Пажалуста памагите уехаць Nightside Glance

Апублікавана 2 сьнежня 2014, 08:50 у Цікавае

Калі казаць пра цікавыя выпадкі, узгадваюцца 2006-2010 гады. У той час мы вялі больш рок-н-рольны, адвязны лад жыцьця. Возьмем для прыкладу нашую паездку ў Маскву ў 2009 годзе з прэзентацыяй альбому «Edge of Time».

Ірванулі мы тады ўвасьмёра: Nightside Glance, наш гукарэжысёр Ярык і сьвятач Толік. Загрузіліся ў цягнік і адчалілі. Я даволі рана лёг спаць, а калі прачнуўся ўночы, зразумеў, што паездка будзе ня сумная. У вагоне рабілася нешта няўяўнае. Шум-гам, Midgard у паліто правадніцы разносіць пасажырам гарбату, напаўраспрануты Толік ходзіць у абдымку з правадніцай з суседняга вагону. Частка нашых наогул адсутнічае, і ніхто ня можа патлумачыць, дзе яны. Зьнік ноут, на якім знаходзіліся ўсе праекты гурта (як мы потым дазналіся, яго хтосьці занёс і паставіў на зарадку ў іншым канцы цягніка). Нейкім чынам мы ўсё ж даехалі да Масквы, і тут высьветлілася, што ніхто ня хоча выходзіць зь цягніка. І з гэтай нагоды мы чамусьці паехалі ў незразумелае і загадкавае месца пад назвай адстойнік…

Сітуацыя атрымалася наступная: сем раніцы, пячэ сонца, і мы ўсе з кучай інструментаў шыбуем па шпалах у пошуках выхаду ў горад. Неўзабаве выбраліся, даехалі да клубу, адпачылі і адчэкаліся. Калі казаць непасрэдна пра канцэрт, прэзентацыя прайшла добра. Імпрэза мела месца ў невялікім, але ўтульным клубе. Нядрэнны гук. Цёплая падтрымка з боку публікі. Агулам усё спадабалася. І здавалася б, усе нашы прыгоды нарэшце скончыліся. Канцэрт завяршыўся, публіка разбрылася, а мы зараз паедзем на флэт, што паабяцалі нам аргі, прымем душ, павячэраем і парэлаксуем. Але насамрэч, самае цікавае толькі пачыналася…
Падхапіўшы інструменты, мы патопалі на метро і ледзь пасьпелі на апошні цягнік.

Прыехаўшы на месца, наш арг вырашыў патэлефанаваць і праверыць. Я так і не зразумеў, што ў яго там адбылося, але, паклаўшы трубку, ён аб’явіў, што мы едзем на іншую кватэру. Цярпеньне было на зыходзе. Затарыўшыся ў супермаркеце, мы злавілі некалькі машын і паехалі на іншую ўпіску.

Прыехаўшы (я ня маю ўяўленьня, куды), мы з усімі рэчамі выгрузіліся, а арг пайшоў дамаўляцца. Аказалася, што і тут аблом, і нас не паселяць. Мы разьмясьціліся каля пад’езду і проста там пачалі бухаць, бо ўжо нават злавацца і лаяцца сіл не было. Ярык знайшоў дзесьці кардонку, напісаў на ёй «пажалуста ПАМАГИТЕ УЕХАЦЬ!» і цягаў з сабою на ўсялякі выпадак.

Гадзіне а 4 ці 5, ня памятаю, нам заявілі, што ўсё окей, маўляў, з кватэрай дамовіліся. Падняліся, у каго хапала энергіі – патопалі ў душ, астатнія тупа забурыліся спаць. Не прайшло і пары гадзін, як нас абудзіў арг і сказаў, што трэба пакідаць кватэру, едзем на іншую (я да гэтага часу не магу зразумець, як яму ў той момант ніхто не перамкнуў, напэўна, усе папросту занадта сонныя былі).

Зьбіраем інструменты, бярэм шыльдачку «ПАМАГИТЕ УЕХАЦЬ» і грузімся ў тралейбус. Прыязджаем на кватэру, але і тут нас просяць пачакаць! Пасьля паўгадзіннага чаканьня мы ўсё ж такі трапілі ў хату. Крыху адпачыўшы, на вакзал мы вырашылі дабірацца самастойна, не рызыкнуўшы абудзіць прамоўтэра, каб пазьбегнуць новых “прыгод”.

P.S. Падчас гэтага падарожжа мы, вядома ж, пракліналі гэтага недарэку-арганізатара і сябе, што ня зьехалі адразу пасьля канцэрту. Натуральна, прынялі ўсе меры, каб падобнае з намі не паўтарылася ў будучыні, але па-ранейшаму ўзгадваць гэтую гісторыю бяз усьмешкі я не магу :)