Гарачыя Apocalyptica і спакой на танцпляцы
Апублікавана
у
Рэпартажы
31 Фота
![image](/uploads/images/topic/2015/12/03/f69c619aa5_500.jpg)
Апошнім часам Беларусь балуюць канцэртамі фіны: Insomnium, Poets of the Fall. 2 сьнежня гэты пачэсны сьпіс у другі раз папоўнілі майстры cello metal – непераўзыдзеныя Apocalyptica.
Першай прыемнасьцю вечара стала канцэртная пляцоўка: Prime Hall падаўся ўтульным, крыху падобным на вулей з чырвонымі сотамі, месцам. Нават у чарзе таміліся з камфортам, а не адмарожвалі насы на вуліцы. Якасныя сьвятло з гукам, прыемная фонавая музыка і процьма дзяўчат, што дыхаюць духамі і туманамі, – такія ўваходныя даныя папярэднічалі шоу фінскіх хлапцоў.
Чаканьне расьцягнулася прыкладна на гадзіну, але што такое гадзіна для загартаваных металхэдаў? І вось, а дзявятай на сцэну бадзёра выйшла цудоўная чацьвёрка. Шоу пачалося.
![](/uploads/images/00/09/08/2015/12/03/77e08d.jpg)
Эйка Топінен жартаўліва распавядаў пра апошнюю працу гурта – “Shadowmaker” і раіў яе паслухать, таму што, натуральна, гэта вельмі добры альбом. Бубнач Міка Сірэн вырашыў усталяваць кантакт пры дапамозе агнявога сола. Паава Лёцьёнен пайшоў яшчэ далей і зрабіў на сцэне “кола”. А Перту Ківілаакса дэфіляваў у моднай фуражцы ды кіцелі. Карацей, кожны адцягваўся як мог.
Новапрыдбаны вакаліст, сеньёр Фрэнкі Пэрэз, зьнешне падобны на Энрыке Іглесіаса ў татухах, паказаў сябе зь лепшага боку, хоць часам знаёмыя кампазіцыі кшталту “I don’t care” гучалі нязвыкла.
![](/uploads/images/00/09/08/2015/12/03/229414.jpg)
Прыкладны сэтліст стаў вядомы яшчэ напярэдадні канцэрту. У праграму ўвайшлі як знаёмыя хіты, так і сьвежачкі з “Shadowmaker”. Шчодрая порцыя трэкаў пяра Metallica, знакаміты прышпіл “Angry Birds Theme” і традыцыйнае выкананьне гімну прымаючай краіны склалі трывалы падмурак для выступу Apocalyptica. Аднак нашыя людзі гімн чамусьці выконваць не ўзяліся.
![](/uploads/images/00/09/08/2015/12/03/2de7a2.jpg)
Увогуле бурных праяўленьняў эмоцый ад беларусаў фіны гэтым вечарам не дачакаліся. Дзяўчынкі туліліся да хлопцаў, хлопцы стаялі слупамі, ды й цалкам ў радыусе некалькіх метраў ад сябе заўважыла шмат нібыта выпадковага народу, які сьпешна пакідаў танцпляц да заканчэньня канцэрту. Што гэта было, я так і не зразумела. Магчыма, хтосьці быў настроены на лірычны лад, але гэта ня тое ж самае, што, аслупянеўшы, пахмурна касавурыцца на сцэну ды па баках, праўда? Пацешылі, аднак, сьпевы пад “Seek and Destroy”, “Master of Puppets” ды чульлівыя дзявочыя пасажы з натоўпу пад “Bittersweet”, што гучала камерна з адпавядаючым відэашэрагам саборных вітражоў. Над відэа, дарэчы, папрацавалі асобна, падабраўшы тэматычныя вобразы пад кожную песьню.
![](/uploads/images/00/09/08/2015/12/03/348904.jpg)
Пасьля канцэрту фіны не выказвалі вялікага жаданьня камунікаваць з фанатамі. Асабліва не сьпяшаліся пільнаваць Apocalyptica і беларусы. Так што кожны прыйшоў, зрабіў што хацеў, на тым і разышліся. Будзем спадзявацца, чаканьні фінскага і беларускага бакоў спраўдзіліся, і новая сустрэча пад эгідай металу зь віяланчэлямі не прымусіць сябе доўга чакаць.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Дыяна Прымшыц
Першай прыемнасьцю вечара стала канцэртная пляцоўка: Prime Hall падаўся ўтульным, крыху падобным на вулей з чырвонымі сотамі, месцам. Нават у чарзе таміліся з камфортам, а не адмарожвалі насы на вуліцы. Якасныя сьвятло з гукам, прыемная фонавая музыка і процьма дзяўчат, што дыхаюць духамі і туманамі, – такія ўваходныя даныя папярэднічалі шоу фінскіх хлапцоў.
Чаканьне расьцягнулася прыкладна на гадзіну, але што такое гадзіна для загартаваных металхэдаў? І вось, а дзявятай на сцэну бадзёра выйшла цудоўная чацьвёрка. Шоу пачалося.
![](/uploads/images/00/09/08/2015/12/03/77e08d.jpg)
Эйка Топінен жартаўліва распавядаў пра апошнюю працу гурта – “Shadowmaker” і раіў яе паслухать, таму што, натуральна, гэта вельмі добры альбом. Бубнач Міка Сірэн вырашыў усталяваць кантакт пры дапамозе агнявога сола. Паава Лёцьёнен пайшоў яшчэ далей і зрабіў на сцэне “кола”. А Перту Ківілаакса дэфіляваў у моднай фуражцы ды кіцелі. Карацей, кожны адцягваўся як мог.
Новапрыдбаны вакаліст, сеньёр Фрэнкі Пэрэз, зьнешне падобны на Энрыке Іглесіаса ў татухах, паказаў сябе зь лепшага боку, хоць часам знаёмыя кампазіцыі кшталту “I don’t care” гучалі нязвыкла.
![](/uploads/images/00/09/08/2015/12/03/229414.jpg)
Прыкладны сэтліст стаў вядомы яшчэ напярэдадні канцэрту. У праграму ўвайшлі як знаёмыя хіты, так і сьвежачкі з “Shadowmaker”. Шчодрая порцыя трэкаў пяра Metallica, знакаміты прышпіл “Angry Birds Theme” і традыцыйнае выкананьне гімну прымаючай краіны склалі трывалы падмурак для выступу Apocalyptica. Аднак нашыя людзі гімн чамусьці выконваць не ўзяліся.
![](/uploads/images/00/09/08/2015/12/03/2de7a2.jpg)
Увогуле бурных праяўленьняў эмоцый ад беларусаў фіны гэтым вечарам не дачакаліся. Дзяўчынкі туліліся да хлопцаў, хлопцы стаялі слупамі, ды й цалкам ў радыусе некалькіх метраў ад сябе заўважыла шмат нібыта выпадковага народу, які сьпешна пакідаў танцпляц да заканчэньня канцэрту. Што гэта было, я так і не зразумела. Магчыма, хтосьці быў настроены на лірычны лад, але гэта ня тое ж самае, што, аслупянеўшы, пахмурна касавурыцца на сцэну ды па баках, праўда? Пацешылі, аднак, сьпевы пад “Seek and Destroy”, “Master of Puppets” ды чульлівыя дзявочыя пасажы з натоўпу пад “Bittersweet”, што гучала камерна з адпавядаючым відэашэрагам саборных вітражоў. Над відэа, дарэчы, папрацавалі асобна, падабраўшы тэматычныя вобразы пад кожную песьню.
![](/uploads/images/00/09/08/2015/12/03/348904.jpg)
Пасьля канцэрту фіны не выказвалі вялікага жаданьня камунікаваць з фанатамі. Асабліва не сьпяшаліся пільнаваць Apocalyptica і беларусы. Так што кожны прыйшоў, зрабіў што хацеў, на тым і разышліся. Будзем спадзявацца, чаканьні фінскага і беларускага бакоў спраўдзіліся, і новая сустрэча пад эгідай металу зь віяланчэлямі не прымусіць сябе доўга чакаць.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Дыяна Прымшыц
0 каментароў