Усё праз сэм. Сакрэты пасьпяховай вандроўкі
Апублікавана
у
Падарожжы
14 Фота
За апошнія месяцы сталічны сьвецкі леў, валасаты прыгажун і галоўны стваральнік словаў-паразітаў партала BelMetal, рэдактар і журналіст Ігар Мэй, перасягнуў сам сябе: зьезьдзіў нарэшце ў Мірскі замак, незразумелым чынам апынуўся на рэпартажы ў Барысаве, зацаніў вагон-лазьню па дарозе ў Горадню, і вось яшчэ павёўся на авантуру наведацца са мной у Сьмілавіцкі палац. Карацей, навандраваў па Беларусі ў гэтым годзе больш, чым за апошнюю чвэрць стагодзьдзя – усё сваё жыцьцё! Ня ведаю, якім чынам праходзілі яго папярэднія падарожжы, але нашае сумеснае адбылося ў павольным адыходзе ад трэшу і ўгару. А ўсё праз гэты сэм.
…За дзень да запланаванай вандроўкі Мэй прыпёр на прыватны сход журналістаў BelMetal літр сівухі – ну што ж ты зробіш! Падманліва смачная і падступна моцная. Далейшае разьвіцьцё падзеяў вы, напэўна, зразумелі… Не, дарэчы, прачнуліся зранку пасьля сэму абодва даволі бадзёра, я дык наогул была споўненая энтузіязму пакараць вялікія дарогі і насалоджвацца стравамі духоўнымі. Але, сустрэўшыся, глянулі адно на аднаго і пагадзіліся – без паўстакана ледзяшоў і махіта не абыйсьціся. А затым яшчэ пажэрці трэба, прычым матэрыяльнага. Адразу відаць — выдатна ўчора адпачылі :)
У выніку выехалі ў Сьмілавічы а другой гадзіне дня на аўтобусе. Я ў лёгкім шоку: звычайна ў такі час вяртаюся назад дахаты, калі ўжо не сяджу там, папіваючы каўку і ўзгадваючы разнастайныя архітэктурныя дзівоцтвы. Але ўсё калісьці бывае ўпершыню. Пагаджаюся на “глынуць піва”, тулюся галавою да шкла, туплюся ва ўлюбёныя беларускія відарысы. З надвор’ем, дарэчы, неверагодна шчасьціць: ранішняя шэрасьць і дробны дожджык зьмяняюцца зьзяньнем сонейка, нябёсы ясныя, лістота рознакалярова-залацістая – што яшчэ трэба для шчасьця? Ну адно што які прывабны доўгавалосы мужык побач і старажытны паўразбураны прыгожы палац. Мужык ёсьць, вось жа ён, шыбуе побач, па вачах бачу – з займальнымі, немудрагелістымі думкамі кшталту: “Насьця, што ты тут нарабіла, я выклікаю міліцыю!” Да палацу мы нарэшце таксама дабраліся – і я адразу расчаравалася тым, што ён ужо не такі паўразбураны, а прыгожы толькі напалову. Шкада, не давялося Мэю пабачыць поўную карціну былой велічы і вышуканасьці аднаго з найдзівосьнейшых па маім асабістым рэйтынгу архітэктурных помнікаў на Беларусі.
Здагадаліся? Так, Сьмілавіцкі палацава-паркавы комплекс, што зараз знаходзіцца на перагружанай сучаснымі будынкамі тэрыторыі Сьмілавіцкага сельскагаспадарчага каледжу, паў чарговай ахвярай аднаўленьня. Велізарны палацава-паркавы ансамбль складаецца з двух аб'яднаных паміж сабой цагляных карпусоў, пабудаваных адзін на пачатку ХІХ стагодзьдзя Станіславам Манюшкам у замкава-гатычным стылі з выкарыстаньнем сьценаў старажытнага будынку, узьведзенага Марціянам Агінскім яшчэ ў другой палове XVII стагодзьдзя, а другі – да 1900 года Лявонам Ваньковічам у стылі неаготыкі з элементамі мадэрну. 
З нагоды таго, што грошаў на грунтоўную рэстаўрацыю ва ўласьніка палацу – Мінсяльгаспрода – не было, адзінай магчымасьцю выратаваць цудоўны архітэктурны помнік ад непазьбежнага разбурэньня і абыякавасьці мясцовых жыхароў быў продаж будынка палаца заможным інвестарам. Ня ведаю дакладна, выкупіў ужо хтосьці палац ці не (бо кошт падчас перадачы на аўкцыён для такога маштабнага помніка архітэктуры быў насамрэч сьмешны – крыху больш за 20 тысяч даляраў), але вангую будучыню будынка, які падчас нашага наведваньня якраз пасьпелі “ўпрыгожыць” першым пластыкавым вакном…
Сумна пабрылі вакол палаца, замазаліся ў больш цікавую, паўразбураную палову, зрабілі сярод бруду і цэглы крыху фотаздымкаў (і ня больш, ага… ;)
А па “фатаграфаваньні” Мэй вырашыў, што зь яго хопіць на сёньня актыўных прыгодаў, дый, скажу шчыра, я сама нават ад гэтай кароткай вандроўкі была стомленая і дакладна знаходзілася не да канца ў цьвярозым стане цела і думак. Таму Ігар паехаў ляскаць з пацанамі покерам і выйграваць “пуцёўку ў Ялту”, а я – хуценька мінімалістычна ўвасабляць у тэкставую форму свае ўражаньні ад апошніх дзён і нарэшце адлежвацца-адпачываць.
А гэта ж нам яшчэ разам праз пару тыдняў у далёкі шлях на некалькі дзён накіроўвацца… Галоўнае сэмам напярэдадні не забаўляцца, і тады, я мяркую, ёсьць шанец, што спакушу свайго сябра на больш грунтоўнае агляданьне незнаёмых замежных архітэктурных цудаў. Прынамсі, больш, чым на паўсонную гадзінку павольных шпацыраў па паўразбураным Сьмілавіцкім палацы.
Падрабязьней на: vk.com/architekture
…За дзень да запланаванай вандроўкі Мэй прыпёр на прыватны сход журналістаў BelMetal літр сівухі – ну што ж ты зробіш! Падманліва смачная і падступна моцная. Далейшае разьвіцьцё падзеяў вы, напэўна, зразумелі… Не, дарэчы, прачнуліся зранку пасьля сэму абодва даволі бадзёра, я дык наогул была споўненая энтузіязму пакараць вялікія дарогі і насалоджвацца стравамі духоўнымі. Але, сустрэўшыся, глянулі адно на аднаго і пагадзіліся – без паўстакана ледзяшоў і махіта не абыйсьціся. А затым яшчэ пажэрці трэба, прычым матэрыяльнага. Адразу відаць — выдатна ўчора адпачылі :)
У выніку выехалі ў Сьмілавічы а другой гадзіне дня на аўтобусе. Я ў лёгкім шоку: звычайна ў такі час вяртаюся назад дахаты, калі ўжо не сяджу там, папіваючы каўку і ўзгадваючы разнастайныя архітэктурныя дзівоцтвы. Але ўсё калісьці бывае ўпершыню. Пагаджаюся на “глынуць піва”, тулюся галавою да шкла, туплюся ва ўлюбёныя беларускія відарысы. З надвор’ем, дарэчы, неверагодна шчасьціць: ранішняя шэрасьць і дробны дожджык зьмяняюцца зьзяньнем сонейка, нябёсы ясныя, лістота рознакалярова-залацістая – што яшчэ трэба для шчасьця? Ну адно што які прывабны доўгавалосы мужык побач і старажытны паўразбураны прыгожы палац. Мужык ёсьць, вось жа ён, шыбуе побач, па вачах бачу – з займальнымі, немудрагелістымі думкамі кшталту: “Насьця, што ты тут нарабіла, я выклікаю міліцыю!” Да палацу мы нарэшце таксама дабраліся – і я адразу расчаравалася тым, што ён ужо не такі паўразбураны, а прыгожы толькі напалову. Шкада, не давялося Мэю пабачыць поўную карціну былой велічы і вышуканасьці аднаго з найдзівосьнейшых па маім асабістым рэйтынгу архітэктурных помнікаў на Беларусі. 
Здагадаліся? Так, Сьмілавіцкі палацава-паркавы комплекс, што зараз знаходзіцца на перагружанай сучаснымі будынкамі тэрыторыі Сьмілавіцкага сельскагаспадарчага каледжу, паў чарговай ахвярай аднаўленьня. Велізарны палацава-паркавы ансамбль складаецца з двух аб'яднаных паміж сабой цагляных карпусоў, пабудаваных адзін на пачатку ХІХ стагодзьдзя Станіславам Манюшкам у замкава-гатычным стылі з выкарыстаньнем сьценаў старажытнага будынку, узьведзенага Марціянам Агінскім яшчэ ў другой палове XVII стагодзьдзя, а другі – да 1900 года Лявонам Ваньковічам у стылі неаготыкі з элементамі мадэрну. 
З нагоды таго, што грошаў на грунтоўную рэстаўрацыю ва ўласьніка палацу – Мінсяльгаспрода – не было, адзінай магчымасьцю выратаваць цудоўны архітэктурны помнік ад непазьбежнага разбурэньня і абыякавасьці мясцовых жыхароў быў продаж будынка палаца заможным інвестарам. Ня ведаю дакладна, выкупіў ужо хтосьці палац ці не (бо кошт падчас перадачы на аўкцыён для такога маштабнага помніка архітэктуры быў насамрэч сьмешны – крыху больш за 20 тысяч даляраў), але вангую будучыню будынка, які падчас нашага наведваньня якраз пасьпелі “ўпрыгожыць” першым пластыкавым вакном…Сумна пабрылі вакол палаца, замазаліся ў больш цікавую, паўразбураную палову, зрабілі сярод бруду і цэглы крыху фотаздымкаў (і ня больш, ага… ;)
А па “фатаграфаваньні” Мэй вырашыў, што зь яго хопіць на сёньня актыўных прыгодаў, дый, скажу шчыра, я сама нават ад гэтай кароткай вандроўкі была стомленая і дакладна знаходзілася не да канца ў цьвярозым стане цела і думак. Таму Ігар паехаў ляскаць з пацанамі покерам і выйграваць “пуцёўку ў Ялту”, а я – хуценька мінімалістычна ўвасабляць у тэкставую форму свае ўражаньні ад апошніх дзён і нарэшце адлежвацца-адпачываць. А гэта ж нам яшчэ разам праз пару тыдняў у далёкі шлях на некалькі дзён накіроўвацца… Галоўнае сэмам напярэдадні не забаўляцца, і тады, я мяркую, ёсьць шанец, што спакушу свайго сябра на больш грунтоўнае агляданьне незнаёмых замежных архітэктурных цудаў. Прынамсі, больш, чым на паўсонную гадзінку павольных шпацыраў па паўразбураным Сьмілавіцкім палацы.
Падрабязьней на: vk.com/architekture
0 каментароў