Lesley Knife: пра барацьбу з замярзаньнем

Апублікавана 27 лістапада 2014, 18:22 у Цікавае

Аднойчы, яшчэ ў далёкія 90-я, напярэдадні новага году мы гралі на метал-фэсьце ў Ніжнім Ноўгарадзе. Пра сам канцэрт сказаць можна толькі тое, што ён быў узрушаючым, зараз такіх не бывае. Дык вось, калі мы ўжо вярталіся назад у Гомель, з намі адбылося непрыемнае здарэньне.
Ехалі мы на старэнькім фальксвагене, які за сваё жыцьцё шмат чаго пабачыў: на гэтым жа бусіку мы і ў Нямеччыну езьдзілі, дый наогул яшчэ шмат куды. Зіма, ноч, на вуліцы мароз мінус сорак з гакам. І тут а другой гадзіне ночы ламаецца матор – штосьці ў ім лопнула. І мы стаім. На марозе ў цемры.
Адпаведна, неўзабаве садзіцца акумулятар.
Такое вось зьмярзаньне. Прычым усё гэта адбываецца пасярод поля.
Пазьней, бліжэй да раніцы, добрыя людзі нас адбуксавалі да бліжэйшага аддзяленьня ДАІ. А калі разьвіднела, мы ўбачылі, што недалёка ад нашага аўтобусу ўзвышаецца манумент — «На незнаёмай вышыні». Як высьветлілася, тут нейкія баі былі падчас вайны.
Карацей, прыйшлося нам змагацца з замярзаньнем рознымі метадамі. Ад алкаголю (якога далёка ня ўсім хацелася, паколькі ў Ніжнім мы ім наеліся па горла) да распальваньня вогнішчаў. Хадзілі, спрабавалі дроваў у мясцовых дапрасіцца – дык нам ніхто нават брамкі не адкрыў. Вогнішча не распалілі.
І вось заходжу я ў мясцовы гандэлак (жалезная будка з бухлом і булёнамі — аніякі выбар), а там па тэлевізары ў «Поле цудаў» якраз паказвалі нейкую бабулю з вар'ятам-хлопчыкам, які нёс неверагодную бязглузьдзіцу, настолькі цяжкую, што я яшчэ доўга потым думаў, што мне ўсё гэта падалося. Пазьней я зразумеў, што такога тыпу бязглузьдзіца для тэлебачаньня была насамрэч самая стандартная.
Адчувалі, што дах едзе.
Неўзабаве за намі нарэшце прыехаў буксір, і мы ўзрадавана рушылі дадому. Але па прыезьдзе ўсе ўдзельнікі гурта ў дадатак зьлеглі з жудаснай прастудай. Тым ня менш, на мой погляд, гэтая наша паездка ў Ніжні была адной з самых лепшых!