The Unguided у Менску
Апублікавана
у
Рэпартажы
Файна, калі да нас даязджаюць цікавыя гурты высокага ўзроўню. Тым больш выдатна, калі яны прызджаюць менавіта будучы на піку сваёй актуальнасьці (нягледзячы на адзіную запісаную кружэлку, маладым гуртом The Unguided назваць рука ну ніяк не падымаецца) – як у свой час атрымалася і з Sonic Syndicate. Для тых, хто ў танку – The Unguided ёсьць праэктам трох музыкаў з Сонікаў – вакаліста-гітарыста Роланда ды двух з трох братоў Сьюнэсанаў – гітарыста Роджэра ды другога вакаліста Рычарда. Таксама пэўны час там граў і іх бубнач, але ў выніку ён усё ж застаўся на старым месцы.
Шмат для каго будзе дзівам, але, нягледзячы на такі зорны склад, мерапрыемства ня выклікала ажыятажу. Наадварот, чым бліжэй падыходзіў час да даты Х, тым больш было зразумела, што людзей прыйдзе няшмат – першыя 50 квіткоў усё яшчэ на кропках, ды паказальнымі выступілі імпрэзы ў Пецярбурзе ды Маскве – кіруючыся фота ды відэа, Мінск па наведвальнасьці заняў ганаровае другое месца. Падышоўшы да клуба, усё ж пастаяў у невялічкай чарзе (мяркую, яна сабралася таму, што дзьверы толькі адчыніліся) – болей яе не ўзнікала. Унутры – звычайная “бублікаўская” атмасфера, на сцэне – велічэзнае фірмовае лога The Unguided, публіка – у асноўным мадэрновая моладзь у вузкіх джынсах “да 20”, з мэрчу – некалькі цішотак хэдлайнераў памераў L і XL ды дыскі Nemdis. Дарэчы, наконт першых – колькі хаджу на канцэрты, увесь час было цікава, як гэтак атрымліваецца, што да нас (а Мінск звычайна ў турах зорак з’яўляецца апошнім горадам) не даязджае ну зусім нічога з мэрчу. Тут атрымалася тое ж самае – ну няўжо нельга надрукаваць у два, тры, чатыры разы больш гэтых саколак, тым больш, што яны ня былі туравымі – гурт атрымаў бы свае грошы, фаны былі б задаволеныя выдатнымі трафеямі. Было б зразумела, калі б яны друкаваліся ў нас ці ў Расеі – тут недарэчны аграбізнэс кьвітнее, але ж, кіруючыся фотамі з афіцыйнага Інстаграма гурта – прывезьлі іх з самой Швецыі. Ну ня вельмі выглядалі памеры XL на асобных падлетках, болей паходзячы на спадніцы, ня вельмі.
Адыходзячы ад сумнага, вернемся непасрэдна да шоу – распальваць пякельнае вогнішча распачалі меладэзеры мясцовага разьліву Nemdis. Ня буду дужа завастраць увагу на іх выступе – усё ўжо бачылі не адзін раз, тэхнічна-харэзматычна, фронтмэн намагаўся разрухаць нешматлікую публіку як мог – і, можна сказаць, у яго гэта атрымалася, людзі на танцпляцы не стаялі. Трошкі сапсаваў выступ гук, “дзякуючы” якому некаторыя моманты пераходзілі ў нейкую мешаніну.
Не пасьпелі Nemdis сысьці са сцэны, як туды ўжо выйшаў Роланд і распачаў дзелавіта соўгаць па ёй мікрафоны. Астатнія музыкі таксама ня вымусілілі сябе чакаць – па чарзе яны выходзілі на сцэну і самі чэкалі свае інструменты, прыгожая дзяўчына расклейвала сэтлісты (яна ёсьць на туравых фота гурта, але я не зразумеў, хто яна, мяркую, што чыясьці гёрлфрэнд). Хвілін пятнаццаць, Інтра – і панеслася. Singularity, Pathfinder, Serenade of Guilt – танцпляц скочыў ды танчыў, пад наступную Collapse my Dream распачаўся дзікі слэм, які ўжо не спыняўся да апошняй песьні. На музыкаў на сцэне было глядзець адно задавальненьне, ніхто не стаяў ані секунды на адным месцы, Роджэр, як заведзены, бегаў, скочыў ды круціў вяртухі, смазьлівы Роланд выглядаў проста нейкім монстрам, сьпяваючы сваім голасам, які цяжка не пазнаць, ды штампуючы выдатныя сола, моцны Рычард кіраваў натоўпам, як сваім асабістым аркестрам, адно слова – і людзі ўскідваюць “козы”, другое – б’юць у ладкі, рух рукамі – зала дзеліцца на сьцяну сьмерці. Тым больш няёмка і неяк сорамна было глядзець на двухлічбавую (няхай выправяць, калі ня гэтак) колькасьць наведвальнікаў – усе выкладаліся на поўную, але ў Рэпабліку гэта выглядала трошкі камічна. Музыкі сыгралі некалькі новых рэчаў, амаль цалкам дэбютны альбом (здаецца, не было Miracle of Mind, на жаль) ды сышлі са сцэны. Але толькі дзеля таго, каб праз хвіліну вярнуцца. Заключныя Betrayer of the Code, Phoenix Down, і выступоўцы сыходзяць са сцэны. Нехта застаўся чакаць фота ды аўтографаў, але асабіста ў мяне моцы ўжо на гэта не было, і я паціху пакрочыў дадому, круцячы ў галаве мінуўшы канцэрт.
Як вынік, я скажу, што выступ быў выдатны, больш чым. Дзякуй Wake Up promo, дзякуй The Unguided, дзякуй тым, хто ўсё ж прыйшоў ды падтрымаў сваіх куміраў, спадзяюся, гэта быў не апошні раз. І, напэўна, чакаем у наступным годзе Сонікаў з іх новым альбомам.
2 каментара