Як страціць жонку праз адну вандроўніцу

Апублікавана 20 кастрычніка 2014, 11:49 у Падарожжы

Ведаеш, што я адкажу табе на гэтае пытаньне, мой мілы сябра? Зрабіць гэта нават прасьцей, чым ты думаеш.

Але гаворка ў артыкуле пойдзе не пра міжасабовыя адносіны. І вядома ж, наш журналіст Rocker страціў патэнцыйную жонку зусім ня празь мяне. Але, напэўна, першае, што ён зрабіў, калі застаўся адзін і сам-насам з прыгнятальнымі думкамі, — напісаў мне з прапановай пракаціцца кудысьці павандраваць. Я пераканана, дарога насамрэч ратуе, вызваляе галаву ад негатыўнай непатрэбшчыны і замест — спаўняе сьветлымі надзеямі на тое, што ёсьць яшчэ неўміручая старажытная прыгажосьць, прыродныя таямніцы, пошук якіх натхняе і надае сэнс жыцьцю, нават калі адчуваеш сябе зусім самотным і пакінутым. Таму ў прафілактычных мэтах я пагадзілася скласьці калеге кампанію і падарыць яму цудоўны восеньскі дзень у казачным палацы вёскі зь дзівоснай назвай Чырвоны Бераг. Аб гэтым і дзеліцца сёньня сваімі ўражаньнямі, увага – упершыню не я! – мой спадарожца Сяржук.

Rocker:

Люблю спаць, rock’n’roll, Martini ды прыгожых дзяўчын. Менавіта ў такой пасьлядоўнасьці. Але ж першым, самым улюбёным, я быў вымушаны паахвяраваць, каб скатацца на цягніку кудысьці пад Бабруйск з нашай вандроўніцай. Затое тры астатнія аспекты былі разам са мной амаль увесь дзень. Пад’ём а пятай, кава ў каматозе (сапраўдны дэбіл, бо так і ня змог адрубіцца ў цягніку), Van Halen, Guns ‘N’ Roses, Aerosmith ды астатнія рэчы ў навушніках на поўную гучнасьць, а песьня Ain’t Talkin’ ‘Bout Love нават пабудзіла няшчасную Насьцю, якая чалавек разумны і перад стартам заліла ў сябе чай ды мірна сьніла свае замкі.

Пакуль адказны чалавек шукаў палац, я шукаў месца, дзе б атрымаць новую дозу кавы і чаго-небудзь зьесьці. Падчас прагулкі па Чырвонаму Берагу нас сустракалі розныя кашакі на кожным вуглу, але самы каларытны – чорны бы ноч, самага злодзейскага выгляду – вартаваў патрэбны аб’ект ад людзей кшталту мяне. Амаль заўсёды я клаў усім вядомае прыстасаваньне на архітэктуру, бо нічога не разумею ў гэтым, ды і ўвогуле – будынкам дастаткова цяжка захапіць мяне, калі толькі гэта не ўсялякія рэчы з чырвонай цэглы, ад якіх я літаральна ўлятаю (“Дзе ж ты, мой Бостан?!”). Вялікая пабудова зь зялёным дахам здолела ўразіць, бо змагла нагадаць самыя лепшыя кнігі майго дзяцінства пра Вялікага чараўніка краіны Оз. Расьпіваць Martini разам з калегай у такіх дэкарацыях — вэры гуд, ісьці пехам па пустой дарозе да шашы таксама гуд, ну а вярнуцца дамоў ды асэнсаваць, што хоць адзін выходны за шматлікія месяцы быў пражыты на ўсе 100% — наогул, бескаштоўна.

Насьця:

Ну што тут дадаць – так сапраўды і было. Мы выехалі ў вандроўку на цягніку а шостай ранку. Прыняўшы гарызантальную позу, я адразу з палёгкай адрубілася і праспала з чыстым сумленьнем да самага Бабруйску, а дакладна – да гэтай самай песьні Ain’t Talkin’ ‘Bout Love, якую я так люблю, што ажно праз сон падпяваць пачынаю. Кароткі шпацыр у пошуках сьняданку для Сержука і ежы духоўнай для мяне – і вось мы ўжо сядзім ля палацу Козел-Паклёўскіх, узьведзенага ў 1890—1893 гадах па замове ўладальнікаў маёнтку архітэктарам Яўгенам Шрэтэрам і зусім нядаўна так прыгожа адноўленага. Адзначу, што пасьля рэвалюцыі 1917 году палац разрабавалі, пазьней тут зрабілі дзіцячы дом, што зьберагло яго ад канчатковага разбурэньня сялянска-пралетарскімі масамі, а па Другой сусьветнай вайне арганізавалі сельска-гаспадарчую вучэльню.

Падчас маёй першай вандроўкі ў в. Чырвоны Бераг будынак палацу быў зачынены на рэстаўрацыю, што, натуральна, мяне вельмі засмуціла. Але сёньня комплекс сядзібы Козел-Паклёўскіх уяўляе сабой насамрэч, напэўна, адзін з найпрыгажэйшых і найбольш якасных прыкладаў рэстаўрацыі, што я бачыла ў сваім жыцьці. Не магу запэўніць у гістарычнай дакладнасьці, але палац у модным на час будаўніцтва стылі мадэрн выглядае шыкоўна, усім раю наведаць гэты выдатны ўзор аднаўленьня архітэктурнай спадчыны.

А пакуль я насілася вакол палацу і захоплена пстрыкала камерай кожны вытанчана вылеплены элемент барэльефу, што, разам з ламаным «французскім» дахам, надаюць будынку рысы неаготыкі і неарэнесансу, мой сябра качаваў з лавы на лаву і метадычна пацягваў свой богадагодны напой. А пасьля яшчэ на маляўнічым беразе ракі. І сярод залітых сонечным сьвятлом залатых палеткаў на шляху дадому. І па вяртаньні – яшчэ ў Менску, каб ужо без сумненьняў насалодзіцца і прасякнуцца ўсёй цудоўнасьцю агляданьня архітэктурных каштоўнасьцяў.

І верыце, я заўважыла, сумныя думкі пра жонак падчас вандровак бы языком зьлізвае.

Больш на: vk.com/architekture