Gods Tower, Rasta, TT’34: трайны сплаў
Апублікавана
у
Рэпартажы
139 Фота
Часам яны вяртаюцца, як пісаў Стывен Кінг. Прайшоў роўна год пасьля The Greatest Reunion, і гомельскія монстры зноў далі аб сабе знаць, зладзіўшы шоу 36/13 у менскім Re:Public’у. Канцэпцыя мерапрыемства прадугледжвала, што трынаццаць музыкаў з трох цяжкавагавых калектываў – GodsTower, Rasta, TT’34 – сыграюць разам 36 кампазіцый і нагадаюць, чым славутая гомельская метал-сцэна.
Падрыхтоўка да шоу пачалася за некалькі месяцаў. Кожны гурт выпусьціў па прома-роліку, даваў інтэрв’ю, рабіў рэкламу, трымаў інтрыгу і пад 31 кастрычніка выбухнуў новай песьняй. Прадчувалася, што гэтым разам будзе неверагодны “hellуін”.
Чаканьні ад спліт-канцэрту спраўдзіліся амаль цалкам: поўны да краёў клуб, эфектны сьвет і відэашэраг, моцная падача са сцэны, утрапёны слэм на танцпляцы і адчуваньне сьвята, пасьля якога ва ўсім целе застаецца прыемны боль, а ў галаве – лёгкі шум і сагравальныя ўспаміны. Адзінае, экшану ўсё ж не хапіла. Чакалася, што гурты будуць у большай ступені “перамешвацца”. Па выніках GodsTower, Rasta, TT’34 гралі па чарзе некалькі песен і саступалі месца адзін аднаму, часам “пазычаючы” гітарыстаў ды вакалістаў. Але ўзровень быў вытрыманы годны, тлушч сачыўся з манітораў, хаця гук быў і не ідэальны.
Rasta прыемна зьдзівілі ня толькі сваёй новай кампазіцыяй “Timeless”, але і сапраўдным алдскулам – “Gods Want Me to Pray”. Праўда, у выкананьні часам адчуваўся пэўны разлад, што можна спісаць на недахоп практыкі. Больш за тое, напярэдадні канцэрту ад гурта паступіла заява аб тым, што пасьля шоу Rasta выступаць не зьбіраюцца і ідэй для новых песень ня маюць. Аднак абвяшчаць “ганебны апошні канцэрт” таксама ня будуць. Гучыць загадкава. І, мяркуючы па апошняй песьні, гурту яшчэ ёсьць куды ісьці. Шкада, калі яны насамрэч гэтага ня бачаць.
Як заўжды на вышыні выступілі “слупы” Gods Tower. Апрача народна ўлюбёных “Twilight Sun”, “Seven Rains of Fire”, “Rising Arrows” ды іншых прагучала новая песьня “Liar”, прысьвечаная Джардана Бруна. І калі вы ня ведаеце, хто гэта такі, Лэслі Найф катэгарычна адпраўляе вас чытаць падручнікі. A BelMetal вам сьцісла падкажа, што гэтага італійца спалілі на вогнішчы як ерэтыка за рэвалюцыйныя касьмічныя тэорыі. Што датычыцца кампазіцыі ўвогуле – меладычна, важка і дыхтоўна. Можна закладацца, калі б вы пачулі “Liar”, то па фірмовым стылі адразу б пазналі выканаўцаў.
Вялікае ўражаньне на многіх зрабілі ТТ’34. Новы трэк тэтэх, “Родина”, быў успрыняты публікай неадназначна. Але, па словах саміх музыкаў, ягонай мэтай было правакаваць людзей, і ў гэтым сэнсе “Родина” падцэліла ў самую кропку. Трапным стрэлам аказаўся і ўвесь выступ гурта: баевічкі “Самураи”, “Пздц”, “Бум” і, канечне ж, “Джек” парвалі натоўп. Думаю, большасьць траўм, атрыманых на 36/13, гэта заслуга менавіта харызматычных ТТ’34. Тым больш, гэтым разам харызма была памножаная на два: разам з дзеючым вакалістам Любамірам да гурта далучыўся і экс, люты Аляксандр Пацёмкін. Пры гэтым яны не заміналі, а гарманічна дапаўнялі адзін аднаго. Прынамсі, ня ведаю, як я выжыла пад самай сцэнай.
Фінальнай кропкай стала “гаставараўская” “Evil”, пад якую на сцэне пакрысе зьяўляліся ўсе ўдзельнікі спліту. Абдымкі, словы падзякі, усьмешкі і ўсеагульнае захапленьне – вечар гомельскага металу скончыўся. І нягледзячы на тое, што натоўп скандаваў “Гомель!”, выступу на біс не адбылося, бо, як высьветлілася пазьней, а адзінаццатай у клубе было запланавана іншае мерапрыемства.
Падводзячы вынікі, адзначу, што мерапрыемства мела посьпех. Калі мы і не атрымалі нешта эксклюзіўна-новае, то дакладна вярнулі жывую атмасферу мінулых канцэртаў. Прыемна, што, ў адрозьненьні ад вядомай байкі, сумеснымі высілкамі трох рознабаковых гуртоў, адзін зь якіх натхняецца космасам, другі паварочваецца на захад, а трэці хіліцца ў бок нашага усходняга суседа, воз беларускага металу такі зрушыўся зь месца.
Фота: Кацярына Арцiменя
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Падрыхтоўка да шоу пачалася за некалькі месяцаў. Кожны гурт выпусьціў па прома-роліку, даваў інтэрв’ю, рабіў рэкламу, трымаў інтрыгу і пад 31 кастрычніка выбухнуў новай песьняй. Прадчувалася, што гэтым разам будзе неверагодны “hellуін”.
Чаканьні ад спліт-канцэрту спраўдзіліся амаль цалкам: поўны да краёў клуб, эфектны сьвет і відэашэраг, моцная падача са сцэны, утрапёны слэм на танцпляцы і адчуваньне сьвята, пасьля якога ва ўсім целе застаецца прыемны боль, а ў галаве – лёгкі шум і сагравальныя ўспаміны. Адзінае, экшану ўсё ж не хапіла. Чакалася, што гурты будуць у большай ступені “перамешвацца”. Па выніках GodsTower, Rasta, TT’34 гралі па чарзе некалькі песен і саступалі месца адзін аднаму, часам “пазычаючы” гітарыстаў ды вакалістаў. Але ўзровень быў вытрыманы годны, тлушч сачыўся з манітораў, хаця гук быў і не ідэальны.
Rasta прыемна зьдзівілі ня толькі сваёй новай кампазіцыяй “Timeless”, але і сапраўдным алдскулам – “Gods Want Me to Pray”. Праўда, у выкананьні часам адчуваўся пэўны разлад, што можна спісаць на недахоп практыкі. Больш за тое, напярэдадні канцэрту ад гурта паступіла заява аб тым, што пасьля шоу Rasta выступаць не зьбіраюцца і ідэй для новых песень ня маюць. Аднак абвяшчаць “ганебны апошні канцэрт” таксама ня будуць. Гучыць загадкава. І, мяркуючы па апошняй песьні, гурту яшчэ ёсьць куды ісьці. Шкада, калі яны насамрэч гэтага ня бачаць.
Як заўжды на вышыні выступілі “слупы” Gods Tower. Апрача народна ўлюбёных “Twilight Sun”, “Seven Rains of Fire”, “Rising Arrows” ды іншых прагучала новая песьня “Liar”, прысьвечаная Джардана Бруна. І калі вы ня ведаеце, хто гэта такі, Лэслі Найф катэгарычна адпраўляе вас чытаць падручнікі. A BelMetal вам сьцісла падкажа, што гэтага італійца спалілі на вогнішчы як ерэтыка за рэвалюцыйныя касьмічныя тэорыі. Што датычыцца кампазіцыі ўвогуле – меладычна, важка і дыхтоўна. Можна закладацца, калі б вы пачулі “Liar”, то па фірмовым стылі адразу б пазналі выканаўцаў.
Вялікае ўражаньне на многіх зрабілі ТТ’34. Новы трэк тэтэх, “Родина”, быў успрыняты публікай неадназначна. Але, па словах саміх музыкаў, ягонай мэтай было правакаваць людзей, і ў гэтым сэнсе “Родина” падцэліла ў самую кропку. Трапным стрэлам аказаўся і ўвесь выступ гурта: баевічкі “Самураи”, “Пздц”, “Бум” і, канечне ж, “Джек” парвалі натоўп. Думаю, большасьць траўм, атрыманых на 36/13, гэта заслуга менавіта харызматычных ТТ’34. Тым больш, гэтым разам харызма была памножаная на два: разам з дзеючым вакалістам Любамірам да гурта далучыўся і экс, люты Аляксандр Пацёмкін. Пры гэтым яны не заміналі, а гарманічна дапаўнялі адзін аднаго. Прынамсі, ня ведаю, як я выжыла пад самай сцэнай. Фінальнай кропкай стала “гаставараўская” “Evil”, пад якую на сцэне пакрысе зьяўляліся ўсе ўдзельнікі спліту. Абдымкі, словы падзякі, усьмешкі і ўсеагульнае захапленьне – вечар гомельскага металу скончыўся. І нягледзячы на тое, што натоўп скандаваў “Гомель!”, выступу на біс не адбылося, бо, як высьветлілася пазьней, а адзінаццатай у клубе было запланавана іншае мерапрыемства.
Падводзячы вынікі, адзначу, што мерапрыемства мела посьпех. Калі мы і не атрымалі нешта эксклюзіўна-новае, то дакладна вярнулі жывую атмасферу мінулых канцэртаў. Прыемна, што, ў адрозьненьні ад вядомай байкі, сумеснымі высілкамі трох рознабаковых гуртоў, адзін зь якіх натхняецца космасам, другі паварочваецца на захад, а трэці хіліцца ў бок нашага усходняга суседа, воз беларускага металу такі зрушыўся зь месца.
Фота: Кацярына Арцiменя
Тэкст: Паліна Трохаўцава
0 каментароў