Kliodna – Set Me Free

Апублікавана 10 чэрвеня 2015, 10:33 у Рэцэнзіі

«Freed»

Ня так даўно ў мае рукі трапіла кружэлка беларускага гурта Kliodna. Дакладней, кружэлка да мяне трапіла ўжо вельмі даўно, але неяк вушы не даходзілі да таго, каб паслухаць гэты твор беларускіх музыкаў.

Магчыма, з-за вокладкі, якая хоць і ніштавата намалявана, аднак ёсьць неверагодна другаснай і да жудасьці пасрэднай:
Нейкая баба ў вадзе.

«Чаго яна забылася ў вадзе?» — спытаеце вы.
«Гэтага мы ніколі не даведаемся, — адкажу я. — Але ёсьць здагадка, што гэта зьвязана з назвай гурта. Бо Клёдна — багіня вады, салёнай, вядома, бо баба. Г.зн. багіня мора.»

Ну і са сьпіны гэтае самае багіні тырчаць такія неўпярдольныя крылы-хвалі, зь неўпярдольнай такой вады, і ўсё гэта выглядала б неўпярдольна пафасна, калі б не было так неўпярдольна ўбога намалявана.

Да самой гэтай «багіні» пытаньняў няма. Мне спадабалася. А вось краявіды ззаду без сумневаў былі канфіскаваныя з абшараў Вялікага Гугла, па запыце «навальніца» і «мора».
Гэта таксама датычыцца і выдатных хваляў па-над якімі жахлівым шрыфтам напісана: «Вызвалі мяне».



Я доўга думаў, ці варта вызваляць гэты дыск і падвяргаць свой слых такому іспыту. Бо мае вушы неверагодна негатыўна рэагуюць на вырабы айчыннай рок-сцэны. Тым больш калі гэта вырабы ў стылі:
«Посоны! Э, сюды, карач. Давайце граць, карацей, як Найтвыш, будзем багатымі і… ну гэта… славутымі».

Я чакаў пачуць цалкам другасны і немузычны гурт. І мае чаканьні спраўдзіліся — часткова.

«I'll do the Nightwish»

Гурт Kliodna сапраўды зьяўляецца да жудаснага стэрэатыпным клёнам усім вядомага і неўміручага самі ведаеце якога гурта пэрыяду Тар'і Турунэн. Калька з Nightwish адчуваецца тут ува ўсім: пачынаючы ад нескладаных гармоніяў і заканчваючы гэтым самым «моцным» псеўда-опэрным жаночым вакалам.



Зь першых секундаў у вушы ліюцца знаёмыя гамы і гармоніі, знаёмыя манеры сьпеву і ігры, знаёмыя сімфанічныя і этнічныя ўстаўкі. Гэты альбом не зьмяшчае аніводнага арыгінальнага ходу, аніводнай арыгінальнай думкі. Увесь пасыл гурта ўпіраецца ў «рабіць як у Nightwish».
І гэта ўсё неверагодна засмучае. Я не настолькі моцны прыхільнік фінскай легенды часоў Тар'і Турунэн, і асабіста на мяне такі расклад наводзіць сум.

«Blood in the Ears»

Чым кіраваліся музыкі, калі вырашылі зьмясьціць дзяўчыну ў моры на вокладку, а пасьля назваць песьню «Кроў у моры» — не зразумела.

Дарэчы, наконт крыві з маіх вушэй. Як ні дзіўна — але яе не было. Зусім. Нягледзячы на тое, што музыка неверагодна пасрэдная — тут яна усё ж музыка, што ўжо зьяўляецца значным дасягненьнем для айчынных музыкаў.



Усе кампазыцыі маналітныя ды скончаныя. Кожная нота тут — гэта маленькая шрубка ў вялізным мэталічным механізме — адсутнасьць якой спыніла б яго працу.
Але і сярод усіх гэтых маленькіх шрубак у мяне не атрымалася знайсьці аніводнай залішняй: кожная партыя бэк-вакалу, кожная сімфанічная частка — усё арганічна кладзецца ў агульны сюжэт.
Гэтак жа велізарным плюсам для айчыннага гурта ёсьць і тое, што ўсе жывыя партыі сыграныя як належыць, а якасьць іх запісу можна назваць добрай.
Гэта тычыцца і вакалу. Ён сапраўды прыемны.

«Night… oh God»

Цалкам палатно выглядае прыгожа і, што самае галоўнае, музычна. Адзінае, што трэба гурту Kliodna — пазбавіцца другаснасьці.

Дзяўчына прыгожая, хлопцы брутальныя. Усё як трэба.

Творчасьць — ня ёсьць дзеяньне па адпрацаваных схемах, творчасьць — гэта нешта новае.
Але заўсёды будуць людзі, якім больш прыемна знаёмая, выбрукаваная камянём дарога, чым новая невядомая лясная сьцяжынка.

©Артур Мацьвеенка



Пачуць гурт ужывую бліжэйшым разам можна будзе ўжо ў гэту пятніцу ў парку Dreamland.
А паслухаць запісы можна ў суполцы ўкантакце.