Woe Unto Me i Frailty
Апублікавана
у
Рэпартажы
84 Фота
У менскім клубе «Салтайм» у рамках Anhedonia Tour 2014 адбыўся канцэрт гарадзенцаў Woe Unto Me i латышоў Frailty. Падтрымкай выступілі менчукі Podych Navalnicy.
Першыя беларусы нічым новым не зьдзівілі, а вось другія беларусы былі сапраўднай знаходкай. Выглядалі, канешне, даволі статычна са сваім funeral doom, шкада, не было магчымасьці ва ўмовах клубу вывесьці спецыяльны відэашэраг, але тым ня менш. BelMetal ужо асьвятляў рэцэнзіяй альбом Woe Unto Me — A Step Into The Waters Of Forgetfulness. Вытрымка адтуль:
Frailty былі на вышыні. Так, дарэчы, апарат быў уласны туравы. Таму Салтайм такі загучаў! Латышы пачаставалі годным дум-дэзам. Тэхнічна, упэўнена і самадастаткова.
Мерапрыемства атрымалася ўтульным, спакойным, з добрай атмасферай. Дзякуй арганізатарам, што не пабаяліся прывезьці такі непапулярны стыль. Шкада, што не атрымалася з клубам узроўнем павышэй. Але ўсё наперадзе.
А цяпер водгук ад фатографа Антона Кавалеўскага, галоўнага думера BelMetal.
Такім чынам, па парадку. Першым выступаў гурт Podych Navalnicy. Я, ведаючы іх выключна па пары аўдыязапісаў, успрымаў як нешта калядумавае. Чакала расчараваньне: ужывую ўсё было вельмі дрэнна. Паводзінаў як такіх і не было, з кожнай хвілінай складвалася ўражаньне, што хлопцы заскачылі на рэпетыцыю і гледачоў успрымаюць як дэкарацыі, зь якімі і лічыцца ня трэба. Да рытм-секцыі прэтэнзіяў няма: трэкі выконваліся на добрым узроўні, ня лішнім будзе адзначыць барабаншчыка, які выдаваў ня самыя стэрэатыпныя зьбіўкі. Вакал я проста не зразумеў: ад такога аб’ёмнага, так бы мовіць, мужчыны хацелася б пачуць унушальны гроўл, але з дынамікаў даносіўся толькі звычайны крык. Сола-гітара – тэма асобнай гутаркі. Гук нагадваў корт за 200$, падключаны да самага таннага зуму, і гэта віна далёка ня клуба: гітары ўсіх астатніх удзельнікаў гучалі значна больш пераканальна: відавочная эканомія на ўзмацненьні. Можна прычапіцца і да тэхнікі. Няхай адкрытых лажаў не было, але рэгулярныя скрыпы з-за неакуратнага зрываньня са струн пальцаў дастаткова хутка пачалі раздражняць.
Пра новы дыск Woe Unto Me я ўжо пісаў у сваёй рэцэнзіі альбом Woe Unto Me — A Step Into The Waters Of Forgetfulness:
На закуску засталіся Frailty. Добра, што яны выступалі пасьля Woe Unto Me, бо па разьвіцьцю настрою беларусы проста б не ўспрымаліся. Іх выступ у гэты вечар асацыяваўся з выбухам тон дынаміту, лірычныя тэмы хутка саступілі месца зубаскрышальным рыфам, якія упрыгожваліся бездакорна выкананымі сола. Усё крута, на ўзроўні. На другой палове выступу гурта я адклаў убок фотаапарат і ўволю пападмятаў сцэну валасамі =)
Падагульняючы, хацелася б падзякаваць арганізатараў за такое крутое мерапрыемства і асобна гурт Woe Unto Me за тое, што нарэшце ў Беларусі зьявілася нешта думавае, і адразу еўрапейскага ўзроўню.
Фота i тэкст: Антон Кавалеўскі
Пераклад: Ян Мачульскі
Першыя беларусы нічым новым не зьдзівілі, а вось другія беларусы былі сапраўднай знаходкай. Выглядалі, канешне, даволі статычна са сваім funeral doom, шкада, не было магчымасьці ва ўмовах клубу вывесьці спецыяльны відэашэраг, але тым ня менш. BelMetal ужо асьвятляў рэцэнзіяй альбом Woe Unto Me — A Step Into The Waters Of Forgetfulness. Вытрымка адтуль:
«Усьвядомце: у Беларусі выйшла нешта думавае, ня ў выглядзе прысмаку да пэйгану і/ці фолку, а як нешта паўнавартаснае».Таму раім азнаёміцца.
Frailty былі на вышыні. Так, дарэчы, апарат быў уласны туравы. Таму Салтайм такі загучаў! Латышы пачаставалі годным дум-дэзам. Тэхнічна, упэўнена і самадастаткова.
Мерапрыемства атрымалася ўтульным, спакойным, з добрай атмасферай. Дзякуй арганізатарам, што не пабаяліся прывезьці такі непапулярны стыль. Шкада, што не атрымалася з клубам узроўнем павышэй. Але ўсё наперадзе.
А цяпер водгук ад фатографа Антона Кавалеўскага, галоўнага думера BelMetal.
Такім чынам, па парадку. Першым выступаў гурт Podych Navalnicy. Я, ведаючы іх выключна па пары аўдыязапісаў, успрымаў як нешта калядумавае. Чакала расчараваньне: ужывую ўсё было вельмі дрэнна. Паводзінаў як такіх і не было, з кожнай хвілінай складвалася ўражаньне, што хлопцы заскачылі на рэпетыцыю і гледачоў успрымаюць як дэкарацыі, зь якімі і лічыцца ня трэба. Да рытм-секцыі прэтэнзіяў няма: трэкі выконваліся на добрым узроўні, ня лішнім будзе адзначыць барабаншчыка, які выдаваў ня самыя стэрэатыпныя зьбіўкі. Вакал я проста не зразумеў: ад такога аб’ёмнага, так бы мовіць, мужчыны хацелася б пачуць унушальны гроўл, але з дынамікаў даносіўся толькі звычайны крык. Сола-гітара – тэма асобнай гутаркі. Гук нагадваў корт за 200$, падключаны да самага таннага зуму, і гэта віна далёка ня клуба: гітары ўсіх астатніх удзельнікаў гучалі значна больш пераканальна: відавочная эканомія на ўзмацненьні. Можна прычапіцца і да тэхнікі. Няхай адкрытых лажаў не было, але рэгулярныя скрыпы з-за неакуратнага зрываньня са струн пальцаў дастаткова хутка пачалі раздражняць.
Пра новы дыск Woe Unto Me я ўжо пісаў у сваёй рэцэнзіі альбом Woe Unto Me — A Step Into The Waters Of Forgetfulness:
«Woe Unto Me, у сваю чаргу, прапануюць сузіраць спектакль, трывожны, але далёка не безвыходны».Пры праслухоўваньні гэты спектакль трэба ўяўляць, на канцэрце ж усё дзейства разгортвалася непасрэдна перад гледачамі. Для мяне як для фаната жанру гурт учыніў сапраўднае сьвята. Адразу скажу, што між наведвальнікамі мерапрыемства можна было правесьці рэзкую рысу. Былі людзі, якія, скажам так, Funeral Doom як стыль не асабліва ўспрымаюць, яны проста стаялі і слухалі музыку, бяз скепсісу (прафесіяналізм падачы матэрыялу проста не дазваляў), але і без захапленьня. А вось фанаты стаялі як зачараваныя (ну акрамя мяне, мне даводзілася насіцца з фотаапаратам), прасякаючыся энергетыкай дзейства, якое падавалі музыкі. Усё прафесійна, на ўзроўні, але нельга асобна не вылучыць чысты вакал Сяргея, які роўна такі ж, як і на дыску.
На закуску засталіся Frailty. Добра, што яны выступалі пасьля Woe Unto Me, бо па разьвіцьцю настрою беларусы проста б не ўспрымаліся. Іх выступ у гэты вечар асацыяваўся з выбухам тон дынаміту, лірычныя тэмы хутка саступілі месца зубаскрышальным рыфам, якія упрыгожваліся бездакорна выкананымі сола. Усё крута, на ўзроўні. На другой палове выступу гурта я адклаў убок фотаапарат і ўволю пападмятаў сцэну валасамі =)
Падагульняючы, хацелася б падзякаваць арганізатараў за такое крутое мерапрыемства і асобна гурт Woe Unto Me за тое, што нарэшце ў Беларусі зьявілася нешта думавае, і адразу еўрапейскага ўзроўню.
Фота i тэкст: Антон Кавалеўскі
Пераклад: Ян Мачульскі
2 каментара