Poets of the Fall
Апублікавана
у
Рэпартажы
41 Фота
Амаль роўна праз год пасьля дэбютнага візіту ў Сінявокую фінскія Паэты вярнуліся, каб падарыць беларускай публіцы новы незабыўны вечар добрай музыкі і душэўнай шчырасьці. Як і наканавана — восеньню.
Назву Poets of the Fall можна трактаваць дваяка: «Паэты восені» ці «Паэты заняпаду». Граюць яны спецыфічны тып року, які мы, прааналізаваўшы, ахрысьцілі чымсьці кшталту тыпічнага фінскага sorrow metal, але безь цяжкога гуку. Гурт дзіка папулярны ў роднай Фінляндыі, дзякуючы шматлікім намінацыям і ўзнагародам, сярод каторых «лепшыя фінскія выканаўцы», «лепшы кліп краіны за ўвесь час». Сапраўдным жа ўзьлётам была кампазіцыя «Late Goodbye», напісаная для найвінрарнейшай камп'ютарнай гульні The Fall of Max Payne — тады Паэтамі зацікавіліся па ўсім сьвеце. Цікавы факт: вакаліст і ідэйны лідэр гурта Марка Саарэста — гэта менавіта ён увекавечаны ў ролі аднаго з цэнтральных персанажаў першай часткі гульні Max Payne.
Але давайце непасрэдна да канцэрту. Менск 18 лістапада адкрываў міні-тур Poets of the Fall па трох сталіцах — беларускай і дзьвюм расейскім (акурат як надоечы іхныя суайчыньнікі Insomnium).
Прадбачыць сэтліст мы не маглі, але арыентаваліся на бліжэйшыя зь мінулых выступаў — і, можна лічыць, былі прыемна зьдзіўленыя. Так, палова песень была ў падтрымку альбому "Jealous Gods" 2014 году, але што прыкметна — акром візітовых хітоў сыгралі і нечаканую «Sleep». Глядзіце зьлева прыкладную праграму. Падабрана ўсё было як мага ўдала, дзьве гадзіны паглыбленьня ў чароўную атмасферу сьветлай меланхоліі і катарсісу.
Пачатак адцягнуўся на паўгадзіны, на палову дзявятай. Народу сабралося ўнушальна багата. Нязвычна шмат дзяўчын, народ, канечне, значна адрозны ад знаёмай па нашай спецыфіцы металёвай аўдыторыі. І паводзяцца па-іншаму. Зь першых жа хвілін у бок музыкаў паляцелі паветраныя шарыкі, выхад Марка выклікаў шалёны віск, на «Rumors» па-над залай і сцэнай лёталі папяровыя самалёцікі, у канцы гайдаліся матылькі, зноў жа папяровыя, на далоні музыкаў пры першай жа магчымасьці налятаў лес рук фанатаў. Словам, прыемна было наблюдаць, як Беларусь цёпла прымае ўлюбёнцаў.
І самі Паэты — прыгажуны. Марка — сапраўдны шоўмэн, развязны, харызматычны, эпатажны, валодае чароўным голасам, які не пачуваўся горш нават ва ўмовах пасрэднага гуку, каларытны і жвавы басіст з іракезам, які напрацягу канцэрту не стамляўся распальваць залу, да іранічнага кантрастныя гітарысты: дробны хлапчукаваты Олі і здаравенны волат Яска — абодва зь сямістрункамі, абодва па чарзе пераходзілі на акустычныя гітары, а таксама даволі стыльныя клавішнік і барабаншчык.
Дзьве гадзіны праляцелі бы на адным дыханьні. І запланаваны доўгі біс быў хутчэй другім аддзяленьнем канцэрту. Марка рабіў чульлівыя і гумарныя прамовы, музыкі ўсяк прышпільваліся адзін з аднаго. А музыка тым часам пасьпявала зварочваць і ў цяжкаватыя рокавыя рэчы, і ў акустычна-фартэпіянныя балады, і амаль што ў папсовыя электронныя. Хапіла ўсяго, усё ўспрымалася цэласным у спалучэньні і фірмова-якасным у выкананьні.
Апафеозам было «I think we have time for one more song» — і прагучаў галоўны хіт «Carnival of Rust», і на гэтай ноце душэўны выступ фінаў скончыўся. Потым ля клубу я меў размову з двума хлопцамі з Расеі, якія, апынуўшыся ў нас з камандыроўкай, не разгубіліся і наведалі канцэрт Poets of the Fall. Што болей — зусім незьвязана з гэтым да кола далучыліся яшчэ адныя расейцы — сямейная пара з Масквы, што таксама, карыстаючыся момантам, зацанілі Паэтаў на беларускай зямлі. І ведаеце што, у адзін голас казалі, што публіка ў нас ветлівая, шчырая, а атмасфера падобных канцэртаў больш камерная, што спрыяе асабліваму яднаньню артыста са слухачом. І людзі ўвогуле добрыя. Такое чуць вельмі прыемна. Такім трэба ганарыцца і падтрымліваць як уласную марку. І што беспамылкова можна вынесьці: Poets of the Fall у нас любяць і будуць чакаць. Таму настройваемся на чарговы візіт, новай восеньню!
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Вольга Канн
Назву Poets of the Fall можна трактаваць дваяка: «Паэты восені» ці «Паэты заняпаду». Граюць яны спецыфічны тып року, які мы, прааналізаваўшы, ахрысьцілі чымсьці кшталту тыпічнага фінскага sorrow metal, але безь цяжкога гуку. Гурт дзіка папулярны ў роднай Фінляндыі, дзякуючы шматлікім намінацыям і ўзнагародам, сярод каторых «лепшыя фінскія выканаўцы», «лепшы кліп краіны за ўвесь час». Сапраўдным жа ўзьлётам была кампазіцыя «Late Goodbye», напісаная для найвінрарнейшай камп'ютарнай гульні The Fall of Max Payne — тады Паэтамі зацікавіліся па ўсім сьвеце. Цікавы факт: вакаліст і ідэйны лідэр гурта Марка Саарэста — гэта менавіта ён увекавечаны ў ролі аднаго з цэнтральных персанажаў першай часткі гульні Max Payne.
Але давайце непасрэдна да канцэрту. Менск 18 лістапада адкрываў міні-тур Poets of the Fall па трох сталіцах — беларускай і дзьвюм расейскім (акурат як надоечы іхныя суайчыньнікі Insomnium).
Прадбачыць сэтліст мы не маглі, але арыентаваліся на бліжэйшыя зь мінулых выступаў — і, можна лічыць, былі прыемна зьдзіўленыя. Так, палова песень была ў падтрымку альбому "Jealous Gods" 2014 году, але што прыкметна — акром візітовых хітоў сыгралі і нечаканую «Sleep». Глядзіце зьлева прыкладную праграму. Падабрана ўсё было як мага ўдала, дзьве гадзіны паглыбленьня ў чароўную атмасферу сьветлай меланхоліі і катарсісу.
Пачатак адцягнуўся на паўгадзіны, на палову дзявятай. Народу сабралося ўнушальна багата. Нязвычна шмат дзяўчын, народ, канечне, значна адрозны ад знаёмай па нашай спецыфіцы металёвай аўдыторыі. І паводзяцца па-іншаму. Зь першых жа хвілін у бок музыкаў паляцелі паветраныя шарыкі, выхад Марка выклікаў шалёны віск, на «Rumors» па-над залай і сцэнай лёталі папяровыя самалёцікі, у канцы гайдаліся матылькі, зноў жа папяровыя, на далоні музыкаў пры першай жа магчымасьці налятаў лес рук фанатаў. Словам, прыемна было наблюдаць, як Беларусь цёпла прымае ўлюбёнцаў.
І самі Паэты — прыгажуны. Марка — сапраўдны шоўмэн, развязны, харызматычны, эпатажны, валодае чароўным голасам, які не пачуваўся горш нават ва ўмовах пасрэднага гуку, каларытны і жвавы басіст з іракезам, які напрацягу канцэрту не стамляўся распальваць залу, да іранічнага кантрастныя гітарысты: дробны хлапчукаваты Олі і здаравенны волат Яска — абодва зь сямістрункамі, абодва па чарзе пераходзілі на акустычныя гітары, а таксама даволі стыльныя клавішнік і барабаншчык.
Дзьве гадзіны праляцелі бы на адным дыханьні. І запланаваны доўгі біс быў хутчэй другім аддзяленьнем канцэрту. Марка рабіў чульлівыя і гумарныя прамовы, музыкі ўсяк прышпільваліся адзін з аднаго. А музыка тым часам пасьпявала зварочваць і ў цяжкаватыя рокавыя рэчы, і ў акустычна-фартэпіянныя балады, і амаль што ў папсовыя электронныя. Хапіла ўсяго, усё ўспрымалася цэласным у спалучэньні і фірмова-якасным у выкананьні.
Апафеозам было «I think we have time for one more song» — і прагучаў галоўны хіт «Carnival of Rust», і на гэтай ноце душэўны выступ фінаў скончыўся. Потым ля клубу я меў размову з двума хлопцамі з Расеі, якія, апынуўшыся ў нас з камандыроўкай, не разгубіліся і наведалі канцэрт Poets of the Fall. Што болей — зусім незьвязана з гэтым да кола далучыліся яшчэ адныя расейцы — сямейная пара з Масквы, што таксама, карыстаючыся момантам, зацанілі Паэтаў на беларускай зямлі. І ведаеце што, у адзін голас казалі, што публіка ў нас ветлівая, шчырая, а атмасфера падобных канцэртаў больш камерная, што спрыяе асабліваму яднаньню артыста са слухачом. І людзі ўвогуле добрыя. Такое чуць вельмі прыемна. Такім трэба ганарыцца і падтрымліваць як уласную марку. І што беспамылкова можна вынесьці: Poets of the Fall у нас любяць і будуць чакаць. Таму настройваемся на чарговы візіт, новай восеньню!
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Вольга Канн
0 каментароў