Tiamat. Частка другая
Апублікавана
у
Рэпартажы
13 Фота
Tiamat. Мабыць, адзін з самых пранікнёных канцэртаў, якія даводзілася наведваць ever. Прыкладна ў адзін шэраг — з канцэртам Alcest, на працілеглы бок ад усіх астатніх металічных мерапрыемстваў. Магія, чараўніцтва, флэшбэкі ў далёкае юнацтва – музыкі прывезьлі ўсё гэта адзіным пачакам дармовых безьлімітных эмоцый. Бярыце, каму колькі трэба і хто на колькі здольны.
Адразу скажу, што разьлічваў убачыць значна менш людзей у зале. Сёньня мы жывем у такія часіны, калі даводзіцца быць суворым рэалістам, і па-іншаму глядзець на пэўныя рэчы. У мінулы раз людзей было ледзь не ў 2 разы больш, але і зараз клуб ня быў пустым. Больш, чым прагназаваў я (але, на жаль, менш, чым было патрэбна), візуальна людзей хапала, асабліва, калі яны расьцягнуліся па танцпляцы падчас канцэрту. Цяжкае пытаньне, ці ўбачым мы яшчэ раз музыкаў у бліжэйшы час у Беларусі, таму тыя, хто не паленаваўся прыйсьці ў гэты вечар, атрымалі ўнікальны шанец убачыць Tiamat, лічы, у крокавай даступнасьці ад дому.
Перад канцэртам зьдзівіў кіеўскі сэтліст, дзе адсутнічала хітовая “Brighter than the Sun”. У нас яе таксама ня гралі, але ў астатнім, свае запаветныя “Cain”, “Vote for Love” і “Gaia” мы атрымалі. Разам зь яшчэ дзясяткам пранікнёных трэкаў. На чале зь непаўторным Юханам Эдлундам, зразумела. Пэўны кантакт з публікай трымаў менавіта ён: пасьля першай “Will They Come?” зьявіліся траблы з барабанамі, таму Юхан запытаў каго-небудзь распавясьці цікакую гісторыю. Нічога з гэтага не атрымалася, ну й ладна. Ціскаў рукі жадаючым ледзь не пасьля кожнай песьні, са сваімі жа музыкамі на сцэне паводзіў сябе як шкадлівы хітры кацейка, то падняшваючыся да басіста, то выпісваючы падачы па дупе гітарысту. То рукой, то шнуром. Гітарыст быў асабліва і ня супраць. А педыкюр на ножках Юхана ўсе ж зацанілі, так?
Самі жа астатнія музыкі былі значна больш стрыманыя (можа, адбіваецца той факт, што большая частка далучылася да жывога складу гурта зусім нядаўна?). Неяк без асаблівага імпэту. Толькі клавішнік пасьля кожных п’яных крыкаў з натоўпу чамусьці загадкава ўсьміхаўся. На фанатаў жа музыка ўзьдзельнічала ўвогуле па-рознаму: людзі ўпадалі ў транс, нехта сыходзіў у алкагольны ўгар, не саромеліся залазіць на сцэну (асабліва дзяўчына пасьля “Cain”, якая там затрымалася на непрыстойна доўгі час, і мужчына з голым торсам), але музыкам было на гэта да ліхтара.
Скончылася ўсё раптоўна і нечакана. Нібы канцэрт не пасьпеў распачацца, а ўжо гучаць “The Sleeping Beauty” і “Gaia”. І пасьля выступу жадаючыя атрымалі сабе ў рукі ўжо значна іншых музыкаў – вясёлых, пазітыўных і відавочна задаволеных. Астатнім засталіся толькі ўспаміны пра гэты цудоўны пятнічны вечар. Шчыры дзякуй арганізатарам за гэта!
Асноўную частку фота глядзіце тут.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота i вiдэа: Антон Кавалеўскі
Адразу скажу, што разьлічваў убачыць значна менш людзей у зале. Сёньня мы жывем у такія часіны, калі даводзіцца быць суворым рэалістам, і па-іншаму глядзець на пэўныя рэчы. У мінулы раз людзей было ледзь не ў 2 разы больш, але і зараз клуб ня быў пустым. Больш, чым прагназаваў я (але, на жаль, менш, чым было патрэбна), візуальна людзей хапала, асабліва, калі яны расьцягнуліся па танцпляцы падчас канцэрту. Цяжкае пытаньне, ці ўбачым мы яшчэ раз музыкаў у бліжэйшы час у Беларусі, таму тыя, хто не паленаваўся прыйсьці ў гэты вечар, атрымалі ўнікальны шанец убачыць Tiamat, лічы, у крокавай даступнасьці ад дому.
Перад канцэртам зьдзівіў кіеўскі сэтліст, дзе адсутнічала хітовая “Brighter than the Sun”. У нас яе таксама ня гралі, але ў астатнім, свае запаветныя “Cain”, “Vote for Love” і “Gaia” мы атрымалі. Разам зь яшчэ дзясяткам пранікнёных трэкаў. На чале зь непаўторным Юханам Эдлундам, зразумела. Пэўны кантакт з публікай трымаў менавіта ён: пасьля першай “Will They Come?” зьявіліся траблы з барабанамі, таму Юхан запытаў каго-небудзь распавясьці цікакую гісторыю. Нічога з гэтага не атрымалася, ну й ладна. Ціскаў рукі жадаючым ледзь не пасьля кожнай песьні, са сваімі жа музыкамі на сцэне паводзіў сябе як шкадлівы хітры кацейка, то падняшваючыся да басіста, то выпісваючы падачы па дупе гітарысту. То рукой, то шнуром. Гітарыст быў асабліва і ня супраць. А педыкюр на ножках Юхана ўсе ж зацанілі, так?
Самі жа астатнія музыкі былі значна больш стрыманыя (можа, адбіваецца той факт, што большая частка далучылася да жывога складу гурта зусім нядаўна?). Неяк без асаблівага імпэту. Толькі клавішнік пасьля кожных п’яных крыкаў з натоўпу чамусьці загадкава ўсьміхаўся. На фанатаў жа музыка ўзьдзельнічала ўвогуле па-рознаму: людзі ўпадалі ў транс, нехта сыходзіў у алкагольны ўгар, не саромеліся залазіць на сцэну (асабліва дзяўчына пасьля “Cain”, якая там затрымалася на непрыстойна доўгі час, і мужчына з голым торсам), але музыкам было на гэта да ліхтара.
Скончылася ўсё раптоўна і нечакана. Нібы канцэрт не пасьпеў распачацца, а ўжо гучаць “The Sleeping Beauty” і “Gaia”. І пасьля выступу жадаючыя атрымалі сабе ў рукі ўжо значна іншых музыкаў – вясёлых, пазітыўных і відавочна задаволеных. Астатнім засталіся толькі ўспаміны пра гэты цудоўны пятнічны вечар. Шчыры дзякуй арганізатарам за гэта!
Асноўную частку фота глядзіце тут.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота i вiдэа: Антон Кавалеўскі
0 каментароў