Яно мо і прышпільна («У мяне ёсьць жонка, у мяне ёсьць дзіця, я звычайны чалавек у грамадстве, наркотыкі — гэта крута, гэта вельмі добра, але трэба ведаць меру»). Цікава паглядзець, як ён дзіця сваё ў меру наркотыкамі пічкае? Але ніхто ня ўбачыць, бо «змагары супраць цэнзуры» нават блэк-мэтал-пук ня ўставілі ў тэкст, а дэзу зварґанілі. Гэта вядомая тактыка. Калі Гітлеру захацелася пазбыцца камуністаў, дык ён і рэйхстаґ падпаліў, а чо ўжо там какой-та blacki miatalllll.
Цікава, што аўтар не абыйшоў наркотыкі сваёй рэклямай, а пра десяцітысячныя рэйтынґі грузінскага гурта ў інтэрнэце нават не згадаў — тэндэнцыя, аднак. Ці шмат нашых блэкераў дасягнулі хоць соценных рэйтынґаў? Вось такой выкрутасінґ дземакрацічэскій. Але грузінскі блэкер, які падвіс на Ясеніне, а астатнім рэклямуе наркотыкі — гэта паказальная спроба «журналістыкі». Чаму ж блэкер не згадаў Амірана Дарэджаніані? Ці хоць Чабуа Амурэджыбі… Мо проста аўтару Ясенін бляжэй… Ён жа ціпа black-дземакрат.
Больш наркатычнага я на гэтым сайце ня бачыу=))))
Чувак прышпильна кажа, але на маю думку — альбо ты сур'езна гаворыш пра сваю справу, альбо не гаворыш пра яе увогуле. Не вельмi прыемна весцi размову з нечым вельмi мутным.
Мне коза сейчас сказала,
Что у нас тут места мало.
… Всё во имя свободы и демократии, безумоўна. Муха таксама пра гаўно шмат добрага раскажа. І без цэнзуры. Абы журналіст добры трапіўся.
Па-першае, словы перадаюцца так як адказалi, без цэнзуры, па-другое пачытайце гiсторыю жыцця Леммi з Motorhead i яго зносiнау з наркотыкамi. Па-трэцяе, я магу мудаком так сама каго заугодна назваць. Канструктыуна?
Дачытаў да сярэдзіны і кінуў, падумаўшы: ці то аўтар мудак, ці то музЫка? «Наркотыкі — гэта крута, гэта вельмі добра, але трэба ведаць меру». Чувак, а ты гаўно на смак спрабаваў? Гэта крута, асабліва чалавека ў сумесі з сабачым. Паспрабуй, калі блэк-мэтал у цябе толькі з гаўном асацыюецца. Такія схэмы здаўна падсоўваюць ворґаны, каб прыкрыць пэўны сайт або гурт, каб абвесьціць вайну пэўнаму стылю. У нас БТ так пра гурт «N.R.M.» расказвае: «Пра што іх песьні? Купіць бы даляры, прадаць бы рублі, а потым падалей ад гэтай зямлі. Вот такой он, этат беларусссскій рок». А тут пацан ім і пра блэк-мэтал дэзу падрыхтаваў. Спасіба ані скажут, але не заплацяць адназначна.
Ну быў і больш раньні пэрыяд грузінскага року: некаторыя памятаюць, што зорка расейскай папсы Вахранґ Кікабідзэ пачынаў у 70-х у вельмі цікавым грузінскім рок-гурце «Орэра». А ў 80-90-я Грузія ўразіла ўвесь СССР новай хваляй «бітламаніі», калі там працаваў рок-гурт «Бліц». Дый 2LP фэстывалю савецкага року «Вясновыя рытмы: Тбілісі-80» стаў рарытэтам хлусьлівых савецкіх абяцанкаў, бо працягу традыцыі так і не было. Прыемна, што рух працягваецца ў незалежнай Грузіі.
Як па мне, дык аўтар норм усе кажа. Я такiх хлапцоў ведаю шмат, хтосьцi спачатку граў панк або альтэрнатыву, потым большасць вырашыла што кор граць i мадней i круцей, але ўсе роўна нешта тухла. Можа ў іх есць талент, есць рукі і інструмент. Але нешта граюць мясное, ды мяне напрыклад не чапляе (на што мне кажуць «да ты говнарь, ты не въезшаешь в тему!») і ўвогуле я іх проста не разумею.
Так, ідэалы юнакоў мяняюцца па некалькі разоў у год, але цяпер, у апошні час я не магу ўбачыць вялікую розніцу паміж хіпстарамі і гэтай тусоўкай))
цяжка ў апошні час з музлом, так, але дзеля пустагловых шмар якія цяжэй за Каржа нічога не пацягнуць так дупу рваць? Глупства ж.
Але, кожнаму свае.
Хто што хоча хай і робіць, але што неяк гавена у нас з металам, факт.
Галоўнае каб мы самі ведалі што мы самі хочам, і рухацца ў тым напрамку — за марай.
Усе будзе добра)
Вось гэта і было першае пытаньне аўтару, як бачым у канцы артыкулу.
Потым задаваліся болей канкрэтныя пытаньні пра вымярэньне посьпеху – але вырашылася, што гэта тэма для асобнага матэрыялу.
Паняцьце «посьпех» — суб'ектыўнае. Для кагосьці посьпех гэта выступленьне на Вакене, мультыплатынавыя альбомы, а для кагосьці простае выступленьне ў бары, наяўнасьць невялікай колькасьці прыхільнікаў ужо дастаткова. Юнацкі максімалізм ніхто не адмяняў. Усе мы яго перажылі або перажывем, а разам з ім і гіпертрафаваныя прыярытэты жыцьця
Вось прыемна чуць падобнае. Калі людзі праз захапленьне металам дабіваюцца вышынь, аб якіх раней хіба што марылі, а хутчэй — нават і не задумваліся ўсур'ёз.
Памятаю момант. Быў на адной сходцы, дзе хлопец выконваў пад акустыку Twilight Sun. Так я, зусім не знаёмы зь беларускай метал-сцэнай, даведаўся пра Gods Tower як найвыбітнейшы наш гурт. Адное што — не ўлічыў: гурт памерлы ўжо нямала год як… Бо хадзіў на Жданы закупляцца металёвай атрыбутыкай і там у размове з барадатымі сур'ёзнымі дзядзькамі нешта даводзіў пра GT — свой узровень кампетэнцыі намагаўся прадэманстраваць:) Зразумела, дзядзькі паглуміліся: «А! Годс Таўэр… Напэўна, ты іх і паіў, раз так добра знаёмы))»
Што вы думаеце. Праз чатыры гады я ўжо рэжу сэт «Гаставарам» як удзельнікам опэн-эйру BelMetal: Burning Wheel.
Такі вось прыклад :)
… А ў мяне ўвогуле неяк ўсе вельмі непрыкметна пачалося, памятаю гэта толькі фрагментальна.
Нейкая частка металу прыйшла ад бацькі, які фанацеў ад Metallica, Ac-маланка-Dc, Accept і шмат іншага, што трохі пазней перадалася і мне.
Але, ўсёж-такі пачну распавяданне з іншага боку.
Усё пачалося з КіШа, чорт бы яго браў=)
Было гэта недзе ў 2002 ці 2003 годзе, калі я узлаваўся на папсу, якой ў той час было столькі, што мозг не вытрымліваў такой запусьцеласьці.
Нават Найк Борзов, Чичерина, Бі-2, Мумі Троль і іншыя гурты не дапамагалі выжыць. Неяк пуста і проста.
Таму і прыйшоў да панк-року, чым і захапляўся да 2оо7 году. Потым проста пазнаёміўся з нейкімі патлатымі і…
Проста п%здец!
Потым зрабілася нешта вельмі страшэннае для маці і бабкі, ды, мабыць, нешта, за што бацька вельмі стаў ганарыцца мною — я схадзіў на буйную імпрэзу ад Металфронта, і ўсё.
Злыдневы і страшэнны экстрэмальны метал, якога я заўсёды пужаўся, і нават баяўся гэта слухаць, бо жах таго што Бог мяне пакарае за то што палез ў «калыску нянавісці», блэк- і дэзметал (што вы рагочаце? гэта натуральна было страшэнна!).
Але потым жах змяніўся нечым неверагодным, ад чаго я пачаў нават прападаць ў метале.
Але нельга казаць што я заганяўся толькі металам. Слухаў амаль ўсё акрамя рэпа і папсні.
Але, быў і нейкі перыяд калі я заняўся бубнамі. Ці ўвогуле проста стаў бубначом. Але нікалі не марыў быць іменна метал-бубначом.
Але стаў, і неяк спраўляюся.
Памятаю, некалі стаяў і слухаў выступ гурта Інфестум (у 2008 годзе), і падумаў, вельмі крута было б адыграць з імі.
І што вы думаеце? На пляцоўцы ў Піратах, калі мы з імі гралі, гэтая мысля неяк прачнулася, і я зарагатаў.
Бо тады я быў звычайным металхэдам, якіх ў той час было вельмі шмат, а цяпер ўвогуле другая сітуацыя з сцэнай.
Зараз я з жонкай — арганізатары свойго асобнага Anger Metal Fest'у. Я ў сябе аднойчы запытаў, «Як ты, бог ці д'ябал, давёў мяне да такога? Гэта немагчыма!»
А магчыма! Трэба вельмі захацець!=)
Што наконт мяне, дык мой шлях металіста быў самастойным, без усялакага ўплыву старэйшых. Я са Шклова. У 8 класе з'явіўся магнітафон, і выпадкова з братам знайші радыехвалю «Наше Радіо», на якім грала песня Захара Мая " Я пасылаю все нах.." Так мы для сябе адкрылі рускую рок музыку. Спачатку гэта былі Ленінград, ДДТ, КіШ, Наутылус Пампілус. Потым сябры майго брата пазнаемілі яго з жорсткім рускім панкам: АЗ, Пурген, а я сам да Арыі прынік. У 9 класе з часопіса «Ровеснік» (у чытальнай зале раеннай бібліятэцы я па 2-3 разы на тыдзень сядзеў і знаеміўся з гэтым часопісам) я даведаўся пра Металіку, Iron Maiden. У пачатку верасьня наш 10 клас павезьлі ў Мінск, дзе я набыў касеты Iron Maiden, Металікі. Слухаючы іх праз касетны плэер у гэты дзень, мяне не зачапіла. Але на наступны дзень дома, калі я паставіў касету Iron Maiden… І адступу назад не было, я зразумеў — гэта мае. Я слухаў касету па 2-3 разы на дзень, яе потым мой брат схаваў))) На абласной алімпіядзе па геаграфіі я пазнаеміўся з сапраўдным патлатым металістам (ен потым граў на клавішах у Asgard), які пазнаеміў з другімі гуртамі. У 11 класе (2005 г) на хвалі «Наше Радіо» адбылася прым'ера «Эльфійскага рукапіса». Так я для сябе адкрыў пауэр метал, прыхільнікам якого я з'яўляюся да гэтага часу. З дапамогай «Равесніка» (інтэрнэт тады быў такі павольны, што старонка загружалася некалькі хвілін) даведаўся пра Helloween, Edguy, Gamma Ray.
Падчас вучобы ў Магілеве, стаў наведваць канцэрты, а з 2009 г. з'яўляюся адным з арганізатараў Дня метала.
Рэзюмэ: на мае станаўленне найбольшы ўплыў зрабілі СМІ. Мне пашанцавала, што у тыя часы ў Магілеве і ў радыусе 40 км ад яго грала хваля «Наше Радіо Могілев» — адзіная на той момант хваля FM дыяпазона ў Беларусі (Радые Мінск была на УКВ), па якой грала рок-музыка, а раз на тыдзень была праграма, прысвечаная металу. Ды часопіс «Равеснік», з яго артыкуламі пра рок-музыку.
Мой брат спачатку захапляўся панкам (я пару месяцаў таксама панкаваў), але потым да метала прынік. Удзьваіх насілі хаер, але з-за арміі мы яго страцілі. Але метал у нашай крыві жыве да гэтага часу і цікавасць да яго не гасне, а толькі расце.
Цікава, што аўтар не абыйшоў наркотыкі сваёй рэклямай, а пра десяцітысячныя рэйтынґі грузінскага гурта ў інтэрнэце нават не згадаў — тэндэнцыя, аднак. Ці шмат нашых блэкераў дасягнулі хоць соценных рэйтынґаў? Вось такой выкрутасінґ дземакрацічэскій. Але грузінскі блэкер, які падвіс на Ясеніне, а астатнім рэклямуе наркотыкі — гэта паказальная спроба «журналістыкі». Чаму ж блэкер не згадаў Амірана Дарэджаніані? Ці хоць Чабуа Амурэджыбі… Мо проста аўтару Ясенін бляжэй… Ён жа ціпа black-дземакрат.
Чувак прышпильна кажа, але на маю думку — альбо ты сур'езна гаворыш пра сваю справу, альбо не гаворыш пра яе увогуле. Не вельмi прыемна весцi размову з нечым вельмi мутным.
Что у нас тут места мало.
… Всё во имя свободы и демократии, безумоўна. Муха таксама пра гаўно шмат добрага раскажа. І без цэнзуры. Абы журналіст добры трапіўся.
Так, ідэалы юнакоў мяняюцца па некалькі разоў у год, але цяпер, у апошні час я не магу ўбачыць вялікую розніцу паміж хіпстарамі і гэтай тусоўкай))
цяжка ў апошні час з музлом, так, але дзеля пустагловых шмар якія цяжэй за Каржа нічога не пацягнуць так дупу рваць? Глупства ж.
Але, кожнаму свае.
Хто што хоча хай і робіць, але што неяк гавена у нас з металам, факт.
Галоўнае каб мы самі ведалі што мы самі хочам, і рухацца ў тым напрамку — за марай.
Усе будзе добра)
Потым задаваліся болей канкрэтныя пытаньні пра вымярэньне посьпеху – але вырашылася, што гэта тэма для асобнага матэрыялу.
Памятаю момант. Быў на адной сходцы, дзе хлопец выконваў пад акустыку Twilight Sun. Так я, зусім не знаёмы зь беларускай метал-сцэнай, даведаўся пра Gods Tower як найвыбітнейшы наш гурт. Адное што — не ўлічыў: гурт памерлы ўжо нямала год як… Бо хадзіў на Жданы закупляцца металёвай атрыбутыкай і там у размове з барадатымі сур'ёзнымі дзядзькамі нешта даводзіў пра GT — свой узровень кампетэнцыі намагаўся прадэманстраваць:) Зразумела, дзядзькі паглуміліся: «А! Годс Таўэр… Напэўна, ты іх і паіў, раз так добра знаёмы))»
Што вы думаеце. Праз чатыры гады я ўжо рэжу сэт «Гаставарам» як удзельнікам опэн-эйру BelMetal: Burning Wheel.
Такі вось прыклад :)
Нейкая частка металу прыйшла ад бацькі, які фанацеў ад Metallica, Ac-маланка-Dc, Accept і шмат іншага, што трохі пазней перадалася і мне.
Але, ўсёж-такі пачну распавяданне з іншага боку.
Усё пачалося з КіШа, чорт бы яго браў=)
Было гэта недзе ў 2002 ці 2003 годзе, калі я узлаваўся на папсу, якой ў той час было столькі, што мозг не вытрымліваў такой запусьцеласьці.
Нават Найк Борзов, Чичерина, Бі-2, Мумі Троль і іншыя гурты не дапамагалі выжыць. Неяк пуста і проста.
Таму і прыйшоў да панк-року, чым і захапляўся да 2оо7 году. Потым проста пазнаёміўся з нейкімі патлатымі і…
Проста п%здец!
Потым зрабілася нешта вельмі страшэннае для маці і бабкі, ды, мабыць, нешта, за што бацька вельмі стаў ганарыцца мною — я схадзіў на буйную імпрэзу ад Металфронта, і ўсё.
Злыдневы і страшэнны экстрэмальны метал, якога я заўсёды пужаўся, і нават баяўся гэта слухаць, бо жах таго што Бог мяне пакарае за то што палез ў «калыску нянавісці», блэк- і дэзметал (што вы рагочаце? гэта натуральна было страшэнна!).
Але потым жах змяніўся нечым неверагодным, ад чаго я пачаў нават прападаць ў метале.
Але нельга казаць што я заганяўся толькі металам. Слухаў амаль ўсё акрамя рэпа і папсні.
Але, быў і нейкі перыяд калі я заняўся бубнамі. Ці ўвогуле проста стаў бубначом. Але нікалі не марыў быць іменна метал-бубначом.
Але стаў, і неяк спраўляюся.
Памятаю, некалі стаяў і слухаў выступ гурта Інфестум (у 2008 годзе), і падумаў, вельмі крута было б адыграць з імі.
І што вы думаеце? На пляцоўцы ў Піратах, калі мы з імі гралі, гэтая мысля неяк прачнулася, і я зарагатаў.
Бо тады я быў звычайным металхэдам, якіх ў той час было вельмі шмат, а цяпер ўвогуле другая сітуацыя з сцэнай.
Зараз я з жонкай — арганізатары свойго асобнага Anger Metal Fest'у. Я ў сябе аднойчы запытаў, «Як ты, бог ці д'ябал, давёў мяне да такога? Гэта немагчыма!»
А магчыма! Трэба вельмі захацець!=)
Новы этап жыцця XD
Падчас вучобы ў Магілеве, стаў наведваць канцэрты, а з 2009 г. з'яўляюся адным з арганізатараў Дня метала.
Рэзюмэ: на мае станаўленне найбольшы ўплыў зрабілі СМІ. Мне пашанцавала, што у тыя часы ў Магілеве і ў радыусе 40 км ад яго грала хваля «Наше Радіо Могілев» — адзіная на той момант хваля FM дыяпазона ў Беларусі (Радые Мінск была на УКВ), па якой грала рок-музыка, а раз на тыдзень была праграма, прысвечаная металу. Ды часопіс «Равеснік», з яго артыкуламі пра рок-музыку.
Мой брат спачатку захапляўся панкам (я пару месяцаў таксама панкаваў), але потым да метала прынік. Удзьваіх насілі хаер, але з-за арміі мы яго страцілі. Але метал у нашай крыві жыве да гэтага часу і цікавасць да яго не гасне, а толькі расце.