Folkvang — "Never Say Never"
Апублікавана
у
Рэцэнзіі
Стыль: Atmospheric Black Metal
Гурт: Folkvang
Альбом: Never Say Never
Год: 2013
Краiна: Беларусь, Канада (толькi выкананьне партый рытм-секцыi)
Folkvang — гэта Atmospheric Black праект аднаго выдатнага нашага суайчыньнiка зь Менску, вядомага пад псеўданiмам «Wind». Да апошняга часу сваю творчую лепту ў выглядзе густой i шчыльнай як кроў рытм-секцыi ўносiў i канадзец Incarnatus (PAGAN HELLFIRE), якi выконваў ролю паслухмянага iнструмента ў руцэ кампазiтарскага таленту беларуса. Пасьля напiсаньня апошняга альбому з гаворачай назвай «Never Say Never», у якiм ён пакiнуў часьцiнку сябе, Incarnatus мiрна адышоў у сьцюдзёную краiну кляновага сiропу, франка-ангельскага дзьвюхмоўя i хакею (а таксама — Cold Northern Blood, апошняга лэйбла Фолкванга), каб працягваць свае асобныя пошукi ў поўных адзiноты, адчаю, сьмерцi i скразьнякоў калiдорах атмасферна-чорнага металу.
Folkvang шмат чым адрозьнiваецца ад шматлiкiх падобных па жанру. Ён не дылетантскi. Нi для каго не сакрэт, што ў сувязi з адноснай лёгкасьцю выкананьня i такой самай адноснай папулярнасьцю атмасферы, шмат самаабвешчаных «музыкаў» раптоўна сюды ламанулiся. Так вось, Folkvang не такi, Wind вельмi сур'ёзна ставiцца да якасьцi сваёй музыкi i тэкстаў, выкананьне таксама больш чым адпавядае лепшым стандартам.
Зараз пра сам альбом. «Never Say Never» быццам бы застаецца ў каляiне руху ў бок патанчэньня i, часам, нават станаўленьня элементаў нейкай пост-рокавасьцi ў сваёй музыцы. Робiць Wind гэта з пачуцьцём меры i густам, таму слухаецца прыемна. Больш няма характэрнага раней для гэтага праекту «гудзеньня», iнструментальныя канструкцыi складаныя i разнастайныя, як заўсёды арганiчны вакал, вытанчаныя i маляўнiчыя меладычныя хады…
Музыка шматмерная, цяжкая, поўная нечаканых сугуччаў i абсалютнай вольнасьцi самавыказваньня. Прымушае прыйсьцi пачуцьцю нейкай цудоўнай, прыгожай, змрочнай i таямнiчай легенды. Вылучыць што-небудзь з альбому я не магу па той простай прычыне, што ўсе кампазіцыі неверагодныя, а прапусьціць хоць адну — страціць частку непаўторнага духу гэтай працы.
Пры праслухоўваньнi здавалася, што ў маiм сэрцы i розуму зьяўлялася нейкае падзеньне… уверх. Нiбыта нейкi вецер, нейкая энергiя падхоплiвае i празь цемру i боль, праз страх i агонь, праз бруд i стогн нясе к чамусьцi лепшаму, чамусьцi iншаму. Вакол праносяцца малюнкi бруднага гораду, поўнага адзiноцтва сярод штодзённых атачальных брудных грошай, здрадаў, жыцьцёвых капiтуляцый, вар'яцтва, крывi, сьпермы i таннага дрэннага алкаголю, Парку, запоўненага сабакамi, бамжамi, дзецьмi i шпрыцамi…
Сярод бруду — раптам няўлоўныя ўспамiны пра нешта далёкае i чыстае, пра сьпеў птушкi ў далёкім дзяцiнстве, сьмех матулi i празрыстае паветра, пра нешта лёгкае i бестурботнае. Успамiны хутка перамагаюць, ты застаешся ў гэтым страчаным раi, i ўсяго толькi мiнулае — гэта ўжо тое, што было раней, той жах i боль адзiноты сярод соцень тысяч людзей.
Вось такiя думкi былi асабiста ў мяне. Цi адпавядаюць яны канцэпцыi, якую ўклаў Wind, але нейкi рэштак ўнутранай барацьбы i, мабыць, нават трагедыi ў мяне застаўся. Безумоўна, кожны ўспрыме «Never Say Never» па-свойму. Я ж кажу адно: выдатная праца, якая кожнага прымусiць паразважаць аб нечым сваiм.
1 каментар