Маленькiя свавольствы ў Дубраўскiм касьцёле

Апублікавана 24 ліпеня 2014, 08:42 у Падарожжы

Нашае блiзкае знаёмства з Глебам, першым i пэўны час адзiным фатографам BelMetal, распачалося з таго, што аднойчы я запрасiла яго зьезьдзiць са мной у кароценькае падарожжа… У якое мы, сустрэўшыся вечарам на гадзiнку патрындзець i вярнуўшыся дамой а шостай ранку, як вы разумееце, так i не паехалi ) Затое пабывалi з таго часу ў вялiкай колькасьцi iншых незразумелых, адвязных, зусiм не архiтэктурных месцаў! Але жаданьне наблiзiць Глебана да гiстарычнага й высокадухоўнага i заадно самой якасна пафоткацца не зьнiкала, i вось нарэшце ў дзень вялiкага дзяржаўнага сьвята Незалежнасьцi мы сабралiся ў вандровачку на электроне недалёка ад Менска. Паехалi аглядаць рэшткi касьцёла Унебаўзяцьця Панны Марыi ў вёсцы Дубрава.

Што я магу распавесьцi пра гiсторыю храма. Ну ўзьведзены ён у 1796—1805 гадах, верагодна, па праекце Карла Спампанi, ну быў ён у 1868 годзе перададзены праваслаўным i перабудаваны ў стылi класiцызм пад царкву, ну перанёс масiўны велiчны храм усе войны, ну падпалiлi й дабурылi яго канчаткова яшчэ гадах ў васьмiдзесятых студэнты, каторыя прыязжалi ў Дубрава на бульбу i бухалi пад касьцёлам… Гэтыя факты iстотныя для мяне i яшчэ некалькiх заўзятых аматараў архiтэктуры. Таму ня буду на іх затрымлівацца, напішу ядомую лухту. Пакуль я ўзьнёсла разважала, Глябан тым часам мой касьцёл абасцываў. I рабiў гэта жорстка i бязьлiтасна, бо ў вандроўку ён паехаў з адной сумкай, у якой з аднаго боку ляжаў фоцiк, а ў аддзяленьнi для аб’ектываў – дзьве банкi пiва, якiя, заявiў Глеб, ён катэгарычна не зьбiраецца везьцi назад. Пасьля бяссоннай ночы паехаў, а там таксама налiвалi… Таму абасцываў лiтаральна, а не прынiжаў каштоўнасьць архiтэктурнага помнiка, як вы маглi падумаць)

Падчас падарожжаў я амаль што ня п’ю. Але летняя сьпякота й чатыры вольныя днi наперадзе неяк мяне расслабiлi, i таму яшчэ не было апоўдня, а мы ўжо насандалiлiся пiвам i зьбiралiся за наступнай порцыяй. Аднак, я марку трымаю – памятаю, што прыехала наведаць касьцёл, таму паралельна лажу навокал i ўнутры разбуранага храма, аглядаю архiтэктурныя элементы. I не зьмяняю сабе – у любой незразумелай сiтуацыi апранаю якi-небудзь цiкавы строй з доўгай спаднiцай. I п’ю як прынцэса, а ня як звычайны алкаш.

Глябан таксама з усяе сiлы цанiў элементы. Правяраў сябе на трапнасьць, а цэглу храмавых сьценаў на трываласьць. А паабасцываўшы ў другі раз мой касьцёл, ён вярнуўся і выдаў сакраментальную фразу: “Мне падаецца, ці гэтыя калоны подобныя да [фалічных сімвалаў]? Гэтыя сьвятары там што, усе перакрутамі былі? Не ну глянь, звужаюцца ўгары, трэба ж такое пабудаваць…” Вы не падумайце, насамрэч Глеб разумны, адукаваны хлопец, дый яшчэ ў дадатак таленавіты фатограф, а не быдлос які-небудзь. Магчыма, таму я й дарую яму гэтыя маленькія свавольствы, ведаючы, які ён на самой справе – лёгкі й шчыры, лепшы за многіх. І касьцёл яму спадабаўся, асабліва густыя зарасьнікі ўнутры рэшткаў будынку)

Карацей, Дубрава раю наведаць, тым больш, што недалёка i зручна дабiрацца. У цьвярозым розуме, з мэтай аглядзець касьцёл Унебаўзяцьця Панны Марыi i насалодзiцца, i лепш увосенi: чамусьцi, падаецца мне, у сонечных промнях пад коўдрай з залатой лiстоты рэшткi храма будуць выглядаць дужа прыгожа, казачна…

А мы, ну што мы – узялi яшчэ пiва i ў лес пайшлi. Адпачываць, так бы мовiць, ад напружанага агляданьня i ацэньваньня)

Больш падрабязна на: vk.com/feed#/architekture