Несталеючы Sodom і апантаныя фэны
Апублікавана
у
Рэпартажы
48 Фота
Алказаліў фэнаў на марозе з-за спазьніўшагася гурта, зьнятыя аховай на ўваходзе ланцугі, забіты шалёнымі металхэдамі клуб, мужык, які разразаў слэм бы ледакол, сёркл-піты разам са сьценамі сьмерці, ды ўвогуле атмасфера татальнага хардкорнага ўгару на танцпляцы і сцэне. На тую самую сцэну залазілі ўсе жадаючыя, крычалі ў мікрафоны, падпісвалі ў музыкаў розныя рэчы, рабілі сэлфі і ўцякалі ад гапаватага ахоўніка, які сьпіхваў уніз усіх тых, хто затрымаўся каля музыкаў болей за 5 секунд.
Але хіба каго зьдзівіш гэтым? Як наконт таго, што мы назавем менскі канцэрт Sodom адным зь лепшых канцэртаў гэтага году? Шчырая падача і шчыры натоўп, добры жорсткі гук сапраўднага металу і тоны энэргетыкі!
Давайце з самага пачатку ды зь першых цікавасьцяў, стэрэатыпы – рэч вельмі цікавая, але ж бывае і так, што яны не працуюць. Менавіта так і выйшла са спадарамі немцамі, якія невядома чаму прапусьцілі свой рэйс да нашага гораду, таму пачатак быў перанесены на містычныя “пасьля 21.00”, наш народ, канечне, не разгубіўся і знайшоў справу, каб бавіць час недалёка ад клубу. Хвала арганізатарам — «Концерт Холл Групп», якія выкарыстоўвалі сацыяльную сетку, каб інфармаваць народ аб тым, што музыкі ўжо імчаць у бусе на Кунцаўшчыну. Неўзабаве пасьля тых самых “21.00” Sodom пачаў актыўна чэкацца, што стала сігналам для залітых і ня вельмі аматараў трэшу рушыць унутр Re:Publiс’а. Прышпільны факт, на ўваходзе ахова здымала з народу ланцугі, па словах персанала: “Каб гэтыя валасатыя не пазабівалі адзін аднаго і нічога не ўтварылі”.
«Патлатае спадарства вырашыла ўсьлед за немцамі зламаць стэрэатыпы»
Падцяплялі тым вечарам галоўных герояў расейскія трэшары Pokerface, але гралі яны зь 19.00 да 20.00, улічваючы той факт, что Sodom пачаў валіць амаль у 21.45, то толку ад такога падцяпленьня было ня вельмі шмат. Менск стаў першай часткай туру, прысьвечанага 25-годзьзю альбому Agent Orange (у школе менавіта гэты альбом амаль залятаў), дык і пачалі мужыкі з загалоўнай песьні гэтай кружэлкі. Бадзёра пачалі ня толькі немцы, але і беларусы, вельмі супярэчлівае пытаньне, хто быў лепшы, людзі на сцэне ці на танцпляцы. Патлатае спадарства вырашыла ўсьлед за немцамі зламаць стэрэатыпы, ды так добра і якасна ўгарэць пад хуткую ды цяжкую музыку. Нягледзячы на некаторыя праблемы з гукам, кожная новая песьня заходзіла натоўпу як па маслу. Айчынныя металхэды рабілі ўсё тое, чым павінен займацца фанат жанру на імпрэзах такога фармату, хэдбэнгінг ды млыны галавой, слэм разам зь сёркл-пітамі, сьцены сьмерці і бясконцы стэйдждайвінг — якасны адрыў і гонар за менскую публіку. Ад паводзін людзей былі круглыя вочы ня толькі ў мяне, чалавека звыклага да “беларускіх патлатых слупоў” падчас канцэртаў, але і ў саміх удзельнікаў Sodom, якія даставалі камеры і здымалі гэты “садом з гаморай”, называлі нас лепшымі, ды рубілі свой thrash metal яшчэ адданьней. Калі цябе зацэньвае культавы гурт з доўгай гісторыяй, то становіцца вельмі прыемна, таму што за сваю гісторыю музыкі пабачылі цемры фэнаў у розных краінах.
Для кагосьці Sodom гэта лепшы гурт, для іншых проста вельмі круты метал-бэнд, камусьці фіялетава на такія жанры, а вось для мяне Sodom — гэта настальжы па школе, калі вельмі падабалася жорсткая, хуткая ды агрэсіўная музыка. За некалькі дзён да менскага канцэрту Sodom я троху паслухаў лепшыя ды былыя улюбёныя працы фармацыі, а пасьля гігу прыйшоў да высновы, што гэтыя дзядзькі жыўцом заходзяць значна лепей, чым на запісах. Аўтар апошнімі гадамі зусім спапсеў, таму па ягоных нагах вельмі цякло ад выкананьня Surfing Bird за аўтарствам The Trashmen ды матораўскага Iron Fist. Вельмі пранялі і нешта закранулі песьні Ausgebobmt ды Remember The Fallen, увогуле сэтліст быў вельмі круты, ён як бы гаварыў усім нам, спыніцца ды адпачыць вы ня зможаце, толькі да канца, і мы гэта зрабілі!
Тэкст: Сяргей Бохан
Фота: Вольга Вячэрская
Але хіба каго зьдзівіш гэтым? Як наконт таго, што мы назавем менскі канцэрт Sodom адным зь лепшых канцэртаў гэтага году? Шчырая падача і шчыры натоўп, добры жорсткі гук сапраўднага металу і тоны энэргетыкі!
Давайце з самага пачатку ды зь першых цікавасьцяў, стэрэатыпы – рэч вельмі цікавая, але ж бывае і так, што яны не працуюць. Менавіта так і выйшла са спадарамі немцамі, якія невядома чаму прапусьцілі свой рэйс да нашага гораду, таму пачатак быў перанесены на містычныя “пасьля 21.00”, наш народ, канечне, не разгубіўся і знайшоў справу, каб бавіць час недалёка ад клубу. Хвала арганізатарам — «Концерт Холл Групп», якія выкарыстоўвалі сацыяльную сетку, каб інфармаваць народ аб тым, што музыкі ўжо імчаць у бусе на Кунцаўшчыну. Неўзабаве пасьля тых самых “21.00” Sodom пачаў актыўна чэкацца, што стала сігналам для залітых і ня вельмі аматараў трэшу рушыць унутр Re:Publiс’а. Прышпільны факт, на ўваходзе ахова здымала з народу ланцугі, па словах персанала: “Каб гэтыя валасатыя не пазабівалі адзін аднаго і нічога не ўтварылі”.
«Патлатае спадарства вырашыла ўсьлед за немцамі зламаць стэрэатыпы»
Падцяплялі тым вечарам галоўных герояў расейскія трэшары Pokerface, але гралі яны зь 19.00 да 20.00, улічваючы той факт, что Sodom пачаў валіць амаль у 21.45, то толку ад такога падцяпленьня было ня вельмі шмат. Менск стаў першай часткай туру, прысьвечанага 25-годзьзю альбому Agent Orange (у школе менавіта гэты альбом амаль залятаў), дык і пачалі мужыкі з загалоўнай песьні гэтай кружэлкі. Бадзёра пачалі ня толькі немцы, але і беларусы, вельмі супярэчлівае пытаньне, хто быў лепшы, людзі на сцэне ці на танцпляцы. Патлатае спадарства вырашыла ўсьлед за немцамі зламаць стэрэатыпы, ды так добра і якасна ўгарэць пад хуткую ды цяжкую музыку. Нягледзячы на некаторыя праблемы з гукам, кожная новая песьня заходзіла натоўпу як па маслу. Айчынныя металхэды рабілі ўсё тое, чым павінен займацца фанат жанру на імпрэзах такога фармату, хэдбэнгінг ды млыны галавой, слэм разам зь сёркл-пітамі, сьцены сьмерці і бясконцы стэйдждайвінг — якасны адрыў і гонар за менскую публіку. Ад паводзін людзей былі круглыя вочы ня толькі ў мяне, чалавека звыклага да “беларускіх патлатых слупоў” падчас канцэртаў, але і ў саміх удзельнікаў Sodom, якія даставалі камеры і здымалі гэты “садом з гаморай”, называлі нас лепшымі, ды рубілі свой thrash metal яшчэ адданьней. Калі цябе зацэньвае культавы гурт з доўгай гісторыяй, то становіцца вельмі прыемна, таму што за сваю гісторыю музыкі пабачылі цемры фэнаў у розных краінах.
Для кагосьці Sodom гэта лепшы гурт, для іншых проста вельмі круты метал-бэнд, камусьці фіялетава на такія жанры, а вось для мяне Sodom — гэта настальжы па школе, калі вельмі падабалася жорсткая, хуткая ды агрэсіўная музыка. За некалькі дзён да менскага канцэрту Sodom я троху паслухаў лепшыя ды былыя улюбёныя працы фармацыі, а пасьля гігу прыйшоў да высновы, што гэтыя дзядзькі жыўцом заходзяць значна лепей, чым на запісах. Аўтар апошнімі гадамі зусім спапсеў, таму па ягоных нагах вельмі цякло ад выкананьня Surfing Bird за аўтарствам The Trashmen ды матораўскага Iron Fist. Вельмі пранялі і нешта закранулі песьні Ausgebobmt ды Remember The Fallen, увогуле сэтліст быў вельмі круты, ён як бы гаварыў усім нам, спыніцца ды адпачыць вы ня зможаце, толькі да канца, і мы гэта зрабілі!
Тэкст: Сяргей Бохан
Фота: Вольга Вячэрская
5 каментароў
І вось што дадам ад сябе.
Жорсткі, але крыху замылены гук. Тым ня менш, гэта значна рэабілітуе Рэпаблік. Дзіка актыўны поўны пад завязку танцпляц. Моцны рык у падтрымку. Слэм нават на балконе.
Па рацыі: не пушчаць людзей на сцэну. Вынікова тусіць на сцэне любы жадаючы як свой, і бесперапынна сягаюць стэйдждайвінгам.
Вентылятары модна разьвяваюць валасы музыкаў.
У выніку відавочна залічым канцэрт у тлусты плюс КХГ. Асабліва, улічваючы два мерапрыемствы запар (аншлагавыя Паэты). А я добра ведаю, што такое весьці паралельна два праекты. На носе ж яшчэ й Rage.
Са сцэны прызнаньні ў любові «зэ мост крэйзі мазафакэрс ін зэ ворлд», потым цёпла падтрыманае самапрадстаўленьне.
Я хоць не фанат такой музыкі, у навушніках ня буду слухаць, заўсёды лічыў гэтыя стылі бяссэнсоўнымі, зьвернутымі да тупога рубілава і выплеску злосьці, але ў жывым варыяньце суцэль так праканала і ўзбадзёрыла вушы. Насычаешся энергетыкай, прычым, станоўчай.
Было так, што стэйдждайверы музыкам выштурхнулі шнур. Выпадала бас-бочка, тэхнікі ў закулісьсі сварыліся, бегалі і ругаліся матам адзін на аднаго =)
Па сканчэньні асноўнай часткі Сяргей думаў разьябаць купку тых, хто хуценька зваліў. Ну а што, людзям мо банальна пассаць трэба) Абсалютная большасьць жа засталася. І вельмі аператыўна выклікала герояў назад.
І ўсё ж, а якой гадзіне пачаўся выступ Sodom?
Хацелася б заўважыць наколькі дружалюбная і цёплая была атмасфера гэтага мерапрыемства!!! Нават не гледзячы на вялікую колькасць быдлаватых іншагародніх ў стане «умат», якім было глыбока пофіг на правілы клуба, якія курылі ў так званых падсобных памяшканнях каля прыбіральні, стваралася ўражанне таго баснапіснага ламавейшага дыхтоўнага Паукоўскага трэша і чаду! Радасная жыццё панавала ў гэты вечар!
Яшчэ адна рэч якая апынулася мне даспадобы — вялікая колькасць алдовых слухачоў, прадстаўнікоў цяперашняй інтэлігенцыі, якія даўно сфармаваліся як бізнесмены, клеркі і банкіры (напрыклад, ва ўсякім выпадку мне так здавалася ці ж мне хацелася каб так здавалася), якія ў гэты вечар дзіка ламіліся са сваёй катаргі дадому, каб пераапрануцца ў свае старыя металевые прыкіды: касухі, скураныя штаны, джуты і угаралі на канцэрце як у апошні раз. Давалі салідную фору цяперашняй металевай моладзі — зрывалі з цела майкі і круцілі над галавой, трэслі ёю жа (гэта значыць галавой), адным словам секліся ў адзіным парыве.
Гэта настолькі грэе душу і сэрца, што хочацца верыць у тое што сапраўдны метал будзе жыць яшчэ даволі шмат пакаленняў. І аматары цяжкай музыкі нават праз шмат гадоў будуць прыходзіць на канцэрты каб страсянуць даўніной і ўспомніць сваю маладосць і 80-е, 90-е…