Within the Ruins + I Declare War
Апублікавана
у
Рэпартажы
Адыграць першы цяжкі канцэрт ад Wake Up! у 2015 годзе выпала амерыканцам Within the Ruins і I Declare War. За кампанію паклікалі ўкраінскіх мясьнікоў Dysphoria. Здавалася б, людзі павінныя былі згаладацца па вятрухах і весялухах. Ва ўсялякім выпадку, гэта не Vanilla Sky. Але, як паказала практыка, чамусьці прыезд тлустых амерыканцаў асаблівага ажыятажу ня выклікаў. У клубе гойсаліся прыкладна дзьве сотні людзей, нагадвая наведвальнасьцю шоў The Black Dahlia Murder.
Сапраўды, дарэмна. Гэта быў менавіта той выпадак, калі на працягу ўсяго гіга можна заліпаць на сцэну стоячы слупом, і час пройдзе незаўважна. Першымі задаць мясца на сцэну паднялілся Dysphoria. Да гэтага хлопцы ўжо некалькі разоў качалі рыпнуты Джолік, а таксама заяўленыя хэдлайнерамі шматпакутных Underground Awards, якія, будзем спадзявацца, усё ж адбудуцца вясной у Гомлі. Па водгуках, у Джоліку атрымліваліся больш атмасферныя і эмацыйныя выступы ўкраінцаў. На гэты раз атрымалася неяк “прост” і людзі ля сцэны разварушыліся толькі тады, калі сам жа вакаліст гурта запрасіў падтрымаць “братоў-хахлоў”. Першыя шэрагі парухаліся трошкі, але так потым і стаялі на адным месцы.
На агременным абшары пустога танцпляцу паракаці-полем круціліся мошэры, якіх у гэты дзень было на дзіва шмат. Зьявілася меркаваньне, што нават калі б у перапынках паміж гуртамі гралі не хіты з 90-х, а ўсё тое ж мяса, яны б не спыняліся ўвогуле. Украінцы жа прясьвяцілі песьні заморскім хэдлайнерам і пасьля сэту працягласьцю ў палову гадзіны сышлі са сцэны. Адразу там жа зьявіліся музыкі з I Declare War і пачалі самастойна чэкаць свае інструменты (Within the Ruins, дарэчы, рабілі тое ж самае). Каманды каталіся зрэзаным складам бяз тэхнікаў, як бачна. Тут ёсьць і свае плюсы – кожны наладзіць свой інструмент менавіта так, як яму гэта трэба.
Пад сэты амерыканцаў распачалася сапраўдная вайна. Калі музыкі толькі палівалі людзей дывановым бамбаваньнем, то на танцпляцы асобна ўзятым асобам зьнесла дах і яны вырашылі завесьці бойку ў адну браму. Тыя, хто стаяў сьпіной да мошэраў, зрабілі вялікую памылку, стоячы такім чынам. Хлопцы і дзяўчаты раз за разам атрымлівалі пізьдзюлі нібыта выпадкова, так жа як і выпадкова ставіліся падножкі ўдзельнікамі сайкл-піту. Шкада, што наліковасьць аднаго-дзьвух вычварэнцаў можа сапсаваць некаму канцэрт. Яшчэ адзін дайвер прымудрыўся ўпасьці на падлогу, і кіруючыся інфай з сацветак яго забрала хуткая. Карацей, паці хард была яшчэ тая.
Музыкі ж нязмушана адыгралі свае сэты, не забыўшыся пасьля выйсьці да мерчавай стойкі і пафатаграфавацца з усімі жадаючымі. Джэймі Хэнкс, які паказаў усю моц свайго вакалу, прагукаўшы некалькі словаў у залу без мікрафона, на самой справе апынуўся душачкай. Як і астатнія музыкі, акія дзякавалі фанам і корчылі на камеры злыя твары. На тым вечар і скончыўся. Дзякуй арганізатарам за вось такія ідэйныя канцэрты. Тым больш, што некаторыя людзі называлі яго лепшым у жыцьці. Такія справы.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Лёша Wargun
Сапраўды, дарэмна. Гэта быў менавіта той выпадак, калі на працягу ўсяго гіга можна заліпаць на сцэну стоячы слупом, і час пройдзе незаўважна. Першымі задаць мясца на сцэну паднялілся Dysphoria. Да гэтага хлопцы ўжо некалькі разоў качалі рыпнуты Джолік, а таксама заяўленыя хэдлайнерамі шматпакутных Underground Awards, якія, будзем спадзявацца, усё ж адбудуцца вясной у Гомлі. Па водгуках, у Джоліку атрымліваліся больш атмасферныя і эмацыйныя выступы ўкраінцаў. На гэты раз атрымалася неяк “прост” і людзі ля сцэны разварушыліся толькі тады, калі сам жа вакаліст гурта запрасіў падтрымаць “братоў-хахлоў”. Першыя шэрагі парухаліся трошкі, але так потым і стаялі на адным месцы. 
На агременным абшары пустога танцпляцу паракаці-полем круціліся мошэры, якіх у гэты дзень было на дзіва шмат. Зьявілася меркаваньне, што нават калі б у перапынках паміж гуртамі гралі не хіты з 90-х, а ўсё тое ж мяса, яны б не спыняліся ўвогуле. Украінцы жа прясьвяцілі песьні заморскім хэдлайнерам і пасьля сэту працягласьцю ў палову гадзіны сышлі са сцэны. Адразу там жа зьявіліся музыкі з I Declare War і пачалі самастойна чэкаць свае інструменты (Within the Ruins, дарэчы, рабілі тое ж самае). Каманды каталіся зрэзаным складам бяз тэхнікаў, як бачна. Тут ёсьць і свае плюсы – кожны наладзіць свой інструмент менавіта так, як яму гэта трэба.
Пад сэты амерыканцаў распачалася сапраўдная вайна. Калі музыкі толькі палівалі людзей дывановым бамбаваньнем, то на танцпляцы асобна ўзятым асобам зьнесла дах і яны вырашылі завесьці бойку ў адну браму. Тыя, хто стаяў сьпіной да мошэраў, зрабілі вялікую памылку, стоячы такім чынам. Хлопцы і дзяўчаты раз за разам атрымлівалі пізьдзюлі нібыта выпадкова, так жа як і выпадкова ставіліся падножкі ўдзельнікамі сайкл-піту. Шкада, што наліковасьць аднаго-дзьвух вычварэнцаў можа сапсаваць некаму канцэрт. Яшчэ адзін дайвер прымудрыўся ўпасьці на падлогу, і кіруючыся інфай з сацветак яго забрала хуткая. Карацей, паці хард была яшчэ тая. Музыкі ж нязмушана адыгралі свае сэты, не забыўшыся пасьля выйсьці да мерчавай стойкі і пафатаграфавацца з усімі жадаючымі. Джэймі Хэнкс, які паказаў усю моц свайго вакалу, прагукаўшы некалькі словаў у залу без мікрафона, на самой справе апынуўся душачкай. Як і астатнія музыкі, акія дзякавалі фанам і корчылі на камеры злыя твары. На тым вечар і скончыўся. Дзякуй арганізатарам за вось такія ідэйныя канцэрты. Тым больш, што некаторыя людзі называлі яго лепшым у жыцьці. Такія справы.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Лёша Wargun
0 каментароў