Woe Unto Me - A Step Into The Waters Of Forgetfulness (2014)

Апублікавана 9 сакавіка 2014, 02:41 у Рэцэнзіі

Стыль: Funeral Doom Metal
Гурт: Woe Unto Me
Альбом: A Step Into The Waters Of Forgetfulness
Год: 2014
Краiна: Беларусь

Трэклiст:
01. Slough Of Despond
02. The Gospel Reading
03. Stillborn Hope
04. 4
05. Angels To Die

3 гадзіны ночы – самы час пісаць рэцэнзію на дыск ад сьвету пахавальнага думу (не сарказм). Гутарка пойдзе пра дыск гурта Woe Unto Me – «A Step Into The Waters Of Forgetfulness». Не, ня так. Пра дыск беларускага гурта Woe Unto Me. Перачытайце яшчэ раз і ўсьвядомце: у Беларусі выйшла нешта думавае, ня ў выглядзе прысмаку да пэйгану і/ці фолку, а як нешта паўнавартаснае.

Дайце сабе пару секунд на тое, каб прасякнуцца скепсісам. Арцём, гітарыст і заснавальнік гурта, скінуў мне вобраз дыску яшчэ месяц таму, тым ня менш, рукі дайшлі да напісаньня сяго матэрыялу толькі зараз, затое я магу гарантаваць, што ўражаньні выяўлены ня ў выглядзе імпульсіўнага накіду, а менавіта як нейкая карціна, па крупінках намаляваная цягам нямалага перыяду часу. На гэтым скончым уступную балбатню і пяройдзем да справы.



Кружэлка сустракае нас, слухачоў, кампазіцыяй «Slough of Despond». Скепсіс далёка не разьвейваецца плыўнымі пералівамі сінтэзатара і рэлаксуючымі пераборамі, тым ня меней, гэткая прэлюдыя рыхтуе да асноўнага дзейства і прымушае задацца пытаньнем: «А што будзе далей?» Пакуль думкі блукаюць аб шматлікіх аднастайных і маркотных funeral-гуртах, змаўкае гітара, а сімфанічная складаючая становіцца змрочна-неспакойнай і, дзякуй мінімалізму, зноў прымушае працаваць фантазію. Нарэшце на трэцяй хвіліне ў ход ідуць усе інструменты. Гітары не разразаюць прастору ірвучай мелодыяй, а плыўна абмалёўваюць дэкарацыі дзейства. Так-так, менавіта дзейства. Традыцыйнай для жанру (ды й увогуле ўсяго думу, пабудаванага на аснове дэт-металу) можна лічыць сітуацыю, калі музыка перадае перажываньні аднаго канкрэтнага чалавека, у ідэале – слухача, цалкам канцэнтруючыся на асобе. Woe Unto Me, у сваю чаргу, прапануюць сузіраць спектакль, трывожны, але далёка не безвыходны. Ці прымаць удзел у ім – справа ўжо ваша.

Падзяленьне на трэкі я б назваў умоўным, іх больш правільна называць главамі: зьяўляючыся, здавалася б, самадастатковымі, яны малююць нешта маналітнае, непадзельнае. Цягам усяго дыску ў выглядзе своеасаблівага дыялогу з гроўлам чаргуецца і чысты вакал, не, ня ў выглядзе звыклага шаблону «прыпеў 15 секунд чыстым, астатняе як звычайна». Экстрымальны вакал толькі падкрэсьлівае экспрэсію тых ці іншых штрыхоў, пры гэтым усё роўна не прэтэндуючы на дамінуючую ролю ў гэтай грандыёзнай пастаноўцы. Тое, не ў апошнюю чаргу, заслуга годнага майстарынгу: уяўная сцэна дастаткова вялікая, крыху выходзіць за межы галавы (пры праслухоўваньні ў адкрытых маніторных навушніках), інструменты знаходзяцца менавіта там, дзе іх чакаеш пачуць, і гэта выдатна. Можна, канешне, напісаць яшчэ шмат пра атмасферу, гук і стылістыку, аднак я спадзяюся, што зацікавіў чытача (а ў гэтым ёсьць сэнс любой рэцэнзіі), і ён асабіста азнаёміцца з творчасьцю беларусаў, бо апісваць словамі музыку падобна да апісаньня чагосьці, што дагэтуль было нязьведаным.



Падагульняючы, хочацца сказаць, што я шчыра рады, што беларускі дум як напрамак пачаўся з такой ня толькі выдатнай, але і самабытнай працы, якая непасрэдна не асацыюецца ні зь якімі іншымі выканаўцамі. Не магу не нагадаць, што зараз пачынаецца тур гурта (разам з Frailty), які аніякім чынам нельга прапускаць, бо годных мерапрыемстваў у рамках жанру, мякка кажучы, мала.

Аўтар: Антон Кавалеўскі
Пераклад: Ян Мачульскі