Шаманіка восеньскіх колераў
Апублікавана
у
Падарожжы
12 Фота
Восень – пара дэпрэсіўная. Чагосьці ўвесь час бракуе, няўтульна, самотна, сумна, нават нягледзячы на тое, што, падавалася б, жыцьцёвая пазіцыя ў мяне больш чым актыўная і драйву хапае з галавой. З гэтай нагоды я вядуся на любыя, самыя сумнеўныя авантуры і шукаю ўсялякія легальныя шляхі атрыманьня адрэналіну. Зганяла на адпітачныя выходныя ў Летуву, зрабіла татуяванку, скокнула зь вежы, наведала шэраг трэшавых канцэртаў, абмазвалася і новымі праектамі па асноўнай працы, і цікавымі ідэямі па журналісцкай… І зразумела раптам, што даўно не вандравала па ўлюбёных беларускіх архітэктурных дзівосачках. Гэтая думка падзейнічала адначасова і прыгнятальна, і заматывавала наведаць для натхненьня якое-небудзь няхай тыповае, але прыродна прыгожае, маляўнічае месца.
Амаль адразу ўзгадала сядзібу ў Беразіно, горадзе, паўзь які езьдзіла разоў сто, але ніколі не было нагоды там грунтоўна спыніцца і пааглядаць мясцовыя цікавосткі. Тым часам у Беразіно, на стромкім беразе магутнай ракі, сярод нізенькіх домікаў звычайнага прыватнага сектару хаваецца сядзібны дом графа Патоцкага — помнік архітэктуры ХIX стагодзьдзя, узьведзены ў стылі позьняга класіцызму. Раней гэта быў заможны, шыкоўна абстаўлены асабняк, але пасьля рэвалюцыі дом над Бярозай-ракой паступова прыходзіў у запусьценьне. Да 70-х гадоў там разьмяшчалася школа, затым склад, а пасьля мясцовыя дзівакі, імкнучыся адшукаць нібыта залаты скарб, пачалі паступова разьбіраць будынак па кавалачках – і да нашых дзён ад яго засталася хіба што трэцяя частка…
Вось такое месца я і абрала ў якасьці асноўнай мэты для агляданьня. І нават не пасьпела задацца звычайным складаным пытаньнем наконт спадарожца. Падчас канцэрту напярэдадні вандроўкі сустрэла лідара гурта Folcore Пашу, разгуртарыліся, і я неяк бяз задняй думкі прапанавала яму ірвануць аўтаспынам разам са мною на пошукі дзівосных відарысаў – а ён вазьмі і пагадзіся.І вуаля, назаўтра зранку мы ўжо на магілёўскай трасе, стомлена пазяхаем і дрыжым ад марознага ветру, але абодва ўзрадаваныя і на пазітыўнай хвалі. Мне нічога не заставалася, як упэўнена абяцаць Пашы шаманіку атмасферы і насычаныя пейзажныя колеры, хрэн ведаючы, як яно будзе насамрэч і ўсьведамляючы, што мяне перш-найперш празаічна займаюць бярэзінскія архітэктурныя помнікі. Але гэтае падарожжа ў выніку апынулася больш цікавым менавіта з духоўнай кропкі погляду.
Натхняліся шаманізмам беларускіх краявідаў. Падчас вандровак мне насамрэч часьцяком сустракаюцца такія месцы, якія бяруць больш навакольнай прыгажосьцю, чым архітэктурнай каштоўнасьцю. Сядзіба ў Беразіно – дакладна з гэтага сьпісу. Асабняк Патоцкіх сёньня знаходзіцца ў жахлівым закінутым стане і вабіць выключна рэдкіх падарожцаў і аматараў заліць лейку ў маляўнічым месцы, хоць яго й запроста можна было б аднавіць, бо шкілет будынку выглядае яшчэ даволі крэпкім і прыдатным для рэканструкцыі. Дарэчы, у 2011 годзе сядзібны дом быў выстаўлены на аўкцыён — новыя ўладальнікі абавязаліся адрэстаўраваць сядзібу і аднавіць атмасферу былых часоў. Але ж каторы год ніхто не сьпяшаецца ўкладвацца ў будынак, таму мы вымушаны былі гуляць у прыцемках спусьцелага палацу і віраваць сярод грудаў бітай цэглы і сьмецьця. А ўжо пасьля выйшлі да ракі – і адчулі сапраўдную асалоду для вачэй і сэрца. Палітра колераў, па-ранейшаму залаціста-восеньская, але з пранізьліва-сінімі і зьзяючымі блакітнымі халоднымі ноткамі, падалася проста фантастычнай.Нездарма я называю гэтую пару году сваёй улюбёнай! 
Мы спусьціліся на бераг Беразіны і затрымаліся ў гэтым карагодзе фарбаў надоўга: скакалі па валунах, лазілі па дрэвах і кустоўях, папівалі гарбатку, а Паша нават паламаў раку, а дакладней – цьвёрдыя кавалкі ільда, якім ужо пасьпела зацягнуцца сонная водная прастора.
Вось яна, шаманіка ў чыстым выглядзе! Адвярніце галовы ад манітораў і азірніцеся навокал: восеньская прырода, у якой, як вядома, няма дрэннага надвор’я і стану, у кожным сваім праяўленьні – ад маленечкай казуркі да гнеўнай навальніцы – хавае ў сабе наймагутнейшую магію, якой проста немагчыма супрацьстаяць. Варта толькі паспрабаваць адчуць дыханьне гэтага чараўніцтва, прыглядзецца ўважліва – і вы адкрыеце для сябе бяспройгрышны сродак ад дэпрэсіі і суму і невычэрпную крыніцу натхненьня і жыцьцёвай сілы.
Больш на: vk.com/architekture
Амаль адразу ўзгадала сядзібу ў Беразіно, горадзе, паўзь які езьдзіла разоў сто, але ніколі не было нагоды там грунтоўна спыніцца і пааглядаць мясцовыя цікавосткі. Тым часам у Беразіно, на стромкім беразе магутнай ракі, сярод нізенькіх домікаў звычайнага прыватнага сектару хаваецца сядзібны дом графа Патоцкага — помнік архітэктуры ХIX стагодзьдзя, узьведзены ў стылі позьняга класіцызму. Раней гэта быў заможны, шыкоўна абстаўлены асабняк, але пасьля рэвалюцыі дом над Бярозай-ракой паступова прыходзіў у запусьценьне. Да 70-х гадоў там разьмяшчалася школа, затым склад, а пасьля мясцовыя дзівакі, імкнучыся адшукаць нібыта залаты скарб, пачалі паступова разьбіраць будынак па кавалачках – і да нашых дзён ад яго засталася хіба што трэцяя частка…
Вось такое месца я і абрала ў якасьці асноўнай мэты для агляданьня. І нават не пасьпела задацца звычайным складаным пытаньнем наконт спадарожца. Падчас канцэрту напярэдадні вандроўкі сустрэла лідара гурта Folcore Пашу, разгуртарыліся, і я неяк бяз задняй думкі прапанавала яму ірвануць аўтаспынам разам са мною на пошукі дзівосных відарысаў – а ён вазьмі і пагадзіся.І вуаля, назаўтра зранку мы ўжо на магілёўскай трасе, стомлена пазяхаем і дрыжым ад марознага ветру, але абодва ўзрадаваныя і на пазітыўнай хвалі. Мне нічога не заставалася, як упэўнена абяцаць Пашы шаманіку атмасферы і насычаныя пейзажныя колеры, хрэн ведаючы, як яно будзе насамрэч і ўсьведамляючы, што мяне перш-найперш празаічна займаюць бярэзінскія архітэктурныя помнікі. Але гэтае падарожжа ў выніку апынулася больш цікавым менавіта з духоўнай кропкі погляду. 
Натхняліся шаманізмам беларускіх краявідаў. Падчас вандровак мне насамрэч часьцяком сустракаюцца такія месцы, якія бяруць больш навакольнай прыгажосьцю, чым архітэктурнай каштоўнасьцю. Сядзіба ў Беразіно – дакладна з гэтага сьпісу. Асабняк Патоцкіх сёньня знаходзіцца ў жахлівым закінутым стане і вабіць выключна рэдкіх падарожцаў і аматараў заліць лейку ў маляўнічым месцы, хоць яго й запроста можна было б аднавіць, бо шкілет будынку выглядае яшчэ даволі крэпкім і прыдатным для рэканструкцыі. Дарэчы, у 2011 годзе сядзібны дом быў выстаўлены на аўкцыён — новыя ўладальнікі абавязаліся адрэстаўраваць сядзібу і аднавіць атмасферу былых часоў. Але ж каторы год ніхто не сьпяшаецца ўкладвацца ў будынак, таму мы вымушаны былі гуляць у прыцемках спусьцелага палацу і віраваць сярод грудаў бітай цэглы і сьмецьця. А ўжо пасьля выйшлі да ракі – і адчулі сапраўдную асалоду для вачэй і сэрца. Палітра колераў, па-ранейшаму залаціста-восеньская, але з пранізьліва-сінімі і зьзяючымі блакітнымі халоднымі ноткамі, падалася проста фантастычнай.Нездарма я называю гэтую пару году сваёй улюбёнай! 
Мы спусьціліся на бераг Беразіны і затрымаліся ў гэтым карагодзе фарбаў надоўга: скакалі па валунах, лазілі па дрэвах і кустоўях, папівалі гарбатку, а Паша нават паламаў раку, а дакладней – цьвёрдыя кавалкі ільда, якім ужо пасьпела зацягнуцца сонная водная прастора. Вось яна, шаманіка ў чыстым выглядзе! Адвярніце галовы ад манітораў і азірніцеся навокал: восеньская прырода, у якой, як вядома, няма дрэннага надвор’я і стану, у кожным сваім праяўленьні – ад маленечкай казуркі да гнеўнай навальніцы – хавае ў сабе наймагутнейшую магію, якой проста немагчыма супрацьстаяць. Варта толькі паспрабаваць адчуць дыханьне гэтага чараўніцтва, прыглядзецца ўважліва – і вы адкрыеце для сябе бяспройгрышны сродак ад дэпрэсіі і суму і невычэрпную крыніцу натхненьня і жыцьцёвай сілы.
Больш на: vk.com/architekture
0 каментароў