Tracktor Bowling. Сьмерці няма

Апублікавана 25 лістапада 2015, 07:51 у Інтэрв'ю

Са свайго апошняга візіту ў Менск Tracktor Bowling пасьпелі схадзіць на творчыя вакацыі, зь іх жа вярнуцца, запісаць альбом і накіравацца ў вялікі тур, у рамках якога гурт і даў вялікі канцэрт у Менску (фота — тут). Вялікі — ня тое слова. Добрыя дзьве гадзіны драйву і адтапыркі, танцпляц ходырам і ўвесь клуб на вушах. Ці магло быць інакш? Думаю, што інакш ніяк. За тры гадзіны да пачатку шоў сустрэліся з гуртом, які ўжо бавіў час у клубе, і задалі музыкам некалькі пытаньняў.

Вы як Tracktor Bowling вярнуліся ў актыўнае канцэртнае жыцьцё пасьля трох з паловай гадоў перапынку і адыгралі ўжо некалькі канцэртаў у рамках цяперашняга туру, у тым ліку — вялікія прэзентацыі ў Маскве і Піцеры. Як уражаньні?

Віт. Уражаньні добрыя, у Маскве і Піцеры прыйшло больш за ўсё людзей, спадзяемся, і на сёньняшнім канцэрце будзе гэтак жа. Менск заўсёды славіўся сваёй падтрымкай, як бы гэта сказаць, ядзернай. Убачым.

Што адбывалася ў гурце апошнія гады? Лу і Віт былі заняты праектам Louna, а як наконт астатніх хлапцоў? За гэты час таксама памяняўся ж і драмер, месца за ўсталёўкай цяпер займае Сьцёпа.

Сьцёпа. Гэта я, прывітаньне.

Лу. Сьцёпа, распавядзі, што адбывалася ў гурце? (Усьміхаецца)

Віт. Апошні год мы рыхтавалі новы альбом, а таксама далі некалькі канцэртаў, так што можна сказаць, што спробы эпізадычнага адраджэньня мелі месца. У астатні ж час усе займаліся сваімі асабістымі справамі, працай.

Альбом сам па сабе выношваўся з моманту выпуску папярэдняга поўнафарматніка, ці ж усё рабілася па прынцыпе «трэба — пішам!»?

Лу. У сакавіку 2014 году мы сабраліся і вырашылі, што пачынаем актыўную працу з Tracktor Bowling, тады ж і пачалася падрыхтоўка альбому.

Віт. Я магу сказаць, што ў гітарыстаў ужо былі сякія-такія напрацоўкі, гэта значыць, альбом пісаўся ўжо не з нуля. За час творчага адпачынку ў іх назапасілася дастатковая колькасьць дэма-матэрыялу, нарыхтовак для песень, песьні тры-чатыры ўжо былі практычна гатовыя. Адпаведна, спачатку мы апрацавалі тыя песьні, якія ўжо былі, а потым узяліся ўжо за рэчы, якія нараджаліся падчас запісу.

Якое па-вашаму кардынальнае адрозьненьне паміж апошнім альбомам і творчасьцю Louna? Матэрыялы ў музычным плане досыць падобныя…

Віт. Яны ня могуць быць падобнымі хаця б таму, што аўтары музыкі — розныя людзі, якія адзін з адным не перасякаюцца, і натхняюцца рознай музыкай. Падабенства ў тым, што і там і там гудзе гітара? Калі так, то магчыма.

Як у вас атрымліваецца вытрымліваць пастаянныя нагрузкі на канцэртах? Праграмамі ў 25 песень вы даяце фору большай частке замежных каманд, якія адыграюць 8-10 песень, і на гэтым усё, нармальна. У чым сакрэт, драйв прэ як і ў мінулыя часы?

Віт. Мы, вядома, імкнёмся шкадаваць зьвязкі Лу, і калі ў нас некалькі канцэртаў запар, мы трохі кароцім праграму, усё ж такі гэта не 25 песень. Прыкладна 21 — калі гэта тур, але ў асобных гарадах, як Санкт-Пецярбург і Менск (мы ў прынцыпе вельмі любім гэты горад) у якасьці выключэньня зрабілі праграму ў 24 песьні. У Маскве мы гралі больш за ўсё, таму што гэта была галоўная прэзентацыя альбому, зь вялікім шоў, экранамі і відэашэрагам. Але ў цэлым мы імкнемся сябе шкадаваць, але не з-за таго, што нас ня прэ, а проста банальна можна пасадзіць зьвязкі Лу

Лу. Ды можна проста адкінуцца, калі граць у туры па 30 песень. (Сьмяецца)

Як ні круці, працягласьць сэтаў уражвае. На апошнім канцэрце Louna праграма складала 2 гадзіны…

Віт. Сёньня таксама будзе 2 гадзіны.

Лу. Без антрактаў. (Сьмяецца)

А як наконт самой тусоўкі, усіх гэтых рок-угараў, яны ўсё яшчэ прысутнічаюць у вашым канцэртным жыцьці? Ці ж вы ўжо трохі пасталелі?

Віт. Дзікіх угараў, зразумела, цяпер ужо няма. Ёсьць частка гурта, якая заўсёды была прыхільнікамі спакойнага адпачынку, а ёсьць людзі зь некаторай цягай да ўжываньня алкаголю (і я таксама адношуся да гэтай часткі гурта :)). Каб не хадзіць далёка — учора ў цягніку таксама пасядзелі, пагутарылі. З намі прыехаў наш сябар-журналіст Вова Юрковіч, які далучыўся да вандроўкі ў Менск для таго, каб зразумець жыцьцё гурта знутры. І вось учора мы пасядзелі ў цягніку досыць душэўна, ляглі а 6 раніцы. Так што так, з запалам пакуль часамі ўсё ў парадку.

(Галасы з боку астатніх удзельнікаў гурта). Было б дзьве бутэлькі, спаць бы не ляглі наогул.

Мне складана сёньня арыентавацца па сітуацыі з канцэртамі ў Маскве, якая ўжо даўно насычана імі, але ў Менску гэты сезон пачаўся проста ўраганна, канцэртаў цемра, а наведвальнікаў ад канцэрту да канцэрту становіцца ўсё менш і менш. Напалову запоўненая зала — ужо добры паказчык. А на канцэрце той жа Louna ледзь-ледзь і быў бы аншлаг, і сёньня, мяркуючы па ўсім, будзе тое ж самае (нажаль, атрымалася не зусім так — ВМ). У чым сакрэт посьпеху?

Віт. Шчыра кажучы, ніколі ня ведаем, будзе аншлаг, ці не. Усё залежыць ад колькасьці канцэртаў у горадзе ў вызначаны час, наяўнасьці грошай у аўдыторыі, і загадваць на сёньня мы сапраўды ня можам. Tracktor Bowling гэта больш субкультурная зьява і мы спадзяемся, што сёньня прыйдуць усе тыя, хто хадзіў раней, і мы адтапырымся як раней.

Зірнуўшы ў мінулае — якія ўражаньні засталіся ад выступу ў іншых гарадах Беларусі апроч Менску?

Віт. Адчуваньні заўсёды аднолькавыя — тут заўсёды проста шалёная аддача публікі.

Лу. У свой час мы адкаталі ў Go-Fest тур па Гомлі, Берасьці, Магілёву, Віцебску і Горадні. Было рэальна крута, але годам пазьней арганізатары згарнулі праект Go-Fest. А таксама пабывалі з Louna на фэсьце «Днепророк» у Магілёве, дзе быў абвешчаны вельмі тоўсты лайн-ап, і людзі проста ня верылі, што такое магчыма. Прыйшло катастрафічна мала людзей, а арганізатары ж усё зрабілі на найвышэйшым узроўні, паставілі велізарную сцэну і г.д. Але, нягледзячы ні на што, яны вырашылі працягваць, і паспрабуюць зрабіць фэст і ў 2016.

Як вы ацэньваеце стан расейскай сцэны на сёньняшні дзень? Не хачу быць прадузятым, але ў беларускай сцэне для мяне на сёньня ўсплывае куды больш адкрыцьцяў, чым у расейскай. Гучныя імёны як у альтэрнатыве, так і ў метале так і засталіся выхадцамі з 2000-х, а пра новыя імёны нічога не чуваць. Я ня мае рацыю?

Сьцёпа. Насамрэч, я ледзь маладзейшы за астатніх і сачу за сёньняшнімі тэндэнцыямі. Сёньня адзін з самых актуальных жанраў — пост-хардкор, але назваць яго цікавай музыкай можна з нацяжкай. Музыка «зьмярцьвела»: вельмі шмат сэмплаў, вельмі шмат штучнай апрацоўкі, а жывое гучаньне стала рэдкасьцю, нажаль. Па новых імёнах — да Трактараў я граў у гурце Rashamba, і падчас нашага туру нам сустракалася вельмі шмат насамрэч цікавых каманд. Імёнаў дастаткова, магчыма, справа ў тым, што Беларусь значна менш за Расею, і калі тут зьяўляецца новы гурт — то ён адразу ж на далоні.

Віт. Вылучу гурт Siberian Meat Grinder — гэта вельмі цікавая зьява, але людзей па сутнасьці пра іх ведае ня так ужо і шмат. Хлопцы занялі сваю нішу, і каталі ўжо не адзін эўрапейскі тур. А колькі зьбіраюць вашыя маладыя каманды на канцэртах?

Калі казаць пра той жа пост-хардкор, пры выключна беларускім складзе выступоўцаў — у сярэднім зьбіраецца ў раёне 300 чалавек.

Віт. Так, гэта вельмі нядрэнна. У вас у прынцыпе вельмі нядрэнна зьбіраюць гурты, на якія ў астатніх краінах ходзяць так сабе. Магчыма, справа ў тым, што выступаюць яны ўпершыню, і людзям цікава ўбачыць каманду жыўцом. Але вось, як ты кажаш, цяпер гэта ўсё дало зваротны эфект — канцэртаў шмат, а фінансаў, хутчэй за ўсё, у людзей больш не стала. Увогуле, перакармілі.

Окей, скажыце напрыканцы, чаго чакаеце ад сёньняшняга канцэрту? Прачытаўшы гэта інтэрв'ю, пазьней зробім выснову, ці апраўдалі фанаты вашыя чаканьні.

Віт. Мы заўсёды чакаем ад менскай публікі таго, чаго і астатнія гурты. Ведаючы яе шалёную энергетыку, якой яна славіцца (ды і ў прынцыпе ўся беларуская публіка такая). Чакаць чагосьці адмысловага нават не даводзіцца, таму што тут заўсёды ўсё па вышэйшым разрадзе. Адтаптаныя прымочкі, выдраныя правады — заўсёды адбываецца нейкае вар'яцтва. Ня ведаю, як яно будзе сёньня, але спадзяюся, што на ўсё тым жа ўзроўні.