Беларускія музыкі на кухні

Апублікавана 23 студзеня 2016, 20:28 у Інтэрв'ю

Кажуць, шлях да сэрца мужчыны ляжыць праз страўнік. Аднак у той жа час лепшыя кухары – гэта мужчыны. Як бы там ні было, калі мужчына можа зрабіць нешта больш сур’ёзнае, чым яечню, гэта міжвольна выклікае павагу. І што ўжо казаць, калі пры гэтым ён робіць класную музыку. Героі нашага артыкулу – прафесіяналы ў абедзьвюх сьферах. Яны абодва граюць на бубнах, працуюць кухарамі і нават жывуць на адной і той жа вуліцы. Супадзеньне? Магчыма, але вы можаце паспрабаваць вывесьці ўласную заканамернасьць.



Генадзь Парахневіч
Гурт: Trollwald (ex-Litvintroll)
Спецыялізацыя: повар гарачага цэху, 4 разрад

Увогуле па адукацыі я электрык 2 разраду, але вельмі баюся току. Калісьці я доўгі час сядзеў бяз працы і вырашыў пайсьці на курсы повара. Атрымаў разрад ды пайшоў працаваць. Аднак у нашай краіне на дадзены момант адукацыя і разрад вялікага значэньня ня маюць, галоўнае – досьвед, веды. Першым маім месцам працы быў дзіцячы садок у сваім родным горадзе Жлобіне. Праз год пераехаў у Менск, і пайшло-паехала. Пабываў на розных працэсах, пазнаёміўся з рознымі кухнямі, нават паўтара гады адпрацаваў загадчыкам вытворчасьці.

На дадзены момант для мяне кухня – гэта больш хобі, за якое плацяць грошы. А на першы план, канечне, выходзіць музыка, гэта ў мяне зь дзяцінства. Калі я быў маленькі і ўбачыў барабанную ўсталёўку, якая была нашмат вышэйшай за мяне, калі мне можна было проста прыкрануцца да яе, я хадзіў увесь дзень з усьмешкай на твары. На жаль, пакуль у нашай краіне музыкай асабліва не заробіш, прыходзіцца займацца чымсьці яшчэ. Але адчуваю, калі б я забіў на музыку і абраў кухню, я б дабіўся многага.

Калі зьбіраемся з гуртом па-за студыяй, магу штосьці прыгатаваць для ўсіх. Бывала, у паездках рабіў сьняданак. Кароннай стравы ў мяне няма, дастаўляе задавальненьне рабіць усё, галоўнае – для каго ты гатуеш. Асабіста для сябе я звару аўсянку на вадзе і буду задаволены, а для іншых трэба выкладвацца, і няважна, што ты робіш. Тым ня менш, мне вельмі падабаецца нашая славянская кухня. Яна, магчыма, дзесьці і простая, але гледзячы як да гэтага паставіцца. Гэта толькі здаецца, маўляў, што такое – зрабіць драны. Але можна зрабіць самыя лепшыя на сьвеце драны.

Насамрэч, на працы было шмат пацешных гісторый. Адна з самых запамінальных адбылася на першым месцы працы, у дзіцячым садку. Калі я туды пайшоў, я ня ўмеў рабіць абсалютна нічога. У першы дзень пасьля выпрабавальнага тэрміну мяне паставілі гатаваць дзецям сьняданак – манную кашу на 250 дзяцей. Я зрабіў усё як трэба: засыпаў крупу ў кіпячае малако, памяшаў і накрыў крышкай, аб чым вельмі моцна потым пашкадаваў. Пайшоў займацца сваімі справамі, праходзіць хвілін дзесяць, прыкладна яшчэ празь дзесяць хвілін час карміць дзяцей. І тут я здымаю крышку, а там плавае агромністы ком з маннай кашы. І тут на кухню заходзіць шэф-повар, бачыць гэты ком… У выніку мы зрабілі ўсё вельмі хутка: працерлі гэтую кашу, нанова зварылі, і ўсё скончылася добра. Але адрэналіну я тады атрымаў сур’ёзна, нават думаў тады звальняцца.

Памятаю, калі толькі прыйшоў у Litvintroll, Алег Клімчанка спытаў, кім я працую. На той час я толькі-толькі пераехаў у Менск і шукаў працу ў якой-небудзь кафэшцы. На мой адказ, што я шукаю працу кухарам, ён вельмі ўзрадваўся, таму што першы бубнач гурта, Сяргей Тапчэўскі, таксама быў поварам. І Алег сказаў, што гэта вельмі добры знак.

Расьціслаў Галубнічы
Гурты: Kliodna, Alfar
Сьпецыялізацыя: повар-універсал, 3 разрад, зараз працуе піцэрам

Агульнага стажу ў мяне каля 11 год. За гэты час пасьпеў папрацаваць з эўрапейскай, усходняй кухняй, піца, сушы, гарачы цэх, халодны цэх, мангал, грыль… Давялося быць і старшым зьмены, і выконваючым абавязкі су-шэфа. Гатаваць ежу мне падабалася заўсёды, да таго ж у школе на прафесійнай арыентацыі абраў гэты накірунак. Так атрымалася, што пасьля школы я не паступіў, адразу пайшоў працаваць, уцягнуўшыся ў гэтую сьферу. Як і многія ў той час, пачынаў са сталоўкі, прайшоў жорсткую савецкую школу, потым пераехаў з Салігорску ў Менск, дзе пачаў набываць больш салідны вопыт.

Дастаткова даўно я прыйшоў да веганства, але не магу сказаць, што зьяўляюся стоадсоткавым веганам, бо пад гэтым разумеецца больш актыўная пазіцыя. Я нікому нічога не навязваю, гэта толькі маё меркаваньне. А па частцы кухарства – хочаш ня хочаш, прыходзіцца гатаваць усё. Аднак зусім неабавязкова каштаваць усе стравы, добры повар па паху можа вызначыць, ці ўсяго хапае, таму я прыстасаваўся. У будучыні хацелася б папрацаваць у тэматычнай установе этычнага, веганскага профілю, у мяне вялізная колькасьць уласных напрацовак, якія цікава было б ажыцьцявіць.

Як ні банальна, маёй улюбёнай стравай зьяўляюцца драны, тым больш яны зьяўляюцца адной з маіх фірмовых страў. Як і многія хлопцы, не люблю халодны цэх, бо там шмат руціннай работы з салатамі ды іншым.

У грамадскім харчаваньні заўжды адбываецца нешта кур’ёзнае. Напрыклад, многія кухары вельмі добра адаптаваныя да гарачага. Калі мы паехалі з Alfar’ам у Кіеў, мяне Дзіма [Зьміцер Пінчук] папрасіў разагрэць чабурэк. Я без усякай задняй думкі дастаў яго зь мікрахвалёўкі і падаў Дзіме, толькі потым па яго вачах да мяне дайшло, што чэбурэк, мякка кажучы, гарачы. А жарты адзін над адным на працы – вельмі распаўсюджаная зьява. Калі я працаваў сушыстам, у нас быў вельмі зладжаны калектыў. Як прыходзілі нейкія новенькія афіцыянткі, яны рэгулярна бегалі за парай да бармэна, альбо мы прасілі іх скласьці ўсялякія акты сьпісаньня лёду.



Повар – прафесія дастаткова творчая, сярод нас даволі шмат музыкаў. Канечне, у ідэале хацелася б жыць толькі за кошт музыкі, але ў нас гэта фактычна немагчыма.

Размаўляла: Паліна Трохаўцава
Фота: BelMetal, уласныя архівы герояў