Scorpions - другое разьвiтаньне зь Менскам

Апублікавана 23 кастрычніка 2012, 21:32 у Рэцэнзіі

Калі гаворка заходзіць пра рокераў са стажам, то на розум прыходзяць думкі аб велізарнай колькасьці выдадзеных альбомаў, шматлікіх сусьветных і ня вельмі турнэ ў падтрымку тых самых альбомаў, мільёнах фанатаў на ўсіх кантынентах і, вядома ж, у галаве адразу пачынаюць круціцца мелодыі любімых хітоў. З кожным годам гэтых самых зорак 70-х і 80-х становіцца ўсё менш і менш, хтосьці сыходзіць ад нас па сваёй волі, кагосьці забірае ад нас Гасподзь, і маладым слухачам ужо можа не прадставіцца магчымасьці ўбачыць і пачуць сваіх куміраў ўжывую. Зараз гутарка пойдзе пра гановерскіх тытанаў хард року, а менавіта пра вялікіх Scorpions.

Гурт выступае ажно з 1965, узрост выканаўцаў пераваліў за 60, а яны ўсё яшчэ працягваюць радаваць нас хітамі і выдатнымі выступамі. Беларускага слухача Скарпы частуюць канцэртамі з 2008-га года, у 2010-ым гурт абвясьціў аб сыходзе на «пенсію», перад якім будзе наладжаны разьвітальны трохгадовы сусьветны тур. Менск апынуўся сярод гарадоў, якія наведалі музыкі ў 2010-ым годзе, той канцэрт Ваш пакорны слуга наведаць ня змог, з чаго вельмі зьнерваваўся, і ў жніўні, даведаўшыся пра «нечаканы» камбэк, адразу ж набыў сабе квіток на танцпляц. Апошняя магчымасьць убачыць сусьветных зорак не была страчаная.

21-шы дзень кастрычніка месяца стаў часам Х, спадары немцы завіталі ў Менск 20-га, дзе былі цёпла сустрэтыя дружнай купкай фанатаў, спадар Шэнкер нават прадэманстраваў, што ў яго ўзросьце яшчэ можна вельмі актыўна рухацца, выкарыстаўшы шнур ад мікрафона карэспандэнта ОНТ як скакалку. Музыкі пасяліліся ў гатэле Еўропа, да моманту прыезду ў які іх ужо чакала новая порцыя фанаў, фронтмэн Клаус Майнэ выйшаў да прыхільнікаў, цёпла зь імі пагутарыў, даў аўтографаў і некалькі фотаздымкаў на памяць. Менск ужо традыцыйна выдатна сустракае гурт, напэўна, менавіта таму яны вырашылі разьвітацца з нашай сталіцай яшчэ разок.

Пачатак шоў у нядзельны вечар быў прызначаны на 19.00, таму каб пазьбегнуць таўкучкі і спакойна даехаць да комплекса Менск-Арэна, вырашыў выйсьці за паўтары гадзіны да пачатку канцэрта. Па іроніі лёсу, гэтым жа чынам падумала шмат прыхільнікаў, і ехалі мы ўсе ў перапоўненым аўтобусе, затое атмасфера паездкі была проста выдатная, нехта ўключыў Still Loving You на тэлефоне, і аўтобус, ушчэнт запоўнены фанамі гурта, хутка даімчаў нас да пункта прызначэньня. Менск-Арэна, як заўсёды, «цешыла» супрацоўнікамі доблеснага АМАПа, з каменнымі і незадаволенымі тварамі, людзі прыйшлі на сьвята і з самага парога ім спрабавалі сапсаваць настрой, але рок не спыніць! Вялізныя чэргі да гардэроба псаваў факт таго, што было вельмі шмат народу і банальна не хапала паветра, наступным непрыемным фактам было тое, што праходы на танцпол і фан-зону адкрылі пазьней за ўсё, людзям у чэргах станавілася дрэнна з-за духаты і была мінімальная цісканіна, калі людзей нарэшце пусьцілі на лёд арэны, ва ўсіх на тварах было напісанае такое пачуцьцё шчасьця, асабіста я скачкамі паскакаў на танцпляц.

Зоркі маюць ўласцівасьць затрымліваць пачатак выступу, гэты вечар ня стаў выключэньнем. Скарпіёны спазьніліся амаль на гадзіну, і ўвесь гэты час гукааператары забаўлялі тых, хто прыйшоў, хітамі AC/DC, Metallica, Nickelback, заадно наладжваючы гук. Ваш пакорны слуга стаў бліжэй да пульта гукача у надзеі на лепшае гучаньне. Да восьмай гадзіны вечара прыхільнікі запоўнілі ўсю арэну, на трыбунах практычна не было плям, а на танцпляцы і фанцы людзі проста былі як селядзец у бочцы. Пасьля гэтага сьмешна было ўзгадваць фразы, што Scorpions другі раз арэну не зьбяруць, глядзіце фота- і відэасправаздачы, зласьліўцы, больш дадаць тут няма чаго. І вось, сьвятло на пляцоўцы згасла, і роў натоўпу пачаў нарастаць, усе чакалі рокераў і клікалі іх на сцэну. На канцэрце было прыемна назіраць аналаг «зорнага неба» з хакейных матчаў ўсё на той жа Менск-Арэне, гэта ўжо становіцца прыемнай традыцыяй і выглядае проста чароўна.

Пачалі Scorpions з «адкрывашкі» “Sting in the Tail”, якую публіка, разагрэтая гукачамі і гадзінным чаканьнем ўспрыняла на ўра. Наступную песьню, якую таксама хочацца адзначыць у пачатку сэта, — гэта “The Zoo”, вось яе яны адвалілі што трэба, нягледзячы на размыты гук (прывітаньне гукааператарам). З самага пачатку шоў позірк да сябе прыкоўваў Рудольф Шэнкер, які нягледзячы на свае 64 гады аджыгае як у часы юнацтва, у мяне ўзнікла пытаньне, ці зможа ён так да канца канцэрту, і ён змог, нават разышоўся яшчэ больш, што было вельмі прыемна. Матыяс Ябс – другі гітарыст гурта – быў супрацьлегласьцю завадному Шэнкеру, ён усім сваім выглядам і рухамі дэманстраваў віртуознага гітарыста з плыўнымі і адточанымі рухамі, ён выглядаў мега-крута пры ўсёй сваёй натуральнасьці. Гэты дуэт выдатна выглядаў і працаваў на сцэне. Пад песьню “Coast to Coast” гукааператары ўсё ж такі адладзілі саўнд, і ўсё стала канчаткова на свае месцы, выдатны інструментал дапоўніў Клаўс Майнэ з гітарай наперавес. Далей спадары немцы вырашылі зьменшыць абароты, сыграўшы эпахальныя балады “Loving You Sunday Morning”, выдатную рэч з апошняга альбома “The Best Is Yet to Come”, на якой усе дружна цягнулі: “хэй-эй-йоу”. “Send Me an Angel” і “Holiday” ня маюць патрэбы ў прадстаўленьні, і яны зрабілі эфект мінібомбы, асабліва сярод жаночага кантынгенту. Вельмі шкада, што музыкі не выканалі заяўленую “Rhythm of Love”, але і бяз гэтай песьні было што слухаць. Вакал Клауса здаецца нязьменным ужо столькі гадоў, і гэта проста выдатна, прычым харызмы яму таксама не займаць, маючы параўнальна невялікі рост, ён проста прыкоўваў погляд публікі.

Пасьля баладнай секцыі рушыў услед бадзёры спадчыннік легендарнай “Rock You Like A Hurricane”, а менавіта “Raised On Rock”, зноў-такі з апошняга альбома гурта. Градус весялосьці далей падагравалі “Tease Me Please Me”, “Hit Between the Eyes”, які перайшлі ў сола Джэймса Котака, бадай, самага звар’яцелага героя вячоры. Такой энергетыкі і падачы я ня бачыў даўно, а гук бас-бочак, які аддаваўся ў грудзях, проста зносіў дах ва ўсіх сэнсах, эпатажу гэтаму хлопцу яўна не займаць, платформа з ударнай устаноўкай на час сола была паднятая высока над сцэнай, каб усе маглі ацаніць ігру Джэймса і вушамі, і вачыма.

За сола драмера йшла адна з маіх улюбёных песень, а менавіта “Blackout”, на якой Шэнкер прыбраўся пад хлопца з вокладкі аднайменнага альбома і ўзяў гітару з матацыклетным глушыцелем, які вывяргаў густы шэры дым. Выглядала ўсё гэта проста фантастычна, улічваючы, што гэтым разам гурт аддаў асаблівую ўвагу відэашэрагу на экранах. Кампазіцыя перацякла ў сола Ябса, які, мабыць, ужо ў тысячны раз пацьвердзіў рэпутацыю віртуознага і тэхнічнага гітарыста, гук яго гітары і манера ігры проста зачароўвалі, а выкідоны з трэмала аддаваліся гулам ад усёй арэны, у нейкі момант здалося, што ўся пляцоўка разваліцца ад такой вібрацыі, але ўсё абышлося, і загучала “Big City Nights”, прыпеў якой сьпявалі ўсе разам. Пасьля гэтай бадзёрай кампазіцыі, Скарпіёны пачалі аператыўна разьвітвацца з публікай, шчодра раськідваючы медыятары, барабанныя палачкі і ручнікі, так што шчасьліўчыкам на фанцы вельмі буйна пашанцавала. І потым яны сышлі, сьвятло гарэла, і ўсе пачалі клікаць спадароў назад на сцэну, напэўна, таму што не ў аднаго мяне была цьвёрдая перакананасьць, што без “Rock You Like a Hurricane” і “Wind of Change” мы іх назад у гатэль не адпусьцім.

І сапраўды, яны зноў выйшлі да нас, каб даць на самой справе фінальны адпал, драйв і рок-н-рол. Выйшаўшы зноў на сцэну, немцы пачалі з самай вядомай сваёй любоўнай балады “Still Loving You”, пад якую расталі ня толькі дзяўчаты і жанчыны, але і моцны пол, хто быў са сваёй палоўкай, танчылі, запальнічкі і ліхтарыкі тэлефонаў над натоўпам – гэта было сапраўды выдатна. Напэўна, пажадаўшы канчаткова абяззброіць слабы пол, Scorpions сыгралі “No One Like You”, падчас якой да ўсяго іншага на экранах дэманстраваліся сімпатычныя асобы прыхільніц з фанзоны. Падняўшы градус яшчэ вышэй, хоць куды там, музыкі напрыканцы выканалі “Wind of Change”, якую разам з Майнэ сьпявалі амаль усе прысутныя, і проста шэдэўральную кампазіцыю пад назвай “Rock You Like a Hurricane”, у гэтай песьні выдатна ўсё, пачынаючы рыфам і заканчваючы сола, вось толькі пройгрыш яны неяк змазалі, пачаўшы граць нешта накшталт рыфаў Дзісі. Гэта ўсё ня важна, галоўнае, што апошняя песьня прымусіла заварушыцца на танцпляцы практычна ўсіх. Другое і на гэты раз апошняе разьвітаньне прымусіла засмуціцца, арганізм настойліва патрабаваў дадатку, але што ёсьць, тое ёсьць, скардзіцца зусім няма на што.

Убачыць і пачуць ужывую легенд сусьветнага року — гэта асаблівае пачуцьцё, вось ты слухаў іх дома або на вуліцы ў плэеры, а тут ужывую, ды з такім шоў. Яны прыехалі разьвітацца зь Беларусьсю зноў, і паказалі, што дзядкі то на самой справе могуць яшчэ вельмі многае! Гэта маё асабістае меркаваньне, але рана ім яшчэ на спакой, могуць даваць чаду. Гэтае развітаньне было ўжо другім па ліку, так можа, будзе і трэцяе? Жыцьцё пакажа, а пакуль the best is yet to come (лепшае яшчэ наперадзе). Scorpions, будзем чакаць назад яшчэ раз, ужо трэці, каб усё чын-чынам!

Рэцэнзія: rocker
Пераклад: Christian