Poets Of The Fall
Апублікавана
у
Рэпартажы
66 Фота
Не пасьпелі адны фіны парадаваць Сінявокую сваім гоцік-рокавым наплывам, як за менскую публіку тут жа ўзяліся іншыя, па традыцыі восеньню. І імя ім — Паэты Заняпаду (ці ж Паэты Восені).
Рамантыкі з халоднай, але багатай на таленты, Фінляндыі. Калектыў ня ў першы і нават не ў другі раз наведваўся нас. Хлопцы абзавяліся адданымі фанатамі і з энтузіязмам прыехалі з прэзентацыяй сваёй новай кружэлкі.
Нельга сказаць аб наведвальнасьці «яблыку няма дзе ўпасьці», але і сказаць, што Re: public пуставаў, таксама будзе няправільна. Па колькасьці тых, хто прыйшоў, супастаўна зь мінулым годам.
Варта аддаць належнае арганізатарам, у гэты раз яны пастараліся пазьбегнуць неспадзяванак з тымі, хто прыходзіць загадзя і мёрзне, і абвясьцілі аб пераносе пачатку выступу (але ня вельмі своечасова для некаторых). Надвор'е ўжо зусім не пасавала да знаходжаньня ля клубу працяглы час. Толькі цёплыя словы вакаліста ў ьудучым сагрэлі сэрцы прыхільнікаў. Але пра ўсё па парадку.
Паступова падцягваліся людзі, панавала чароўная атмасфера пазітыву і рамантыкі. У холе можна было азнаёміцца і набыць мерч, сярод якога былі майкі, бранзалеты, дыскі.
Фонавая музыка трохі прыхарошвае вялікі цяжар чаканьня. Нехта задуменна круціў галавой у такт Radiohead'ам зь іх “Karma Police”, хтосьці радаваўся Эксл Роузу і кампаніі, і толькі пасьля словаў «I Want It All. I Want It Now» з кампазіцыі Queen, стала сапраўды зразумела, што фанаты больш не могуць чакаць, яны хочуць усяго па максімуму і прама цяпер гатовыя рваць танцпляц. Гукі клавіш. Дым. Успышка сьвятла. У нязьменным складзе героі вечару зьяўляюцца зь цемры.
Адразу на першай кампазіцыі можна было бачыць ужо традыцыйны флэшмоб. Па зале зашамацелі белыя аркушы з пасланьнямі музыкам. І апошнія гэта ацанілі.
Акрамя ўсяго іншага на працягу канцэрту танцпляц і сцэна нагадвалі тэнісны корт, дзе вакаліст і гітарысты перакідваліся наведвальнікамі чорнымі і белымі паветранымі шарамі. Нязьменны атрыбут, які прыхарошвае выступ і разьбівае любыя псіхалагічныя бар'еры паміж гуртом і прыхільнікамі. Выступоўцы і слухачы сёньня былі адзіным цэлым аднаго вялікага карнавалу (але ня тлену, “Carnival of Rust” прагучаў вядома ж, але ня будзем забягаць наперад).
Марка ў сваім даволі эпатажнымі строі вылучаў каласальную энергію, зараджаючы эмоцыямі кожнага ў зале. У любым іміджы яму выдатна атрымліваецца адыгрываць самыя розныя вобразы — і сьціплага рамантыка, і гарэзнага падшыванца. Ён не саромеўся і не баяўся ўзаемадзейнічаць зь людзьмі, шчодра працягваў руку, падаграваў запал, крыўляўся. Ніхто ня мог выстаяць на месцы. Хлопцы скакалі вышэй за дзяўчынак, рукі не пераставалі мільгаць.
Падчас невялікага перапынку на падрыхтоўку да акустычнай часткі, Марка яшчэ больш разышоўся ў гумарыстычным плане, малюючы двума шарамі розныя анатамічныя часткі цела.
Сэт працягваўся. Палова складу атрымала час на кароткі адпачынак. У дзьве гітары і вакал Poets Of The Fall парадавалі прысутных. Гукі класічнай гітары як быццам бы ўвялі ў транс. Пяшчота, лёгкая туга, меланхолія спляліся разам. Тут вакал праявіў сябе ва ўсёй красе, пад сьціплы акампанемент Марка выдаваў чыстыя ноты і нават ня думаў фальшывіць. Тут хіба што толькі Олі накіраваўся ў незразумелыя эксперыменты з гама, што не засталося незаўважным па грымасах яго напарніка. Пасьля ён, вядома ж, рэабілітаваўся, не здарма ж навучаўся ў джазавай кансерваторыі ў Оулункуле.
Час ляцеў няўмольна хутка. Нельга сказаць, што сетліст апынуўся кароткім. Але і нельга адзначыць, што доўгім.
Мы пачулі старыя хіты, шчодра запраўленыя новымі працамі. Пасьля выхаду на біс, гурт фактычна сыграў яшчэ 1 кампазіцыю дадаткова, якая стала сапраўдным падарункам. І, вядома ж, на апошніх песьнях многія прыхільнікі паказвалі ня коз, а сімвалічна адлюстроўвалі рукамі голуба.
Па традыцыі многія фанаты былі ня супраць зрабіць на памяць фота з кумірамі або ўзяць аўтограф, але ахова клубу ведала сваю справу. На рэдкасьць міралюбная публіка не супраціўлялася і, пад алдскульныя гукі Whitesnake і Прынса, накіроўвалася да выхаду (наколькі гэта было магчыма пры велічэзным заторы ў гардэроб).
Ну што ж, думаецца, што наступнага візіту доўга чакаць не давядзецца. Таму замест вынiку, прапаную яшчэ раз атрымаць асалоду ад новага альбому калектыву і захаваць у памяці самыя прыемныя моманты вечару, якіх было нямала.
Фота: Апалiнарыя Курганава
Тэкст: Вольга Кан
Рамантыкі з халоднай, але багатай на таленты, Фінляндыі. Калектыў ня ў першы і нават не ў другі раз наведваўся нас. Хлопцы абзавяліся адданымі фанатамі і з энтузіязмам прыехалі з прэзентацыяй сваёй новай кружэлкі.
Нельга сказаць аб наведвальнасьці «яблыку няма дзе ўпасьці», але і сказаць, што Re: public пуставаў, таксама будзе няправільна. Па колькасьці тых, хто прыйшоў, супастаўна зь мінулым годам.
Варта аддаць належнае арганізатарам, у гэты раз яны пастараліся пазьбегнуць неспадзяванак з тымі, хто прыходзіць загадзя і мёрзне, і абвясьцілі аб пераносе пачатку выступу (але ня вельмі своечасова для некаторых). Надвор'е ўжо зусім не пасавала да знаходжаньня ля клубу працяглы час. Толькі цёплыя словы вакаліста ў ьудучым сагрэлі сэрцы прыхільнікаў. Але пра ўсё па парадку.
Паступова падцягваліся людзі, панавала чароўная атмасфера пазітыву і рамантыкі. У холе можна было азнаёміцца і набыць мерч, сярод якога былі майкі, бранзалеты, дыскі.
Фонавая музыка трохі прыхарошвае вялікі цяжар чаканьня. Нехта задуменна круціў галавой у такт Radiohead'ам зь іх “Karma Police”, хтосьці радаваўся Эксл Роузу і кампаніі, і толькі пасьля словаў «I Want It All. I Want It Now» з кампазіцыі Queen, стала сапраўды зразумела, што фанаты больш не могуць чакаць, яны хочуць усяго па максімуму і прама цяпер гатовыя рваць танцпляц. Гукі клавіш. Дым. Успышка сьвятла. У нязьменным складзе героі вечару зьяўляюцца зь цемры.
Адразу на першай кампазіцыі можна было бачыць ужо традыцыйны флэшмоб. Па зале зашамацелі белыя аркушы з пасланьнямі музыкам. І апошнія гэта ацанілі.
Акрамя ўсяго іншага на працягу канцэрту танцпляц і сцэна нагадвалі тэнісны корт, дзе вакаліст і гітарысты перакідваліся наведвальнікамі чорнымі і белымі паветранымі шарамі. Нязьменны атрыбут, які прыхарошвае выступ і разьбівае любыя псіхалагічныя бар'еры паміж гуртом і прыхільнікамі. Выступоўцы і слухачы сёньня былі адзіным цэлым аднаго вялікага карнавалу (але ня тлену, “Carnival of Rust” прагучаў вядома ж, але ня будзем забягаць наперад).
Марка ў сваім даволі эпатажнымі строі вылучаў каласальную энергію, зараджаючы эмоцыямі кожнага ў зале. У любым іміджы яму выдатна атрымліваецца адыгрываць самыя розныя вобразы — і сьціплага рамантыка, і гарэзнага падшыванца. Ён не саромеўся і не баяўся ўзаемадзейнічаць зь людзьмі, шчодра працягваў руку, падаграваў запал, крыўляўся. Ніхто ня мог выстаяць на месцы. Хлопцы скакалі вышэй за дзяўчынак, рукі не пераставалі мільгаць.
Падчас невялікага перапынку на падрыхтоўку да акустычнай часткі, Марка яшчэ больш разышоўся ў гумарыстычным плане, малюючы двума шарамі розныя анатамічныя часткі цела.
Сэт працягваўся. Палова складу атрымала час на кароткі адпачынак. У дзьве гітары і вакал Poets Of The Fall парадавалі прысутных. Гукі класічнай гітары як быццам бы ўвялі ў транс. Пяшчота, лёгкая туга, меланхолія спляліся разам. Тут вакал праявіў сябе ва ўсёй красе, пад сьціплы акампанемент Марка выдаваў чыстыя ноты і нават ня думаў фальшывіць. Тут хіба што толькі Олі накіраваўся ў незразумелыя эксперыменты з гама, што не засталося незаўважным па грымасах яго напарніка. Пасьля ён, вядома ж, рэабілітаваўся, не здарма ж навучаўся ў джазавай кансерваторыі ў Оулункуле.
Час ляцеў няўмольна хутка. Нельга сказаць, што сетліст апынуўся кароткім. Але і нельга адзначыць, што доўгім.
Мы пачулі старыя хіты, шчодра запраўленыя новымі працамі. Пасьля выхаду на біс, гурт фактычна сыграў яшчэ 1 кампазіцыю дадаткова, якая стала сапраўдным падарункам. І, вядома ж, на апошніх песьнях многія прыхільнікі паказвалі ня коз, а сімвалічна адлюстроўвалі рукамі голуба.
Па традыцыі многія фанаты былі ня супраць зрабіць на памяць фота з кумірамі або ўзяць аўтограф, але ахова клубу ведала сваю справу. На рэдкасьць міралюбная публіка не супраціўлялася і, пад алдскульныя гукі Whitesnake і Прынса, накіроўвалася да выхаду (наколькі гэта было магчыма пры велічэзным заторы ў гардэроб).
Ну што ж, думаецца, што наступнага візіту доўга чакаць не давядзецца. Таму замест вынiку, прапаную яшчэ раз атрымаць асалоду ад новага альбому калектыву і захаваць у памяці самыя прыемныя моманты вечару, якіх было нямала.
Фота: Апалiнарыя Курганава
Тэкст: Вольга Кан
1 каментар