June Nervovision Metal Party

Апублікавана 16 чэрвеня 2015, 00:32 у Рэпартажы

Вечерам нядзелі 14 чэрвеня ў Café Netto адбылася чарговая метал-вечарына пад назвай June Nervovision Metal Party. Чытайце ніжэй уражаньні ад мерапрыемства.

Артур: Адразу кажу, што я не фатограф, а пісьменьнік-ілюзіяніст, таму фатаздымачкі не зьяўляюцца афіцыйнай Фотасправаздачай, а толькі выдатным дадаткам да майго найцудоўнейшага агляду найцудоўнейшага мэтал-грыль паці.
Дарэчы, агляд ня толькі мой. Ігар таксама прыйшоў у Café Netto зусім ня дзеля ялавічыны.
І вось мы такія палім, палім. Потым заходзім унутр. Купляем далёка ня самае таннае піва, і назіраем за тым, што адбываецца вакол. І што мы бачым?

Ігар: Ніколі дагэтуль ня быў у Café Netto, хоць і бываў побач ня раз. Экстрэр’ер шаптаў пра ня самыя танныя кошты (кавярня 1-й нацэначнай катэгорыі ўсё ж), ну й суседства з модным “Барам 13” таксама як бы намякала. Але ўражаньні атрымаліся самымі пазітыўнымі: невялікае памяшканьне (да сотні людзей – самае тое), лямпавая атмасфера, цагляныя сьцены з калонамі, прыгожыя жырандолі ды бар з кухняй. Нармалёвай кухняй, якая працавала падчас усяго канцэрту. Зразумела, што наведвальнікі больш налягалі на піва, але падсілкавацца, калі што, была не праблема. Сцэны няма, але яна тут не асабліва і патрэбная. Склад гуртоў таксама падабраўся як трэба. Калі ўжо і тусіць вечарам нядзелі, то на забой. Граматная расстаноўка ў складзе ад гурта да гурта абвастрала становішча ў клубе паступова ўсё мацней і мацней, так, што пад канец выступу Meat Head ля сцэны стала небясьпечна. Адны плюсы для выдатнага адпачынку. А людзі… а людзі па традыцыі забілі хуйца. Сумная заканамернасьць, якая назіраецца на лакальных канцэртах ужо некалькі год запар. З тых жа, хто прыйшоў, палова твараў былі даўно знаёмыя па алдовых гігах. Маладое пакаленьне металхэдаў і далей робіць выбар на карысьць кантакцікаў-інтэрнэцікаў, замест крутой адтапыркі ў рэале. Ай. Ня будзем пра гэта.

Heavy Artillery

Артур: Зусім пасрэдны на першы погляд гурт. Heavy Artillery — гэта такі тыповы прадстаўнік беларускай трэш-мэтал «сцэны», зь неверагодна другаснымі тэкстамі аб барацьбе супраць сістэмы і на іншую «падлеткавую» тэматыку. І нягледзячы на тое, што як музыка, так і лірыка дадзенага калектыву не ўяўляе зусім ніякай цікавасьці, ёсьць адно адрозьненьне, якое можа вылучыць іх з натоўпу мотархэдападобных банд. Музычнасьць. Heavy Artillery на першы погляд хоць і здаюцца чарговымі падлеткамі з бацькоўскага гаражу, але на самай жа справе зьяўляюцца дасьведчанымі ды прафесійнымі музыкамі.
І вось, дзякуючы добрай тэхніцы і зладжанасьці гурта цалкам, атрымліваецца, што знаёмыя музычныя фразы не выклікаюць раздражненьня, а наадварот, лашчаць слых.
Асабліва бубнач парадаваў. Раздаваў неверагодна.

Ігар: Heavy Artillery, “дзікі, адвязны металпанк ансамбль з Усходняй Эўропы” задалі вечарыне тонус зь першай песьні. Больш за тое, ужо з другой рэчы на танцпляцы быў уладкаваны слэм. Нешматлюдны, але яно й ня трэба, бо ад аднаго неасьцярожнага руху можна было вылецець на вуліцу праз шкло вакна-вітрыны. Зацікаўленыя мінакі звонку круцілі галаву і зьдзіўлена глядзелі на незвычайнае для тых, хто ня ў тэме, шаленства. Тое ж самае рабілі і пасажыры трамваяў, якія праязджалі міма. Адыграў гурт даволі доўгую праграму, ня менш, чым было заяўлена ў лайн-апе папярэдне. Увогуле, у часе асаблівых абмежаваньняў не назіралася і на астатніх гуртах. Гэта крута. Кавер на металікаўскі “Motorbreath” таксама круты.

KEZIK

Артур: Досыць цікавы гурт, які складаецца ўсяго з двух чалавек. Дыджэя ды гітарыста. Цалкам шалёная музыка. Дыджэй быў падобны на вар'ята. І гэта было файна. Аднак, як па мне, такую музыку можна ўключаць толькі на бдсм-паці ў зьвязцы з праваслаўным дабстэпам і іншай шалёнай музыкай.

Ігар: Праект Kezik бачыў ужо ў другі раз, і менавіта зараз я зацаніў што тут да чаго. Брэйккор-метал, хаатычныя біты, якія робяцца ў разы цяжэйшымі ад гітары, вымушалі трэсьціся сьцены. Увесь персанал кавярні сабраўся ля барнай стойкі і з зацікаўленасьцю назіраў за тым, што адбывалася на сцэне. Даставіў кавер на “Raining Blood”. Калі б было больш людзей, на танцпляцы дакладна было б сапраўднае пекла. Тут жа музыкі адарваліся больш за наведвальнікаў.

Meat Head

Артур: гэта сапраўдныя трэшары, якія быццам бы змаляваны са старых амерыканскіх плакатаў. Шчыра кажучы, за досыць доўгі час хаджэньня па разнастайных канцэртах, я рэдка натыкаўся на такі завадны і якасны трэш.
Не ў аднаго мяне гэтыя хлопцы выклікалі такія станоўчыя эмоцыі. Выйшаўшы на сцэну, яны разагрэлі малалікую публіку да, здавалася, немагчымага ў гэтай сытуацыі стану

Ігар: Meat Head прывезьлі порцыю трэшнячку ажно з Гомелю. Вось тут і распачаўся галоўны рух у зале: пэўная частка людзей прыйшла менавіта на іх, і ўладкаваны ўгар павысіў градус небясьпекі да мяжы. Людзі слэмавалі, трэсьлі кудламі ды ладзілі сёкл-піты, што ў агульнай камернай абстаноўцы памяшканьня выглядала шалёна. Адметна, што ніхто зь персаналу не чыніў перашкодаў наведвальнікам, тыя ж у свой час нічога ня білі і не ламалі. Нават знаходзячыся ў міліметры ад музыкаў Meat Head, ані разу іх не дакрануліся. Пасьля выступу гурта палова гледачоў зьвінціла з клубу, нягледзячы на тое, што заставаліся яшчэ мясьнікі Bloodlast. Былі заўважаныя праз вакно празь дзесяць хвілін, шпацыруючы зь літрухамі ў руках. Ну ладна, што ж тут зробіш.

Bloodlast

Артур: Гэтыя хлопцы выступалі апошнімі. І на іх і без таго нешматлікая аўдыторыя пачала разыходзіцца. Засталіся, мабыць, толькі толькі тыя, хто чулі Bloodlast раней. І не дарма.
Калі закранаць дэт-мэтал, то ў апошні раз я быў так уражаны толькі гуртом Riverdale. І гэта было неверагодна даўно. Гледзячы і слухаючы Bloodlast я адчуваў прыкладна тыя ж эмоцыі, што і тады даўным-даўно ў Салтайме.
Я ў захапленьні ад гэтых хлопцаў. Выдатная падача. Магутны гітарны саўнд і вакал цудоўна гармануюць паміж сабой. Выразная рытміка і выдатныя мелодыі. Узорны дэт-мэтал.

Ігар: Bloodlast таксама не засталіся без падтрымкі. Хто мог і хацеў, падцягнуліся да танцпляцу, і пад мацнейшыя кампазіцыі затусілі разам з музыкамі. Падача была сапраўды безкампрамісна брутальнай, вакал “капітана Барады” натуральна паходзіў на зьвярыны рык. Таму тым больш было шкада, што народ сышоў з канцэрту. Тое ж меркаваньне было і ў музыкаў, якія гралі да апошняга чалавека пад сцэнай, але раней за дзясятую выступ ужо скончыўся. Гурт зараз піша альбом, таму хутка можна чакаць шмат цікавых нішцякоў ня толькі на канцэртах, але і ў запісах.
Што ж, сапраўды дзякуй арганізатарам, што намагаюцца неяк варушыць нашую сцэну і ладзяць такія вечарыны. Зразумела ж, збольшага са сваёй кішэні. Хай ня гасьне энтузіязм і далей, а беларускія металхэды пачнуць разумець, што траціць свае грошы дзеля чужой асалоды для аргаў, і граць перад пустой залай для музыкаў – задавальненьне ўсё ж сумнеўнае. Бо ўсё ж робіцца для вас ^_^

Тэкст: Ігар Богуш&Артур
Фота: Артур