Пост-Апакаліпсіс ад Irreversible Mechanism
Апублікавана
у
Рэцэнзіі
Стыль: Technical Melodic Death Metal, Progressive Death Metal, Symphonic Metal.
Гурт: Irreversible Mechanism
Альбом: Infinite Fields
Год: 2015
Краiна: Беларусь
Трэклiст:
1. Irreversible Mechanism
2. Into The Void
3. Outburst
4. The Agony
5. Infinite Fields
6. Incipience
7. Fragile
8. The Betrayer Of Time
9. Cold Winds
Infinite Fields — дэбютны альбом беларускіх хлопцаў «Irreversible Mechanism», з ходу завалены цэлым шквалам станоўчых водгукаў, воклічаў і стогнаў. Не ў апошнюю чаргу таму, што прадзюсаваньнем гурта займаўся вядомы фінскі лэйбл «Blood Music», які змог данесьці музыку родных беларускіх палёў да разборлівых вушэй заходняга слухача.
І што б вы думалі? Той самы лозунг «Купляйце беларускае», які не заўсёды працуе ў адносінах да нашых трактароў і агародніны на сто адсоткаў, адгукнуўся ў сэрцах і гаманцах заморскіх металхэдаў.
Музыкі адштурхоўваліся ад сімфанічнага тэхнадэту і прагрэсіў металу, але лёгка можна заўважыць і відавочны ўплыў дэткору й лёгкі, але чутны подых блэку. Карацей кажучы, хлопцы ня парыліся адносна прытрымліваньня якіх-небудзь канонаў і жанравых абмежаваньняў.
Аснова альбому – халодныя касьмічныя гітарныя пасажы, якія надаюць пост-апакаліптычную атмасферу, якія абвальваюцца на слухача несупынным бязьлітасным шквалам, агаломшваючы і прымушаючы слухаць зноў і зноў, падаць у бездань і ўзьлятаць да далёкіх галактык. Выдатны эмацыянальны вакал, што лёгка пераходзіць ад дэтаўскага вантробнага гроўлу да адчайна-блэкерскага скрыму.
Гітары падтрымлівае незвычайна моцная, занадта якасная і з густам зробленая сімфоніка. Менавіта яна і стварае эпічны і ў добрым сэньсе пафасны фон. Проста неверагодная рытм-секцыя (бубнач раней працаваў са знакамітымі The Faceless) зьнішчае апошнія сумненьні ў тым, што Infinite Fields могуць не зачапіць любога прыхільніка жанру.
Зьмены тэмпу ад напружанага, запоўненага чаканьнем непазьбежнага, да хуткаснага палёту і сярэднетэмпавага цунамі, што разбурае ўсё на сваім шляху. Зьмяшэньне неверагоднай тэхнічнасьці і хуткасьці выкананьня зь цікавай і каляровай мелодыяй. Альбом, што слухаецца на адным подыху – гэта хутчэй ня склад разнастайных сьпеваў, а суцэльнае цэлае, якое для зручнасьці праслухоўваньня падзелена на 9 частак з асобнымі назвамі.
Ласкавае дакрананьне халоднага ветрыку – прадвесьніка апакаліптычнага ўрагану.
Апошні час для чалавецтва – ціха, незаўважна, але няўхільна набліжаецца. Жах і адзіноту хаваюць сярод шматмільённых мегаполісаў. Апошнія абрыўкі сапраўднага бязьлітасна закочваюцца ў шкло і бетон, абыякавасьць і экраны. Няма Чалавека – ёсьць Грамадства, канвеер з аднатыпных бяздушных механізмаў. Бясконцыя палі вавілонскіх вежаў будуюцца на месцы райскіх садоў. Халоднае сьвятло тытанічных гарадоў забівае зоркі, з-за чарговай рэкламы ня бачна сонца. Чалавекападобныя робаты жывуць адлюстраваньнем пачуцьцяў, бессэнсоўнай імітацыяй жыцьця.
І ці ня будзе сусьветная Катастрофа не забойствам цывілізацыі і згубай мільярдаў людзей, а толькі ачышчэньнем ад страціўшых чалавечыя якасьці паразітаў, што даўно забілі сябе ўласнаручна?
Ці ня будзе лепей без бессэнсоўнага бясконцага спажываньня і карыстаньня.
Ці ня будзе лепей, калі заб'е сам сябе Зьмей, што нарэшце пажрэ свой уласны хвост?
0 каментароў