Raven Throne: "Крумкач заўжды будзе лунаць над люстрам азёраў і жыць у храмах балоцістых лясоў"
Апублікавана 10 лістапада 2016, 22:41 у Інтэрв'ю

20 лістапада адбудзецца імпрэза “Восені ратаўнікі”. У ёй удзельнічаюць адразу тры моцныя беларускія блэк-метал гурты. З адным зь іх мы паразмаўлялі наконт новага альбому, творчых планаў і іншага. Да вашай увагі — Raven Throne!

Апошні альбом “Шляхам Забытых” – адна з найвыбітнейшых прац як у творчасьці гурта, так і ў плыні беларускага блэку. І калі дагэтуль усе песьні былі на расейскай мове, то гэты альбом вы зрабілі беларускамоўным. Чым гэта абумоўлена?

Дзякуй. Да гэтага быў сінгл “Подых Калі-Югі” – беларускамоўны дэбют гурта. Адбылося ўсё натуральна, безь ніякага ціску і напружаных момантаў. Проста мы вырашылі паспрабаваць выкарыстоўваць беларускую і атрымаўся ўражальны вынік. Далей быў ЕР “Бясконцы Сьнег Часу” і ўжо паўнавартасны альбом “Шляхам Забытых”. Мы атрымалі больш драматычнае, насычанае, магічнае, моцнае, аўтэнтычнае і сакральнае гучаньне, у якім ёсьць усё: шэпт паўночнага лесу, зімовы вецер, прыродная беларуская непаўторнасьць — гэта як мастаку адшукаць фарбу, якой не хапала.

Якія водгукі наконт альбому паступаюць ад СМІ, ад фанатаў?

Асабіста я не сачу за водгукамі. Наколькі мне вядома, у большасьці гэта станоўчыя водгукі. Магчыма, іх ня так шмат пакуль. Прыемна, калі станоўчыя, але мне нават абыякава ў нейкай ступені.

Гэта значыць, што вам усё роўна, як да вашай творчасьці ставяцца фанаты?

Мне нават само слова “фанат” не падабаецца: у мяне адразу ўзьнікае асацыяцыя з гуртом “Ласковый Май”. Я не разглядаю нашую дзейнасьць у аспекце “кумір – фанат”, але мне прыемна, калі людзі змаглі адшукаць штосьці прывабнае ў музыцы Raven Throne. Гэта натуральны вынік творчасьці, ён не павінен нікому падабацца. Як казаў Оскар Уайльд: «Всякое искусство совершенно бесполезно».

На Купальскім Коле ў вас зьявіўся новы вакаліст. Чаму так адбылося? Распавядзіце пра яго.

Усё вельмі проста: мы засталіся без вакаліста і таму лагічна было зьвярнуцца да асобы з пэўнымі вакальнымі здольнасьцямі, якога да таго ж мы добра ведалі. Ён згадзіўся, мы зрабілі рэпетыцыю – атрымалася менавіта так, як было патрэбна.

Ня так даўно гурт пакінуў атмасферныя крывіцкія балоты і пераехаў у Менск. З чым гэта зьвязана і чым Raven Throne цяпер будзе натхняцца?

Крумкач заўжды будзе лунаць над люстрам азёраў і жыць у храмах балоцістых лясоў, бо пераехалі толькі нашыя фізічныя абалонкі. А калі сур’ёзна: доўгі час мы разглядалі варыянт пераезду ў сталіцу. Жыцьцёвыя абставіны – усё вельмі празаічна.

20 лістапада адбудзецца прэзентацыя альбому на імпрэзе “Восені ратаўнікі”. Як вам падабаецца назва мерапрыемства – вольная інтэрпрэтацыя вашай кампазіцыі «Мы — восені вартаўнікі»?

Вельмі крэатыўна і… нечакана.

А што будзеце рабіць – вартаваць ці ратаваць?

Катаваць. Катаваць, каб ратаваць.

Як рыхтуецеся да імпрэзы?

Медытацыя, ёга, дыета, фізічныя нагрузкі, ровар. І зноў-такі – нічога звышнатуральнага – звычайная адпрацоўка тэхнічных момантаў. Ня будзе аніякіх салютаў зь гітар. Ёсьць пэўныя задумкі, але ня будзем пра гэта казаць – усё ўбачыце/пачуеце самі.

Мабыць, ужо ёсьць нейкія планы наконт новага альбому?

Я нават скажу больш: ён ужо запісаны і чакае свайго часу. Гэта моцная і… дастаткова пачуцьцёвая кружэлка з пранізьлівай канцэпцыяй, якую я пакіну ў якасьці інтрыгі. Таксама ў дадзены момант мы працуем над EP, музычная частка якога амаль завершана.

Ці ёсьць запрашэньні на якія-небудзь выступы?

Пакуль няма. Мы вельмі пасіўны гурт у гэтым плане. Калі будуць – добра, калі не – пачакаем.

Наконт новага бубнача. Гэта чалавек, які прыйшоў амаль з іншай плыні. Як так атрымалася?

Гэта таленавіты і разнапланавы музыка – вось галоўны фактар нашага супрацоўніцтва. Яму заўсёды імпанавала цяжкая музыка, розныя яе напрамкі, ён граў яе шмат гадоў, і таму з тэхнічнага боку гледжаньня ўсё атрымалася проста “як трэба”.

Дзе граў?

На жаль, я ня памятаю назвы гуртоў.

Як вы ставіцеся да беларускай блэк-метал тусоўкі?

Станоўча. Нам усё і ўсе падабаюцца, мы заўжды адкрытыя для дыялогу. Ведаеце, цудоўна, калі ёсьць black metal-гурты, death metal-гурты, але для мяне ўжо даўно не існуе ніякіх стылістычных цэтлікаў.

Зь якім гуртом вы б хацелі дзяліць адну сцэну?

Непрынцыпова. Канешне, з Led Zeppelin, але, я так разумею, што гэта малаверагодна. Увогуле, хацелі б дзяліць пляцоўку зь сімфанічным аркестрам – мне здаецца, гэта мара і цудоўны досьвед для любога музыкі.