Сольны канцэрт Crowblack
Апублікавана
у
Рэпартажы
51 Фота
1 лістапада набіраючы сур’ёзныя абароты гурт Crowblack узяў ды зрабіў свой сольны канцэрт у маленькім да ўдаленькім клубе Салтайм.
І зрабілі хлопцы не абы што: чаго вартая хаця б ідэя з розыгрышам гітары. Так, гэта ня фэйк – сапраўдная гітара Schecter Omen Solo-6, новенькая з крамы. Быў ролік-запрашэньне, дзе паказаны працэс выбару інструмента.
Што тычыцца непасрэдна канцэрта, то для многіх усё яшчэ навіной зьяўляецца перабудова «Салтайма»: значнае пашырэньне сцэны, абноўлены гук і сьвятло, грымёрка (для пафаснага выхаду па чарзе). Хлопцы жа дапоўнілі карціну фірмовым банэрам “Crowblack” і дым-машынай.
На момант намінальнага пачатку, а восьмай, гледачоў яшчэ амаль зусім не было. Ці то з гэтай нагоды, ці зь іншай канцэрт не сьпяшаўся пачынацца. Граў рок-н-рол фанерай, а народ паступова падцягваўся – і вось ужо к моманту, калі сабралася дастатковая аўдыторыя, на сцэну падняўся Канстанцін Валер’іч – шэф Салтайма і вядоўца гэтага вечара, і ва ўласнай манеры піхнуў сьпіч: вечарына прысьвечана клубу аматараў Шуфуцінскага (бо франтмэн “чорнага крумкача”, маўляў, падобны да яго), гледачам прапанавалася ўзгадаць сваіх герояў (напрыклад, Бруса Ўіліса ды Сашу Грэй) – і атаясаміць зь героямі вечара.
Выступ гурта адкрыла інтра з мноствам дыму. Пачалі хвостка і качова, і ўсё бы добра, але першыя дзьве песьні гук кульгаў – а дзе такога няма? Галоўнае, што вырулілі, фанячы мікрафон замянілі – і тады ўсё пайшло добра. Тут ужо можна было сапраўды атрымліваць асалоду ад рамантычна-цяжкой удала складзенай музыкі.
Прыемна было назіраць веданьне песень сярод гледачоў. Так, “Rise My Madam” сустрэлі асабліва ўхвальным воклічам. А яшчэ ружу на сцэну прынесла мама вакаліста. Ну прыгажосьць жа – усім бы бацькоў, неабыякавых да тваёй творчасьці, так? Чакана добра зайшоў, бадай, галоўны хіт “Burning Cage of Justice”, нездарма першае месца па версіі Ультрам’юзіка. На гэтым моманьце можна ўжо было сьмела ацэньваць гук: тут нарэшце гітарыст выліў доўгае прыгожае сола, таксама хвалы варты моцны бас, ад якога дрыжалі ўсе паверхні. І як жа не пахваліць добры ўпэўнены вакал… Няма тут чаго расьпісваць, бо будут адныя штампы і стандартныя фразы – музыку трэба слухаць. Але я не адступлюся ад асацыяцый з Sentenced, хоць трэсьні! І гэта, канешне ж, камплімент.
Наступная частка праграмы складалася з кавераў, дзе франтмэн шмат падглядваў у тэлефон. Але перад тым адбыўся конкурс на розыгрыш дыскаў, дзе і я пайшоў пад раздачу, бо ня трэба было трапляцца на вочы Косьці. У яго са мною, пэўна, асаблівая любоў, што выліваецца ў пастаяннае імкненьне як мага больш пакпіць. Некалькі ганебных хвілін – і адзін з дыскаў разыграны. Прыгожае, дарэчы, аздабленьне. Даволі сур’ёзна для самвыдату.
Ну і галоўная «фішка» канцэрта – розыгрыш гітары. Пранумараваныя карэньчыкі квіткоў былі сабраныя, і выцягнуты нумар шчасьлівага пераможцы. Уладар квітка №43 знайшоўся не адразу ды й апынуўся нейкім зусім не шчасьлівым: сьціпла падзякаваў, аморфна прыняў падарунак ды пайшоў. Будзем лічыць, што гэта шок.
На закуску пакінулі як раз найбольш «смачныя» рэчы: паўакустычную “The Only One”, “Ballad of the Lonely”, якую, кажуць, па асаблівых просьбах уключылі ў праграму як жывую версію бяз струнных сэмплаў, і качовую “Way to the Light” зь меладычным тэпінгавым пройгрышам і тэхнічным сола.
Такі вось Crowblack. У гурта ўсё ёсьць для таго, каб уздымацца вышэй. Бо гурт, як было сказана, сапраўдны. А бяз шчырасьці няма творчасьці. Таму пажадаем посьпехаў хлопцам, падзякуем за добры сольны канцэрт і будзем чакаць новых сустрэч!
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Алекс Гарбацэвіч
І зрабілі хлопцы не абы што: чаго вартая хаця б ідэя з розыгрышам гітары. Так, гэта ня фэйк – сапраўдная гітара Schecter Omen Solo-6, новенькая з крамы. Быў ролік-запрашэньне, дзе паказаны працэс выбару інструмента.
Што тычыцца непасрэдна канцэрта, то для многіх усё яшчэ навіной зьяўляецца перабудова «Салтайма»: значнае пашырэньне сцэны, абноўлены гук і сьвятло, грымёрка (для пафаснага выхаду па чарзе). Хлопцы жа дапоўнілі карціну фірмовым банэрам “Crowblack” і дым-машынай.
На момант намінальнага пачатку, а восьмай, гледачоў яшчэ амаль зусім не было. Ці то з гэтай нагоды, ці зь іншай канцэрт не сьпяшаўся пачынацца. Граў рок-н-рол фанерай, а народ паступова падцягваўся – і вось ужо к моманту, калі сабралася дастатковая аўдыторыя, на сцэну падняўся Канстанцін Валер’іч – шэф Салтайма і вядоўца гэтага вечара, і ва ўласнай манеры піхнуў сьпіч: вечарына прысьвечана клубу аматараў Шуфуцінскага (бо франтмэн “чорнага крумкача”, маўляў, падобны да яго), гледачам прапанавалася ўзгадаць сваіх герояў (напрыклад, Бруса Ўіліса ды Сашу Грэй) – і атаясаміць зь героямі вечара.Выступ гурта адкрыла інтра з мноствам дыму. Пачалі хвостка і качова, і ўсё бы добра, але першыя дзьве песьні гук кульгаў – а дзе такога няма? Галоўнае, што вырулілі, фанячы мікрафон замянілі – і тады ўсё пайшло добра. Тут ужо можна было сапраўды атрымліваць асалоду ад рамантычна-цяжкой удала складзенай музыкі.
Прыемна было назіраць веданьне песень сярод гледачоў. Так, “Rise My Madam” сустрэлі асабліва ўхвальным воклічам. А яшчэ ружу на сцэну прынесла мама вакаліста. Ну прыгажосьць жа – усім бы бацькоў, неабыякавых да тваёй творчасьці, так? Чакана добра зайшоў, бадай, галоўны хіт “Burning Cage of Justice”, нездарма першае месца па версіі Ультрам’юзіка. На гэтым моманьце можна ўжо было сьмела ацэньваць гук: тут нарэшце гітарыст выліў доўгае прыгожае сола, таксама хвалы варты моцны бас, ад якога дрыжалі ўсе паверхні. І як жа не пахваліць добры ўпэўнены вакал… Няма тут чаго расьпісваць, бо будут адныя штампы і стандартныя фразы – музыку трэба слухаць. Але я не адступлюся ад асацыяцый з Sentenced, хоць трэсьні! І гэта, канешне ж, камплімент.
Наступная частка праграмы складалася з кавераў, дзе франтмэн шмат падглядваў у тэлефон. Але перад тым адбыўся конкурс на розыгрыш дыскаў, дзе і я пайшоў пад раздачу, бо ня трэба было трапляцца на вочы Косьці. У яго са мною, пэўна, асаблівая любоў, што выліваецца ў пастаяннае імкненьне як мага больш пакпіць. Некалькі ганебных хвілін – і адзін з дыскаў разыграны. Прыгожае, дарэчы, аздабленьне. Даволі сур’ёзна для самвыдату.
Ну і галоўная «фішка» канцэрта – розыгрыш гітары. Пранумараваныя карэньчыкі квіткоў былі сабраныя, і выцягнуты нумар шчасьлівага пераможцы. Уладар квітка №43 знайшоўся не адразу ды й апынуўся нейкім зусім не шчасьлівым: сьціпла падзякаваў, аморфна прыняў падарунак ды пайшоў. Будзем лічыць, што гэта шок.
На закуску пакінулі як раз найбольш «смачныя» рэчы: паўакустычную “The Only One”, “Ballad of the Lonely”, якую, кажуць, па асаблівых просьбах уключылі ў праграму як жывую версію бяз струнных сэмплаў, і качовую “Way to the Light” зь меладычным тэпінгавым пройгрышам і тэхнічным сола.Такі вось Crowblack. У гурта ўсё ёсьць для таго, каб уздымацца вышэй. Бо гурт, як было сказана, сапраўдны. А бяз шчырасьці няма творчасьці. Таму пажадаем посьпехаў хлопцам, падзякуем за добры сольны канцэрт і будзем чакаць новых сустрэч!
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Алекс Гарбацэвіч
0 каментароў