Metal Weekend Fest

Апублікавана 30 студзеня 2013, 00:10 у Рэпартажы

У нядзелю ў клубе Re:Public прайшоў канцэрт з удзелам трох беларускіх, аднаго расeйскага і аднаго ўкраінскага гуртоў — Clan, Hok-key, Сломанных кукол, Арды і Dimicandum.
Пачнём з таго, што першы гурт Clan, які ўразіў мяне на запісах магутнымі рыфамі, жорсткім вакалам, бунтарскім духам ды добрым зьвядзеньнем матэрыялу, па нейкіх таямнічых тэхнічных прычынах проста праваліўся. У зале сьціпла гуртавалася чалавек пяцьдзясят, прычым большая іх частка зь непранікнёным выглядам адсочвала тое, што адбываецца на сцэне зь верхняга паверху. Перад самой жа сцэнай сабраўся зь дзясятак энтузіястаў, якія ва ўсю моц спрабавалі стварыць масавасьць. Хацелася б зьвярнуцца да тых людзей, якія разьмясьціліся вышэй: калі ўжо вы прыходзіце на канцэрт, то хоць дзеля прыстойнасьці ўстаньце бліжэй, таму што рваць жылы дзеля пустой залы — няўдзячная справа, тым больш для тых гуртоў, якія паказваюць сьвету сваю творчасьць ледзь ці ня ў першы раз і, адпаведна, і без таго моцна нярвуюцца.

Да выхаду другога гурта — Hok-Key — энтузіясты пачалі падбадзёрваць сябе каля бара, відаць, усё ж адчуваючы на сабе панурае маўчаньне зь верхніх узроўняў. Гурт апраўдаў свой ​​творчы стаж, сарваўшы апладысменты прыгожымі гітарнымі сола, прабіраючым да касьцей хрыплаватым вакалам і сымбіёзам якаснага цяжа з вытанчанымі ўступамі скрыпкі, але каб наступнаму гурту жыцьцё мёдам не здавалася, напрыканцы была сыграна вельмі прыгожая лірычная песьня, якая астудзіла толькі пачаўшых разагравацца гледачоў.

Трэці гурт – Сломанные куклы — вельмі доўга настройваўся, вытаўкнуўшы для зносін з народам свайго вакаліста, які амаль дваццаць хвілін спрабаваў пераканаць ўсіх (а сябе — у першую чаргу), што вось зараз, літаральна праз хвілінку, ён і яго таварышы ўзарвуць клуб сваёй музыкай, чаго ні я, ні, мабыць, гледачы не дачакаліся — несумяшчальны з нармальным слыхам рэчытатыў на фоне зьлёгку бязладнага грукату іх музыкі зьнерваваў і ўсяліў жаданьне як мага хутчэй пакінуць сьцены непрыветлівага ў гэты дзень Re:Public’a. Праўда, кавер на АС\DC выйшаў у «Лялек» даволі нядрэнны, зноў жа, калі б не вакал, які, відавочна, не дацягваў да высокіх нот і пачынаў падпісківаць.

Дзякуючы шэрагу непаладак у папярэдніх гуртоў, Арда зьявілася на сцэне даволі позна і адыграла ўсяго шэсьць песень, спазьніўшыся пры гэтым на свой ​​цягнік і пакінуўшы Re:public зь відавочным пачуцьцём прыкрасьці, дарэчы, як і большасьць прысутных, таму што роўная колькасьць адыгранага матэрыялу ў гуртоў падтрымкі і ў хэдлайнера — гэта нонсэнс! На сцэне прагучалі «Перерождение» і «Только пыль», выкананыя чыстым голасам Паўла Окунева, які бярэ за душу і нібы ўносіць кудысьці ўдалеч, пад акампанемент цяжкіх рыфаў. Гэта выклікала веру ў тое, што час усё ж такі ня быў змарнаваны. Але, зноў жа, з-за позьняга часу выступ атрымаўся скамечаным і фактычна сарваным. Спадзяюся, у наступны раз Арда абярэ іншых арганізатараў, і мы ўсё ж пачуем іх паўнафарматна.

Апошняму гурту — Dimicandum — прыйшлося асабліва несалодка, таму што час, як я ўжо казала, падціскаў, і хлопцам, нягледзячы на просьбы слухачоў «выканаць яшчэ хоць адну», гэтак жа, як і «Ардзе», суджана было адыграць усяго шэсьць песень, пацешыўшы нас моцным, пластычным вакалам, добра пабудаванымі мелодыямі ды прыдатнымі рыфамі, пасьля чаго, з выбачэньнямі і спасылкамі на недвухсэнсоўна паказваючых на гадзіньнік ахоўнікаў, сысьці са сцэны, падарыўшы нам свае непаўторныя «Give Me A Name» і «Indigo Child», за што ім вялікі дзякуй.

Хацелася б прынесьці выбачэньні хэдлайнерам за такую ​​вось абыякавасьць і паспадзявацца на тое, што гэты вечар не адаб'е у іх жаданьне яшчэ раз наведаць наш мілы горад.