STAY METAL FEST 22.01.2012, г. Гомель, клуб "Tower" Частка Першая
Апублікавана
у
Рэпартажы
32 Фота
Анахарсіс
STAY METAL FEST ці падарожжа металіста
Уноч на 22 студзеня я ня думаў, што далейшыя падзеі адбудуцца крыху ня так, як было запланавана раней. Атрымаўшы пацьверджаньне і акрэдытацыю для паездкі ў Гомель ды дамовіўшыся з нашым фатографам Глебам (glebans ) наконт сустрэчы на вакзале перад цягніком, я пачаў рыхтавацца да фэста і вывучаць матэрыял гуртоў (у каго ён, канешне, быў): фота, відэа, аўдыя, ня важна, дэмкі то ці афіцыйныя прафрэлізы. А з-за таго, что напярэдадні ўвечары я не пракантраляваў сваё піва, раніца ў мяне пачалася ў 7:20, калі я ўжо павінен быў быць на галоўным уваходзе вакзала ды рушыць з Глебам у краму для дазапраўкі півам, каб весела ды шчасна даехаць. Але, на жаль, лёс склаўся інакш… У выніку мы зь ім дабіраліся паасобку, але ў цэлым я не пашкадаваў урэшце, што адбылося менавіта так! Працяг пад «катам»
У Гомелі мяне сустрэў мой калега, і мы разам рушылі ўжо знаёмым яму шляхом ад вакзала да клуба Tower, дзе і адбываўся канцэрт. Думкі былі розныя, і даведаўшыся загадзя пра ўмяшчальнасьць клуба, меркаваў, што гэта кшталту менскага Jolly Roger Cafe ў Гомелі. Ужо на падыходзе да клуба было чуваць музыку з пульта – цяжаляк, канешне ж) – ды какафонія гукаў падключаных гітар – ішлі, напэўна, апошнія рыхтаваньні, таму як на гадзінніку было 18:10, а як вядома, канцэрты рэдка калі пачынаюцца ў час.
Праштампаваўшыся на ўваходзе, я адразу ж пазнаў арганізатара Ільлю Міронава. Увайшоўшы, мы трапілі ў прыемную атмасферу і адчулі ўтульнасьць тутэйшага прытулка андэграунду. Мазырскія трэшары Extruder рыхтаваліся да выхада на сцэну, іх гітарыст мне здалёк нагадаў Юру Мелісава (гітарыста ды заснавальніка гурта Эпідэмія). Трэба адзначыць, што клуб сапраўды невялікі, але працытаваўшы Ножыка (Dis Tortion): «У цеснаце, ды не ў крыўдзе!» — ды ён меў рацыю. Клуб хоць і маленькі, але даволі ўтульны. Вялікая углавая барная стойка, седзячы за якой, можна паліць ды сачыць за падзеямі на сцэне з аднаго боку ды й проста файна адпачываць – з другога боку. Што тычыцца прастору паміж сцэнай ды пультам, то гэта адзіны танцпляц чалавек на сто – пакалбасіцца месца ёсць, чаго ня скажаш пра саму сцэну – месца вельмі мала, з-за чаго музыканты мясціліся на ёй, як я кажу, “дупа да дупы”. На сцэне з’яўляецца вядомая для гомельскіх металістаў Марыя Сіўцова. Яна і вяла канцэрт, жартавала, варушыла натоўп, рыхтуючы да новай порцыі метала! Экструдэр літаральна зь першых акордаў прыцягвае ўвагу нешматлікіх ля сцэны (народ яшчэ ўсё цягнецца і топчацца на ўваходзе) – якасна, моцна ды энергічна! Гурт па ўсіх параметрах нагадвае Kreator сярэдзіны 90-х, хутка тым самым правакуючы бурныя авацыі пасьля кожнай песьні. Але ня гледзячы на “крэатараўшчыну”, у той жа момант даволі самабытна. Трэба адзначыць, што гурт існаваў з 2003 года пад назвай Hurricane. Быў заснаваны басістам Зьміцерам Аліферовічам, меў нестабільны склад і ў 2007 памяняў назву на Extruder. Пры гэтым яны прытрымліваліся выразнай трэшавай лініі, што пасьпяхова прадвігаюць і культывуюць дагэтуль. Такім чынам, мазырчане адыгрываюць свой сэт, які, як высветлілася потым, прыйшлося скараціць. Атрымліваюць сваю порцыю апладысьментаў і саступаюць месца хлопцам са слаўнага горада Рэчыца- Crash, які, як бачым, вядомы ня толькі файным півам ды радзімай Metal Crowd Fest, але й гэткімі музыкантамі: граюць hard`n`heavy на працягу 10 гадоў і спачатку падобныя чымсьці ў кампазітарскім плане да расейскага “Чорнага Абеліска” ўзору сярэдзіны 90-х – пачатка 2000-х – прынамсі, нават гітарыст-вакаліст вельмі ж нагадвае Зьміцера Барысенкава, ды й музыка дзесьці падказала такое параўнаньне (люблю ж я усялякія параўнаньні і аналогіі – далей будуць неаднаразова). Народ іх прыняў зь ня меншым захапленьнем, чым мазырчан. Поўная да таго моманту зала ўжо гаманіла, ня гледзячы на тое, што рэчыцкія рокеры прапанавалі некалькі больш лёгкі матэрыял, чым першапачынальнікі – Extruder. Прынамсі, людзі прымалі іх добра, і з гэткай рэакцыяй я быў безумоўна згодны. Атмасфера чаду і адрыву нарастала нібы сьнежны ком, і Марыя аб’явіла столінскі ВІА імя цяжкага металу, трэшу і дзесьці груву (imho) – Анахарсіс. Аднойчы я ўжо бачыў і чуў іх у Берасьце, тады гурт быў ледзь не ўнікальны. Бубнач-сьпявак быў для мяне чымсьці надзвычайным дагэтуль у цяжкой музыцы, і яны мне тады адразу спадабаліся. Гэта было прыблізна ў 2005 годзе, у 2004-м гурт выпусьціў альбом “У ноч на сьвятыя агні”, пазьней яны прыязджалі ў Менск для ўдзелу ў конкурсе “Музычны спарынг”, але іх унікальнасьць тады, наколькі памятаю, не ацанілі, а потым гурт і ўвогуле зьнік з вачэй, ды я ўжо нават падумаў, што яны разваліліся… Ну а ня так даўно каманда наведвала Менск, але на іх выступ я тады ня трапіў. Затое з задавальненьнем прыехаў і назіраў тут у Гомелі. Толькі тады я зауважыў што у складзе Анахарсіса праз гады змест удзельнікаў пашырыўся, але драмер не сьпявае (на жаль, гэткая “свая фішка” зьнікла). Гурт упэўнена пачынае свой выступ зь першай англамоўнай рэчы, у якой я пазнаю кавер на немцаў Kreator і далей працягваючы сэт-ліст беларускамоўным матэрыялам. Дарэчы, пра параўнаньні! Вакаліст Юры Харэвіч мне адразу ж нагадаў знакамітага “заменшчыка” Роба Хэлфарда (Rob Halford) ў Judas Priest – Ціма Оўэнса (Tim Owens), вядомага па мянушцы “Ripper”, які таксама засьвяціўся ў Iced Earth ды Yngwie Malmsteen. Вакальныя дадзеныя Юры таксама ня горш за Рыпера, што робіць яшчэ больш падобным да яго ў маіх вачах. Народ у зале ўжо дайшоў да стадыі чаду ды раскаўбасу настолькі, што пара ад цел награвала паветра! Гурт не даваў адпачыць ні на секунду, нават я, стоячы ля сцэны, падпяваў Юру немудрагелістыя прыпевы іх песень (“Папалам”, “Жах”, “Толькі жыві” і інш.), якія адразу ж лажыліся на слых ды выдатна спалучаліся з музыкай. Народ быў у захапленьні ды нягледзячы на тое, што гук ля самой сцэны быў значна горшым, людзі ўсё роўна рваліся да яе, каб адарвацца па-поўнай. Хвосткі хэві/трэш з элементамі грув-металу і высокімі пранізьлівымі, крыху надрыўным вакалам Юры, яркімі, сакавітымі салякамі і “сьвіпамі”,
Адладжаная рытм-секцыя – вось той пякельны рэцэпт іх выдатнай ладнай праграмы. Гурт упэўнена трымаецца на сцэне, выдатны гук, падача, харызма, што знайшло няхілую аддачу ў зале! Пакінуўшы толькі станоўчыя эмоцыі, Анахарсіс пад дзікі роў захапленьня спусьціліся са сцэны, якая сапраўды была цеснай для іх і ў чымсьці стрымлівала іхны напор і энергетыку. За бубнамі ў іх сядзеў сэсійны ўдзельнік, драмер гурта Dis Tortion – Вадзім Васільеў. Яму не патрэбна было спускацца са сцэны, ён толькі выцер пот і перавёўшы дух, сеў ізноў за сваю “кухню”. Гомельскія металісты гэта ўнікальныя людзі, якія нават невялікай колькасьцю так сустракалі гурты, што я ажно дзівіўся… Яшчэ ў нашай краіне я ня бачыў ў невялікіх клубах нідзе такога прыёму. Шмат залежыць, канешне ж, ад саміх гуртоў, але ўсё ж менскім металістам варта павучыцца ў гамельчан! У такіх клубах як бы ты не стаміўся, як бы сябе не адчуваў, але хочацца наўзамен энергіі, якую атрымліваеш, аддаць сваю моц і апошнія сілы! Гурты ў гэты вечар адчулі тое на сабе, і я таксама адрываўся ля сцэны, не забыўшыся пакласьці на гэты алтар часьцінку сябе і ўхваліць прафесіяналізм гуртоў. Гук на сцэне быў “ня айс” канешне, час ад часу ўзнікалі нейкія непаладкі, але ж гуртам гэта не перашкаджала. Пасьля столінскіх хлопцаў наступіла невялікая паўза ды адладка апарата перад выхадам алдскул трэш-маньякаў Dis Tortion, якіх узначальвае фронтмэн Lesley Knife, знакаміты вакаліст легендарных Gods Tower.
Падрыхтаваў матэрыял: GotieRipper
Пераклад: Christian
Фота: glebans
Уноч на 22 студзеня я ня думаў, што далейшыя падзеі адбудуцца крыху ня так, як было запланавана раней. Атрымаўшы пацьверджаньне і акрэдытацыю для паездкі ў Гомель ды дамовіўшыся з нашым фатографам Глебам (glebans ) наконт сустрэчы на вакзале перад цягніком, я пачаў рыхтавацца да фэста і вывучаць матэрыял гуртоў (у каго ён, канешне, быў): фота, відэа, аўдыя, ня важна, дэмкі то ці афіцыйныя прафрэлізы. А з-за таго, что напярэдадні ўвечары я не пракантраляваў сваё піва, раніца ў мяне пачалася ў 7:20, калі я ўжо павінен быў быць на галоўным уваходзе вакзала ды рушыць з Глебам у краму для дазапраўкі півам, каб весела ды шчасна даехаць. Але, на жаль, лёс склаўся інакш… У выніку мы зь ім дабіраліся паасобку, але ў цэлым я не пашкадаваў урэшце, што адбылося менавіта так! Працяг пад «катам»
У Гомелі мяне сустрэў мой калега, і мы разам рушылі ўжо знаёмым яму шляхом ад вакзала да клуба Tower, дзе і адбываўся канцэрт. Думкі былі розныя, і даведаўшыся загадзя пра ўмяшчальнасьць клуба, меркаваў, што гэта кшталту менскага Jolly Roger Cafe ў Гомелі. Ужо на падыходзе да клуба было чуваць музыку з пульта – цяжаляк, канешне ж) – ды какафонія гукаў падключаных гітар – ішлі, напэўна, апошнія рыхтаваньні, таму як на гадзінніку было 18:10, а як вядома, канцэрты рэдка калі пачынаюцца ў час.
Праштампаваўшыся на ўваходзе, я адразу ж пазнаў арганізатара Ільлю Міронава. Увайшоўшы, мы трапілі ў прыемную атмасферу і адчулі ўтульнасьць тутэйшага прытулка андэграунду. Мазырскія трэшары Extruder рыхтаваліся да выхада на сцэну, іх гітарыст мне здалёк нагадаў Юру Мелісава (гітарыста ды заснавальніка гурта Эпідэмія). Трэба адзначыць, што клуб сапраўды невялікі, але працытаваўшы Ножыка (Dis Tortion): «У цеснаце, ды не ў крыўдзе!» — ды ён меў рацыю. Клуб хоць і маленькі, але даволі ўтульны. Вялікая углавая барная стойка, седзячы за якой, можна паліць ды сачыць за падзеямі на сцэне з аднаго боку ды й проста файна адпачываць – з другога боку. Што тычыцца прастору паміж сцэнай ды пультам, то гэта адзіны танцпляц чалавек на сто – пакалбасіцца месца ёсць, чаго ня скажаш пра саму сцэну – месца вельмі мала, з-за чаго музыканты мясціліся на ёй, як я кажу, “дупа да дупы”. На сцэне з’яўляецца вядомая для гомельскіх металістаў Марыя Сіўцова. Яна і вяла канцэрт, жартавала, варушыла натоўп, рыхтуючы да новай порцыі метала! Экструдэр літаральна зь першых акордаў прыцягвае ўвагу нешматлікіх ля сцэны (народ яшчэ ўсё цягнецца і топчацца на ўваходзе) – якасна, моцна ды энергічна! Гурт па ўсіх параметрах нагадвае Kreator сярэдзіны 90-х, хутка тым самым правакуючы бурныя авацыі пасьля кожнай песьні. Але ня гледзячы на “крэатараўшчыну”, у той жа момант даволі самабытна. Трэба адзначыць, што гурт існаваў з 2003 года пад назвай Hurricane. Быў заснаваны басістам Зьміцерам Аліферовічам, меў нестабільны склад і ў 2007 памяняў назву на Extruder. Пры гэтым яны прытрымліваліся выразнай трэшавай лініі, што пасьпяхова прадвігаюць і культывуюць дагэтуль. Такім чынам, мазырчане адыгрываюць свой сэт, які, як высветлілася потым, прыйшлося скараціць. Атрымліваюць сваю порцыю апладысьментаў і саступаюць месца хлопцам са слаўнага горада Рэчыца- Crash, які, як бачым, вядомы ня толькі файным півам ды радзімай Metal Crowd Fest, але й гэткімі музыкантамі: граюць hard`n`heavy на працягу 10 гадоў і спачатку падобныя чымсьці ў кампазітарскім плане да расейскага “Чорнага Абеліска” ўзору сярэдзіны 90-х – пачатка 2000-х – прынамсі, нават гітарыст-вакаліст вельмі ж нагадвае Зьміцера Барысенкава, ды й музыка дзесьці падказала такое параўнаньне (люблю ж я усялякія параўнаньні і аналогіі – далей будуць неаднаразова). Народ іх прыняў зь ня меншым захапленьнем, чым мазырчан. Поўная да таго моманту зала ўжо гаманіла, ня гледзячы на тое, што рэчыцкія рокеры прапанавалі некалькі больш лёгкі матэрыял, чым першапачынальнікі – Extruder. Прынамсі, людзі прымалі іх добра, і з гэткай рэакцыяй я быў безумоўна згодны. Атмасфера чаду і адрыву нарастала нібы сьнежны ком, і Марыя аб’явіла столінскі ВІА імя цяжкага металу, трэшу і дзесьці груву (imho) – Анахарсіс. Аднойчы я ўжо бачыў і чуў іх у Берасьце, тады гурт быў ледзь не ўнікальны. Бубнач-сьпявак быў для мяне чымсьці надзвычайным дагэтуль у цяжкой музыцы, і яны мне тады адразу спадабаліся. Гэта было прыблізна ў 2005 годзе, у 2004-м гурт выпусьціў альбом “У ноч на сьвятыя агні”, пазьней яны прыязджалі ў Менск для ўдзелу ў конкурсе “Музычны спарынг”, але іх унікальнасьць тады, наколькі памятаю, не ацанілі, а потым гурт і ўвогуле зьнік з вачэй, ды я ўжо нават падумаў, што яны разваліліся… Ну а ня так даўно каманда наведвала Менск, але на іх выступ я тады ня трапіў. Затое з задавальненьнем прыехаў і назіраў тут у Гомелі. Толькі тады я зауважыў што у складзе Анахарсіса праз гады змест удзельнікаў пашырыўся, але драмер не сьпявае (на жаль, гэткая “свая фішка” зьнікла). Гурт упэўнена пачынае свой выступ зь першай англамоўнай рэчы, у якой я пазнаю кавер на немцаў Kreator і далей працягваючы сэт-ліст беларускамоўным матэрыялам. Дарэчы, пра параўнаньні! Вакаліст Юры Харэвіч мне адразу ж нагадаў знакамітага “заменшчыка” Роба Хэлфарда (Rob Halford) ў Judas Priest – Ціма Оўэнса (Tim Owens), вядомага па мянушцы “Ripper”, які таксама засьвяціўся ў Iced Earth ды Yngwie Malmsteen. Вакальныя дадзеныя Юры таксама ня горш за Рыпера, што робіць яшчэ больш падобным да яго ў маіх вачах. Народ у зале ўжо дайшоў да стадыі чаду ды раскаўбасу настолькі, што пара ад цел награвала паветра! Гурт не даваў адпачыць ні на секунду, нават я, стоячы ля сцэны, падпяваў Юру немудрагелістыя прыпевы іх песень (“Папалам”, “Жах”, “Толькі жыві” і інш.), якія адразу ж лажыліся на слых ды выдатна спалучаліся з музыкай. Народ быў у захапленьні ды нягледзячы на тое, што гук ля самой сцэны быў значна горшым, людзі ўсё роўна рваліся да яе, каб адарвацца па-поўнай. Хвосткі хэві/трэш з элементамі грув-металу і высокімі пранізьлівымі, крыху надрыўным вакалам Юры, яркімі, сакавітымі салякамі і “сьвіпамі”,
Адладжаная рытм-секцыя – вось той пякельны рэцэпт іх выдатнай ладнай праграмы. Гурт упэўнена трымаецца на сцэне, выдатны гук, падача, харызма, што знайшло няхілую аддачу ў зале! Пакінуўшы толькі станоўчыя эмоцыі, Анахарсіс пад дзікі роў захапленьня спусьціліся са сцэны, якая сапраўды была цеснай для іх і ў чымсьці стрымлівала іхны напор і энергетыку. За бубнамі ў іх сядзеў сэсійны ўдзельнік, драмер гурта Dis Tortion – Вадзім Васільеў. Яму не патрэбна было спускацца са сцэны, ён толькі выцер пот і перавёўшы дух, сеў ізноў за сваю “кухню”. Гомельскія металісты гэта ўнікальныя людзі, якія нават невялікай колькасьцю так сустракалі гурты, што я ажно дзівіўся… Яшчэ ў нашай краіне я ня бачыў ў невялікіх клубах нідзе такога прыёму. Шмат залежыць, канешне ж, ад саміх гуртоў, але ўсё ж менскім металістам варта павучыцца ў гамельчан! У такіх клубах як бы ты не стаміўся, як бы сябе не адчуваў, але хочацца наўзамен энергіі, якую атрымліваеш, аддаць сваю моц і апошнія сілы! Гурты ў гэты вечар адчулі тое на сабе, і я таксама адрываўся ля сцэны, не забыўшыся пакласьці на гэты алтар часьцінку сябе і ўхваліць прафесіяналізм гуртоў. Гук на сцэне быў “ня айс” канешне, час ад часу ўзнікалі нейкія непаладкі, але ж гуртам гэта не перашкаджала. Пасьля столінскіх хлопцаў наступіла невялікая паўза ды адладка апарата перад выхадам алдскул трэш-маньякаў Dis Tortion, якіх узначальвае фронтмэн Lesley Knife, знакаміты вакаліст легендарных Gods Tower.
Падрыхтаваў матэрыял: GotieRipper
Пераклад: Christian
Фота: glebans
8 каментароў