Засьпявалі разам з Van Canto
Апублікавана
у
Рэпартажы
95 Фота
Як захаваць гук металу, калі прыбраць гітары, бас, клавішы? На гэтае пытаньне ўласным прыкладам адказаў нямецкі a capella metal гурт Van Canto, што даў канцэрт у менскім Re:Public’y 25 кастрычніка.
Узгадаем, што канцэрт павінен быў адбыцца яшчэ ўвесну, але па прычыне таго, што адзін з удзельнікаў секстэту захварэў, яго давялося адкласьці. Вось ён, зваротны бок жанру a capella – ня так проста знайсьці замену, бо кожны голас – унікальны і неад’емны элемент суцэльнай кампазіцыі. Але «Концерт Холл Групп» стрымалі слова і давезьлі нямецкую шасьцёрку да нас.
На гэты раз зноў паўтарылася сумная тэндэнцыя – паўпусты клуб і скразьнякі на танцпляцы. Як заўважылі самі Van Canto, на іхняй памяці гэта быў першы выпадак, калі ўнутры было халадней, чым звонку.
Пачынаць выпраўляць становішча давялося менчукам Kliodna, якія выступалі на падцяпленьні. Шчыра скажу, пасьля таго, як мой, так бы мовіць, калега апублікаваў даволі скандальную і крытычную рэцэнзію на ЕР гурта, я ставілася да выступу Kliodna з апаскай. Але, ведаеце, нічога страшнага не адбылося. Пачуўся меладычны хэві з прыгожым акадэмам. Чароўная дзяўчына на вакале і драйвовыя хлопцы з інструментамі. Часам, праўда, было сумнавата слухаць пра “шлях у нікуды” і “памёрлых прынцэс”. А вось кавярок на “Highway to Hell” зайшоў надта добра. І ня толькі з таго, што гэта AC/DC, а яшчэ і таму, што зусім па-іншаму раскрыўся голас вакалісткі. Тар’я пераўтварылася ў Джаан Джэт.
Недзе а дзявятай пад эпічнае інтра выйшлі і самі Van Canto – пяць вакалістаў ды адзін бубнач. Дзеяньне распачалося з запальнай “Fight for Your Life”, прычым тая загучала так якасна і чыста, што я нявольна схамянулася: “Няўжо фанера?!” Не, не фанера, а майстэрства і прафесіяналізм. Музыкі пасьпявалі і выдаваць свае знакамітыя “рам-дылі-дам”, і ціснуць рукі беларускім фэнам, і перабягаць па сцэне. Асаблівага посьпеху ў гэтым дасягнулі “гітарысты” Штэфан і Росс, якія падчас выкананьня “One to Ten” зладзілі сапраўдную дуэль і перабіралі нябачныя рыфы.
Але залі таксама не даводзілася заставацца бяз справы: гурт прапанаваў беларусам сьпяваць гамы, выводзіць высокія ноты і нават гроўліць, пасьля чаго зрабіў слушную выснову: на Беларусі сьпяваць умеюць.
Хай бы нават і ня ўмелі, галоўнае было не апускацца ў цішыню і маўчаньне. Таму ў моманты, калі Van Canto спыняліся, каб прамачыць горла вадой ці “рэд булам”, нам было наканавана пляскаць у далоні, крычаць і ўсяляк падтрымліваць “а капэла хіроўз”.
А яны падтрымалі нас заваднымі “Badaboom”, “To Sing a Metal Song”, “Water. Fire. Heaven. Earth”. Падчас жа выкананьня “The Bard’s Song” ад Blind Guardian, якія ня так даўно самі гралі яе ў гэтых сьцянах, да вакалістаў далучыўся і бубнач Бастыян, і атрымалася татальнае a capella. Трук паўтарыўся і пры выкананьні балады, напісанай франтмэнам гурта Слаем, “Last Night of the Kings”.
Асобна трэба адзначыць сабатонаўскую “Primo Victoria”, якая жыўцом уразіла звыш меры. Завяршаў асноўную частку выступу неафіцыйны гімн гурта – “The Mission” – зь якога і пачалося ў свой час узыходжаньне Van Canto на музычны алімп. Прагучаў “гімн” упярэмешку з “Master of Puppets”, што вызвала бурнае захапленьне публікі. На біс прагучала “If I Die in Battle” і “Fear of the Dark”, куды ж безь яе.
Нясьмела запытаўшыся, ці дазволім мы прыехаць яшчэ раз, Van Canto атрымалі сьцьвярджальны гоман у адказ і, здаецца, давольныя засталіся пафатаграфавацца з жадаючымі.
Так што, калі вы хочаце выдаваць метал, але ня маеце музычных інструментаў, не бяда. Пры ўмове, што вы – ўладальнік моцнага вакалу. Ну, а калі і яго няма, што ж, галоўнае – захоўваць метал у сваім сэрцы побач з успамінамі пра драйвовы вечар з Van Canto.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў
Узгадаем, што канцэрт павінен быў адбыцца яшчэ ўвесну, але па прычыне таго, што адзін з удзельнікаў секстэту захварэў, яго давялося адкласьці. Вось ён, зваротны бок жанру a capella – ня так проста знайсьці замену, бо кожны голас – унікальны і неад’емны элемент суцэльнай кампазіцыі. Але «Концерт Холл Групп» стрымалі слова і давезьлі нямецкую шасьцёрку да нас.
На гэты раз зноў паўтарылася сумная тэндэнцыя – паўпусты клуб і скразьнякі на танцпляцы. Як заўважылі самі Van Canto, на іхняй памяці гэта быў першы выпадак, калі ўнутры было халадней, чым звонку.
Пачынаць выпраўляць становішча давялося менчукам Kliodna, якія выступалі на падцяпленьні. Шчыра скажу, пасьля таго, як мой, так бы мовіць, калега апублікаваў даволі скандальную і крытычную рэцэнзію на ЕР гурта, я ставілася да выступу Kliodna з апаскай. Але, ведаеце, нічога страшнага не адбылося. Пачуўся меладычны хэві з прыгожым акадэмам. Чароўная дзяўчына на вакале і драйвовыя хлопцы з інструментамі. Часам, праўда, было сумнавата слухаць пра “шлях у нікуды” і “памёрлых прынцэс”. А вось кавярок на “Highway to Hell” зайшоў надта добра. І ня толькі з таго, што гэта AC/DC, а яшчэ і таму, што зусім па-іншаму раскрыўся голас вакалісткі. Тар’я пераўтварылася ў Джаан Джэт.Недзе а дзявятай пад эпічнае інтра выйшлі і самі Van Canto – пяць вакалістаў ды адзін бубнач. Дзеяньне распачалося з запальнай “Fight for Your Life”, прычым тая загучала так якасна і чыста, што я нявольна схамянулася: “Няўжо фанера?!” Не, не фанера, а майстэрства і прафесіяналізм. Музыкі пасьпявалі і выдаваць свае знакамітыя “рам-дылі-дам”, і ціснуць рукі беларускім фэнам, і перабягаць па сцэне. Асаблівага посьпеху ў гэтым дасягнулі “гітарысты” Штэфан і Росс, якія падчас выкананьня “One to Ten” зладзілі сапраўдную дуэль і перабіралі нябачныя рыфы.
Але залі таксама не даводзілася заставацца бяз справы: гурт прапанаваў беларусам сьпяваць гамы, выводзіць высокія ноты і нават гроўліць, пасьля чаго зрабіў слушную выснову: на Беларусі сьпяваць умеюць.
Хай бы нават і ня ўмелі, галоўнае было не апускацца ў цішыню і маўчаньне. Таму ў моманты, калі Van Canto спыняліся, каб прамачыць горла вадой ці “рэд булам”, нам было наканавана пляскаць у далоні, крычаць і ўсяляк падтрымліваць “а капэла хіроўз”.
А яны падтрымалі нас заваднымі “Badaboom”, “To Sing a Metal Song”, “Water. Fire. Heaven. Earth”. Падчас жа выкананьня “The Bard’s Song” ад Blind Guardian, якія ня так даўно самі гралі яе ў гэтых сьцянах, да вакалістаў далучыўся і бубнач Бастыян, і атрымалася татальнае a capella. Трук паўтарыўся і пры выкананьні балады, напісанай франтмэнам гурта Слаем, “Last Night of the Kings”.
Асобна трэба адзначыць сабатонаўскую “Primo Victoria”, якая жыўцом уразіла звыш меры. Завяршаў асноўную частку выступу неафіцыйны гімн гурта – “The Mission” – зь якога і пачалося ў свой час узыходжаньне Van Canto на музычны алімп. Прагучаў “гімн” упярэмешку з “Master of Puppets”, што вызвала бурнае захапленьне публікі. На біс прагучала “If I Die in Battle” і “Fear of the Dark”, куды ж безь яе.
Нясьмела запытаўшыся, ці дазволім мы прыехаць яшчэ раз, Van Canto атрымалі сьцьвярджальны гоман у адказ і, здаецца, давольныя засталіся пафатаграфавацца з жадаючымі.
Так што, калі вы хочаце выдаваць метал, але ня маеце музычных інструментаў, не бяда. Пры ўмове, што вы – ўладальнік моцнага вакалу. Ну, а калі і яго няма, што ж, галоўнае – захоўваць метал у сваім сэрцы побач з успамінамі пра драйвовы вечар з Van Canto.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: Аляксей Базарнаў
1 каментар