Падарожжа ў Літву (Ляпіс)
Апублікавана
у
Рэцэнзіі
10 Фота
Вось я і прыехаў з канцэрта Ляпіса ў Літве.
Хачу падзяліцца ўражаньнямі пра падарожжа.
Вестку пра канцэрт я атрымаў у дзень з`яўлення яго ў афішы з вуснаў аднаго з супрацоўнікаў нашай фірмы, ён забег да нас у пакой і паведаміў, што 27 кастрычніка адбудзецца канцэрт Ляпіса Трубяцкога ў Літве. — «А шэнгенскія візы?» — «А шэнгенскія візы ўваходзяць у кошт квітка». Амаль усе калегі без усялякіх роздумаў, тут жа кінуліся браніраваць квіткі на канцэрт. Тым жа днём яны былі выкупленыя. Празь дзень наогул усе квіткі былі прададзеныя. Пакоі ў хостэлах забраніраваныя. Квіткі на ўсе цягнікі былі набытыя ў першы ж дзень іх продажу. Усе зь нецярпеньнем чакалі канцэрта.
… І вось мы ўжо чухалі на цягніку ў Вільню. Сярод літоўскіх памежнікаў была адна вельмі вясёлая цётка, якая з усьмешкай пыталася ў кожнага другога: «А вы куды едзецё?» — «На канцэрт» — «Так ўвесь папярэдні вагон таксама на канцэрт едзе», усміхнулася яна — «Вядома, у нас увесь цягнік на канцэрт едзе». Можна было пачуць жарты пра беларусаў: «Вось дружны народ, нават на канцэрт усім сьветам едуць».
Канцэрт праходзіў у Pramogu Арэна, што знаходзіўся на іншым канцы горада ад хостэла і чыгуначнага вакзала. Калі выходзілі з хостэла, вырашылі спытаць у нашай вахцёркі дарогу. Не пасьпелі нічога мовіць, як яна перапыніла нас словамі: «Вам туды» і сунула паперку, на якой быў напісаны нумар тралейбуса, раён і прыпынак, на якім трэба было выходзіць. Большую частку тралейбуса займалі беларусы. Усе ехалі на канцэрт. Літоўскія бабулі і дзядулі ахвотна тлумачылі дарогу і цікавіліся: «Куды гэта мы такім натоўпам едзем?» З прыпынка на канцэрт ішла доўгая калона маладых людзей. Была вельмі прыемная атмасфера, усе ведалі, што «гэта нашы ідуць». Дробныя кампаніі гуртаваліся ў больш буйныя, усе дзяліліся ўражаньнямі аб Вільні ды маючым адбыцца канцэрце. На засьнежаных капотах машын можна было бачыць надпісы «Беларусь →», стрэлкі паказвалі кірунак руху. Вось ужо на гарызонце было бачна будынак арэны з мноствам уваходаў. Дарэчы, чэргаў на ўваход не было. Мы дасталі свае квіткі, вызвалілі кішэні ад «нажоў», «пісталетаў» і «выбуховых рэчываў», падрыхтаваліся да ўжо звыклага нам «ператрусу»… Аднак, на ўваходзе нават металашукальнікаў не аказалася :) Быў звычайны «клубны» ахоўнік, які жмякаў кішэні і ветліва жартаваў.
Унутры будынак нагадваў менскі Палац спорту. Прадаваўся алкаголь, канешне піва было досыць дарагое, але гэта не перашкодзіла набыць пару слоічкаў. На ўваходзе на танцпляцы стаяла яшчэ два ахоўніка. І зноў па звычцы я падрыхтаваўся да таго, што прыйдзецца разьвітацца з «залацістым», якое ў нас было толькі-толькі распачатае, аднак хлопцы ўсяго толькі праверылі квіткі і пусьцілі ўнутр. Пазьней я даведаўся, што алкаголь можна было наогул з сабой прынесьці.
Кантынгент людзей на танцпляцы быў розны. У асноўным складаўся з маладых людзей 20-25 гадоў. Таксама былі людзі старэйшыя за 40, ды людзі зь дзецьмі ва ўзросьце ад 5 гадоў.
Канцэрт затрымаўся на гадзіну (яно то і зразумела, шмат людзей спазьнялася). Перад кожнай песняй Сяргей Міхалок зачытваў свае вершы як эпіграфы. Першыя паўгадзіны гурт граў песьні ў асноўным з «Рабкор». У гэты час актыўная частка залы каўбасілась, танчыла, або проста скакала на месцы. Адзін з фанатаў прымудрыўся залезьці на сцэну, паціснуць руку музыкам і, пад ўспышкі фотаапаратаў, горда саскочыць уніз. Трэба адзначыць песьню «Я верю», падчас яе выкананьня ўвесь танцпляц сеў на падлогу пад сцэнай, як быццам бы маліўся. Вось такі вось флэш-моб. :) Наогул на канцэрце варта адзначыць гук, ён быў вельмі добры, насычаны і аб'ёмны. Гэтак жа парадавала тэматычнае светлавое саправаджэньне шоў. На біс прагучала песьня «Грай». На разьвітаньне саліст яшчэ раз прывітаў маладых людзей з «актыўнай жыцьцёвай пазіцыяй» і параіў слухаць сэрца, пры гэтым адключаючы мозг, які, паводле яго слоў, часам толькі замінае жыць. На гэтай ноце канцэрт скончыўся.
Людзі раз'язджаліся на таксі або заставаліся на after-party ў клубе і караоке бары.
Па дарозе ў хостэл некалькі разоў мы перасякаліся з прадстаўнікамі старэйшага пакаленьня, якія паведамілі, што ехалі на Ляпіса не таму, што ім ужо вельмі моцна падабаецца гурт, а з-за дзяцей, або магчымасьці правесьці выходныя ў Вільне ці зрабіць арыгінальны падарунак на дзень народзінаў жонкі. Аднак, усе яны прызналіся, што канцэртам яны вельмі задаволеныя і атрыманых уражаньняў хопіць яшчэ на некалькі дзён.
Хочацца сказаць дзякуй вялікі арганізатарам канцэрта і гурту Ляпіс Трубецкой за выдатную арганізацыю і першакласнае шоў.
Фоты з суполкі: vk.com/event22691475
Хачу падзяліцца ўражаньнямі пра падарожжа.
Вестку пра канцэрт я атрымаў у дзень з`яўлення яго ў афішы з вуснаў аднаго з супрацоўнікаў нашай фірмы, ён забег да нас у пакой і паведаміў, што 27 кастрычніка адбудзецца канцэрт Ляпіса Трубяцкога ў Літве. — «А шэнгенскія візы?» — «А шэнгенскія візы ўваходзяць у кошт квітка». Амаль усе калегі без усялякіх роздумаў, тут жа кінуліся браніраваць квіткі на канцэрт. Тым жа днём яны былі выкупленыя. Празь дзень наогул усе квіткі былі прададзеныя. Пакоі ў хостэлах забраніраваныя. Квіткі на ўсе цягнікі былі набытыя ў першы ж дзень іх продажу. Усе зь нецярпеньнем чакалі канцэрта.
… І вось мы ўжо чухалі на цягніку ў Вільню. Сярод літоўскіх памежнікаў была адна вельмі вясёлая цётка, якая з усьмешкай пыталася ў кожнага другога: «А вы куды едзецё?» — «На канцэрт» — «Так ўвесь папярэдні вагон таксама на канцэрт едзе», усміхнулася яна — «Вядома, у нас увесь цягнік на канцэрт едзе». Можна было пачуць жарты пра беларусаў: «Вось дружны народ, нават на канцэрт усім сьветам едуць».
Канцэрт праходзіў у Pramogu Арэна, што знаходзіўся на іншым канцы горада ад хостэла і чыгуначнага вакзала. Калі выходзілі з хостэла, вырашылі спытаць у нашай вахцёркі дарогу. Не пасьпелі нічога мовіць, як яна перапыніла нас словамі: «Вам туды» і сунула паперку, на якой быў напісаны нумар тралейбуса, раён і прыпынак, на якім трэба было выходзіць. Большую частку тралейбуса займалі беларусы. Усе ехалі на канцэрт. Літоўскія бабулі і дзядулі ахвотна тлумачылі дарогу і цікавіліся: «Куды гэта мы такім натоўпам едзем?» З прыпынка на канцэрт ішла доўгая калона маладых людзей. Была вельмі прыемная атмасфера, усе ведалі, што «гэта нашы ідуць». Дробныя кампаніі гуртаваліся ў больш буйныя, усе дзяліліся ўражаньнямі аб Вільні ды маючым адбыцца канцэрце. На засьнежаных капотах машын можна было бачыць надпісы «Беларусь →», стрэлкі паказвалі кірунак руху. Вось ужо на гарызонце было бачна будынак арэны з мноствам уваходаў. Дарэчы, чэргаў на ўваход не было. Мы дасталі свае квіткі, вызвалілі кішэні ад «нажоў», «пісталетаў» і «выбуховых рэчываў», падрыхтаваліся да ўжо звыклага нам «ператрусу»… Аднак, на ўваходзе нават металашукальнікаў не аказалася :) Быў звычайны «клубны» ахоўнік, які жмякаў кішэні і ветліва жартаваў.
Унутры будынак нагадваў менскі Палац спорту. Прадаваўся алкаголь, канешне піва было досыць дарагое, але гэта не перашкодзіла набыць пару слоічкаў. На ўваходзе на танцпляцы стаяла яшчэ два ахоўніка. І зноў па звычцы я падрыхтаваўся да таго, што прыйдзецца разьвітацца з «залацістым», якое ў нас было толькі-толькі распачатае, аднак хлопцы ўсяго толькі праверылі квіткі і пусьцілі ўнутр. Пазьней я даведаўся, што алкаголь можна было наогул з сабой прынесьці.Кантынгент людзей на танцпляцы быў розны. У асноўным складаўся з маладых людзей 20-25 гадоў. Таксама былі людзі старэйшыя за 40, ды людзі зь дзецьмі ва ўзросьце ад 5 гадоў.
Канцэрт затрымаўся на гадзіну (яно то і зразумела, шмат людзей спазьнялася). Перад кожнай песняй Сяргей Міхалок зачытваў свае вершы як эпіграфы. Першыя паўгадзіны гурт граў песьні ў асноўным з «Рабкор». У гэты час актыўная частка залы каўбасілась, танчыла, або проста скакала на месцы. Адзін з фанатаў прымудрыўся залезьці на сцэну, паціснуць руку музыкам і, пад ўспышкі фотаапаратаў, горда саскочыць уніз. Трэба адзначыць песьню «Я верю», падчас яе выкананьня ўвесь танцпляц сеў на падлогу пад сцэнай, як быццам бы маліўся. Вось такі вось флэш-моб. :) Наогул на канцэрце варта адзначыць гук, ён быў вельмі добры, насычаны і аб'ёмны. Гэтак жа парадавала тэматычнае светлавое саправаджэньне шоў. На біс прагучала песьня «Грай». На разьвітаньне саліст яшчэ раз прывітаў маладых людзей з «актыўнай жыцьцёвай пазіцыяй» і параіў слухаць сэрца, пры гэтым адключаючы мозг, які, паводле яго слоў, часам толькі замінае жыць. На гэтай ноце канцэрт скончыўся.
Людзі раз'язджаліся на таксі або заставаліся на after-party ў клубе і караоке бары.
Па дарозе ў хостэл некалькі разоў мы перасякаліся з прадстаўнікамі старэйшага пакаленьня, якія паведамілі, што ехалі на Ляпіса не таму, што ім ужо вельмі моцна падабаецца гурт, а з-за дзяцей, або магчымасьці правесьці выходныя ў Вільне ці зрабіць арыгінальны падарунак на дзень народзінаў жонкі. Аднак, усе яны прызналіся, што канцэртам яны вельмі задаволеныя і атрыманых уражаньняў хопіць яшчэ на некалькі дзён.
Хочацца сказаць дзякуй вялікі арганізатарам канцэрта і гурту Ляпіс Трубецкой за выдатную арганізацыю і першакласнае шоў.
Фоты з суполкі: vk.com/event22691475
0 каментароў