Фільм жахаў пра кароў і Beyond The Darkness

Апублікавана 16 сьнежня 2014, 09:00 у Цікавае

«Акрамя жартаў, гэта быў наш 13-ты канцэрт.

Воляй выпадку нас занесла выступаць на байкерскі фэст „МОТАнавальніца-2010“, які праходзіў у Докшыцах. Адыграўшы сваю праграму і ўдосталь нагледзеўшыся на фестываль, каля гадзіны ночы мы вырашылі накіравацца дадому (~150км). Разьмеркаваліся па дзьвюх машынах і рушылі на Менск. Мне тэрмінова трэба было заехаць на танкоўку, бо паліва практычна не заставалася. Варта адзначыць, што на той час навігатараў ні ў кога не было, і дарогу дадому ў апраметнай цемры мы шукалі выключна пакладаючыся на інтуіцыю.

Раптам мая машына пачала глухнуць. Вырашылі счапіць дзьве машыны вяроўкай, так і зрабілі, рушылі. Неўзабаве вяроўка парвалася. Прывязалі другі раз, зноў рушылі. І тут мы сустрэліся са статкам кароў. У дзьве гадзіны ночы, на самотнай дарозе ў нейкім полі, і яны ўпарта не хацелі нам саступаць! Неяк разагнаўшы кароў, рушылі далей. Вяроўка парвалася ізноўку! Прывязалі, паехалі. Неўзабаве яна наогул адвязалася. Пакуль мы вырашалі, як даехаць зь вяроўкай, што пастаянна ірвецца, здарылася непрадбачаная паломка другой машыны — лопнуў патрубок сістэмы астуджэньня, і машына перагрэлася…

Тут за статкам кароў зьявіліся ліхтары аўтамабіля. Да нашага зьдзіўленьня, нас дагналі прадстаўнікі доблеснай мясцовай міліцыі. Зь бензінам яны нам не змаглі дапамагчы, затое паказалі шлях да танкоўкі (яшчэ цэлых пятнаццаць кіламетраў!) і ўкацілі ў ноч. Мы дачакаліся, пакуль астыне рухавічок другой машыны, залілі замест антыфрызу мінералку і адправілі сяброў за бензінам (бо з такой вяроўкай даехаць да танкоўкі было практычна немагчыма).

Застаўшыся сам-насам з апраметнай цемрай, у чыстым полі, сярод кароў, што ўзяліся незразумела адкуль, воляй-няволяй сталі ўзгадваць падобныя сітуацыі зь фільмаў жахаў. Нерэальнасьць таго, што адбываецца, пераўзыходзіла ўсе магчымыя межы, але гэта быў ня сон. У дадатак да ўсяго, патэлефанаваў басіст Філз з другой машыны і сказаў, што яны згубілі дарогу назад…

Хлапцы блукалі з паўгадзіны, але нарэшце давезьлі нам каштоўныя літры паліва. Крыху падкарміўшы пепелац, мы накіраваліся на танкоўку. Гітарыст Антон, каторы ўжо ведаў дарогу, ехаў перад намі, але празь секунды іх машына пачала тармазіць. Я вылажу ў фортку і чую Антона:
— Б%?* ь, іх жа толькі што тут не было!

Наперадзе зь цемры выплыў другі статак кароў, які ўзяўся літаральна зь ніадкуль. Мы адкінуліся на сядзеньні і сьмяяліся да сьлёз ад абсурднасьці таго, што адбываецца. Неяк прыйшоўшы ў сябе, мы прабраліся скрозь анамальных кароў і працягнулі шлях.

Мая машына вельмі жорстка тупіла і тузалася. Неўзабаве рухавічок канчаткова заглух і адмовіўся заводзіцца. Склаўшы рэшткі парванай вяроўкі ўдвая, мы чарговы раз паспрабавалі счапіць машыны. Адлегласьць паміж імі была ня больш за метр. Так, ледзь крадучыся, дакаціліся да танкоўкі. На шчасьце, адчуўшы поўню баку, рухавік набраўся сіл і, спачатку няўпэўнена пёрхаючы, а потым усё чысьцей, завуркатаў. Даўшы сістэме прадыхнуцца, мы ізноўку рушылі ў дарогу.

Выехаўшы з танкоўкі, мы ўбачылі знак “Менск 117”. Гэта давала якую-ніякую надзею дабрацца дадому ў бліжэйшы час. Дарога была жахлівая. Туман ахутаў усё вакол, бачнасьць — абсалютна нулявая. На гадзіньніку было чатыры раніцы. Я зразумеў, што ўжо не змагу далей ехаць за стырном, пакуль не пасплю прынамсі пару гадзін. Мы зьехалі на ўзбочыну, а нашыя сябры ўсё ж вырашылі рухацца далей.

Праз паўтары гадзіны, калі стала больш-менш сьветла, мы адправіліся на Менск. Праехаўшы зь кіламетр, наперадзе на ўзбочыне мы заўважылі аўтамабіль з уключанай аварыйкай і людзей, што размахвалі рукамі. Я яшчэ тады падумаў, маўляў, трэба дапамагчы небаракам, бо самі толькі што былі ў падобнай сітуацыі… Але пад'ехаўшы крыху бліжэй, мы выразна разгледзелі знаёмыя сілуэты. Нашы. Аказалася, у іх выцякла ўся астуджальная вадкасьць, а мінералкі ўжо не засталося.

Па шчасьлівай выпадковасьці нам сустрэўся мясцовы жыхар, які адвёў нас да калодзежа. Набраўшы вады ва ўсю наяўную тару, дужа стомленыя, але вясёлыя, мы нарэшце паехалі дадому, на гэты раз ужо без прыпынкаў».