Інтэрв'ю з Уладам Шахіным, вакалістам Mournful Gust. Частка першая

Апублікавана 3 лютага 2012, 20:35 у Інтэрв'ю

Улад Шахін. Вакаліст ды лідар украінскага дум-метал гурта Mournful Gust, экс-вакаліст праекта Autumnia. Гісторыя творчасьці ды зьвесткі пра новы альбом гурта. Частка першая.

Як усё пачыналася? Хто ўвогуле аўтар ідэі гурта?

Першапачаткова ня йшло гаворкі аб стварэньні прынцыпова новага калектыва. Усё было шмат прасьцей: гітарыст ды бубнач з гурта Temple Of Oblivion вырашылі ўзнавіць музычную дзейнасьць, набраўшы новы калектыў. Быў запрошаны адзін з экс-гітарыстаў блэк-гурта Vae Solis, і вакол гэтых трох музыкаў і пачаў зьбірацца канцэптыйна новы калектыў Temple Of Oblivion. З-за сутыкненьня некаторых абставін – назва гурта была зьменена на Mournful Gust. І з той пары Mournful Gust ня мае натуральна нічога агульнага з музыкай і спадчынай Temple Of Oblivion акрамя некаторых агульных музыкаў. Таму афіцыйна дата народжаньня нашага гурта – кастрычнік 1999 года…

Ці цяжка было з калектывам? Якія зьмены? Хто ў складзе быў раней?

Калі ты маеш на ўвазе самы першы калектыў Mournful Gust, то ён фармаваўся яшчэ без майго ўдзелу – я далучыўся да гурта толькі паўгады пазьней ад яго заснаваньня. Пры мне ж было вырашана пытаньне новай назвы гурта – Mournful Gust. Цяжкасьці? Вядома ж, сабраць разам калектыў аднадумцаў ды й проста добрых музыкаў – гэта заўжды цяжка і складана. Аб’яднаць усіх адзінай ідэяй, напоўніць імпэтам і натхненьнем… Усё гэта было, дзякуючы таму Mournful Gust заўжды меў паўнаважны калектыў творча наладжаных людзей.
На момант выхаду першага альбома калектыў зьмяняўся не аднойчы, і ўзгадваць тут усіх яго ўдзельнікаў ня мае сэнсу. Вельмі вялікая колькасьць людзей грала ў нашым гурце. Але з самых славутых трэба адзначыць лідэра Autumnia Аляксандра Глаўнага ды Аню Дабрыдневу з “Пара Нормальных”. Большасьць удзельнікаў калектыва з таго часу альбо наогул перасталі займацца музыкай, альбо граюць на карпаратывах ці ў зусім іншых музычных плынях…

Як і дзе праходзілі першыя рэпетыцыі?

Самае першае рэпетыцыйнае памяшканьне мы дзялілі з даўно ўжо не існуючым крыварожскім гуртом “Некрополис”. Але практычна з усімі яе ўдзельнікамі мы дагэтуль падтрымліваем адносіны. Як меньшае, вітаемся пры сустрэчы. Калі я не памыляюся, то ніхто зь іх не займаецца музыкай на сёньняшні час. Ну а сам рэпетыцыйны працэс – як і ў любога іншага гурта: мелі ў наяўнасці гатовую музычную кампазіцыю, і на рэпетыцыі яна разбіралася з усімі астатнімі музыкамі – і ператваралася ў паўнаважную песню. Таму тут не было нічога звышнатуральнага, бадай.

Як наогул дайшло да граньня ў гурце?

Натуральна нічога б не атрымалася, каб не было у гурце людзей сьвядома ішэдшых да выкананьня менавіта такой музыкі, якую выконваў тады, ды й зараз грае Mournful Gust. І менавіта вакол гэтых людзей зьбіраліся ўсе спачуваючыя музыкі, таму ў кожнага быў свой шлях у Mournful Gust. Былі і такія, хто граў музыку дзеля музыкі, але засталіся толькі тыя, для каго ўсё гэта мае большы сэнс, чым звычайнае музыкаваньне.
Калі ты маеш на ўвазе менавіта мяне, той я на той час быў вакалістам Vae Solis і мяне запрасілі ў Mournful Gust (тады, калі гэтай назвы яшчэ не было) для выкананьня вызначаных партый вакалу. Уласна, як бачыш, ужо займаюся гэтым цягам 12ці год.

Вакал — гэта, канешне, асноўнае. А раней ці граў на якім інструменце (альбо зараз)?

На жаль, я не валодаю дасканальна ніводным з музычных інструментаў і ніколі сур’ёзна не займаўся. Прымітыўна я змагу нешта зайграць на любым з інструментаў, калі ў мяне ёсьць нейкая ідэя, але не больш за тое…

У якіх гуртах ці праектах ты раней ўдзельнічаў?

Vae Solis (black metal), Silent Void (grind), Autumnia (doom) и Tessaract (death metal)… Астатняе ці не запомнілася, ці ня мае істотнага значэньня.

Канцэртная дзейнасьць.
Самая вялікая сцэна, на якой даводзілася выступаць, самыя знакамітыя суседзі па сцэне?

На сёньняшні дзень, натуральна, гэта Moscow Doom Fest у Расеі разам з такімі імёнамі як Swallow The Sun і Esoteric…

Як аўтар тэкстаў наколькі ты ўкладаеш у іх душу ды свае турботы, наколькі яны адлюстроўваюць цябе?

Ня буду ўтойваць, што ўся мая лірыка для Mournful Gust з’яўляецца вельмі прыватнай. Я б нават дакладней сказаў — інтымнай. Мне нічога не прыходзіцца выдумляць – я пішу пра сябе, аб тых падзеях, што нечым напоўнілі маё жыцьцё. Таму, напэўна, ня буду распісваць аб душэўнасьці і асабістых турботах. Спадзяюся, тыя, хто чытаў, і так усё разумеюць…

Чаму менавіта ангельская мова? Ці ёсьць у цябе творы на роднай украінскай або па-расейску?

Ведаеш, я ніколі не спрабаваў сьпяваць на аніякай іншай мове акрамя ангельскай. Я ўжо неаднаразова меў такое пытаньне і паўтаруся ізноў: для мяне не з’яўляецца прынцыповым выкананьне менавіта на ангельскай. Няхай гэта будзе даніна стылістыцы, якую я ушаноўваю яшчэ з канца 1980-х, калі я пачаў слухаць metal.
На украінскай я ніколі нічога не пісаў. На рускай ў мяне ёсьць проза, якая крыху адрозніваецца ад таго, што я пішу для Mournful Gust альбо сачыняў для Autumnia.

Першы паўнафарматны альбом з тваім удзелам. На якім носьбіце? Дзе? Калі? У складзе якога гурта? Зь якімі лэйбламі супрацоўнічалі/супрацоўнічаеце? Агулам, як наладзілі сувязь зь першым лэйблам?

Я так разумею, што першая частка пытаньня датычыцца мяне, а другая – непасрэдна Mournful Gust. Калі гаворка ідзе аб больш-менш прафесійным альбоме, то гэта была касета Mournful Gust “She’s My Grief”, рэалізаваная ў 2000 годзе лакальным лэйблам Metal Force Records. А так, самы першы запіс, які быў дасяжны андэграўнду, – касета Vae Solis “My Fire Is Eternal”, 1998 году.
Як кіраўнік Mournful Gust я супрацоўнічаў з расейскім Metal Agen Records (там выдалі ў 2005 годзе першы CD Mournful Gust з альбомам “She’s My Grief”) і на сёньняшні час супрацоўнічаю з расейскім жа Solitude Productions, дзе мы ўжо выдалі два рэлізы.
Што датычыцца нашага першага лэйбла – калі ты маеш на ўвазе Metal Force, то яго ўладальнікам быў чалавек, які жыў з намі ў адным горадзе, таму сувязь відавочна. А адносна Metal Agen Records – то гэта вельмі дзіўная гісторыя. А двух словах: знайшліся ў асяроддзі Mournful Gust неабыякавыя людзі, якія і дапамаглі нам зьдзейсніць выданьне нашага дзебютнага CD…

Дыскаграфія. Альбомы ды гісторыя іх запісу. Кожны альбом запісваецца ў новым складзе. Што можаш распавесьці пра гэта?

На дадзены момант у нас толькі два паўнафарматных альбомы – “She’s My Grief” і “The Frankness Eve”… Розніца паміж імі 8 год. Першы альбом запісваўся ў складзе з 10 музыкаў. Мы яго запісвалі роўна паўгады… Гэта былі чароўныя часіны. Поўныя болю ды надзей. Я б нарок гэтыя часіны несчаслівымі ды поўнымі натхнення. Видавочна наступны альбом записваўся зусім новым калектывам. Да таго ж, наступны альбом таксама будзе запісаны новымі музыкамі…

Распавядзі пра назву гурта. Наколькі мы ведаем, яно не за тваім аўтарствам, тым не менш, ты актыўна пазіцыяніруеш сябе пад імём гурта, дэманструючы вялікую прывязанасьць да яго, нават у сацсетках Mournful Gust – твой нікнэйм. Як нарадзілася назва і што яна значыць для цябе?

Як я ўжо распавядаў, папярэднікам Mournful Gust быў гурт Temple Of Oblivion. Але склаліся пэўныя абставіны, з-за якіх прыйшлося зьмяніць гэтую назву… Я ўжо тады быў у складзе гурта, і мы разглядалі разнастайныя варыянты, у тым ліку і майго аўтарства. Але адбылося так, што назва была прыдумана бас-гітарыстам тагачаснага калектыву і тагачасны ж мэнэджар стаў хутка распаўсюджваць інфармацыю аб новым калектыве з новый назвай – Mournful Gust. Прызнаюся шчыра, спачатку мне гэтая назва ня вельмі спадабалася, і доўгі час ня мог зразумець, што ж яна азначае і якая сакраментальная семантыка стаіць за гэтымі словамі… Але праз кароткі час мы ўсе зразумелі, што больш пэўнай назвы для выконваемай музыкі знайсьці складана, а “mournful gust” апынулася менавіта тым, што трэба.
Што ж датычыцца выкарыстаньня назвы нашага гурта ў якасьці майго нікнэйма на некаторых сацыяльных праектах, то, калі шчыра празнацца, мне не асабліва цікава рабіць профілі ад сваёй персоны, таму што не люблю вызываць да сябе асаблівую цікаўнасць. Нашмат больш карысна разьвіваць імя гурта, ды й гутарку з усімі цікаўнымі я вяду не ад свайго асабістага імя, а ад імя калектыва, таму што, фактычна, я выконваю абавязкі і мэнэджэра, і адміністратара, і дырэктара, і тэхнічнага кіраўніка нашае канфесіі.

Несумненна, як і ўсе, ты сутыкаешся ў гурце з творчымі і музычнымі рознагалосьсямі. Ці не падзелішся, як гурт абыходзіць іх?

Гурт іх абыходзіць вельмі дыпламатычна – за ўсе гады нашага існавання праз калектыў прайшло больш за 30 музыкаў, тройчы кардынальна зьмяняўся калектыў. У нас не атрымоўваецца гарманічна вырашаць экстрымальныя сітуацыі, таму пераважная большасьць музыкаў сыходзяць самі, вызваляючы месца больш натхнённым і больш адданым людзям. Ну, гэта калі апісаць сітуацыю глабальна. А так, канешне ж, спрэчкі адбываюцца, і нашая мэта выняць з канфліктнай сітуацыі максімум крэатыўнага і карыснага для нашай музыкі, ня даць звычайнай спрэчцы авалодаць эмоцыямі і ўсемі жалобамі чалавечай натуры. У нас заўсёды было больш ці менш талерантнае становішча ўнутры калектыва ўвесь час яго існаваньня.

Вы былі з канцэртамі ў Беларусі двойчы: шмат гадоў таму і даволі нядаўна. Твае ўражаньні? Рэакцыя публікі на вас?

Так, ты верна адзначыў. Упершыню мы наведалі Менск увесну 2001-га, а нядаўна зноў выступалі ў Беларусі раньняй зімой 2010-га. Першым разам я больш пазітыўна ставіўся да цяжкасьцей ды недахопаў, таму як быў значна маладзейшы і менш схільны да стрэсавых сітуацый, якіх тым разам амаль не было. Як меншае з боку арганізацыі. Для пачатку 2000-х нашая музыка была больш сьвежай, чым зараз. Памятаю, што тады і сама атмасфера была больш феерычная. Ну а праз 9 год мы ўжо нікога не пабачылі з тых слухачоў, хто прыходзіў на той канцэрт. Ды й клімат правядзеньня метал канцэртаў стаў больш папсовым, хіба ж то. Дзе ты бачыў сузіраньне метал-канцэрта з-за столікаў зь півам ды іншымі антысацыяльнымі напоямі? Дзесяцігоддзе таму такога не было. А зараз рок-музыку людзі глядзяць, павольна ўжываючы ежу, быццам у таннай рэстарацыі. Натуральна, не паўсюдна так, але, лічу, я магу абагулніць становішча, і гэтак ня толькі ў Беларусі.

Наколькі нам вядома, праект Autumnia быў запісаны табой з Аляксандрам Глаўным, зь якім вы разам ужо даўно супрацоўнічалі. Як з’явіўся гэты праект? І чаму толькі два чалавекі над ім працавалі?
У якіх яшчэ праектах/гуртах ты ўдзельнічаў (магчыма – сэсійна)?

Так, мы з Аляксандрам запісалі і выдалі тры альбомы, у якіх я сьпяваў і пісаў тэксты песень. Да гэтай пары стаўлюся зь вялікім ушанаваньнем да гэтага яднаньня, але ўсё мае свой канец, скончылася і нашае супрацоўніцтва, што пачалося яшчэ ў канцы 90-х. Мы разам прымалі ўдзел у Vae Solis, затым арганізавалі Mournful Gust, затым падарылі сьвету Autumnia… Афіцыйна мы былі удвох адзінымі удзельнікамі, але ў запісах альбомаў прымала ўдзел пэўная колькасьць сэсійных музыкаў. Мы не планавалі канцэртных выступаў і вызначыліся, што ня будзем зьбіраць функцыяніруючы калектыў, і ладзілі ўсё ўдвох… Гісторыя ўзьнікненьня Autumnia была як адлюстраваньне творчых натхненьняў Аляксандра. Ён з’яўляецца сапраўдным лідэрам праекту, увесь напісаны ім матэрыял належыць яму. Я толькі напісаў словы да яго музыкі і выканаў вакальныя партыі. Маю сьмеласць лічыць, што ў нас усё атрымалася, хаця б апіраючыся на тыя шчырыя водгукі, якія мы атрымоўвалі ў міравой прэсе і ад звычайных слухачоў. Я дагэтуль люблю гэтыя альбомы, ня гледзячы на тое, што мне іх вельмі балюча слухаць. Для мяне гэта вельмі глыбока і інтымна …
Што датычыцца майго удзелу ў якіх іншых праектах, то сэсійна я запісваўся з death metal гуртом Tessaract… я настальгую па тых часінах і па зносінах з музыкамі гэтай death-машыны…

Нагоды твайго сыходу з Autumnia?

Я ніколі не афішыраваў гэтага і ў нагоды майго звальненьня з Autumnia былі дасведчаны толькі нешматлікія людзі, блізкія да гурта. Распавяду толькі каротка. Вырашальным фактарам паслужыў мой славалюбны гонар, калі Autumnia была запрошана на сумесны выступ з Saturnus. Я настойваў на тым, каб гэта быў сумесны выступ двух гуртоў, а не фестываль з масай гуртоў. Але рашэньне арганізатараў і мроя Аляксандра Глаўнага прывялі да таго, што замест мяне на гэтым канцэрце пеў зусім іншы вакаліст. Аляксандр абвясьціў аб спыненьні нашага зь ім творчага аб’яднаньня, і ён усё ж такі дасягнуў сваёй мэты – ён выступіў са сваім дзецішчам. Магчыма, у першы і апошні раз. Але ён зрабіў гэта, а я апынуўся тым чалавекам, які мог усё сапсаваць. На то была воля боская, і няхай божа дабраславіць за ўсе тыя доўгія пакуты са мной…

Перспектывы і магчымасьці развіцьця тяжкай музыкі на Украіне? Наколькі развітая ўкраінская метал-сцэна? На кім яна трымаецца? Ці з’яўляецца яе існаваньне чыстым энтузіязмам музычных дзеячаў ці ёсьць нейкая зьнешняя падтрымка?

У апошні час я асабліва не сачу за развіцьцём і агульным станам украінскай цяжкай сцэны. Тое, што яна ёсьць і актыўна існуе – гэта бясспрэчна. Сцэна насычаная вельмі яскравымі імёнамі еўрапейскай велічыні і тое, што я бачу і чую – мяне радуе і натхняе.
Сцэна трымаецца на старых калектывах, якія, несумненна, інспіруюць нядаўна створаныя гурты. І, канешне ж, на арганізатарах канцэртаў і ўладальніках лэйблаў, якія часта працуюць сабе ў страту. Таму, як бачыш, ні аб чым іншым, акрамя як аб энтузіязме гаворка ня йдзе. Гэтая сцэна не прыносіць прыбытку. І тыя, хто хацеў зарабляць грошы на ўкраінскім тяжмеце, ўжо даўным-даўно адышлі ад спраў. І мне пашанцавала займець кантакты зь людзьмі, якія займаюцца ўсім гэтым яшчэ з даўніх 90-х і дагэтуль разьвіваюць айчынную музыку.
Што ўвогуле для цябе Музыка? Ці можаш уявіць сваё жыцьцё безь яе? Кім бы ты быў, калі б ня быў музыкай?

Я “коленопреклонно” ўдзячны Лёсу за тое, што ў маім жыцьці ёсьць Музыка. Мне няма куды ісці і Музыка – маё адзінае прыстаньне ў шэрасьці і маркоце гэтага сусьвету. Колькі памятаю сябе – заўжды сыходзіў у Музыку для таго, каб проста жыць і нешта адчуваць. Сродак самавызначэньня і асабістай значнасьці для гэтага сусьвету. Альбо не для яго. Хаця б для аднаго-адзінага чалавека.
Калі б я ня быў музыкай, то ў любым выпадку я бы займаўся чымсьці зьвязаным з музыкай – ладзіў бы канцэрты, пісаў рэцэнзіі, выдаваў прэсу ці проста займаўся справамі якога-небудзь гурта. Усё роўна што – галоўнае з Музыкай. Альбо ўжо ляжаў бы на могілках, памершы ад алкагалю…

Які Ўлад Шахін па-за сцэнай?

Няхай для ўсіх я буду чалавекам са сцэны. Я адкрываюся толькі перад вельмі малой колькасьцю людзей, а па-сапраўднаму і шчыра жадаю адкрыцца толькі адзінай…
У цэлым, я з’яўляюся звычайным чалавекам. Ем, сплю, працую на самай бязрадаснай у сьвеце працы, мрою, памыляюся, пакутую і не знаходжу суцяшэньня. І няхай з кожным днём набліжаецца той момант, калі ўсё гэта ў рэшце рэшт скончыцца…

Менавіта твой моцны вакал з’яўляецца візітовай карткай Mournful Gust. У чым яго таямніца?

Лічу, што ўсе цудоўна разумеюць, якім будзе мой адказ. Канешне ж, такім, што аніякай таямніцы няма. Проста атрымоўваецца выдаваць такія гукі, і гэта агулам зразумела. Проста рэгулярныя рэпетыцыі, якім папярэднічалі практыкаваньні над голасам, нават эксперыментатарскага характара. Ня стану выдаваць патасныя выразы наконт таго, што я сьпяваю сэрцам, а зусім ня голасам. Няхай гэта так і ёсьць. Але ж верагодней за ўсё, што таямніца ўсё ж такі мае быць. Гэта калі адчуваеш, аб чым пяеш, а ня проста выконваеш вакальную партыю тэхнічна… Таму ўся таямніца ў шчырасьці.

Пытаньні: Christian , John_Blacksmile
Пераклад: Шабека , Christian

Інтэрв'ю на афіцыйным сайце Mournful Gust