Апошні біс «класічнага» Accept
Апублікавана
у
Рэпартажы
109 Фота
U.D.O. Dirkschneider + CherMen. 05.12.2016, Палац спорту, Менск.
Няўмольна прыходзіць час разьвітаньняў для шэрагу легендаў класікі року. Нехта пакідае нас пасярод яркага і насычанага шляху, нехта сыходзіць прыгожа і гучна (нехта нават і не аднойчы), а нехта падводзіць вынікі цэлае эпохі, закрывае гештальт і жыве на радасьць сабе і прыхільнікам.
Апошняе — гэта менавіта пра спадара Уда Дзіркшнайдэра, заснавальніка і экс-вакаліста легендарнага нямецкага гурта Accept, які, выконваючы ў апошні раз усе ўлюбёныя творы гурта, ставіць кропку ў жыцьці мінулым. Робіць ён гэта ў рамках вялікага туру «Back to the Roots», пазіцыянуючыся як праект пад шыльдай «Dirkschneider», склад музыкаў якога анічым не адрозьніваецца ад яго паўнапраўнага дзецішча «U.D.O.».
Чаму гэты артыкул мае загалоўкам «класічны» Accept. Па-першае, паміж Дзіркшнайдэрам і яго былымі камрадамі існуюць пэўныя дамовы на выкананьне супольна зробленых кампазіцый, і, канешне ж, класічным (у поўным сэнсе слова) Accept можа стаць толькі праз узьяднаньне названых музыкаў, ад чаго Уда ў свой час канчаткова адмовіўся, а дакладней ён пагадзіўся на «рэюніян» толькі пры ўмове, што ў выніку правалу шыльду Accept пакіне за сабой. Відавочны блефавы манеўр без прэтэнзіі на ажыцьцяўленьне. Праект U.D.O., жывучы паралельна з абезгалоўленым Accept 1987-га году, лёгка дае фору апошнім і зьбірае ня меншыя залы. І па-другое, я называю дадзенае шоў «класічным Аксэптам», бо для мяне не існуе іншага Accept, акрамя таго, на якім рос, не ўспрымаецца аніякі вакал, акрамя, адпаведна, «класічнага», і як бы ні сіліўся прыняць і рассмакаваць той сучасны Accept, канцэрт каторага на беларускай сцэне адбыўся амаль роўна год таму, яго я называю ніяк інакш як «абезгалоўленым».
На апошні біс класічнага Accept сабралася ўражальная колькасьць народу, ад металёвай моладзі ў сьцілах да бывалых рокераў у банданах наверх лысіны. Людзі прыходзілі сем'ямі: пасеўшы з жонкамі ды дзецьмі, мужыкі не вытрымлівалі і ўскоквалі, трасучы галовамі і выкідваючы «казу».
Дзядок не расчараваў. Нязьменна бадзёры і харызматычны, зь нязьменным фірмовым голасам. Разам са сваёй ударнай камандай адпрацаваў праграму з двух тузінаў песень даўжынёю ў дзьве гадзіны запар. На гадзіньніку было за 23:00, а Палац спорту ўсё гудзеў, не зьбіраючыся сьціхаць. Ці хапіла беларусам «Аксэпту» — спытаеце вы? Адкажу, годнай музыкі заўсёды мала, але разьвітальнае шоў атрымалася такім, якім мае быць. Гучным, насычаным, настальнічным, адпрацаваным сумленна і на высокім узроўні. 10 сукіных сыноў зь 10.
Залік таксама артыстычным музыкам, што забаўлялі публіку нумарамі між песьнямі. Андрэй Сьмірноў і Касперы Хэйкінэн дэманстравалі па чарзе сваю тэхніку, робячы прышпільныя адкрывашкі для самых хітовых кампазіцый, басіст Фіці Вінхольд таксама працаваў з натоўпам, пацешна перабіраючы ножкамі, бегаючы з аднаго краю сцэны на іншы. Рускі хлопец Андрэй пры гэтым у пачатку выканаў ролю канферансье, зьвярнуўшыся да гледачоў на зразумелай нам мове і прадставіўшы містэра Дзіршкнайдэра, узяўшы абяцаньне сьпяваць разам, якое зала годна стрымала, хорам акапэльна прасьпяваўшы мелодыі «Princess of the Dawn» і «Metal Heart» паслухмяна ўсьлед за музыкамі.
Да гуку і сьвятла няма за што прычапіцца. Калі што і крытыкаваць — то, бадай, пэўнае перанасычэньне праграмы вышэйназванымі фішкамі. Часам хацелася, каб песьня лілася свабодна, без залішняга цьвяленьня і заігрываньня з фанатамі.
Што гучала ў Менску 5 сьнежня 2016:
Starlight — Living for Tonite — Flash Rockin' Man — London Leatherboys — Midnight Mover — Breaker — Head Over Heels — Neon Nights — Princess of the Dawn — Winter Dreams — Restless and Wild — Son of a Bitch — Up to the Limit — Wrong Is Right — Midnight Highway — Screaming for a Love-Bite — Monsterman — T.V. War — Losers and Winners — Metal Heart — I'm a Rebel — Fast as a Shark — Balls to the Wall — Burning.
Пра «унікальны праект CherMen у стылі „white metall“» зь «неверагодным сімфа-рок шоў „Гісторыя Дракона“» я мог бы напісаць вельмі шмат. Але пастараюся выказаць усё адной думкай: за грошы можна купіць буйную сцэну, наняць прафесійных музыкаў, зрабіць круты відэашэраг і сьвятло, набыць сабе месца сярод вялікіх. Але талент за грошы ня купіш. Прызнаньне і любоў публікі не прадаецца.
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Аляксей Базарнаў
Няўмольна прыходзіць час разьвітаньняў для шэрагу легендаў класікі року. Нехта пакідае нас пасярод яркага і насычанага шляху, нехта сыходзіць прыгожа і гучна (нехта нават і не аднойчы), а нехта падводзіць вынікі цэлае эпохі, закрывае гештальт і жыве на радасьць сабе і прыхільнікам.
Апошняе — гэта менавіта пра спадара Уда Дзіркшнайдэра, заснавальніка і экс-вакаліста легендарнага нямецкага гурта Accept, які, выконваючы ў апошні раз усе ўлюбёныя творы гурта, ставіць кропку ў жыцьці мінулым. Робіць ён гэта ў рамках вялікага туру «Back to the Roots», пазіцыянуючыся як праект пад шыльдай «Dirkschneider», склад музыкаў якога анічым не адрозьніваецца ад яго паўнапраўнага дзецішча «U.D.O.».
Чаму гэты артыкул мае загалоўкам «класічны» Accept. Па-першае, паміж Дзіркшнайдэрам і яго былымі камрадамі існуюць пэўныя дамовы на выкананьне супольна зробленых кампазіцый, і, канешне ж, класічным (у поўным сэнсе слова) Accept можа стаць толькі праз узьяднаньне названых музыкаў, ад чаго Уда ў свой час канчаткова адмовіўся, а дакладней ён пагадзіўся на «рэюніян» толькі пры ўмове, што ў выніку правалу шыльду Accept пакіне за сабой. Відавочны блефавы манеўр без прэтэнзіі на ажыцьцяўленьне. Праект U.D.O., жывучы паралельна з абезгалоўленым Accept 1987-га году, лёгка дае фору апошнім і зьбірае ня меншыя залы. І па-другое, я называю дадзенае шоў «класічным Аксэптам», бо для мяне не існуе іншага Accept, акрамя таго, на якім рос, не ўспрымаецца аніякі вакал, акрамя, адпаведна, «класічнага», і як бы ні сіліўся прыняць і рассмакаваць той сучасны Accept, канцэрт каторага на беларускай сцэне адбыўся амаль роўна год таму, яго я называю ніяк інакш як «абезгалоўленым».
На апошні біс класічнага Accept сабралася ўражальная колькасьць народу, ад металёвай моладзі ў сьцілах да бывалых рокераў у банданах наверх лысіны. Людзі прыходзілі сем'ямі: пасеўшы з жонкамі ды дзецьмі, мужыкі не вытрымлівалі і ўскоквалі, трасучы галовамі і выкідваючы «казу».
Дзядок не расчараваў. Нязьменна бадзёры і харызматычны, зь нязьменным фірмовым голасам. Разам са сваёй ударнай камандай адпрацаваў праграму з двух тузінаў песень даўжынёю ў дзьве гадзіны запар. На гадзіньніку было за 23:00, а Палац спорту ўсё гудзеў, не зьбіраючыся сьціхаць. Ці хапіла беларусам «Аксэпту» — спытаеце вы? Адкажу, годнай музыкі заўсёды мала, але разьвітальнае шоў атрымалася такім, якім мае быць. Гучным, насычаным, настальнічным, адпрацаваным сумленна і на высокім узроўні. 10 сукіных сыноў зь 10.
Залік таксама артыстычным музыкам, што забаўлялі публіку нумарамі між песьнямі. Андрэй Сьмірноў і Касперы Хэйкінэн дэманстравалі па чарзе сваю тэхніку, робячы прышпільныя адкрывашкі для самых хітовых кампазіцый, басіст Фіці Вінхольд таксама працаваў з натоўпам, пацешна перабіраючы ножкамі, бегаючы з аднаго краю сцэны на іншы. Рускі хлопец Андрэй пры гэтым у пачатку выканаў ролю канферансье, зьвярнуўшыся да гледачоў на зразумелай нам мове і прадставіўшы містэра Дзіршкнайдэра, узяўшы абяцаньне сьпяваць разам, якое зала годна стрымала, хорам акапэльна прасьпяваўшы мелодыі «Princess of the Dawn» і «Metal Heart» паслухмяна ўсьлед за музыкамі.
Да гуку і сьвятла няма за што прычапіцца. Калі што і крытыкаваць — то, бадай, пэўнае перанасычэньне праграмы вышэйназванымі фішкамі. Часам хацелася, каб песьня лілася свабодна, без залішняга цьвяленьня і заігрываньня з фанатамі.
Што гучала ў Менску 5 сьнежня 2016:
Starlight — Living for Tonite — Flash Rockin' Man — London Leatherboys — Midnight Mover — Breaker — Head Over Heels — Neon Nights — Princess of the Dawn — Winter Dreams — Restless and Wild — Son of a Bitch — Up to the Limit — Wrong Is Right — Midnight Highway — Screaming for a Love-Bite — Monsterman — T.V. War — Losers and Winners — Metal Heart — I'm a Rebel — Fast as a Shark — Balls to the Wall — Burning.
Пра «унікальны праект CherMen у стылі „white metall“» зь «неверагодным сімфа-рок шоў „Гісторыя Дракона“» я мог бы напісаць вельмі шмат. Але пастараюся выказаць усё адной думкай: за грошы можна купіць буйную сцэну, наняць прафесійных музыкаў, зрабіць круты відэашэраг і сьвятло, набыць сабе месца сярод вялікіх. Але талент за грошы ня купіш. Прызнаньне і любоў публікі не прадаецца.
Тэкст: Ян Мачульскі
Фота: Аляксей Базарнаў
0 каментароў