Woe Unto Me
Апублікавана
у
Рэпартажы
32 Фота
Нядзельным сьнежным адвячоркам сабраліся дружна на дум-паці… Хаця наконт паці гучна сказана. Традыцыйна вечар у Дуда Кінге можна назваць хутчэй публічнай рэпетыцыяй сваіх для сваіх. Апошніх, дарэчы, таксама традыцыйна сабралося няшмат, паўтара землякопа. Але ў цэлым гэта не перашкодзіла пахавальнай урачыстасьці адбыцца.
Гук у гэты вечар таксама не зьмяніў свайму галоўнаму прынцыпу — цярпіма, каб пачуць, нясьцерпна, каб слухаць. Мерапрыемства адкрывалі добра вядомыя публіцы Beyond The Darkness з прэзентацыяй новага кліпа на кампазіцыю Fear's Face.
Прыкметная карпатлівая праца, кампазіцыя адкрылася для мяне з новага ракурсу. Прысутныя, як было бачна няўзброеным вокам, таксама ацанілі па вартасьці. Узровень безвыходнасьці — over99. Коціка шкада.
Магутны дэздумавы паток абрынуўся хваляй на маленькі клуб, задрыжалі сьцены, і панеслася… Можна было адчуць нейкую нядбайнасьць, месцамі несыгранасьць, а ўвогуле і цэлым калектыў паступальна рухаецца да арыгінальнага гучаньня і ў сваёй падачы не саступае шматлікім карыфеям жанру. Музыкі падзякавалі ўсім, хто сабраўся, і адзначылі, што шануюць сваю публіку. У перыяд глыбокага андэграўнднага зацішша кожны слухач на ліку. Нягледзячы на даволі дэмакратычны кошт квітка, многія чамусьці праігнаравалі прыезд гродзенцаў і выступ менскіх думстэраў.
BTD, вядома, зачасьцілі з выступамі, што пэўнай часткай прэсы і слухачоў дадзены факт расцэньваецца хутчэй у негатыўным сьвятле. Я ж скажу, што гэта пахвальна, нягледзячы на пустынныя залы, працягваць гнуць сваю лінію і набіваць зладжанасьць у жывых умовах, а не толькі ў студыйных сьценах. Сэт менскага гурта, на мой погляд, быў занадта кароткім – ня ўлічваючы кліпа, усяго 7 песень.
На чарзе былі госьці сталіцы — Woe Unto Me. Доўгая наладка гуку і клапатлівая праца тэхніка гродзенцаў фактычна мала чым дапамагла палепшыць гук. І ўсё ж — грымнула замагільнае інтра. Бубнача пакінулі ў ганарлівай адзіноце сядзець на сваім троне.
Па завяршэньні сімфанічнага пахавальнага гімна астатнія далучыліся да таварыша, і пачалося шэсьце працэсіі. Як і патрабуе жанр, цягучыя, павольныя рыфы пракалолі вячэрняе паветра. Калектыў парадаваў як старымі працамі, так і прэзентаваў кампазіцыі з будучай кружэлкі, якія ўжывую яшчэ не гучалі. Чакаецца нешта больш складанае і разнастайнае.
У перапынку можна было абзавесьціся прывезеным мерчам Woe Unto Me — цішоткамі і талстоўкамі. Публіка, пагружаная ў свае роздумы, атрымлівала асалоду і суперажывала. Быццам бязмоўны крыж стаяў / сядзеў кожны пасярод невялікіх імправізаваных музычных могілак. Ох, яшчэ б крыху, і вар'яцтва паглынула б розум цалкам. І пакінуў бы надзею кожны прысутны.
Хаця быў і больш актыўны ўдзельнік, адзіны ў сваім родзе. Адарваўся ў адзіночку за ўсіх.
Гэта быў выдатны атмасферны вечар. І незразумела да гэтага часу, як прыцягнуць публіку акрамя як добрай музыкай, дэмакратычнымі коштамі на квіток ці выходным днём. І замест тлустага рэзюмэ:
Фота, тэкст — Вольга Кан
Гук у гэты вечар таксама не зьмяніў свайму галоўнаму прынцыпу — цярпіма, каб пачуць, нясьцерпна, каб слухаць. Мерапрыемства адкрывалі добра вядомыя публіцы Beyond The Darkness з прэзентацыяй новага кліпа на кампазіцыю Fear's Face.
Прыкметная карпатлівая праца, кампазіцыя адкрылася для мяне з новага ракурсу. Прысутныя, як было бачна няўзброеным вокам, таксама ацанілі па вартасьці. Узровень безвыходнасьці — over99. Коціка шкада.
Магутны дэздумавы паток абрынуўся хваляй на маленькі клуб, задрыжалі сьцены, і панеслася… Можна было адчуць нейкую нядбайнасьць, месцамі несыгранасьць, а ўвогуле і цэлым калектыў паступальна рухаецца да арыгінальнага гучаньня і ў сваёй падачы не саступае шматлікім карыфеям жанру. Музыкі падзякавалі ўсім, хто сабраўся, і адзначылі, што шануюць сваю публіку. У перыяд глыбокага андэграўнднага зацішша кожны слухач на ліку. Нягледзячы на даволі дэмакратычны кошт квітка, многія чамусьці праігнаравалі прыезд гродзенцаў і выступ менскіх думстэраў.
BTD, вядома, зачасьцілі з выступамі, што пэўнай часткай прэсы і слухачоў дадзены факт расцэньваецца хутчэй у негатыўным сьвятле. Я ж скажу, што гэта пахвальна, нягледзячы на пустынныя залы, працягваць гнуць сваю лінію і набіваць зладжанасьць у жывых умовах, а не толькі ў студыйных сьценах. Сэт менскага гурта, на мой погляд, быў занадта кароткім – ня ўлічваючы кліпа, усяго 7 песень.
На чарзе былі госьці сталіцы — Woe Unto Me. Доўгая наладка гуку і клапатлівая праца тэхніка гродзенцаў фактычна мала чым дапамагла палепшыць гук. І ўсё ж — грымнула замагільнае інтра. Бубнача пакінулі ў ганарлівай адзіноце сядзець на сваім троне.
Па завяршэньні сімфанічнага пахавальнага гімна астатнія далучыліся да таварыша, і пачалося шэсьце працэсіі. Як і патрабуе жанр, цягучыя, павольныя рыфы пракалолі вячэрняе паветра. Калектыў парадаваў як старымі працамі, так і прэзентаваў кампазіцыі з будучай кружэлкі, якія ўжывую яшчэ не гучалі. Чакаецца нешта больш складанае і разнастайнае.
У перапынку можна было абзавесьціся прывезеным мерчам Woe Unto Me — цішоткамі і талстоўкамі. Публіка, пагружаная ў свае роздумы, атрымлівала асалоду і суперажывала. Быццам бязмоўны крыж стаяў / сядзеў кожны пасярод невялікіх імправізаваных музычных могілак. Ох, яшчэ б крыху, і вар'яцтва паглынула б розум цалкам. І пакінуў бы надзею кожны прысутны.
Хаця быў і больш актыўны ўдзельнік, адзіны ў сваім родзе. Адарваўся ў адзіночку за ўсіх.
Гэта быў выдатны атмасферны вечар. І незразумела да гэтага часу, як прыцягнуць публіку акрамя як добрай музыкай, дэмакратычнымі коштамі на квіток ці выходным днём. І замест тлустага рэзюмэ:
Фота, тэкст — Вольга Кан
1 каментар
Усё было выдатна, але с гукам, iмхо, нейкая дупа, асаблiва на BtD, хоць i паважаю гэтых хлапцоу, неяк у гэты раз неяк не тое нешта.