Сяргей Табачнікаў i nobody.one ў Менску 1 красавiка
Апублікавана
у
Рэпартажы
71 Фота
То быў ужо другі візіт Сяргея Табачнікава і яго гурта nobody.one ў Менск. На гэты раз данясеньне аўтарскага стылю «specially addictive soundtrack» праходзіла пад назвай «Horizon Tour 2012» і ахапіла шмат расейскіх, беларускіх і украінскіх гарадоў.
Прайшоў год з апошняга візіту Табачнікава ў Менск. Адзначым зьмены.
Першае ды самае відавочнае: у гэты тур Сяргей набраў зусім іншы склад музыкаў, як ён гэта любіць рабіць. Другое, Сяргей сышоў з пасады «твару» музычнай кампаніі Skifmusic, дзе запісваў цікавыя агляды гітар у сваім фірмовым стылі «неадэкватнага генія». Дарэчы, тут трэба і патлумачыць для тых, хто ў танку: абсалютная большасьць ведае Сяргея Табачнікава па вірусных роліках у сеціве (вось самы папулярны). Якія толькі эпічныя выразы адтуль не таскалі! «Сэнс у дынаміцы!», «Рукамі граць трэба!», «Кампрэсар на клін не кладзі!». Маладыя пачынальнікі гітарнага рамяства чэрпаюць з гэтага натхненьне і намагаюцца быць падобнымі да экстраардынарнай асобы Сержа.
Ды вось менавіта з такога кантынгенту збольшага публіка і складалася. Так бы мовіць, больш цывільныя аналагі металічных падлеткаў у тышотках «арыя» ды «мяталіса». Але ж які драйв задавалі гэтыя хлопцы і дзяўчаты! Якая аб'яднанасьць адчувалася ў падтрымцы музыкаў — зь першых акордаў узьняўся лес далоняў, а як насілі на руках адчайных стэйдждайвінгістаў! А як падтрымлівалі вынесеную мною на конкурс дзяўчыну=) Ды й самі музыкі вам ня хрэн з рэдзькай — ладненька, чысьценька ды з моцнай падачай. Бачна, што Серж проста кайфуе ад уласнае музыкі, выражаючы кожную ўкладзеную эмоцыю. Басіст гэтаксама любіць адхадзіць у астрал і ня стрымліваць сябе ў паводзінах. А драмер працуе нібыта грае апошні раз у жыцьці! Так, дае вынікі табачнікаўскі фашызм у падыходзе да жывых выступаў. А па рэпертуары: былі лепшыя хіты з альбома 10-га году «Head Movies» ды новыя песьні са сьвежага «Does». Добрым чынам складзеная праграма. Даволі працяглая, з чаргаваньнем павольных ды драйвовых рэчаў, з узмацненьнем градусу, ды абвяшчэньнем антрактаў. Тут няма прэтэнзіяў — прадумана на лепшым узроўні.
Карацей, вельмі файная сяброўская атмасфера. Адданая нязбэшчаная публіка (у метал бы такіх пабольш). Людзей сабралося ў «Юле» прыблізна чалавек 300. Па арганізацыі: далі нам праходкі ажно на тры чалавекі і магчымасьць павесіць банэр Белметала на ўлюбёнае месца зь левага боку залы. Зацягнуўся, праўда, выступ па эксклюзіўнай інфармацыі з нагоды працяглага сьняданку музыкаў на "ўпісцы" дзесьці на паўднёва-захадзе горада=)
Што сам Сяргей? Ды вось я б сказаў, ужо ня торт… Харызматычнасьць на месцы, але амаль няма таго непадкупнага фірмовага неадэквату, адчуваецца ці то стомленасьць, ці то пасталеласьць. Вунь і кальцо ўжо на пальцы… Канешне, гэтае дурачаньне — толькі зьнешні вобраз, візітоўная картка, тое, што дапамагае ў своеасаблівай вар'яцкай шчырасьці. Але ж мы ўсе ведаем, што гэта была і будзе персона выдатная, таленавіты кампазітар і музыка. А для тых хлапцоў ды дзяўчат ён заўсёды будзе кумірам. Я ўпэўнены, што аднойчы праз шмат гадоў нейкі беларускі віртуозны гітарыст узгадае свае маладыя часы і тыя канцэрты nobody.one, тыя аўтографы Сяргея Табачнікава і паказваючы на сумеснае фота, скажа: «Вось хто мяне калісь натхніў узяцца за гітару!»
Рэцэнзія: Christian
Прайшоў год з апошняга візіту Табачнікава ў Менск. Адзначым зьмены.
Першае ды самае відавочнае: у гэты тур Сяргей набраў зусім іншы склад музыкаў, як ён гэта любіць рабіць. Другое, Сяргей сышоў з пасады «твару» музычнай кампаніі Skifmusic, дзе запісваў цікавыя агляды гітар у сваім фірмовым стылі «неадэкватнага генія». Дарэчы, тут трэба і патлумачыць для тых, хто ў танку: абсалютная большасьць ведае Сяргея Табачнікава па вірусных роліках у сеціве (вось самы папулярны). Якія толькі эпічныя выразы адтуль не таскалі! «Сэнс у дынаміцы!», «Рукамі граць трэба!», «Кампрэсар на клін не кладзі!». Маладыя пачынальнікі гітарнага рамяства чэрпаюць з гэтага натхненьне і намагаюцца быць падобнымі да экстраардынарнай асобы Сержа.
Ды вось менавіта з такога кантынгенту збольшага публіка і складалася. Так бы мовіць, больш цывільныя аналагі металічных падлеткаў у тышотках «арыя» ды «мяталіса». Але ж які драйв задавалі гэтыя хлопцы і дзяўчаты! Якая аб'яднанасьць адчувалася ў падтрымцы музыкаў — зь першых акордаў узьняўся лес далоняў, а як насілі на руках адчайных стэйдждайвінгістаў! А як падтрымлівалі вынесеную мною на конкурс дзяўчыну=) Ды й самі музыкі вам ня хрэн з рэдзькай — ладненька, чысьценька ды з моцнай падачай. Бачна, што Серж проста кайфуе ад уласнае музыкі, выражаючы кожную ўкладзеную эмоцыю. Басіст гэтаксама любіць адхадзіць у астрал і ня стрымліваць сябе ў паводзінах. А драмер працуе нібыта грае апошні раз у жыцьці! Так, дае вынікі табачнікаўскі фашызм у падыходзе да жывых выступаў. А па рэпертуары: былі лепшыя хіты з альбома 10-га году «Head Movies» ды новыя песьні са сьвежага «Does». Добрым чынам складзеная праграма. Даволі працяглая, з чаргаваньнем павольных ды драйвовых рэчаў, з узмацненьнем градусу, ды абвяшчэньнем антрактаў. Тут няма прэтэнзіяў — прадумана на лепшым узроўні.
Карацей, вельмі файная сяброўская атмасфера. Адданая нязбэшчаная публіка (у метал бы такіх пабольш). Людзей сабралося ў «Юле» прыблізна чалавек 300. Па арганізацыі: далі нам праходкі ажно на тры чалавекі і магчымасьць павесіць банэр Белметала на ўлюбёнае месца зь левага боку залы. Зацягнуўся, праўда, выступ па эксклюзіўнай інфармацыі з нагоды працяглага сьняданку музыкаў на "ўпісцы" дзесьці на паўднёва-захадзе горада=)
Што сам Сяргей? Ды вось я б сказаў, ужо ня торт… Харызматычнасьць на месцы, але амаль няма таго непадкупнага фірмовага неадэквату, адчуваецца ці то стомленасьць, ці то пасталеласьць. Вунь і кальцо ўжо на пальцы… Канешне, гэтае дурачаньне — толькі зьнешні вобраз, візітоўная картка, тое, што дапамагае ў своеасаблівай вар'яцкай шчырасьці. Але ж мы ўсе ведаем, што гэта была і будзе персона выдатная, таленавіты кампазітар і музыка. А для тых хлапцоў ды дзяўчат ён заўсёды будзе кумірам. Я ўпэўнены, што аднойчы праз шмат гадоў нейкі беларускі віртуозны гітарыст узгадае свае маладыя часы і тыя канцэрты nobody.one, тыя аўтографы Сяргея Табачнікава і паказваючы на сумеснае фота, скажа: «Вось хто мяне калісь натхніў узяцца за гітару!»
Рэцэнзія: Christian
0 каментароў