Black Metal Ritual
Апублікавана
у
Рэпартажы
35 Фота
1 лістапада, акурат у Дзень ўсіх сьвятых, у менскім Jack Club’е адслужылі чорную месу Raven Throne, White Death, Rienaus, Thou Shell of Death і Psychonaut 4. “In nomine Dei nostri Satanas Luciferi excelsi”, – значылася на кантрольных брасьлетах. Пад гэтым лозунгам і давялося правесьці вечар.
Чакаючы, калі адчыняць дзьверы ў клуб, шмат кто з наведвальнікаў меў асалоду пабачыць, як па вуліцы здзяйсьнялі праменад ужо “гатовыя” госьці з сонечнай Грузіі. Было незразумела, як зьбіраецца граць “лакаматыў дэпрэсіўнага андэграўнду на постсавецім прасторы”. І гэта была не адзіная загадка.
Першымі бадзёра ўзлабалі палачане Raven Throne. Як звычайна, у грыме і вобразах. На гэты раз сцэну ўпрыгожваў чэрап невядомай жывёліны, а аднаго з музыкаў – маска ў выглядзе птушынага чэрапу. Вакаліст пранізьліва глядзеў паўзьверх натоўпу, і варта было толькі на момант сустрэцца зь ім позіркам, каб адчуць, што тваю душу наскрозь працінае ледзяны вецер. Акунуўшы прысутных у эпоху Калі-Югі, Raven Throne чарговы раз пакінулі лепшыя ўражаньні. Стрымана і з густам.
Фіны White Death пайшлі іншым шляхам, паставіўшы на сцэне галаву дзіка ў аздабленьні сьвечак. Але гэтага, відаць, было недастаткова, і лысы вакаліст, шчодрай рукой размаляваны ў свастоны, запаліў яшчэ адну вялікую сьвечку, воскам ад якой пазьней паліваў сябе. Усе гэтыя фокусы, канечне, уражвалі, але ва ўмовах невялікага клубу, дзе, куды ні ткні, рызыкуеш трапіць у тэхніку, былі даволі небясьпечнымі. Але што зробіш, канон чорнай месы патрабуе. White Death стараліся, спадар у свастонах выварочваў душу, але, чорт яго ведае, чаму, ягоны вакал прывёў мяне да няёмкай асацыяцыі з голасам Дональда Дака. А пасьля са сцэны ўвогуле панеслася нейкая панкуха. Адно дакладна справядліва: White Death могуць зьбіць з панталыку і правільнага шляху.
Трэцім, не ганаровым на чорнай месе нумарам, выступалі Rienaus, гурт-пабрацім “Белай Сьмерці”, таксама фінскага паходжаньня. Было ўсяго патрохі: скандыравалі “сэйтан”, уваходзілі ў экстаз і выходзілі зь яго, а тым часам франтмэн «Псіханаўтаў» заводзіў слэм у натоўпе. Крыху счакаўшы, да Rienaus далучыўся незабыўны вакаліст White Death, і адчайная скруха з падвоеным моцам абрынулася на нашыя галовы.
Наступны гурт, Thou Shell of Death, граў ве-е-е-ельмі павольна, цягуча, і ня трэба было карыстацца чорнай магіяй, каб зразумець, што выступаюць эстонцы. Відавочна, некаторыя пранікліся атмасферай, стоячы пад сцэнай і рытмічна калыхаючы целамі. Але я з ахвотай падпішуся, хоць і не крывёй, пад меркаваньнем, што такую музыку лепш слухаць ня ў клубе пад сцэнай, а дома, седзячы з куфлікам і паглыбіўшыся ў думы пра спрадвечнае. А ў клубным фармаце музыка Thou Shell of Death стала добрым фонам для спусташэньня бара, сяброўскіх размоў, суместных фотачак і эфектнага фаер-шоу, якое зладзілі натуральна на барнай стойцы. Кожны забаўляўся як мог, так што заплыву на вялікую глыбіню падсьвядомага ў эстонцаў бадай што не атрымалася. Затое, хоць і ускосна, публіку падагрэлі.
Так наблізілася чарга чаканых хэдаў, Psychonaut 4, якія ўвесь гэты час бесперабойна папаўнялі запас алкаголю ў арганізме. Перад самым сэтам сакрэтны агент BelMetal пранік за кулісы да загартаваных грузінаў, акінуў вокам пустыя скрыні з-пад бутэлек і задаў “Псіханаўтам” некалькі пытаньняў.
Высьветлілася, што Менск музыкам спадабаўся традыцыйна сваёй чысьцінёй, аднак пустыя вуліцы і парадак наводзяць смутак, магчыма, як і факт, што пэўных “рэчываў” у нас не дастаць. Мо таму і прыйшлося кампенсаваць алкаголем?
Як бы там ні было, а Psychonaut 4 зрабілі сваю чорную справу і прымусілі ўсіх забыцца на межы рэальнага. Усё дазволена, а suicide is legal. Адчайныя канвульсіі сутыкаючыхся целаў, псіхадэлічныя танцы адзіноцтва, пранізьлівыя крыкі, вартыя сьмяротнай агоніі, – ўвесь гэты тэатр абсурда, зваротны бок астабрыдлага “нармальнага жыцьця”, хмельнымі рэкамі выліўся на невялічкае памяшканьне зь люстэркамі і скуранымі канапкамі.
Нехта перадаў франтмэну Графу бел-чырвона-белы сьцяг, які той вырашыў захаваць на памяць. Яшчэ адным “сувенірам” стаў новы шрам на целе Графа, пакінуты цыгарэтай на памяць пра неўтаймаваных беларусаў.
Рытуал быў скончаны. In nomine Dei nostri Satanas Luciferi excelsi.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: BelMetal
Чакаючы, калі адчыняць дзьверы ў клуб, шмат кто з наведвальнікаў меў асалоду пабачыць, як па вуліцы здзяйсьнялі праменад ужо “гатовыя” госьці з сонечнай Грузіі. Было незразумела, як зьбіраецца граць “лакаматыў дэпрэсіўнага андэграўнду на постсавецім прасторы”. І гэта была не адзіная загадка.
Першымі бадзёра ўзлабалі палачане Raven Throne. Як звычайна, у грыме і вобразах. На гэты раз сцэну ўпрыгожваў чэрап невядомай жывёліны, а аднаго з музыкаў – маска ў выглядзе птушынага чэрапу. Вакаліст пранізьліва глядзеў паўзьверх натоўпу, і варта было толькі на момант сустрэцца зь ім позіркам, каб адчуць, што тваю душу наскрозь працінае ледзяны вецер. Акунуўшы прысутных у эпоху Калі-Югі, Raven Throne чарговы раз пакінулі лепшыя ўражаньні. Стрымана і з густам.
Фіны White Death пайшлі іншым шляхам, паставіўшы на сцэне галаву дзіка ў аздабленьні сьвечак. Але гэтага, відаць, было недастаткова, і лысы вакаліст, шчодрай рукой размаляваны ў свастоны, запаліў яшчэ адну вялікую сьвечку, воскам ад якой пазьней паліваў сябе. Усе гэтыя фокусы, канечне, уражвалі, але ва ўмовах невялікага клубу, дзе, куды ні ткні, рызыкуеш трапіць у тэхніку, былі даволі небясьпечнымі. Але што зробіш, канон чорнай месы патрабуе. White Death стараліся, спадар у свастонах выварочваў душу, але, чорт яго ведае, чаму, ягоны вакал прывёў мяне да няёмкай асацыяцыі з голасам Дональда Дака. А пасьля са сцэны ўвогуле панеслася нейкая панкуха. Адно дакладна справядліва: White Death могуць зьбіць з панталыку і правільнага шляху.Трэцім, не ганаровым на чорнай месе нумарам, выступалі Rienaus, гурт-пабрацім “Белай Сьмерці”, таксама фінскага паходжаньня. Было ўсяго патрохі: скандыравалі “сэйтан”, уваходзілі ў экстаз і выходзілі зь яго, а тым часам франтмэн «Псіханаўтаў» заводзіў слэм у натоўпе. Крыху счакаўшы, да Rienaus далучыўся незабыўны вакаліст White Death, і адчайная скруха з падвоеным моцам абрынулася на нашыя галовы.
Наступны гурт, Thou Shell of Death, граў ве-е-е-ельмі павольна, цягуча, і ня трэба было карыстацца чорнай магіяй, каб зразумець, што выступаюць эстонцы. Відавочна, некаторыя пранікліся атмасферай, стоячы пад сцэнай і рытмічна калыхаючы целамі. Але я з ахвотай падпішуся, хоць і не крывёй, пад меркаваньнем, што такую музыку лепш слухаць ня ў клубе пад сцэнай, а дома, седзячы з куфлікам і паглыбіўшыся ў думы пра спрадвечнае. А ў клубным фармаце музыка Thou Shell of Death стала добрым фонам для спусташэньня бара, сяброўскіх размоў, суместных фотачак і эфектнага фаер-шоу, якое зладзілі натуральна на барнай стойцы. Кожны забаўляўся як мог, так што заплыву на вялікую глыбіню падсьвядомага ў эстонцаў бадай што не атрымалася. Затое, хоць і ускосна, публіку падагрэлі.Так наблізілася чарга чаканых хэдаў, Psychonaut 4, якія ўвесь гэты час бесперабойна папаўнялі запас алкаголю ў арганізме. Перад самым сэтам сакрэтны агент BelMetal пранік за кулісы да загартаваных грузінаў, акінуў вокам пустыя скрыні з-пад бутэлек і задаў “Псіханаўтам” некалькі пытаньняў.
Высьветлілася, што Менск музыкам спадабаўся традыцыйна сваёй чысьцінёй, аднак пустыя вуліцы і парадак наводзяць смутак, магчыма, як і факт, што пэўных “рэчываў” у нас не дастаць. Мо таму і прыйшлося кампенсаваць алкаголем?
Як бы там ні было, а Psychonaut 4 зрабілі сваю чорную справу і прымусілі ўсіх забыцца на межы рэальнага. Усё дазволена, а suicide is legal. Адчайныя канвульсіі сутыкаючыхся целаў, псіхадэлічныя танцы адзіноцтва, пранізьлівыя крыкі, вартыя сьмяротнай агоніі, – ўвесь гэты тэатр абсурда, зваротны бок астабрыдлага “нармальнага жыцьця”, хмельнымі рэкамі выліўся на невялічкае памяшканьне зь люстэркамі і скуранымі канапкамі.
Нехта перадаў франтмэну Графу бел-чырвона-белы сьцяг, які той вырашыў захаваць на памяць. Яшчэ адным “сувенірам” стаў новы шрам на целе Графа, пакінуты цыгарэтай на памяць пра неўтаймаваных беларусаў.
Рытуал быў скончаны. In nomine Dei nostri Satanas Luciferi excelsi.
Тэкст: Паліна Трохаўцава
Фота: BelMetal
0 каментароў