Septicflesh – Titan (2014)
Апублікавана
у
Рэцэнзіі
Сёньня я ў чарговы раз праслухаў новы альбом маіх улюбёных грэкаў, і на маю зусім нясьціплую думку лепшых сімфа-дэз мэталістаў ўсяе Грэцыі — Septicflesh (пачынаючы з альбому Communion назва гурта пішацца разам, музыкі згадвалі пра гэта мноства разоў).
Спачатку ў сеціве зьявіўся сінгль «Orden of Dracul», а пазьней і яшчэ адна кампазіцыя — «Burn», якія на мяне асабліва ня ўчынілі зусім ніякага ўражаньня. І калі «Orden of Dracul» цалкам расчараваў мяне, то пасьля другой хвіліны (01:59) «Burn» усё ж такі пакінуў ува мне крыху надзеі на тое, што будзе нешта вартае.
Пасьля першага праслухоўваньня альбома цалкам у мяне ўзьнікла раптоўнае жаданьне заліць у сваю душу як мага больш алкаголю, каб ушанаваць памяць памерлага і такога дарагога для мяне калісьці гурта.
Мне не спадабалася абсалютна нічога. Зачапілі ўсяго некалькі «нядрэнных» матываў, але і яны відавочна не ратавалі маю печань ад маючага адбыцца пекла. Ад грэцкага пекла.
Яшчэ большую непрыязнасьць ва мне выклікала вокладка, аніяк не адпаведная такой пафаснай ды велічнай назьве як «Titan», і якая ну зусім ня дацягвала да шэдэўральнай вокладкі да «The Great Mass». Аднак трэба адзначыць, што ўвогуле арт добры.
З гора ужо паціху пачынаючы залівацца кефірам, я раптам прыпомніў, што адчуў усю красу альбума «Communion», таксама далёка ня зь першага праслухоўваньня і ўсё ж такі вырашыў паглядзець на «Titan» больш уважліва.
Пільна перагледзець яго не адцягваючыся на кантакт, ежу і малюначкі з бдсм-порна.
Узгадаўшы трэкі з матывамі, што найбольш мне запомніліся, я пачаў слухаць іх паасобку, і літаральна праз гадзіну сьпіс маіх аўдыёзапісаў папоўніўся некалькімі кампазіцыямі з альбому.
Чаму ж?
Варта адзначыць, што я зусім не фанат раньніх прац Septiс Flesh, бо ў той час гэта быў зусім іншы гурт, які граў зусім іншую музыку.
Для мяне ёсьць улюбёным SEPTICFLESH пасьля реюніану, а менавіта пачынаючы з альбому «Communion», які паклаў пачатак цалкам новай каманьдзе. Аднак, дарэчы, зародкі сучаснага SEPTICFLESH ёсьць ужо і ў апошнім да развалу гурта альбоме — «Sumerian Daemons».
«Titan» жа, захаваўшы ў сабе ўвесь тэатральны аркестравы пафас пазьнейшых альбумаў, стварае зусім новую, не падобную на іншыя працы, атмасфэру.
Усё такі ж пераменлівы аркестр, то пафасна і велічна заклікаючы да багоў, то спакойна і меланхалічна суцяшаючы перад чарговай бітвай, у спалучэньні з жорсткімі і брутальнымі дэз-металічнымі рыфамі і пад складаныя рытмы агрэсіўных ударных прымушае з галавою акунуцца ў змрочную атмасфэру сьвету, створанага грэцкімі маэстра сімфанічнага дэз-мэталу.
Але нешта відавочна ня так. За ўвесь час праслухоўваньня, калі я толькі пачынаю паглыбляцца ў атмасфэру змрочнага і складанага Тытана, музыкі рэзка выкідваюць мяне на бераг маркотнага ды нішчымнага «мяса», прымушаючы сядзець у непаразуменьні з думкамі, кшалту:
«Што, д'ябал бяры, гэта за халера?
Вярніце мяне назад назіраць за вайною на нябёсах, я не хачу слухаць маркотнае «Гары! Гары! Гары!». Дайце мне паслухаць споведзі серыйнага кілера ды прыбярыце ад мяне гэтых вашых Тытанаў.
Хаця не… Прамэтэя пакіньце, ён збс».
Альбум сапраўды добры. Якасна, прыгожа, музычна і галоўнае — пафасна. Аднак, нешта не прапрацавана гэтае музычнае палатно. У некаторых месцах майстар відавочна абраў ня тыя колеры, што і псуе на першы погляд добрую карціну.
«Вы былі пекна, але я такі і ня здолеў скончыць.»
Найлепшымі працамі для мяне, як і раней, застаюцца «Сommunion» і «The Great Mass».
Мая адзнака:
Калі вы ня згодныя з маім меркаваньнем наконт альбума, проста памятайце: я дурань, хам і нічога не разумею ў музыцы.
Спачатку ў сеціве зьявіўся сінгль «Orden of Dracul», а пазьней і яшчэ адна кампазіцыя — «Burn», якія на мяне асабліва ня ўчынілі зусім ніякага ўражаньня. І калі «Orden of Dracul» цалкам расчараваў мяне, то пасьля другой хвіліны (01:59) «Burn» усё ж такі пакінуў ува мне крыху надзеі на тое, што будзе нешта вартае.
Пасьля першага праслухоўваньня альбома цалкам у мяне ўзьнікла раптоўнае жаданьне заліць у сваю душу як мага больш алкаголю, каб ушанаваць памяць памерлага і такога дарагога для мяне калісьці гурта.
Мне не спадабалася абсалютна нічога. Зачапілі ўсяго некалькі «нядрэнных» матываў, але і яны відавочна не ратавалі маю печань ад маючага адбыцца пекла. Ад грэцкага пекла.
Яшчэ большую непрыязнасьць ва мне выклікала вокладка, аніяк не адпаведная такой пафаснай ды велічнай назьве як «Titan», і якая ну зусім ня дацягвала да шэдэўральнай вокладкі да «The Great Mass». Аднак трэба адзначыць, што ўвогуле арт добры.З гора ужо паціху пачынаючы залівацца кефірам, я раптам прыпомніў, што адчуў усю красу альбума «Communion», таксама далёка ня зь першага праслухоўваньня і ўсё ж такі вырашыў паглядзець на «Titan» больш уважліва.
Пільна перагледзець яго не адцягваючыся на кантакт, ежу і малюначкі з бдсм-порна.
Узгадаўшы трэкі з матывамі, што найбольш мне запомніліся, я пачаў слухаць іх паасобку, і літаральна праз гадзіну сьпіс маіх аўдыёзапісаў папоўніўся некалькімі кампазіцыямі з альбому.
Чаму ж?
Варта адзначыць, што я зусім не фанат раньніх прац Septiс Flesh, бо ў той час гэта быў зусім іншы гурт, які граў зусім іншую музыку.
Для мяне ёсьць улюбёным SEPTICFLESH пасьля реюніану, а менавіта пачынаючы з альбому «Communion», які паклаў пачатак цалкам новай каманьдзе. Аднак, дарэчы, зародкі сучаснага SEPTICFLESH ёсьць ужо і ў апошнім да развалу гурта альбоме — «Sumerian Daemons».
«Titan» жа, захаваўшы ў сабе ўвесь тэатральны аркестравы пафас пазьнейшых альбумаў, стварае зусім новую, не падобную на іншыя працы, атмасфэру.
Усё такі ж пераменлівы аркестр, то пафасна і велічна заклікаючы да багоў, то спакойна і меланхалічна суцяшаючы перад чарговай бітвай, у спалучэньні з жорсткімі і брутальнымі дэз-металічнымі рыфамі і пад складаныя рытмы агрэсіўных ударных прымушае з галавою акунуцца ў змрочную атмасфэру сьвету, створанага грэцкімі маэстра сімфанічнага дэз-мэталу.
Але нешта відавочна ня так. За ўвесь час праслухоўваньня, калі я толькі пачынаю паглыбляцца ў атмасфэру змрочнага і складанага Тытана, музыкі рэзка выкідваюць мяне на бераг маркотнага ды нішчымнага «мяса», прымушаючы сядзець у непаразуменьні з думкамі, кшалту:
«Што, д'ябал бяры, гэта за халера?
Вярніце мяне назад назіраць за вайною на нябёсах, я не хачу слухаць маркотнае «Гары! Гары! Гары!». Дайце мне паслухаць споведзі серыйнага кілера ды прыбярыце ад мяне гэтых вашых Тытанаў.
Хаця не… Прамэтэя пакіньце, ён збс».
Альбум сапраўды добры. Якасна, прыгожа, музычна і галоўнае — пафасна. Аднак, нешта не прапрацавана гэтае музычнае палатно. У некаторых месцах майстар відавочна абраў ня тыя колеры, што і псуе на першы погляд добрую карціну.
«Вы былі пекна, але я такі і ня здолеў скончыць.»
Найлепшымі працамі для мяне, як і раней, застаюцца «Сommunion» і «The Great Mass».
Мая адзнака:
Калі вы ня згодныя з маім меркаваньнем наконт альбума, проста памятайце: я дурань, хам і нічога не разумею ў музыцы.
0 каментароў