Кім робяць беларускія музыкі. Чорны доктар

Апублікавана 16 сьнежня 2015, 11:51 у Інтэрв'ю

Даўно мы не пісалі пра тое, чым зарабляюць на жыцьцё беларускія музыкі. Аднак сумленьне і дэкрэт аб дармаедстве прымусілі нас схамянуцца і хуценька выпраўляць становішча. Нашым суразмоўцам стала вельмі эфектная асоба, доктар у чорным, які робіць black metal, грае на дудзе, дапамагае людзям і перад віном з трапнай назвай аддае перавагу каньяку «тры зорачкі».

Імя: Вячаслаў Зіма
Гурты: Vapor Hiemis, Interior Wrath
Пасада: урач-тэрапеўт 2-й кваліфікацыйнай катэгорыі, урач-дзяжурант прыёмнага пакою хірургічнай бальніцы



Прафесія ўрача – гэта здейсьненая мара дзяцінства альбо вынік абставінаў?

Доўгая гісторыя. У школе я закахаўся ў дачку хіміцы і, каб падабрацца да яе, вырашыў хадзіць на факультатыў па хіміі. Кожную суботу хадзіў нібыта да хіміцы, а насамрэч да яе дачкі. А потым пайшло-паехала.

Прафесія тэрапеўта настолькі шырокая, што ён павінен ведаць усе свае накірункі: эндакрыналогію, кардыялогію, гастраэнтэралогію, пульманалогію… Калі да мяне прыходзіць чалавек са скаргамі, я павінен яму дапамагчы незалежна, з хваробай якога тэрапеўтычнага накірунку ён да мяне прыйшоў. Сюды ўваходзіць і дыягностыка, і лячэньне, і рэабілітацыя, і прафілактыка, а потым ужо можна перанакіраваць да больш вузкіх спецыялістаў, калі ёсьць нюансы альбо патрэба ў гэтым перанакіраваньні.

На іншых спецыяльнасьцях вельмі вузкі шлях. Ёсць распаўсюджанае меркаваньне, што тэрапеўт лечыць “насмарк і тэмпературу”. Але гэта далёка не так. Калі тэрапеўт ня ведае, як весьці, напрыклад, інфаркт ці рэўматоідны артрыт, бранхіяльную астму ці цукровы дыябет, гепатыт ці ныркавую недахопнасць, то я скажу, што гэта доктар па “насмарку і тэмпературы”. На жаль, у нашых дзяржаўных медыцынскіх установах гэта даволі распаўсюджана, асабліва сярод урачоў-пенсіянераў. Канешне, я не пра ўсіх кажу.

Якія цікавыя выпадкі адбываліся на працы?

Гады тры таму была ў мяне такая пацыентка Яна, студэнтка. Хварэла бранхітам, доўга-доўга да мяне хадзіла, лячылася. І толькі я ёй закрыў бальнічны, як на наступны дзень вызывае мяне да сябе дамоў. Заходжу я да яе, пытаюся:
— Што здарылася?
— Кашляю я…
— Давай будзем слухаць.
А яна стаяла ў халаце і раптам раскрывае яго, а пад ім – нічога. Я фанендаскопам паслухаў, кажу: “Усё, Яна, ідзі ў школу, не дуры галаву”.

Была яшчэ адна пацыентка. Вызывае на дом, скардзіцца: “Доктар, у мяне лімфавузел запаліўся, пахвінны”. Лажыцца, здымае майнткі (хаця навошта, невядома). Я пачынаю з усяе моцы шукаць, дзе там якое запаленьне. Мацаю, мацаю і разумею, што няма ніякага лімфавузла. Гляджу ёй у вочы – задаволеная, усьмешка расплываецца. Дарэчы, празь некаторы час пасьля гэтага яна выйшла замуж і зацяжарыла.

Альбо такая гісторыя. Прыходзіць да мяне на прыём жанчына. Я ёй нешта распавядаю, распавядаю, а яна дастае з торбы ікону і заяўляе: “Доктар, я зразумела, да каго вы падобны”. Увогуле, калі пачаў працаваць пасьля ўніверу, думаў, што будуць праблемы з маёй зьнешнасьцю – доўгія валасы, барада. Нічога падобнага, ніякіх праблем.

Апрача такіх вясёлых гісторый часта, напэўна, прыходзіцца сутыкацца зь негатывам. Як атрымліваецца абстрагавацца?

Сутыкацца зь негатывам прыходзіцца кожны дзень. Выядаюць мозг тыя, хто гіперкрытычна ставіцца да свайго становішча. У асноўным гэта жанчыны пасьля 50, якім здаецца, што ў іх баліць усё. Можна проста даць заспакаяльнага, дазволіць чалавеку выгаварыцца. Трэба разумець, калі чалавек сварыцца, то ён у гэтым не павінен, гэта альбо хвароба яго давяла, альбо нашая сістэма аховы здароўя, якая таксама пакідае жадаць лепшага. У выніку ўвесь адмоўны выплеск эмоцый на мяне. Але навошта мне несьці гэта дадому? На мяне, дарэчы, за чатыры гады не было ніводнай скаргі, толькі падзякі. Канешне, часта хвалюешся за сваіх пацыентаў, ад гэтага нікуды ня дзенешся. Многія маладыя ўрачы гэтых перажываньняў і стрэсаў ня могуць вытрымаць і празь некалькі гадоў працы назаўжды кідаюць медыцыну. Такі тэрмін, як “прафесійнае выгараньне асобы” для ўрачоў вельмі распаўсюджаны, як і нарастаючы з гадамі цынізм. Але гэта пакуль што не пра мяне.

Ці перасякаецца праца з музычнай дзейнасьцю?

Неяк у 2013 годзе падыходзіць да мяне наш прафсаюзны лідар ды кажа: “Доктар, я ведаю, вы на дудзе граеце. У нас тут конкурс самадзейнасьці сярод медпрацаўнікоў. Раённы вы ўжо выйгралі, паедзеце на абласны”. Ну, добра. Як звычайна адбываюцца такія мерапрыемствы? Сукенку надзела, нешта напела, бубнам пагрымела. І тут выходжу на сцэну я, у скураных портках, кальчузе даўжэзнай, з дудой. Кажу: “Мне, калі ласка, ніжнюю сярэдзіну, манітор больш”. Гукач зусім губляецца. Мінусок накідаў, нешта найграў, у выніку аднагалосна вырашылі, што паеду я на рэспубліканскі конкурс… Дарэчы, пасьля гэтага конкурсу да мяне прыйшла ідэя песьні “Празь сем агнёў”.

Таксама часам трапляюцца пацыенты, якія пазнаюць. Надоечы прыйшла да мяне дзяўчынка, пытаецца: “Вячаслаў Сяргеевіч, Вы, часам, не Зіма?”

Паколькі хутка пачнуцца розныя зімовыя сьвяты, дай, калі ласка, некалькі прафесійных парадаў нашым чытачам, як добра правесьці сьвяты і пасьля гэтак жа добра адчуваць сябе.

Па-першае, калі людзі п’юць на Новы год, трэба закусваць, каб не было інтаксікацыі. Але з закускай звычайна няма праблем. Па-другое, раніцай трэба пачысьціць арганізм – банальна схадзіць у прыбіральню. Каб пачала працаваць галава, трэба зьесьці каля 4 гр пірацэтаму, які паляпшае крывезабесьпячэньне мозгу. Для папраўкі электралітнага балансу трэба зьесьці некалькі таблетак панангіну ці аспаркаму. Выпіць кавы з цукрам – гэта глюкоза, ужыць тры ці дзьве вітамінкі, узбагачаныя С і А, што ўзмацняе сасудзістую сьценку. І напасьледак, урсакапс: урсадэзаксіхоліевая кіслата ахоўвае печань. Ну а яшчэ, напэўна, трэба зьесьці некалькі таблетак панзінорму ці панкрэатыну, каб ферменты падстраўнікавай лепш працавалі.

Сапраўдны Новы год пачынаецца з надыходам зімы. Калі няма сьнегу, ільду, маразоў – гэта ня Новы год. Таму застаемся чакаць сьнег.

Імя пацыенткі зьменена.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: BelMetal, уласныя архівы героя