Вясновае постхардкор-вар'яцтва
Апублікавана
у
Рэпартажы
60 Фота
Агенства Wake Up! працягвае радаваць выдатнымі лакальнымі гігамі. Здавалася б, з апошняга каляднага мерапрыемства прайшло зусім няшмат часу, але да нашай радасьці ўжо 6 сакавіка адбыўся чарговы канцэрт. Топавы склад – гурты Main-De-Gloire, In The Hands Of Destruction і Ash&Skies, зручная дата перад доўгімі выходнымі. Нядзеля абяцала быць сьпякотнай.
У мяне на гэтым мерапрыемстве максімальную зацікаўленасьць выклікалі Ash&Skies. Калі астатніх удзельнікаў бачыў ужо шмат разоў, на Ash&Skies да гэтага глядзець не даводзілася. Мінік «Chasing D.» стаўся сапраўдным адкрыцьцём у студзені, і вось зараз на двары ўжо сакавік, а альбом не зьнікае з майго плэйліста. Халера, ды я напэўна пераслухаў яе больш за сотню разоў! Тое ж самае крыху раней здарылася зь сінгламі «Rain&Flame» і «Break The Silence». Прыклад якаснага падыходу да творчасьці тут бачны на ўсе сто адсоткаў, і асобным калектывам варта наматаць яго сабе на вус. Яшчэ адзін вельмі сур’ёзны крок – вялікі сакавіцкі тур па Расеі, які ўключае ў сябе 15 гарадоў. Генеральнай рэпетыцыяй да туру можна лічыць менавіта канцэрт 6 сакавіка.
Канцэрт пачаўся ледзь пазьней за сёмую, калі ўсе жадаючыя здолелі ўкамплектавацца ў памяшканьне клуба “Бруге”. Вялікая чарга ля ўваходу ўжо ня так уражвала ўнутры, але людзей усё роўна прыйшло нямала: пад самай сцэнай увесь час стаяла некалькі шэрагаў гледачоў, якія з самага пачатку ані хвіліны не стаялі на месцы. Пяцёрка-шасьцёрка мошэраў занялі яшчэ палову танпцляцу, знаходзіцца там было небясьпечна для жыцьця. Бясконцы ланцужок увесь час рушыўся да запаснога выхаду, дзе была арганізаваная курыльня, і назад. Час ад часу там тусавалася ледзь ня трэць наведвальнікаў канцэрту. Карацей, нармальна, людзей было недзе паміж двума і трыма сотнямі.
Ash&Skies выйшлі першымі пад загалоўны трэк з «Chasing D.» – «My Only Home». І далей амаль цалкам міні-альбом, плюс «Rain&Flame» на закуску. Увогуле, слаба прадстаўляў, як музыка Ash&Skies будзе гучаць і выглядаць жыўцом. Усё ж, граюць яны больш павольныя рэчы, чым тыя, якія мы прызвычаіліся чуць на падобных мерапрыемствах. Але ж не, пайшло нармальна: гітарысты ўвесь час лёталі па ня самай вялікай сцэне “Бруге”, мяняя пазіцыі адзін аднаго, і за імі на жаль гублялася асоба вакаліста, які, па ідэі, павінен быць лідэрам гурта. Думаю, што за тур яны паднатаскаюцца і стануць значна больш мацёрымі ваўкамі, усё ж, адкуль узяцца сцэнічнаму досьведу ў гурта, які адыграў зусім няшмат канцэртаў. Што менавіта да вакальных партый, то тут аніякіх пытаньняў, гучаць яны так жа выдатна, як і на альбоме.
Наступнымі на сцэне зьявіліся In The Hands Of Destruction. Гурт на пэўны час зьнік з гарызонту (здаецца, апошні раз быў у Менску разам з We Butter the Bread with Butter?), таму цікава было паглядзець, чым хлопцы жывуць сёньня. За гэты час часткова зьмяніўся склад, новыя ўдзельнікі былі прадстаўленыя публіцы. Менавіта пад In The Hands Of Destruction у зале пачаў адбывацца сапраўдны дэстрой. Музыка папярэдніх Ash&Skies усё ж так сабе пасуе для слэму і мошу, але вось ITHOD – у самую кропку. Усё тыя ж людзі ў мошы, заўсёднікі, твары якіх даўно прымільгаліся. Зьяўляюцца думкі, што яны зробленыя са сталі. Пасьля кожный песьні выпадковыя ўдзельнікі мошу сыходзілі зь яго кульгаючы, а тым, хто дэманстраваў там вяртухі падчас ўсяго гігу – хоць бы што. ITHOD на сцэне трымаліся ўпэўнена, артыстычна выконваючы кожны рух. Дзе трэба, зьнікне ўнізе адзін вакаліст, дзе трэба – ледзь ня ўвесь гурт. Выглядала настолькі ж эфектна, насколькі і тое, што адбывалася ў зале. Яшчэ раз адзначу зьяўленьне другога вакаліста як вялікі тлусты плюс для гурта.
Апошнім гуртом, можна сказаць, цьвіком праграмы, былі гарадзенцы Main-De-Gloire. Хлопцы, якіх таксама нельга папракнуць у недастатковай працы над гуртом. У канцы мінулага году быў выдадзены круцецкі трэк «Labyrinth», зьняты суперскі кліп на яго, адкатаны вялікі расейскі тур, а ў Менску Main-De-Gloire выступалі разам з найпапулярнейшымі ангельцамі Asking Alexandria. Нармальна? Нармальна. Ня дзіва, што менавіта на ніх у зале адбывалася самая ўгарная адтапырка. Nicko працаваў з публікай, як узор сапраўднага франтмэна. Усе гэтыя падзякі, просьбы пра падтрымку, прапановы закруціць сёкл піт – гэта крута, а тым больш крута, што гэта ўсё відавочна шчырае. Шкада толькі, што з гукам у гэты раз была нейкая бяда. На двух папярэдніх гуртах, дарэчы, сітуацыя была такая ж. Гэта выдатна, калі песьні гучаць у галаве, вывучаныя на памяць, але калі абстрагавацца ад іх і паспрабаваць успрыняць тое, што гучала са сцэны з кропкі гледжаньня выпадковага гледача, пра рэальна моцныя гурта можа скласьціся ня самае добрае меркаваньне. У астатнім было бездакорна.
Сэтліст у 10 песень, фота з фанатамі на разьвітаньне – і маленькае сьвята ў нядзелю 6 сакавіка скончылася. Не скажу, што 3 гадзіны на канцэрт, гэта дужа шмат, але дзе ж яшчэ ўбачыш тройку выдатных гуртоў за 100.000 рублёў? Правільна, нідзе. Таму, дзякуй усім за вечар, будзем чакаць новых канцэртаў. А пакуль, ужо на гэтым тыдні да нас завітаюць Eskimo Callboy і Hollywood Undead.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў
У мяне на гэтым мерапрыемстве максімальную зацікаўленасьць выклікалі Ash&Skies. Калі астатніх удзельнікаў бачыў ужо шмат разоў, на Ash&Skies да гэтага глядзець не даводзілася. Мінік «Chasing D.» стаўся сапраўдным адкрыцьцём у студзені, і вось зараз на двары ўжо сакавік, а альбом не зьнікае з майго плэйліста. Халера, ды я напэўна пераслухаў яе больш за сотню разоў! Тое ж самае крыху раней здарылася зь сінгламі «Rain&Flame» і «Break The Silence». Прыклад якаснага падыходу да творчасьці тут бачны на ўсе сто адсоткаў, і асобным калектывам варта наматаць яго сабе на вус. Яшчэ адзін вельмі сур’ёзны крок – вялікі сакавіцкі тур па Расеі, які ўключае ў сябе 15 гарадоў. Генеральнай рэпетыцыяй да туру можна лічыць менавіта канцэрт 6 сакавіка.
Канцэрт пачаўся ледзь пазьней за сёмую, калі ўсе жадаючыя здолелі ўкамплектавацца ў памяшканьне клуба “Бруге”. Вялікая чарга ля ўваходу ўжо ня так уражвала ўнутры, але людзей усё роўна прыйшло нямала: пад самай сцэнай увесь час стаяла некалькі шэрагаў гледачоў, якія з самага пачатку ані хвіліны не стаялі на месцы. Пяцёрка-шасьцёрка мошэраў занялі яшчэ палову танпцляцу, знаходзіцца там было небясьпечна для жыцьця. Бясконцы ланцужок увесь час рушыўся да запаснога выхаду, дзе была арганізаваная курыльня, і назад. Час ад часу там тусавалася ледзь ня трэць наведвальнікаў канцэрту. Карацей, нармальна, людзей было недзе паміж двума і трыма сотнямі.
Ash&Skies выйшлі першымі пад загалоўны трэк з «Chasing D.» – «My Only Home». І далей амаль цалкам міні-альбом, плюс «Rain&Flame» на закуску. Увогуле, слаба прадстаўляў, як музыка Ash&Skies будзе гучаць і выглядаць жыўцом. Усё ж, граюць яны больш павольныя рэчы, чым тыя, якія мы прызвычаіліся чуць на падобных мерапрыемствах. Але ж не, пайшло нармальна: гітарысты ўвесь час лёталі па ня самай вялікай сцэне “Бруге”, мяняя пазіцыі адзін аднаго, і за імі на жаль гублялася асоба вакаліста, які, па ідэі, павінен быць лідэрам гурта. Думаю, што за тур яны паднатаскаюцца і стануць значна больш мацёрымі ваўкамі, усё ж, адкуль узяцца сцэнічнаму досьведу ў гурта, які адыграў зусім няшмат канцэртаў. Што менавіта да вакальных партый, то тут аніякіх пытаньняў, гучаць яны так жа выдатна, як і на альбоме.
Наступнымі на сцэне зьявіліся In The Hands Of Destruction. Гурт на пэўны час зьнік з гарызонту (здаецца, апошні раз быў у Менску разам з We Butter the Bread with Butter?), таму цікава было паглядзець, чым хлопцы жывуць сёньня. За гэты час часткова зьмяніўся склад, новыя ўдзельнікі былі прадстаўленыя публіцы. Менавіта пад In The Hands Of Destruction у зале пачаў адбывацца сапраўдны дэстрой. Музыка папярэдніх Ash&Skies усё ж так сабе пасуе для слэму і мошу, але вось ITHOD – у самую кропку. Усё тыя ж людзі ў мошы, заўсёднікі, твары якіх даўно прымільгаліся. Зьяўляюцца думкі, што яны зробленыя са сталі. Пасьля кожный песьні выпадковыя ўдзельнікі мошу сыходзілі зь яго кульгаючы, а тым, хто дэманстраваў там вяртухі падчас ўсяго гігу – хоць бы што. ITHOD на сцэне трымаліся ўпэўнена, артыстычна выконваючы кожны рух. Дзе трэба, зьнікне ўнізе адзін вакаліст, дзе трэба – ледзь ня ўвесь гурт. Выглядала настолькі ж эфектна, насколькі і тое, што адбывалася ў зале. Яшчэ раз адзначу зьяўленьне другога вакаліста як вялікі тлусты плюс для гурта.
Апошнім гуртом, можна сказаць, цьвіком праграмы, былі гарадзенцы Main-De-Gloire. Хлопцы, якіх таксама нельга папракнуць у недастатковай працы над гуртом. У канцы мінулага году быў выдадзены круцецкі трэк «Labyrinth», зьняты суперскі кліп на яго, адкатаны вялікі расейскі тур, а ў Менску Main-De-Gloire выступалі разам з найпапулярнейшымі ангельцамі Asking Alexandria. Нармальна? Нармальна. Ня дзіва, што менавіта на ніх у зале адбывалася самая ўгарная адтапырка. Nicko працаваў з публікай, як узор сапраўднага франтмэна. Усе гэтыя падзякі, просьбы пра падтрымку, прапановы закруціць сёкл піт – гэта крута, а тым больш крута, што гэта ўсё відавочна шчырае. Шкада толькі, што з гукам у гэты раз была нейкая бяда. На двух папярэдніх гуртах, дарэчы, сітуацыя была такая ж. Гэта выдатна, калі песьні гучаць у галаве, вывучаныя на памяць, але калі абстрагавацца ад іх і паспрабаваць успрыняць тое, што гучала са сцэны з кропкі гледжаньня выпадковага гледача, пра рэальна моцныя гурта можа скласьціся ня самае добрае меркаваньне. У астатнім было бездакорна.
Сэтліст у 10 песень, фота з фанатамі на разьвітаньне – і маленькае сьвята ў нядзелю 6 сакавіка скончылася. Не скажу, што 3 гадзіны на канцэрт, гэта дужа шмат, але дзе ж яшчэ ўбачыш тройку выдатных гуртоў за 100.000 рублёў? Правільна, нідзе. Таму, дзякуй усім за вечар, будзем чакаць новых канцэртаў. А пакуль, ужо на гэтым тыдні да нас завітаюць Eskimo Callboy і Hollywood Undead.
Тэкст: Ігар Богуш
Фота: Аляксей Базарнаў
0 каментароў