Вялікая прэзентацыя альбому ТТ'34

Апублікавана 27 лютага 2016, 15:23 у Рэпартажы

У далёкім 2004 альбом “Грубый помол” нарабіў такога шуму, што грухатала яшчэ на некалькі гадоў наперад. Унікальнае гучаньне, угарна-пацанская тэматыка тэкстаў, такая простая і зразумелая простым металхэдам, а таксама вядомыя госьці на асобных песьнях (дужа ў тыя годы папулярны зямляк – рэпер Сярога і Сяргей Міхалок) прыцягвалі наймацнейшую ўвагу да гомельскага гурта. Дададзім саундтрэкі да найпапулярнейшых фільмаў “Ночной дозор” і “Дневной дозор” — выхад на рынак СНД быў імклівы і бязьлітасны.

Такім жа бязьлітасным было чаканьне новага альбому. Шчыра, ужо ня верылася – гэта цэлыя адзінаццаць год, зусім ня жарт. За гэты час гурт адзначаўся адзінкавымі выступамі, пакрысе прадстаўляючы новыя кампазіцыі. “Я знаю” і “Пиздец” былі заслуханыя да дзірак, і вось, нарэшце, альбом «Падая и задыхаясь добиваешься единой цели» ўбачыў сьвет (трошкі пабаяню – вы ж зразумелі, у якую абрэвіятуру выбудоўваецца назва?). Значна больш сур’ёзныя тэксты (угарнай “Пиздец” нават не знайшлося месца), такі ж цяжкі і напорысты саунд. Альбом настаяўся за 11 год і атрымаўся сапраўды выбуховым. Так, ужо не паспаборнічаеш у зачытваньні песьні “Джэк” і не паауціруеш зь гісторый пра Міелафон і Алісу. Тут усё сур’ёзна.



Сур’ёзнаму альбому – сур’ёзная прэзентацыя. У сталіцы, на буйной пляцоўцы Рэпабліка. Зразумела, сольна. Больш тут, напэўна, ніхто да месца б і не прыйшоўся. Музыкі захапілі з сабою вялікі аўтобус з гомельскай братвой (адпаведны стайл – паголеныя галовы і бароды), якая дзелавіта фарсіла па клубе з бутэлькамі “ягера” ў задняй кішэні джынсаў. Маўляў, вы, сталічныя, стойце на вобшуку ў аховы, а нам норм і так. Дарэчы, што да аховы – было адчуваньне, што ўсіх накіравалі на вакацыі. Акрамя хлапцоў на ўваходзе больш ахоўнікаў заўважана не было. Як вынік, асобныя персанажы паўпіваліся да стану зомбі-робатаў і пацешна перасоўваліся па клубе, чапляючы ўсё і ўсіх навокал. Угарнуў зь піражка, які ня мог падняцца па лесьвіцы з туалету. Кожную прыступку ён дзелавіта пакараў, нібы свой чарговы асабісты Алімп. І яшчэ быў хлопец у швэдары, які заявіў мне, што “музыкі тут ніякай няма, невядома што адбываецца на сцэне”. Застаецца толькі гадаць, што ён рабіў на канцэрце :) Таксама паліць можна было ледзь не ў самой зале, але гэта больш плюс, чым мінус, бо на вуліцы адбывалася нейкае пекла, і марозіцца па такім надвор’і было так сабе.



Выйшлі ТТ’34 на сцэну нечакана недзе каля паловы на восьмую. Ніякіх пафасных заднікаў і відэашэрагаў, на чорным фоне былі толькі музыкі. Пачалі з касьмічнай «Падая и задыхаясь добиваешься единой цели», і далей па парадку ўвесь альбом. Дужа, моцна, як ТТ’34 гэта могуць і ўмеюць. Пэўны кантакт з залай трымаў Любамір, гітарысты былі занятыя хайратраскай. Любамір прадстаўляў пасьля кожнай песьні кожнага ўдзельніка гурта, і калі хто гадаў, адкуль на альбоме жаночыя вакальныя партыі – на песьне “Надежда” была прадстаўленая дачка гітарыста Сяргея Кузьмянкова Насьця. Дзяўчына выходзіла празь песьню на працягу ўсёй прэзентацыі альбому, а ў пэўны момант у якасьці другой вакалісткі да гурта далучылася яшчэ і жонка Сяргея.



Такім чынам, першая частка канцэрту была менавіта прэзентацыйнай, і, мяркуючы па таму, што адбывалася ў зале, людзям яна прыйшлася да спадобы. На вялікі жаль, гледачоў прыйшло ня шмат, сотні, можа, паўтары, але яны ўтварылі на танцпляцы такую дзічыну, што страшна было ўявіць, што б было, будзь клуб поўным. Слэм, сьцяна сьмерці, на павольных момантах – дружнае падпяваньне Любаміру. Публіка прыйшла самая розная – ужо згаданыя сталыя голена-барадатыя асобы, стандартныя доўгавалосыя хлопцы, а таксама хапала і моладзі ў кашулях у клетку. Значыць, ацанілі, засталося, каб матэрыял пераварыўся і да канца ўспрыняўся слухачамі, і людзей будзе прыходзіць значна больш. Інфа сотка.



Другая частка канцэрту складалася з правераных хітоў гурта. На сцэне зьвіліся Аляксандр Пацёмкін у якасьці другога вакаліста, басіста падмяніў Валеры Навасельцаў (вядомы і як бас-гітарыст Gods Tower у пэўныя часы), а таксама гітарыст гурта Rasta Павал Паўліхін. Тут ужо нават самыя сумныя людзі ажывіліся: наўпрост у табло прыляталі найсмачнейныя рэчы. «Бум», «Сука», «Миелофон» і «Самураи». Каму не хапіла запалу на першай частцы, прагна дабіралі яго на другой. «Пиздец» гралі нават два разы – другой у якасьці выхаду на біс. Каб паставіць кропку і ўсё, гамон. Такім чынам, канцэрт доўжыўся ледзь больш за паўтары гадзіны. Хацелася б, канечне, і больш, але такі сольнік для беларускага гурта гэта ўжо вельмі сур’ёзна. Атрымалася крута, і цяпер зь непадробнай зацікаўленасьцю можна сачыць за далейшым разьвіцьцём гурта. Дзякуй усім за вечар!

Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў