Thousand Foot Krutch — канадскія альтэрнатыўшчыкі ўпершыню ў Менску!
Апублікавана
у
Рэпартажы
83 Фота
18 сакавіка беларускую сталіцу і непасрэдна менскі Re:Public наведалі канадскія альтэрнатыўшчыкі – гурт Thousand Foot Krutch. Чакалі доўга, сустракалі ў аэрапорце, і нарэшце канадцы выступілі на нашай сцэне.
На разагрэве ў Thousand Foot Krutch былі два гурты – італьянцы Le Basour і ангельцы A New Tomorrow. Першыя гралі нейкае падабенства альтэрнатыўнага року ўперамешку зь лёгкім панкам.
Тэхнічна гурт апынуўся слабаватым. Было адчуваньне, быццам барабаншчык раз-пораз не трапляе ў ноты. Але прыемны вакал басіста і гітарыста, якія час ад часу зьмянялі адзін аднога, пакінуў добрыя думкі аб гурце. Падчас выступу Le Basour зала папераменна афарбоўвалася ў фіялетавы, аранжавы, чырвоны і жоўты колеры. На адной зь песен на сцэну скуднавата пусьцілі дыму. Публіка была ня вельмі жывая, і пакуль гітарыст са сцэны не пачынаў заклікаць людзей пляскаць – амаль усе стаялі нібы істуканы. Да слова, публіка, у асноўным, складалася зь дзяўчат, толькі што прыйшоўшых са школы. Але такое ўражаньне існавала толькі падчас выступу разагрэўшчыкаў.
Пад канец сэту гурт сабраўся на сцэне для агульнага фотаздымка, расьцягнуўшы пры гэтым беларускі сьцяг.
Ангельцы A New Tomorrow выйшлі хвілін праз 20 пасьля першага гурта. Гэты разагрэў быў ужо “пацяжэй” за італьянцаў. Да іх выступу народу сабралося няшмат: метры тры ад барнай стойкі амаль пуставалі, але паводзілі сябе людзі ўжо пажывей.
Сэт ангельцаў праходзіў у той жа каляровай гаме, што і італьянцаў. Празь некаторы час вакаліст кінуў у натоўп майку, якую адразу ледзь не разарвалі. Гэтыя хлопцы былі ўжо патэхнічней ды й стылем былі больш падобныя да Thousand Foot Krutch. Пад канец выступу людзей назьбіралася больш і танцпляц запоўніўся ня толькі школьніцамі.
У чаканьні публіка зусім сьціхла і ўвесь запал, які прынесьлі за сабой гурты, здавалася, некуды зьнік. Вось і выйшлі на сцэну доўгачаканыя Thousand Foot Krutch! Публіка сустрэла іх гучна і жыва. Зьніклы, як здалося, запал адразу вырваўся наверх. Мабыць, публіка захоўвала сілы менавіта для гэтага.
Вакаліст – Трэвар – прадставіў сябе і гурт і сказаў, што рады наведаць Беларусь. Пачалі выступ. Гук як заўсёды “вырываў” перапонкі, асабліва садзейнічалі гэтаму барабаны, якія гучалі недарэчна гучна. Вакал Трэвара было вельмі прыемна слухаць, бо ён амаль не адрозьніваўся ад таго, што можна пачуць у запісаных трэках. Спадабаўся таксама моцны бас, які ўсё роўна ня здолеў заглушыць занадта моцныя барабаны. Кожную песьню публіка сустракала вельмі жыва, ды і лес рук не зьнікаў ні на хвіліну. А пасьля песен можна было аглухнуць ад воплескаў ды візгаў дзяўчат. Thousand Foot Krutch зьмянілі каляровую гаму на сіні й жоўты зь вялікай колькасьцю бліскаючага сьвятла. На адной зь песень вакаліст вынес на сцэну беларускі сьцяг з эмблемай і назвай гурта.
Канадцы так завялі публіку, што гэты выступ яшчэ доўга будуць памятаць сьцены Re:Public’а. Нават да восьмай песьні запал у людзей ня зьнік, а музыкі пачалі болей рухацца па сцэне. Хочацца з усіх вылучыць тое, як выканалі песьню “So Far Gone”, а выканалі яе вельмі душэўна. Мінімум інструментаў, максімум чыстага вакалу. Перад гэтым Трэвар казаў прамову аб тым, што ўсе прысутныя – адна вялікая сям’я. Выканаў песьню ў вельмі цёплай атмасферы: жоўтае сьвятло й дружна падпяваючая публіка.
На такія канцэрты заўсёды прыемна хадзіць, бо пануе на іх вельмі дружная, душэўная і вясёлая атмасфера. Людзі сьпяваюць разам з вакалістам, ніхто нікога не “зашыбае” ў слэмах. Трэвар падчас выступу часта кланяўся ў знак падзякі.
Пасьля таго, як з зарубежных гуртоў ходзіш амаль толькі на пост-хардкор і падобны да яго “жэсьцяк”, пачынаеш забываць, як жа лямпава праходзяць альтэрнатыўныя канцэрты, на якіх ніхто ня скочыць са сцэны ледзь не на тваю галаву. Як ніхто ня круціць “вяртухі”, а проста прыходзяць для таго, каб паслухаць улюбёную музыку, пасьпяваць, патанцаваць ды пабачыць куміраў.
Пад канец выступу хэдлайнераў у залу выйшлі A New Tomorrow і ахвотна фатаграфаваліся і размаўлялі з новасьпечанымі фанатамі. Убачыўшы, што я нешта там пішу ў сваім блакноце, падарылі мне кружэлку са сваім альбомам.
Як вынік, хочацца пахваліць усе выступіўшыя гурты, але больш за ўсіх, канечне, Thousand Foot Krutch. Хлопцы паказалі добрае майстэрства, самаадданасьць сваёй працы і сапраўдную любоў да фанатаў. Чакаем яшчэ!
Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Аляксей Базарнаў
На разагрэве ў Thousand Foot Krutch былі два гурты – італьянцы Le Basour і ангельцы A New Tomorrow. Першыя гралі нейкае падабенства альтэрнатыўнага року ўперамешку зь лёгкім панкам.
Тэхнічна гурт апынуўся слабаватым. Было адчуваньне, быццам барабаншчык раз-пораз не трапляе ў ноты. Але прыемны вакал басіста і гітарыста, якія час ад часу зьмянялі адзін аднога, пакінуў добрыя думкі аб гурце. Падчас выступу Le Basour зала папераменна афарбоўвалася ў фіялетавы, аранжавы, чырвоны і жоўты колеры. На адной зь песен на сцэну скуднавата пусьцілі дыму. Публіка была ня вельмі жывая, і пакуль гітарыст са сцэны не пачынаў заклікаць людзей пляскаць – амаль усе стаялі нібы істуканы. Да слова, публіка, у асноўным, складалася зь дзяўчат, толькі што прыйшоўшых са школы. Але такое ўражаньне існавала толькі падчас выступу разагрэўшчыкаў.
Пад канец сэту гурт сабраўся на сцэне для агульнага фотаздымка, расьцягнуўшы пры гэтым беларускі сьцяг.
Ангельцы A New Tomorrow выйшлі хвілін праз 20 пасьля першага гурта. Гэты разагрэў быў ужо “пацяжэй” за італьянцаў. Да іх выступу народу сабралося няшмат: метры тры ад барнай стойкі амаль пуставалі, але паводзілі сябе людзі ўжо пажывей.
Сэт ангельцаў праходзіў у той жа каляровай гаме, што і італьянцаў. Празь некаторы час вакаліст кінуў у натоўп майку, якую адразу ледзь не разарвалі. Гэтыя хлопцы былі ўжо патэхнічней ды й стылем былі больш падобныя да Thousand Foot Krutch. Пад канец выступу людзей назьбіралася больш і танцпляц запоўніўся ня толькі школьніцамі.
У чаканьні публіка зусім сьціхла і ўвесь запал, які прынесьлі за сабой гурты, здавалася, некуды зьнік. Вось і выйшлі на сцэну доўгачаканыя Thousand Foot Krutch! Публіка сустрэла іх гучна і жыва. Зьніклы, як здалося, запал адразу вырваўся наверх. Мабыць, публіка захоўвала сілы менавіта для гэтага.
Вакаліст – Трэвар – прадставіў сябе і гурт і сказаў, што рады наведаць Беларусь. Пачалі выступ. Гук як заўсёды “вырываў” перапонкі, асабліва садзейнічалі гэтаму барабаны, якія гучалі недарэчна гучна. Вакал Трэвара было вельмі прыемна слухаць, бо ён амаль не адрозьніваўся ад таго, што можна пачуць у запісаных трэках. Спадабаўся таксама моцны бас, які ўсё роўна ня здолеў заглушыць занадта моцныя барабаны. Кожную песьню публіка сустракала вельмі жыва, ды і лес рук не зьнікаў ні на хвіліну. А пасьля песен можна было аглухнуць ад воплескаў ды візгаў дзяўчат. Thousand Foot Krutch зьмянілі каляровую гаму на сіні й жоўты зь вялікай колькасьцю бліскаючага сьвятла. На адной зь песень вакаліст вынес на сцэну беларускі сьцяг з эмблемай і назвай гурта.
Канадцы так завялі публіку, што гэты выступ яшчэ доўга будуць памятаць сьцены Re:Public’а. Нават да восьмай песьні запал у людзей ня зьнік, а музыкі пачалі болей рухацца па сцэне. Хочацца з усіх вылучыць тое, як выканалі песьню “So Far Gone”, а выканалі яе вельмі душэўна. Мінімум інструментаў, максімум чыстага вакалу. Перад гэтым Трэвар казаў прамову аб тым, што ўсе прысутныя – адна вялікая сям’я. Выканаў песьню ў вельмі цёплай атмасферы: жоўтае сьвятло й дружна падпяваючая публіка.
На такія канцэрты заўсёды прыемна хадзіць, бо пануе на іх вельмі дружная, душэўная і вясёлая атмасфера. Людзі сьпяваюць разам з вакалістам, ніхто нікога не “зашыбае” ў слэмах. Трэвар падчас выступу часта кланяўся ў знак падзякі.
Пасьля таго, як з зарубежных гуртоў ходзіш амаль толькі на пост-хардкор і падобны да яго “жэсьцяк”, пачынаеш забываць, як жа лямпава праходзяць альтэрнатыўныя канцэрты, на якіх ніхто ня скочыць са сцэны ледзь не на тваю галаву. Як ніхто ня круціць “вяртухі”, а проста прыходзяць для таго, каб паслухаць улюбёную музыку, пасьпяваць, патанцаваць ды пабачыць куміраў.
Пад канец выступу хэдлайнераў у залу выйшлі A New Tomorrow і ахвотна фатаграфаваліся і размаўлялі з новасьпечанымі фанатамі. Убачыўшы, што я нешта там пішу ў сваім блакноце, падарылі мне кружэлку са сваім альбомам.
Як вынік, хочацца пахваліць усе выступіўшыя гурты, але больш за ўсіх, канечне, Thousand Foot Krutch. Хлопцы паказалі добрае майстэрства, самаадданасьць сваёй працы і сапраўдную любоў да фанатаў. Чакаем яшчэ!
Тэкст: Ала Пірумава
Фота: Аляксей Базарнаў
0 каментароў