Прэзентацыя трэцяга альбому Eskimo Callboy
Апублікавана
у
Рэпартажы
75 Фота
Трэці візіт нямецкага гурта Eskimo Callboy у Сінявокую адбыўся ў рамках расейска-беларускага туру, і быў прысьвечаны выхаду новай кружэлкі «Crystals». Топавая праца ў лепшых традыцыях гурта, закладзеных у папярэдніх альбомах. Сталы, у той жа час па-юнацку забіяцкі альбом атрымаў самыя станоўчыя водгукі ад фанатаў, і паглядзець прэзентацыю Crystals сабралося сапраўды шмат людзей. Фірмовыя “прыгожыя” квіткі час ад часу зьнікалі з адзінай кропкі продажу, што ўжо першапачаткова сьведчыла пра аграменны попыт на ніх. У выніку, яшчэ за паўтары гадзіны да абвешчанага пачатку канцэрту да дзьвярэй клубу выстраілася вялікая чарга.
Улічваючы колькасьць людзей, арганізатары зрабілі правільны ход, распачаўшы запуск на палову гадзіны раней. Ва ўчорашнім выпадку а палове на сёмую, тады як шоў стартавала а сёмай. На сваёй шкурцы праверана, што стаўшы ў канец чаргі, да ўваходу я прасунуўся ледзь больш, чым за дзесяць хвілінаў. То бок, на разагрэў пры жаданьні мог патрапіць любы. Грэлі Eskimo Callboy, дарэчы, гарадзенцы Main-de-Gloire.
На момант выхаду Main-de-Gloire клуб быў ужо дастаткова шчыльна ўкамплектаваны, але відавочна было, што людзей будзе значна больш. Калі ўваходзіў, на вока чарга толькі падаўжэла ў параўнаньні з той, у якой стаяў я сам. Main-de-Gloire ужо ня ў першы раз граюць у Менску, а восеньню нават адбылася вялікая прэзентацыя новай праграмы, дзе гурт быў хэдлайнерам. У двух афіцыйных відэа Main-de-Gloire на ютубе дзясяткі тысяч праглядаў, а кліп Coven увогуле малюнкам вымушае праводзіць асацыяцыі з чым заўгодна, але толькі не з гуртом з Горадні. І калі справа пойдзе такім чынам і далей, то на фоне маўчаньня нашых галоўных герояў Dead Silence Hides My Cries гурт заслужана зойме іх месца ў авангардзе беларускай альтэрнатыўнай сцэны. Бо хлопцы могуць. Выступ доўжыўся каля паловы гадзіны, і падтрымкі з боку наведвальнікаў дакладна было не займаць. Людзі, колькасьць якіх расла ў геаметрычный прагрэсіі, актыўна падтрымлівалі выступоўцаў. Так, ніхто адразу ня сунуўся да бару, аддаючы перавагу танцпляцу, і бармэны пазяхалі ад нуды, гледзячы ад бязьдзеяньня на сцэну разам са ўсімі. Гарадзенцы выканалі свае самыя баявыя рэчы, зразумела не забыўшыся пра «In the Darkness» і «Coven». Завяршылі выступ каверам на Taylor Swift, дзеля якога спецыяльна захапілі з сабою вакалістку. А ў наступны раз на гурт можна будзе паглядзець на Green Fest на Баравой, дзе хлопцы будуць дзяліць сцэну з самімі Papa Roach!
На наладку “Эскімосам” спатрэбілася каля дваццаці хвілінаў, і шоў немцаў пачалося раней за восьмую гадзіну. Імклівыя музыкі пасьля хістовай інтрухі сыпалі на фанатаў адборнымі баевікамі (якія ў прынцыпе складаюць 99% іх творчасьці). «Pitch Blease», «My Own Summer» і «We are the Mess», новыя трэкі ўперамешку са старымі ўзарвалі залу. Сапраўды, у раёне танцпляцу цяжка было знайсьці вольнае месца без пагрозы быць зьбітым з ног. За некалькі гадзінаў да пачатку канцэрту ў суполцы ўкантакце зьявілася настойлівая просьба ня ладзіць стэйдждайвінг. Ці трэба казаць, што яна была самым нахабным чынам праігнараваная? Музыкі на трэцяй песьне выцягнулі на сцэну ўсім вядомага арганізатара сходак разам з адной дзяўчынай, і яны сваім прыкладам сказалі скачкам “так!”. Хваля раз за разам кідала іх назад на сцэну, і калі тая просьба зыходзіла менавіта ад удзельнікаў гурта, то яна дакладна правалілася. Але як мінімум было ня меней угарна, чым у мінулы раз. Чаго ня скажаш, напрыклад, пра канцэрт We Butter the Bread with Butter, які ў плане драйву ў разы прайграваў пазамінулагадавому.
Музыкі пад канец ня грэбавалі адтапыркай разам з фанамі, час ад часу плаваючы па мору рук. З масавай папойкай на гэты раз было вырашана завязаць, але сербануць (ці быць аблітым) Джэка ці піўка магчымасьць была. Як і ў мінулы раз, былі людзі ў касьцюмах, працягнуўшы лінейку вопраткі ад адной пандачкі ды цмока (дракошы, добра) і цігры. Калі зьвяркі залазілі на сцэну, зала сустракала іх бурнымі авацыямі. Ляталі тапкі, лятала вопратка і менавіта самі людзі. Спадзяюся, на гэты раз абышлося без сур’ёзных траўмаў, бо сваімі вачыма бачыў, як з залы на руках выносілі дзяўчыну. Хоць скакуноў лавілі ўсіх да аднаго, і тое добра.
Выступ быў даволі доўгім, паўтары гадзіны ўгару. Фанатам, якія з шалёнымі вачыма і ў наскрозь мокрай вопратцы йшлі да гардэробу, хапіла дакладна. Першы канцэрт у туры атрымаўся выдатным, і хацелася б верыць, што і расейцы будуць ня меней гарачымі, чым беларусы. Усе ўдзельнікі гурта яшчэ пафатаграфаваліся зь людзьмі на вуліцы, і зьехалі на законны адпачынак. Засталося толькі адно вытаньне: чаму ў параўнаньні зь мінулым разам быў такі бедны выбар мерчу? Тады хацелася набыць усе круцецкія рознакаляровыя шмотачкі адным махам, зараз жа выбар абмяжоўваўся парачкай чорных цішотак/худзі. Ну, але чэлес зь мерчам. Чакаем у нас і ў чацьвёрты раз!
Фота: Аляксей Базарнаў
Тэкст: Ігар Богуш
Улічваючы колькасьць людзей, арганізатары зрабілі правільны ход, распачаўшы запуск на палову гадзіны раней. Ва ўчорашнім выпадку а палове на сёмую, тады як шоў стартавала а сёмай. На сваёй шкурцы праверана, што стаўшы ў канец чаргі, да ўваходу я прасунуўся ледзь больш, чым за дзесяць хвілінаў. То бок, на разагрэў пры жаданьні мог патрапіць любы. Грэлі Eskimo Callboy, дарэчы, гарадзенцы Main-de-Gloire.
На момант выхаду Main-de-Gloire клуб быў ужо дастаткова шчыльна ўкамплектаваны, але відавочна было, што людзей будзе значна больш. Калі ўваходзіў, на вока чарга толькі падаўжэла ў параўнаньні з той, у якой стаяў я сам. Main-de-Gloire ужо ня ў першы раз граюць у Менску, а восеньню нават адбылася вялікая прэзентацыя новай праграмы, дзе гурт быў хэдлайнерам. У двух афіцыйных відэа Main-de-Gloire на ютубе дзясяткі тысяч праглядаў, а кліп Coven увогуле малюнкам вымушае праводзіць асацыяцыі з чым заўгодна, але толькі не з гуртом з Горадні. І калі справа пойдзе такім чынам і далей, то на фоне маўчаньня нашых галоўных герояў Dead Silence Hides My Cries гурт заслужана зойме іх месца ў авангардзе беларускай альтэрнатыўнай сцэны. Бо хлопцы могуць. Выступ доўжыўся каля паловы гадзіны, і падтрымкі з боку наведвальнікаў дакладна было не займаць. Людзі, колькасьць якіх расла ў геаметрычный прагрэсіі, актыўна падтрымлівалі выступоўцаў. Так, ніхто адразу ня сунуўся да бару, аддаючы перавагу танцпляцу, і бармэны пазяхалі ад нуды, гледзячы ад бязьдзеяньня на сцэну разам са ўсімі. Гарадзенцы выканалі свае самыя баявыя рэчы, зразумела не забыўшыся пра «In the Darkness» і «Coven». Завяршылі выступ каверам на Taylor Swift, дзеля якога спецыяльна захапілі з сабою вакалістку. А ў наступны раз на гурт можна будзе паглядзець на Green Fest на Баравой, дзе хлопцы будуць дзяліць сцэну з самімі Papa Roach!
На наладку “Эскімосам” спатрэбілася каля дваццаці хвілінаў, і шоў немцаў пачалося раней за восьмую гадзіну. Імклівыя музыкі пасьля хістовай інтрухі сыпалі на фанатаў адборнымі баевікамі (якія ў прынцыпе складаюць 99% іх творчасьці). «Pitch Blease», «My Own Summer» і «We are the Mess», новыя трэкі ўперамешку са старымі ўзарвалі залу. Сапраўды, у раёне танцпляцу цяжка было знайсьці вольнае месца без пагрозы быць зьбітым з ног. За некалькі гадзінаў да пачатку канцэрту ў суполцы ўкантакце зьявілася настойлівая просьба ня ладзіць стэйдждайвінг. Ці трэба казаць, што яна была самым нахабным чынам праігнараваная? Музыкі на трэцяй песьне выцягнулі на сцэну ўсім вядомага арганізатара сходак разам з адной дзяўчынай, і яны сваім прыкладам сказалі скачкам “так!”. Хваля раз за разам кідала іх назад на сцэну, і калі тая просьба зыходзіла менавіта ад удзельнікаў гурта, то яна дакладна правалілася. Але як мінімум было ня меней угарна, чым у мінулы раз. Чаго ня скажаш, напрыклад, пра канцэрт We Butter the Bread with Butter, які ў плане драйву ў разы прайграваў пазамінулагадавому.
Музыкі пад канец ня грэбавалі адтапыркай разам з фанамі, час ад часу плаваючы па мору рук. З масавай папойкай на гэты раз было вырашана завязаць, але сербануць (ці быць аблітым) Джэка ці піўка магчымасьць была. Як і ў мінулы раз, былі людзі ў касьцюмах, працягнуўшы лінейку вопраткі ад адной пандачкі ды цмока (дракошы, добра) і цігры. Калі зьвяркі залазілі на сцэну, зала сустракала іх бурнымі авацыямі. Ляталі тапкі, лятала вопратка і менавіта самі людзі. Спадзяюся, на гэты раз абышлося без сур’ёзных траўмаў, бо сваімі вачыма бачыў, як з залы на руках выносілі дзяўчыну. Хоць скакуноў лавілі ўсіх да аднаго, і тое добра.
Выступ быў даволі доўгім, паўтары гадзіны ўгару. Фанатам, якія з шалёнымі вачыма і ў наскрозь мокрай вопратцы йшлі да гардэробу, хапіла дакладна. Першы канцэрт у туры атрымаўся выдатным, і хацелася б верыць, што і расейцы будуць ня меней гарачымі, чым беларусы. Усе ўдзельнікі гурта яшчэ пафатаграфаваліся зь людзьмі на вуліцы, і зьехалі на законны адпачынак. Засталося толькі адно вытаньне: чаму ў параўнаньні зь мінулым разам быў такі бедны выбар мерчу? Тады хацелася набыць усе круцецкія рознакаляровыя шмотачкі адным махам, зараз жа выбар абмяжоўваўся парачкай чорных цішотак/худзі. Ну, але чэлес зь мерчам. Чакаем у нас і ў чацьвёрты раз!Фота: Аляксей Базарнаў
Тэкст: Ігар Богуш
0 каментароў