Dies Nefastus - “Сьвітаньне па-над руінамі” (альбом 2008)
Апублікавана
у
Рэцэнзіі
Dies Nefastus
“Сьвітаньне па-над руінамі” (альбом 2008)
10 дарожак / 55 хвілін
First Line Records
Успрыманне музыкі крыху ўскладнена тым, што дыстаршаваную гітару заглушаюць астатнія інструменты, ды й сам гэты дысторшн сухі і сплюшчаны, аж да знікнення нот.
Матэрыял напісаны ў відавочна постсавецкім стылі (чаго варты толькі ўступ, які аддае саўндтрэкамі да фільмаў Леаніда Гайдая). Уявіце сабе правінцыйны беларускі горад, дзе ёсць тры гурты: адзін гурт думае, што грае хард’н’хэві, другі ? поп-панк, трэці ? блэк-метал. Аднак усе яны гучаць аднолькава, бо 1) у іх на тры гурты адна агульная гітара і педалька; 2) ва ўсіх іх грае адзін і той жа бубнач Коля, які ведае 2 рытмы; 3) усіх іх запісвае дома на кампутары якісьці адзін мясцовы “гукарэжысёр”; 4) усе яны вучыліся граць па адных і тых жа кніжачках-складанках акордаў Арыі, Гр.Об. ды КіШ і ўвабралі гэтыя “рыфы” на ўсё астатняе жыццё.
Я не кажу, што аўтар дадзенага альбома інспіраваўся менавіта Арыяй і інш., але музыку магу сцісла ахарактарызаваць як хард’н’хэві з рок-баладамі і парай кавалачкаў поп-панку, аднак без чыстага спеву. Голас ? то крык, у т.л. блэкападобны, то простая размова. Пару разоў прыгадаўся модны “славянскі” псеўда-pagan псеўда-metal, калі пад простыя рок/панк-ударныя адна гітара чаргуе акорды акампанементу, а другая чэша вясёлую мелодыю.
Даволі моцны бок гэтага альбома ? тэксты. Хаця яны крыва вершаваныя, а беларуская мова, там дзе яна ёсць, дрэнная, але відаць, што аўтару ёсць што сказаць. Асноўныя матывы: класічнае “лепш загінуць у баі за гонар, чым жыць у бяспечнай няволі”; неабходнасць адказнасці перад продкамі і нашчадкамі; неабходнасць гераізму ? прысвячэння жыцця і сіл нейкай мэце; наш штандар бел-чырвона-белы, а знакі ? Пагоня ды Ярылаў крыж, але нам пагражае знікненне і забыццё. Па апошнім пытанні ? пытанні лёсу нашага народу ? тэксты выказваюць нявызначанасць, сумневы. Але адпаведныя песні гучаць журботна, песімістычна ? гэта менавіта тыя “рок-балады” “Лёс” ды “Сьлёзы вясны”, і гэта, дарэчы, самыя ўдалыя трэкі на дыску.
Але ж жаўнеры БКА, фотаздымак з прысягі якіх якраз змешчаны на вокладку альбома, і ў цяжэйшых за сучасныя ўмовах наўрад ці журыліся ды сумняваліся. Затое, паводле прызнання КДБшнікаў, “отлично владели рукопашным боем и взрывотехникой”. Больш прыгожых феерверкаў ? менш сумневаў і журбы.
“Сьвітаньне па-над руінамі” (альбом 2008)
10 дарожак / 55 хвілін
First Line Records
Успрыманне музыкі крыху ўскладнена тым, што дыстаршаваную гітару заглушаюць астатнія інструменты, ды й сам гэты дысторшн сухі і сплюшчаны, аж да знікнення нот.
Матэрыял напісаны ў відавочна постсавецкім стылі (чаго варты толькі ўступ, які аддае саўндтрэкамі да фільмаў Леаніда Гайдая). Уявіце сабе правінцыйны беларускі горад, дзе ёсць тры гурты: адзін гурт думае, што грае хард’н’хэві, другі ? поп-панк, трэці ? блэк-метал. Аднак усе яны гучаць аднолькава, бо 1) у іх на тры гурты адна агульная гітара і педалька; 2) ва ўсіх іх грае адзін і той жа бубнач Коля, які ведае 2 рытмы; 3) усіх іх запісвае дома на кампутары якісьці адзін мясцовы “гукарэжысёр”; 4) усе яны вучыліся граць па адных і тых жа кніжачках-складанках акордаў Арыі, Гр.Об. ды КіШ і ўвабралі гэтыя “рыфы” на ўсё астатняе жыццё.
Я не кажу, што аўтар дадзенага альбома інспіраваўся менавіта Арыяй і інш., але музыку магу сцісла ахарактарызаваць як хард’н’хэві з рок-баладамі і парай кавалачкаў поп-панку, аднак без чыстага спеву. Голас ? то крык, у т.л. блэкападобны, то простая размова. Пару разоў прыгадаўся модны “славянскі” псеўда-pagan псеўда-metal, калі пад простыя рок/панк-ударныя адна гітара чаргуе акорды акампанементу, а другая чэша вясёлую мелодыю.
Даволі моцны бок гэтага альбома ? тэксты. Хаця яны крыва вершаваныя, а беларуская мова, там дзе яна ёсць, дрэнная, але відаць, што аўтару ёсць што сказаць. Асноўныя матывы: класічнае “лепш загінуць у баі за гонар, чым жыць у бяспечнай няволі”; неабходнасць адказнасці перад продкамі і нашчадкамі; неабходнасць гераізму ? прысвячэння жыцця і сіл нейкай мэце; наш штандар бел-чырвона-белы, а знакі ? Пагоня ды Ярылаў крыж, але нам пагражае знікненне і забыццё. Па апошнім пытанні ? пытанні лёсу нашага народу ? тэксты выказваюць нявызначанасць, сумневы. Але адпаведныя песні гучаць журботна, песімістычна ? гэта менавіта тыя “рок-балады” “Лёс” ды “Сьлёзы вясны”, і гэта, дарэчы, самыя ўдалыя трэкі на дыску.
Але ж жаўнеры БКА, фотаздымак з прысягі якіх якраз змешчаны на вокладку альбома, і ў цяжэйшых за сучасныя ўмовах наўрад ці журыліся ды сумняваліся. Затое, паводле прызнання КДБшнікаў, “отлично владели рукопашным боем и взрывотехникой”. Больш прыгожых феерверкаў ? менш сумневаў і журбы.
0 каментароў