Люты Апельсін. Народзіны гурта Nevrida

Апублікавана 29 лютага 2016, 23:26 у Рэпартажы

Па-першае, з Народзінамі, Неўрыда! Дзякуй за арганізацыю ўтульнай камернай вячоры з добрай музыкай.



Гурт Nevrida сур'ёзны ад самага пачатку. Зьявіўшыся на сьвет у 2013-м, хлопцы не жавалі смаркачоў, а ўзяліся за справу чынна: шэраг фестываляў і конкурсаў зь іх удзелам, медыйныя праекты, у тым ліку на самім вялікім жудасным БТ, прыгожы рамантычны кліп, зьняты ў месцах беларускай архітэктурнай спадчыны, нарэшце альбом, цікавы альбом пад лозунгам «а што калі б сярэднявечныя менестрэлі паспрабавалі сябе ў сучасных музычных жанрах?» Тут, акром класічных гітары, скрыпкі, віяланчэлі, гучыць іспанская гайта, кельцкая арфа, мандаліна, нават сітар і дудук. А нацыянальнае адценьне робіць беларуская дуда, дудка, жалейка. Назва гурта паходзіць ад ранейшага імя беларускіх зямель — краіна продкаў-неўраў, Неўрыда, згаданая яшчэ ў 500 д.н.э. годзе Герадотам.
У складзе 6 прафесійных музыкаў пад кіраўніцтвам маладога і таленавітага саліста Паўла Таіпава. Аба ўсім інфарматыўна распавядае зручны і стыльны афіцыйны сайт гурта.



Для BelMetal знаёмства зь Nevrida адбылося напрыканцы 2014-га ў рамках рубрыкі #youngblood@belmetal. Неўзабаве ў красавіку мы ўжо наведвалі канцэрт-прэзентацыю. З тых часоў хлопцы не зьнікалі з нашага поля зроку, балазе, на інфападставы яны не скупяцца. І вось новы крок — ізноў уласны канцэрт, у гонар дня нараджэньня, у месцы пад назвай Music Hall на галоўным праспекце гораду, з удзелам адмысловых гасьцей — гуртоў By Cry, Rokash, Pawa. Фэст пад дзіўнай назвай "Люты Апельсін".

Уласна да фэсту. Music Hall (раней — Гудвін) месца фармату начнога клубу, зь пілонам на сцэне, выражанымі двума паверхамі, чысьценькае і гламурнае, з вымуштраванымі накрухмаленымі афіцыянтамі. Ня самае традыцыйна-канцэртнае, але досыць прыдатнае для мерапрыемстваў каляцяжкога фармату.



Адкрывалі вечар By Cry. І калі яны істотна новага не прадэманстравалі, выдаўшы звычны цікавы кактэйль народных матываў і шалёных скокаў (дапрацаваліся, зазначым, вобразы асобных музыкаў), то наступныя Rokash загучалі на дзіва іначай ад раней чутага, прычым такая выснова па іх робіцца ўжо другі запар раз, прычым тычыцца гэта знаёмых да апошняй ноткі песень. І правільны дыягназ паставіць атрымалася толькі зьвярнуўшыся асабіста да басіста і аўтара тэкстаў Лявона Казакова. Справа ў аранжыроўках і перапрацаванай рытм-аснове, праз што гучаньне гурта стала жвавейшае і больш пасуючае нашаму заточанаму пад цяжаляк вуху. Такі Рокаш нам падабаецца.



Працяг належаў праекту Pawa, якія парадавалі доўгай праграмай, у якой знайшлося месца і ўласна-фірмовым folktronica-style інтэрпрэтацыям сусьветнай фолк-спадчыны, і васьмі бітам, і індустрыяльнай Engel ад Rammstein, і «Бостану» ад Dropkick Murphys. А той фішкай, што выклікала трапяткое захапленьне і авацыі публікі, стала рэканструкцыя сьпеву «Па саду». Была і тытульная ад альбому «Жыта», не было толькі чамусьці «Ходзіць Пава па вуліцы». Складны выступ, высокі ўзровень, сімпатычныя музыкі, залік за стылізаваныя аднастайныя вопраткі.



Што ж, Nevrida прадстала ва ўсёй красе. Пакуль мужчынская частка дэлегацыі BM ацэньвала унутрана-музычны бок, дзявочая частка зацаніла бок зьнешні. Супольны вердыкт: файныя касьцюмы і цікавы аркестр. Добра, проста добра. Не бездакорна, але крытыку мы пакінем па-за артыкулам. Віншуем яшчэ раз і сьцьвярджаем, што сьвяткаваньне трохгодзьдзя атрымалася.

Між гуртамі публіку забаўляў вядоўца Крыс. Кароннымі яго нумарамі былі конкурсы, у якіх гледачам прапаноўвалася адгадваць загадкі фарматам «веру/ня веру». Тэматыка: падзеі ў гісторыі рок-музыкі. Нельга было не ўгарнуць з таго, што аніводная з пачутых загадак ня мела адказу «праўда». «Думаеце, гэта праўда? А вось і не!» — і так кожны раз, зь непадробнай праявай трыумфу :) У астатнім вельмі добра і пазітыўна. Добры тамада, цікавыя конкурсы. Згадзімся зь меркаваньнем у сустрэчы: «Непрыстойна ціхмяная і цьвярозая публіка». Публікі было няшмат, але яна ўзяла якасьцю. На «Апельсіне» левых не было, фэст прайшоў ва ўтульнай сяброўскай прыязнай атмасферы. Дзякуй!

Тэкст: Ян Мачульскі, BelMetal
Фота: Ганна Маркевіч