Melancholy
Апублікавана
у
Рэпартажы
61 Фота
Пахмурны чацьвер выдаўся сапраўды хмурным. Восеньскую меланхолію прывезьлі з Масквы fusion metal бэнд Melancholy, а падтрымала іх мясцовая цяжкая артылерыя: Exibis, Beyond the Darkness і Sameli.
Наўрадці варта было чакаць чаго-небудзь фантастычнага ад радавога канцэрту. Менская публіка жорстка праігнаравала дадзенае мерапрыемства. А дарэмна. І сапорт і хэдлайнеры даставілі масу прыемных і настальгічных уражаньняў асабіста мне і, без сумненьняў, нешматлікіх, якія прыйшлі. Дарэчы, наведвальнасьць дадзенага гіга нельга назваць інакш як антырэкорднай. Пра прычыны гэтага бессэнсоўна разважаць. Для кагосьці, верагодна, непад'ёмным апынуўся кошт квітка ў 20 бел. руб., падкачала рэклама, можа надвор'е спужала, дзень тыдня няўдалы або мама не пусьціла… Давайце ж паглядзім, ад чаго вы адмовіліся.
Адкрылі ўрачыстае мерапрыемства (“карпаратыў” — па версіі франтмэна Beyond the Darkness) меладэзавы калектыў Exibis. Годна. Бачная карпатлівая праца над падачай, тэхнічнасьць. Шкада толькі, не ўдалося ўбачыць жывога бубнача, але агульнага ўражаньня гэта не сапсавала.
Сакавіты вакал на мой погляд было б нядрэнна разнастаіць, ад бесперапынных патокаў скрыму мозг паступова стамляецца. Варта аддаць належнае тэкстам, ня ўсё атрымалася разабраць, аднак тлумачэньні вакаліста перад кампазіцыямі дадалі яснасьці.
Гук на працягу практычна ўсяго канцэрту быў канкрэтна «так сабе». Бывала ў гэтым памяшканьні і лепш. Кожны гурт наладжвалі доўга, на перакур часу хапала зь лішкам, але плёну ад гэтага было ня шмат.
Наступнымі прынялі музычную эстафету дэз-думавыя металісты Beyond the Darkness. Танцпляц заставаўся пустым. Нягледзячы на гэты факт, музыкі выдатна адыгралі сэт, з пачуцьцём і ўцягваньнем у працэс.
Не давялося пабываць на Darkness Fest V, таму ўпершыню пачула калектыў з новым бэк-вакалам Сержа Ф'юнерала (Articulo Mortis), ад якога засталіся самыя прыемныя ўражаньні.
Шкада толькі гук не дазволіў цалкам прачуць усе стараньні навапаказанага ўдзельніка каманды. Тым ня менш, ужо вядомыя рэчы з “Blind Shadows” былі сыграныя на ўра. З новага боку для мяне адкрылася спачатку несамавітая “Avid Hunger”, на якую ў верасьні калектыў прэзентаваў кліп.
Жыўцом дадзеная кампазіцыя зачароўвае, чыста суб'ектыўна не выклікаючы належных уражаньняў у запісе. BTD у гэтым плане — жывое пацьвярджаньне таго, што на лакальныя канцэрты хадзіць можна і трэба.
Рухаемся далей да апафеозу вечару — масквічоў з лаканічнай назвай Melancholy, чыя музыка далёка не гучыць лаканічна, а наадварот — мільгае тэхнічнасьцю, складанымі рытмамі і іншымі нішцякамі жанру. Варта адзначыць, што хлопцы прывезьлі з сабой выдатны мерч, падрыхтаваўшыся грунтоўна. Вось толькі наўрадці былі гатовыя да суворых рэалій беларускай андэграўнднай тусоўкі, і мерч так і застаўся некранутым.
Пасьля наладкі калектыў плаўна перайшоў да выкананьня сэту без якіх-небудзь пафасных дыфірамбаў. Падтрымаць іх выйшаў нешматлікі склад музыкаў, па большай частцы з папярэдняга калектыву. Хлопцы адразу паказалі майстэрства і веданьне музычнай справы, сваё захапленьне сцэнай і ўласнымі кампазіцыямі. Яны вераць у тое, што граюць, і гэтая вера выбуховай хваляй перадаецца на слухачоў. Кампазіцыі шматгранныя і ў кожнай можна знайсьці свой настрой — як бесклапотную весялосьць, так і мімалётны сум. Калі ня быць прыхільнікам жанру, межы якога даволі размытыя, то цалкам цяжка знайсьці падобнасьць гэтых хлопцаў на кагосьці канкрэтнага.
Дарэчы, калектыў разьмяняў ня шмат ня мала — паўтары дзясяткі гадоў. На яго рахунку прыстойная дыскаграфія, эксперыменты са стылем, выступы далёка за межамі Расеі. Таму так і крыўдна, што сустракаюць іх пустыя сьцены… Відавочная лёгкая нотка расчараваньня ў вачах музыкаў. Але, тым ня менш, хлопцы на працягу ўсяго выступу забіяцкі крыўляліся, ўзаемадзейнічалі з тымі, зь кім можна было ўзаемадзейнічаць, а пад завяршальную кампазіцыю вакаліст запрасіў усіх дружна падысьці да сцэны, і адмовіць у гэтым было цяжка.
Вечар паступова набліжаўся да ночы, меланхолія ў душы нарастала. Разам з пустэчай у клубе, нарастала пустата ў душы. Па адным непрыкметна сыходзілі апошнія героі вечару, не дачакаўшыся заўсёднікаў мясцовых канцэртаў — girls-бэнда Sameli. Па традыцыі доўгая наладка, непаладкі з шматпакутным чырвоным ноўтбукам, і ўсё ж…
Загучалі першыя ноты, на танцпляцы ажывае парачка хлопцаў, якія жадаюць адарвацца напрыканцы, выпісваючы тыя яшчэ танцавальныя піруэты. Танцавальная поп-індустрыяльная музыка гэтаму ў прынцыпе ўдала спрыяе. Усё тыя ж песьні, усё тыя ж лялечныя статуі і халодныя погляды.
Толькі гітарыстка-вакалістка спрабуе дадаць пазітыву ў гэты хмурны вечар. Гучыць заклік тым, хто застаўся не сыходзіць, і абяцаньне, што надоўга сэт не зацягнецца, бо «ужо пара па хатах у ложачкі да сваіх каткаў». Асабліва актыўная парачка ўсё-ткі патрабуе працягу бяседы.
Падводзячы вынікі, можна сказаць, што гэта быў прыемны па сваёй атмасферы вечар. Дзякуй асабіста Аляксандру Гайдукевічу і тым, хто прыклаў намаганьні, каб мерапрыемства адбылося.
Фота, тэкст — Вольга Канн
Наўрадці варта было чакаць чаго-небудзь фантастычнага ад радавога канцэрту. Менская публіка жорстка праігнаравала дадзенае мерапрыемства. А дарэмна. І сапорт і хэдлайнеры даставілі масу прыемных і настальгічных уражаньняў асабіста мне і, без сумненьняў, нешматлікіх, якія прыйшлі. Дарэчы, наведвальнасьць дадзенага гіга нельга назваць інакш як антырэкорднай. Пра прычыны гэтага бессэнсоўна разважаць. Для кагосьці, верагодна, непад'ёмным апынуўся кошт квітка ў 20 бел. руб., падкачала рэклама, можа надвор'е спужала, дзень тыдня няўдалы або мама не пусьціла… Давайце ж паглядзім, ад чаго вы адмовіліся.
Адкрылі ўрачыстае мерапрыемства (“карпаратыў” — па версіі франтмэна Beyond the Darkness) меладэзавы калектыў Exibis. Годна. Бачная карпатлівая праца над падачай, тэхнічнасьць. Шкада толькі, не ўдалося ўбачыць жывога бубнача, але агульнага ўражаньня гэта не сапсавала.
Сакавіты вакал на мой погляд было б нядрэнна разнастаіць, ад бесперапынных патокаў скрыму мозг паступова стамляецца. Варта аддаць належнае тэкстам, ня ўсё атрымалася разабраць, аднак тлумачэньні вакаліста перад кампазіцыямі дадалі яснасьці.
Гук на працягу практычна ўсяго канцэрту быў канкрэтна «так сабе». Бывала ў гэтым памяшканьні і лепш. Кожны гурт наладжвалі доўга, на перакур часу хапала зь лішкам, але плёну ад гэтага было ня шмат.
Наступнымі прынялі музычную эстафету дэз-думавыя металісты Beyond the Darkness. Танцпляц заставаўся пустым. Нягледзячы на гэты факт, музыкі выдатна адыгралі сэт, з пачуцьцём і ўцягваньнем у працэс.
Не давялося пабываць на Darkness Fest V, таму ўпершыню пачула калектыў з новым бэк-вакалам Сержа Ф'юнерала (Articulo Mortis), ад якога засталіся самыя прыемныя ўражаньні.
Шкада толькі гук не дазволіў цалкам прачуць усе стараньні навапаказанага ўдзельніка каманды. Тым ня менш, ужо вядомыя рэчы з “Blind Shadows” былі сыграныя на ўра. З новага боку для мяне адкрылася спачатку несамавітая “Avid Hunger”, на якую ў верасьні калектыў прэзентаваў кліп.
Жыўцом дадзеная кампазіцыя зачароўвае, чыста суб'ектыўна не выклікаючы належных уражаньняў у запісе. BTD у гэтым плане — жывое пацьвярджаньне таго, што на лакальныя канцэрты хадзіць можна і трэба.
Рухаемся далей да апафеозу вечару — масквічоў з лаканічнай назвай Melancholy, чыя музыка далёка не гучыць лаканічна, а наадварот — мільгае тэхнічнасьцю, складанымі рытмамі і іншымі нішцякамі жанру. Варта адзначыць, што хлопцы прывезьлі з сабой выдатны мерч, падрыхтаваўшыся грунтоўна. Вось толькі наўрадці былі гатовыя да суворых рэалій беларускай андэграўнднай тусоўкі, і мерч так і застаўся некранутым.
Пасьля наладкі калектыў плаўна перайшоў да выкананьня сэту без якіх-небудзь пафасных дыфірамбаў. Падтрымаць іх выйшаў нешматлікі склад музыкаў, па большай частцы з папярэдняга калектыву. Хлопцы адразу паказалі майстэрства і веданьне музычнай справы, сваё захапленьне сцэнай і ўласнымі кампазіцыямі. Яны вераць у тое, што граюць, і гэтая вера выбуховай хваляй перадаецца на слухачоў. Кампазіцыі шматгранныя і ў кожнай можна знайсьці свой настрой — як бесклапотную весялосьць, так і мімалётны сум. Калі ня быць прыхільнікам жанру, межы якога даволі размытыя, то цалкам цяжка знайсьці падобнасьць гэтых хлопцаў на кагосьці канкрэтнага.
Дарэчы, калектыў разьмяняў ня шмат ня мала — паўтары дзясяткі гадоў. На яго рахунку прыстойная дыскаграфія, эксперыменты са стылем, выступы далёка за межамі Расеі. Таму так і крыўдна, што сустракаюць іх пустыя сьцены… Відавочная лёгкая нотка расчараваньня ў вачах музыкаў. Але, тым ня менш, хлопцы на працягу ўсяго выступу забіяцкі крыўляліся, ўзаемадзейнічалі з тымі, зь кім можна было ўзаемадзейнічаць, а пад завяршальную кампазіцыю вакаліст запрасіў усіх дружна падысьці да сцэны, і адмовіць у гэтым было цяжка.
Вечар паступова набліжаўся да ночы, меланхолія ў душы нарастала. Разам з пустэчай у клубе, нарастала пустата ў душы. Па адным непрыкметна сыходзілі апошнія героі вечару, не дачакаўшыся заўсёднікаў мясцовых канцэртаў — girls-бэнда Sameli. Па традыцыі доўгая наладка, непаладкі з шматпакутным чырвоным ноўтбукам, і ўсё ж…
Загучалі першыя ноты, на танцпляцы ажывае парачка хлопцаў, якія жадаюць адарвацца напрыканцы, выпісваючы тыя яшчэ танцавальныя піруэты. Танцавальная поп-індустрыяльная музыка гэтаму ў прынцыпе ўдала спрыяе. Усё тыя ж песьні, усё тыя ж лялечныя статуі і халодныя погляды.
Толькі гітарыстка-вакалістка спрабуе дадаць пазітыву ў гэты хмурны вечар. Гучыць заклік тым, хто застаўся не сыходзіць, і абяцаньне, што надоўга сэт не зацягнецца, бо «ужо пара па хатах у ложачкі да сваіх каткаў». Асабліва актыўная парачка ўсё-ткі патрабуе працягу бяседы.
Падводзячы вынікі, можна сказаць, што гэта быў прыемны па сваёй атмасферы вечар. Дзякуй асабіста Аляксандру Гайдукевічу і тым, хто прыклаў намаганьні, каб мерапрыемства адбылося.
Фота, тэкст — Вольга Канн
0 каментароў