In Extremo
Апублікавана
у
Рэпартажы
70 Фота
In Extremo — легендарны калектыў у плыні такой сусьветнай зьявы, як folk metal. Яны былі аднымі з заканадаўцаў разьвіцьця маладога на той час стылю ў сярэдзіне 1990-х, увасабляючы сабой галіну медывальнага металу з усімі ягонымі атрыбутамі: спалучэньнем традыцыйна рокавых, цяжкіх інструментаў з інструментамі старадаўнімі: арфа, дуды, лютні і інш.; выкарыстаньнем шырокага кола еўрапейскіх моваў, архаічных і сучасных: латынь, гаэльская, галісійская, шведская, старафранцузская і шмат інш. — у перапрацоўцы сярэднявечных балад і роднай нямецкай ва ўласных творах; і, канешне, яркімі візуальнымі вобразамі.
Упершыню прыняць In Extremo на сваёй зямлі нам пашчасьціла цёплым сонечным восеньскім днём 11 верасьня.
Менск быў другім горадам туру ў падтрымку новага альбому «Quid Pro Quo» — альбому тэматыкі кабакоў, суворых рабацяг, разгульнай весялосьці, мужыцкіх разборак і жорсткіх пахмельляў. Пагружанымі ў вобраз яны і прыехалі да нас, распачаўшы ўгар за дзень да таго ў сталіцы Ўкраіны. Памыліцца тут было складана :) Надта характэрныя засмучаныя твары былі ў музыкаў.
… Што, аднак, ніяк не адбілася на якасьці выкананьня. Уздоўж усяго канцэрту я не пачуў натуральна аніводнае лажы: філігранна выведзеныя мелодыі духавых, лірычныя пераборы струнаў арфы і жорсткія рыфы гітары з басам, нястомная ўдарка, фірмовы хрыплаваты вакал, які ўжывую набывае новых цікавых афарбовак. Праца існых фірмачоў. Сем каларытных мужыкоў адметна нямецкай зьнешнасьці, кожны пад уласным псеўданімам, кожны майстар свайго кавалку працы ў гэтым цудоўна зладжаным фолк-металічным механізме ансамблю пад кіраўніцтвам «Апошняга Аднарога» Міхаэля Райна: дуэт брутальнага арыйца «Жоўтага Дудара» і лафнага «Гнуткага» Марка Жаржыцкага, таксама дудара, абаяльны Голум на гітары пад імем «Доўгі», нардычнага характару басіст Кай Лютэр, усьмешлівы бубнач «Шпэкі» са стыльнай чубкай і самая каларытная зорка — небясьпечна спакойны здаравяк у цяльняге — арфіст Dr.Pymonte.
І гучалі яны досыць нядрэнна. Не фантан, але дастаткова роўна і збалансавана. Значны ўнёсак рабіла ўдалае асьвятленьне, творачы неад'емную дынаміку для бадзёрых рухомых кампазіцый і складаючы падмурак атмасферы больш спакойных і лірычных. Сэтліст In Extremo складаўся з ажно 22 рэчаў, закрануўшы амаль усю 12-альбомную дыскаграфію гурта: пачыналася шоў з твораў другой храналагічнай паловы творчасьці, перакінуўшыся да хіта, выдадзенага ў 2001-м — «Vollmond», і тым узьвёўшы да экстазу публіку, засяродзілася на прэзентацыі «Quid Pro Quo», разбаўляючы яго іншымі ўдала падабранымі песьнямі: «Nur Ihr Allein», «Belladonna», «Gaukler». Публіка пазнавала кожны новы нумар, радасна сустракала, падпявала, якая б то мова ні была, адрывалася, весялілася. Калі мінулі хіты альбому «Sieben» — «Ave Maria» і «Küss Mich» і прагучала звышпапулярная «Ai Vis Lo Lop», падыходзіў час галоўнай інтрыгі: ці цалкам паўторыцца сэтліст Кіева (які дагэтуль ішоў пад капірку), ці ўсё ж прагучыць кой-чаго, не пасуючага для выкананьня ва Ўкраіне і як бы зусім не зашкварнага для Беларусі — і прагучала казацкая руская народная «Чёрный ворон», прагучала ўпершыню, сталася прэзентацыяй ад In Extremo. І была надзвычай цёпла ўспрынята. Прыемна, але адначасова і супярэчліва. Руская культура воляй лёсу нам не чужая, але хацелася б адчуваць годнасьць, чуючы «Дзякуй» і, зусім у ідэале, пачуць якуюсь зь беларускіх народных. Вось так. А затым была гарэлка на сцэне і частаваньне ёю першых шэрагаў, неўзабаве заканчэньне праграмы павольнай «Moonshiner» і па-нямецку дакладна адпрацаваны біс з «Himmel und Hölle», «Liam» і «Erdbeermund». Шматлікі натоўп быў задаволены, разгарачаныя, з усьмешкамі на тварах і вагнём у вачах, людзі пакідалі танцпляц Рэпабліка, некаму пашчасьціла злавіць музыкаў у іх хуценькай рэціроўцы да буса, нехта працягваў вечар у сяброўскай кампаніі, зараджаны эмоцыямі канцэрту, нехта паехаў дадому дзяліцца ўражаньнямі ў сеціве.
То быў адметны вечар для беларускай металічнай аўдыторыі. Дэбютны для нас візіт адных са слупоў сусьветнага фолк-металу, стылю, найбольш папулярнага ў цяжкой музыцы нашай роднай краіны, прайшоў гучна і ўдала, паказаўшы запатрабаванасьць дадзенага кірунку і ўвогуле добры густ нашай публікі. Дзякуй, вязіце яшчэ, In Extremo тут любяць і будуць чакаць!
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Ганна Маркевіч
Упершыню прыняць In Extremo на сваёй зямлі нам пашчасьціла цёплым сонечным восеньскім днём 11 верасьня.
Менск быў другім горадам туру ў падтрымку новага альбому «Quid Pro Quo» — альбому тэматыкі кабакоў, суворых рабацяг, разгульнай весялосьці, мужыцкіх разборак і жорсткіх пахмельляў. Пагружанымі ў вобраз яны і прыехалі да нас, распачаўшы ўгар за дзень да таго ў сталіцы Ўкраіны. Памыліцца тут было складана :) Надта характэрныя засмучаныя твары былі ў музыкаў.
… Што, аднак, ніяк не адбілася на якасьці выкананьня. Уздоўж усяго канцэрту я не пачуў натуральна аніводнае лажы: філігранна выведзеныя мелодыі духавых, лірычныя пераборы струнаў арфы і жорсткія рыфы гітары з басам, нястомная ўдарка, фірмовы хрыплаваты вакал, які ўжывую набывае новых цікавых афарбовак. Праца існых фірмачоў. Сем каларытных мужыкоў адметна нямецкай зьнешнасьці, кожны пад уласным псеўданімам, кожны майстар свайго кавалку працы ў гэтым цудоўна зладжаным фолк-металічным механізме ансамблю пад кіраўніцтвам «Апошняга Аднарога» Міхаэля Райна: дуэт брутальнага арыйца «Жоўтага Дудара» і лафнага «Гнуткага» Марка Жаржыцкага, таксама дудара, абаяльны Голум на гітары пад імем «Доўгі», нардычнага характару басіст Кай Лютэр, усьмешлівы бубнач «Шпэкі» са стыльнай чубкай і самая каларытная зорка — небясьпечна спакойны здаравяк у цяльняге — арфіст Dr.Pymonte.
І гучалі яны досыць нядрэнна. Не фантан, але дастаткова роўна і збалансавана. Значны ўнёсак рабіла ўдалае асьвятленьне, творачы неад'емную дынаміку для бадзёрых рухомых кампазіцый і складаючы падмурак атмасферы больш спакойных і лірычных. Сэтліст In Extremo складаўся з ажно 22 рэчаў, закрануўшы амаль усю 12-альбомную дыскаграфію гурта: пачыналася шоў з твораў другой храналагічнай паловы творчасьці, перакінуўшыся да хіта, выдадзенага ў 2001-м — «Vollmond», і тым узьвёўшы да экстазу публіку, засяродзілася на прэзентацыі «Quid Pro Quo», разбаўляючы яго іншымі ўдала падабранымі песьнямі: «Nur Ihr Allein», «Belladonna», «Gaukler». Публіка пазнавала кожны новы нумар, радасна сустракала, падпявала, якая б то мова ні была, адрывалася, весялілася. Калі мінулі хіты альбому «Sieben» — «Ave Maria» і «Küss Mich» і прагучала звышпапулярная «Ai Vis Lo Lop», падыходзіў час галоўнай інтрыгі: ці цалкам паўторыцца сэтліст Кіева (які дагэтуль ішоў пад капірку), ці ўсё ж прагучыць кой-чаго, не пасуючага для выкананьня ва Ўкраіне і як бы зусім не зашкварнага для Беларусі — і прагучала казацкая руская народная «Чёрный ворон», прагучала ўпершыню, сталася прэзентацыяй ад In Extremo. І была надзвычай цёпла ўспрынята. Прыемна, але адначасова і супярэчліва. Руская культура воляй лёсу нам не чужая, але хацелася б адчуваць годнасьць, чуючы «Дзякуй» і, зусім у ідэале, пачуць якуюсь зь беларускіх народных. Вось так. А затым была гарэлка на сцэне і частаваньне ёю першых шэрагаў, неўзабаве заканчэньне праграмы павольнай «Moonshiner» і па-нямецку дакладна адпрацаваны біс з «Himmel und Hölle», «Liam» і «Erdbeermund». Шматлікі натоўп быў задаволены, разгарачаныя, з усьмешкамі на тварах і вагнём у вачах, людзі пакідалі танцпляц Рэпабліка, некаму пашчасьціла злавіць музыкаў у іх хуценькай рэціроўцы да буса, нехта працягваў вечар у сяброўскай кампаніі, зараджаны эмоцыямі канцэрту, нехта паехаў дадому дзяліцца ўражаньнямі ў сеціве.
То быў адметны вечар для беларускай металічнай аўдыторыі. Дэбютны для нас візіт адных са слупоў сусьветнага фолк-металу, стылю, найбольш папулярнага ў цяжкой музыцы нашай роднай краіны, прайшоў гучна і ўдала, паказаўшы запатрабаванасьць дадзенага кірунку і ўвогуле добры густ нашай публікі. Дзякуй, вязіце яшчэ, In Extremo тут любяць і будуць чакаць!
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Ганна Маркевіч
0 каментароў