Сюррэалістычная містэрыя Dream Theater

Апублікавана 26 чэрвеня 2015, 18:37 у Рэпартажы

У цудоўны хмарны дзень 25 чэрвеня капішча, што звычайна называюць «Палацам Спорту» на 5 гадзін стала праходам у іншыя вымярэньні. Вымярэньні мудрагелістыя, складаныя, тонкія й прывабныя, бо ачуліся мы ў тым сьвеце, што просты люд называе "Metropolis Fest".

І так, дзейства павінна было пачацца а сёмай гадзіне, і яго недзе на паўгадзіны… Ня толькі не затрымалі (як у нас часта адбываецца, і прычым ня толькі зь мерапрыемствамі), яго пачалі РАНЕЙ. Калі ваш пакорны слуга падыходзіў да будовы, якая на гэты вечар уяўляла сабой Пуп Зямлі, канцэрт ужо ішоў ва ўсю моц.

Для сугрэву слухачам налілі айчыннага sympho-heavy-metal гурта Ivory.


Я пасьпеў ледзь не на самы канчатак выступу, дзе гукачы раптоўна выключылі хлопцам гук. Ці то каб сагнаць з пляцоўкі, ці то таму што проста пазайздросьцілі, але Ivory нічога не засталося, як хуценька сыйсьці са сцэны, каб даць месца наступным.

Гук і гукачы – гэта ўвогуле асобная тэма для не адной доктарскай дысертацыі. Сёньня жа яны ня тое што зрабілі ўсё максімальна дрэнна, але й не адпрацавалі на сто адсоткаў і прыблізна. Нядосыць чуваць было вакал і басуху, занадта добра – бубнача, часам розныя інструментальныя лініі пераўтвараліся ў кашападобную масу. Адзінае, пасьля леташняга канцэрту Arch Enemy мне нават гук «Гражданской Обороны» падаецца вылізаным, таму атрымаць асалоду ад музыкі асабіста ў мяне атрымалася.

Другімі йшлі расейскія музыкі Mechanical Man.



Гралі даволі прафесійна… Больш пра іх нічога сказаць не магу. Мне яны падаліся нейкімі школьнымі выдатнікамі-батанікамі – бяз лаж, але таксама і бяз драйву. Нібыта не канцэрт гралі, а здавалі іспыт. Што ж, здалі нядрэнна.

Наступіла чарга нарвежцаў Leprous, якія сябе характарызуюць як Avantgarde Progressive Rock & Metal. Вось гэтыя спадабаліся ня толькі мне, у іх атрымалася па-сапраўднаму растапіць лёд у натоўпу. Хлопцы гралі на выдатна, і вакал на ўзроўні, і сцэнічна паводзіліся добра. Уражальны такі выступ, калі коратка.

Яны. Майстры, ледзь не міфалагічныя героі. Адзін за другім выходзяць Петруччы, Лабры, Маянг, Рудэс, Манджыні.


Імёны, безь якіх нельга ўявіць твар сучаснай музыкі. Dream Theater – амаль адзіны ў сьвеце гурт, у якога атрымалася злучыць усе кампаненты ў адзіную тканіну, дзе нельга адарваць лірыку ад музыкі і ад іх ідэальнага графічнага выразу, якім зьяўляюцца цудоўныя вокладкі ўсіх альбомаў гурта. І гэтае ўражаньне было падкрэсьлена відэашэрагам, на якім музыкі зьмяняліся ажыўшымі персанажамі іх канцэптуальных вокладак. Склалася месцамі трохі наіўная, банальная, але надзвычай казачная і непаўторная атмасфера. Гэта быў ня проста чарговы канцэрт, гэта была нейкая цудоўная сюррэалістычная містэрыя пад назвай "Dream Theater".



Цалкам нават мне, не вялікаму аматару гэтага жанру метал-музыкі, канцэрт спадабаўся. Так, недахопы былі і было іх шмат – тут і ўжо згаданыя праблемы з гукам, і неяк зусім па-беларуску памяркоўныя трыбуны, якія ўвесь час складалі кантраст з жывым, рухомым танцпляцам. Тут, і на мой погляд, недастатковага ўзроўню першыя гурты. Але пачынаючы зь Leprous гіг пераўтварыўся ў прагрэсіўную казку і ў адну з найлепшых падзей у беларускім Цяжкім жыцьці.

P.S. Большасьць фотак з-за незалежных ад нас абставін нахабна выкрадзена ў «Концерт Холл Групп». Астатняя ня менш нахабна ў Гуглу. Шчыры дзякуй ім за гэта.