, шаблоны, без душы” =) Я не вялікі крытык. Схільны судзіць як звычайны слухач. Гурт проста ўзяў і выканаў ролю супорту: разварушыў натоўп для Транквілаў. Аб самадастатковасьці тут гаварыць няма чаго. І адразу, забягаючы наперад. Харызма франтмэна – справа важная. Ты можаш быць Мікаэлем Станнэ, а можаш быць клоўнам з завучанымі рухамі. Дзяўчынка мая дадала, што вакаліст непрыемны, лысы з вусікамі. Але дзеля аб’ектыўнасьці: сьпяваць умее. Тым ня менш, народ рэагаваў добра. Ну і ок, усё самае смачнае – наперадзе.
Зараз цяжка вярнуцца ў самы пачатак. Але памятаю, што ўжо на першай песьні спазнаў драйв праз рытмічную пульсацыю танцпляцу ад энэргетыкі, шчодра дасылаемай музыкамі Dark Tranquillity. А потым знайшоў сябе пад самай сцэнай. Мікаэль быў настолькі жвавы і адкрыты, што “абслугоўваў” усю залу. Ціскаў рукі, нікому не адмаўляў у абдымках зь ліку тых шматлікіх, што вылазілі на сцэну. Вельмі просты і адкрыты дзядзька. А гітарысты цікавыя асобы. Дзядок Ніклас быў вельмі сумны, ажно шкада яго. Аніякіх эмоцый акрамя засяроджанасьці. Але пры гэтым усё ж махнуў пару разоў галавой, значыць такое ўспрыманьне музыкі на сцэне ў чалавека. А рытм-гітарыст Марцін даволі ўважліва разглядваў людзей пад сцэнай, але таксама без эмоцый. Яшчэ на сцэне былі ўдарнік, клавішнік і тэхнік. А вось басіста не было. Не знайшлося такога чалавека, хто б уліўся ў калектыў, які разам ужо больш за 20 гадоў.
Сэтліст складзены быў ідэальна, з улікам прызнаных хітоў. Удала разьмеркаваны па настроі. Ужо ў пачатку мы пачулі хвосткую “Lost to Apathy”, у самай сярэдзіне была “The Mundane and the Magic” з жаночымі партыямі ў запісу, а кульмінацыя адбывалася на трэцяй чвэрці сэту: працяглая напружаная “Iridium” перайшла ў дынамічную “Terminus (Where Death Is Most Alive)”. Там ужо былі і “There In”, і “Final Resistance”. А дэсертам да ўсяе смакаты была “Misery's Crown”. Суправаджалася гэтая справа цудоўным відэашэрагам з абстракцый, урыўкаў відэа, ключавых словаў песень. Увогуле, візуалізацыя – моцны бок Транквілаў. Фірмовы стыль ва ўсім: музыка, фота, відэа. Нават уласны шрыфт. Усё адлюстроўвае тэхнагенную цёмную прыгажосьць, цёмны спакой.
Агулам выступ доўжыўся паўтары гадзіны. Паўтары выдатныя гадзіны. Мікаэль пасьпеў паціскаць рукі ўсім першым радам, паабдымацца са стэйдждайверамі, нават папазіраваць у іхных сэлфі. Пад канец вынес бутэльку беларускага “Бульбаша” і пад бадзёрыя выгукі выпіў з гарла. Там намалявалася і дзяўчына, якая хацела ці то сьпець разам, ці яшчэ што. Але ёй перапала пачаставацца гарэлкай і быць адпраўленай назад у танцпляц. Ахова трымала баланс між уседазволам “сцэна = прахадны двор”, кшталту як было на Killswitch Engage – і жорсткім кантролем. То быў спецыяльны інструктаж менэджмэнта Транквілаў. І за гэта дзякуй. Рэспект гуртам, якія ўжо даўно сталыя і паважаныя, але пры гэтым не зорныя (у негатыўным сэнсе). І апафеоз – скачок Мікаэля ў натоўп.
Ну і кранаючы тэхнічныя дэталі: гук на танцпляцы быў даволі чытальны, а гэта важна. Сьвятло было добрым, але нейкім звычайным. Але можа так здаецца пасьля Korn у Палацы Спорту? А вось яшчэ дэталь: натоўп быў адзіным цэлым. Збольшага ўзаемаветлівым: кожны мог заняць месца якое хацеў, адзін аднаго падтрымлівалі, лавілі стэйдждайвераў, у адзін голас падпявалі музыкам. Добра, калі так. Прыемна быць часткай падобнага дзейства і адчуваць, што сярод цябе тыя, каму гэтая музыка таксама блізкая і родная. Да кожнай ноты.
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Антон Кавалеўскі
Відэа: Дыяна Прымшыц
0 каментароў