Інтэрв'ю з Tiamat

Апублікавана 27 траўня 2013, 20:58 у Інтэрв'ю

Інтэрв’ю з Tiamat,

… ці “мы самі ня ведаем, што сёньня адыграем”.

Гутарка вялася з вакалістам Ёханам Эдлундам (Johan Edlund) і басістам Андэрсам Іверсам (Anders Iwers) перад выступам у менскім клубе Re:Public. Пасьля дзьвюх хвілін лёгкай спрэчкі, сядзець нам або стаяць, пачалі размову стоячы.

П: Пытаньне
Ё: Ёхан
А: Андэрс

П: Якім было вашае першае уражаньне ад нашай краіны?
А: Вельмі добрае. Вельмі прыязныя людзі, усё выглядае прыгожа, файна і гэтак далей.

П: Атрымалася пагуляць па сталіцы? (музыкаў прывезьлі за дзень да канцэрта – заўв.рэд.)
Ё: Не.
А: Нееее… Але ж сёньня раніцай прайшоўся крыху, пазнаёміўся з раёнам.

П: Ня зьмерзьлі? (+14 – заўв.рэд.)
А: Не-а.

П: Бачу, давялося пазнаёміцца зь беларускім півам (трымаюць па слоічку “Žatecký Gus” – заўв.рэд.)
А: А то!

П: Як вы рыхтуеце праграму для выступаў?
А: А мы яе яшчэ і не рыхтавалі! Але ж мабыць трэба… Гэта першы наш заезд у Беларусь, і мы зьбіраемся адыграць доўгую праграму. Часам нам даюць прыкладна 45 хвілін, і трэба прытрымлівацца дадзеных рамак (канцэрт у Менску быў сольным зь вялікім запасам часу — заўв.рэд.)

П: Такім чынам вы і блізка ня ведаеце, што будзеце граць? Ні песьні, ні іх парадак?
Г: Не.
Ё: Мы памятаем шмат песень, але сэтліста яшчэ не існуе.
А: Мы ведаем толькі, што будзе ў пачатку і ў канцы.

П: Ці ёсьць у вас ужо матэрыял на наступны альбом?
Ё: У нас ёсьць ідэі. Файныя, цікавыя ідэі, і не магу сказаць, што іх мала. Але болей пакуль што немагчыма сказаць.

П: Як я разумею, у вас ёсьць нейкія асновы, але пакуль вы ня ведаеце, як яны будуць гучаць у канчатковым варыяньце?
А: Усё так. Мы бярэм гэтую самую аснову, дадаем у яе рознае, глядзім, як яно атрымліваецца, дадаем іншае. Мы ніколі ня ведаем, што зь ёю будзе ў самым канцы.

П: Такім чынам, наступны крок Tiamat зьяўляецца таямніцай нават для вас саміх?
Ё: Па-іншаму і быць ня можа. Трэба заўсёды рухацца так, каб быць сюрпрызам для саміх сябе, каб не было стагнацыі. Калі нам становіцца сумна ад таго, якім чынам мы творым, то гэта азначае, што трэба йсьці далей. Не магу ж я выдумляць і падтрымліваць нешта, што выклікае ў мяне сум.

П: Дарэчы, ці цяжка было атрымаць візы? Некаторы час назад у Менску планаваўся канцэрт In Flames, якія таксама шведы, але нічога не атрымалася, бо ім адмовілі ў візах.
А: Мы проста сюды даляцелі. І ў аэрапорце людзі былі ветлівыя. Ды й увогуле, як толькі мы селі, да нас ставіліся вельмі добра. Таму аніякіх праблем не было.

П: А як зьявілася ідэя заехаць да нас?
Ё: Беларусь – гэта частка нашага Russian Tour, і ідэя была ад нашага турагента. Плюс гэта наш першы прыезд сюды, а новае месца – гэта заўсёды цікава. Мы жадаем адыграць ва ўсіх краінах, напэўна, і новых краін у нас яшчэ хапае.

П: Пытаньне да Ёхана. Якія ў Вас адносіны да Швецыі? Ці ёсьць у Вас яшчэ якая-небудзь сувязь зь ёю, ці Вы канчаткова аддзяліліся ад радзімы?
Ё: Я пакінуў Швецыю пятнаццаць год таму. Зьехаў я адтуль у 1997-м. Справа нават не ў самой краіне. Некалі раней у нас былі даволі вялікія туры, і вяртаючыся зь іх, у мяне не было працы, ды й увогуле ў мяне мала чаго было, і я адчуў сябе згубленым. Такое жыцьцё было для мяне непрымальным. Таму я вырашыў пакінуць краіну.

П: А што натхняе вас зараз?
А: Усё і нічога. Нас натхняе творчасьць некаторых іншых гуртоў, а ўвогуле гэта можа быть усё: уражаньні, ежа, пахі, падарожжы, усё новае, што мы бачым.
Ё: Трэба заўсёды трымаць свой розум адкрытым да усіх уражаньняў, але быць асобным ад усялякай пустой балбатні, якая знаходзіцца ўсюды. Вось ведаеце, некаторыя людзі едуць у Тайланд, але нават там падавай ім шведскую каву і ўсё тое, да чаго яны звыклыя. Калі вы сапраўды глядзіце вакол сябе, слухаеце людзей зь іх меркаваньнямі, то ў вас будзе дастаткова ўражаньняў для запісу альбомаў, маляваньня ды любой іншай творчасьці.

П: Зьвяртаюся да ўсяго вашага вопыту: як вы бачыце ідэальнае жыцьцё для сябе?
Ё: Мне здаецца, што ў мяне і ёсьць ідэальнае жыцьцё.
А: У нас ўсё, што нам трэба: ёсьць сродкі каб есьць, піць, сон ё, каханьне…
Ё: Я не хачу, каб у маім жыцьці былі стрэсы. Я хачу, каб я мог спакойна плаціць падаткі, але мне не патрэбна зашмат грошай. І нават калі б я мог, я б ніколі не купіў бы сабе аграменны дом з басейнам ці Ferrari, бо гэта стрэс, мне не патрэбны натоўпы людзей, якія будуць бегаць каля таго месца, дзе я жыву. У мяне добрая сьціплая кватэра, ёсьць тэлефон, вада, электрычнасьць і пад’ёмныя падаткі за ўсё гэта.

П: А самі вы песімісты, аптымісты ці рэалісты?
А: Я спрабую глядзець на рэчы з боку аптымізму. Мне здаецца, што людзі пераадолеюць усё і будуць жыць разам.
Ё: Я бываю і такі, і такі. Але ж спрабую большасьць часу быть аптымістам. Ва ўсіх з нас бываюць падзеньні, калі ня бачыш нічога добрага. Узяць песьні: яны могуць быць адмоўнага настрою, але ж гэта не азначае, што калі я пішу такое, то гатовы бегчы за дзьверы, каб забіць каго-небудзь.

П: Ці сачыце вы за навінамі сучаснага сьвету?
Ё: Цяпер сачу, але ж СМІ нейкія… дзіўныя апошні час.

– Дзьверы клуба адчыняюцца праз гадзіну. Больш пытаньняў у мяне няма, таму вялікі вам дзякуй за размову і добрага выступу.
– І вам таксама ўсяго.

Тэкст інтэрв'ю: Яўген Шатуха Sverr

Tiamat адыгралі сольны канцэрт 23 траўня. Вашай увазе рэпартаж з канцэрта.