Інтэрв'ю з Уладам Шахіным, вакалістам Mournful Gust. Частка другая

Апублікавана 18 красавіка 2012, 02:19 у Інтэрв'ю

Выйшаў на стадыю запісу новы альбом украінскіх думераў Mournful Gust. Пра гэтае і пра шмат асабістага нам распавядзе вакаліст ды лідар гурта Улад Шахін.

Твой погляд на дум-метал як жанр? Што значыць дум-метал для цябе?

Гэта тое, што пастаянна знаходзіцца ўнутры і рвецца вонкі. Я ня маю зараз на ўвазе прота-дум, стоўнэр-дум ды ўсё астатняе, прынятае ў апошні час журналістамі і крытыкамі характарызываць як сапраўдны doom metal. Ня гледзячы на тое, што жанр ужо з’яўляецца састарэлым, я схіляюся да думкі, што шляхі разьвіцьця і абагачэньня жанра ўсё ж ёсьць. І мы будзем намагацца гэта прадэманстраваць на новым альбоме Mournful Gust. Няхай мы атрымаем самую бязьлітасную крытыку, але тым ня менш… Боль, адчай, зруйнаваныя надзеі, безвыходнасьць, трагічныя пачуцьці непадзеленасьці, заняпад, унутранае разбурэньне, малітва, адкрыцьцё, прызнаньне ў патаемным. Усё тое, чым абцяжарана гэтае жыцьцё, усё тое, чым яно карысна і безсэнсоўна… Гэта зацяжная дэпрэсія, меланхолія, кароткачасовыя пробліскі шчасьця на краі магілы. Гэта шлях… І вось яшчэ што: Mournful Gust ня граюць doom. Mournful Gust і ёсьць doom.

Наколькі ты адчуваеш аддачу ад укладзеных сіл, душы і нерваў у матэрыял? Ці атрымлівалася ў выніку ў кампазіцыях тое, што сапраўды хацелася пачуць?

Заўсёды чакаеш, што пачуеш тое, што хацелася данесьці да слухача ці паказаць самому сабе. Бывае і так, што і не зусім усё падабаецца, не прымаецца сэрцам зараз ці зь цягам часу. Гэта знак для далейшага разьвіцьця ды ўдасканаленьня. Атрымліваецца гэта ў нас ці не – няхай рассудзяць слухачы. Мы стараемся, каб у нашай музыцы кожны, хто слухае, знайшоў нешта сваё. Нярэдка наша музыка праходзіць міма чалавека і не пакідае сьлядоў у душы. У кожнага свая панацэя ды суцяшэньне. Але мы пэўна ведаем, што ў нас ёсьць свой слухач, які чакае зь нецярплівасьцю чагосьці новага і з пашанай ставіцца да нашай спадчыны. Мы не жадаем пасродкавасьці ў нашай музыцы, дамагаемся найярчэйшых уражаньняў ды эмацыянальнасьці.

Наколькі важна для вас меркаваньне вашых прыхільнікаў?

Зразумела, для нас вельмі вялікае значэньне мае меркаваньне і водгукі нашых слухачоў. Гэта важная частка нашае творчасьці і стымул да чагосьці новага ці ўдасканаленьня вопыта ў мінулым. Нават калі гэта разбуральная крытыка – важна тое, што чалавек праслухаў нас, і калі гэта крэатыўная крытыка – мы заўсёды прыслухоўваемся да падобных адзнак. Тут ня можа быць якіхсьці крыўд ці злосьці. І мы ніколі ня скажам, што граем для саміх сябе, у сваё задавальненьне, хоць гэта і асноўны матыў любога гурта…

Музычная адукацыя ўдзельнікаў цяперашняга калектыву Mournful Gust? Хто мае і якую? Хто “самавучкі”?

Большая частка цяперашняга калектыву мае класічную музычную адукацыю, але, тым ня менш, сярод нас ёсьць і самавучкі. Я – адзін зь іх…

У якіх краінах вам давялося пабываць? Што скажаш пра метал-сцэну іншых краін? У чым адрозьненьні?

Мы бывалі з выступамі толькі ў Беларусі і Расеі. На вялікі жаль, мы вельмі мала канцэртуем па тых ці іншых абставінах. Канешне ж, у асноўным мы выступаем на Украіне, часьцей за ўсё ў сваім горадзе. Зноў жа, гэта зусім не суцяшальна, і я вельмі спадзяюся на тое, што ў будучыні мы будзем больш актыўныя. А што тычыцца адрозьненьняў ці падабенстваў у сцэнах усіз нашых краін – хутчэй за ўсё, што ўсюль адно і тое ж… Гурты хочуць зарабляць грошы, арганізатары губляюць грошы на сваіх мерапрыемствах, лэйблы працуюць сабе на страту, друкаваныя выданьні ўжо мала хто чытае. У другой палове 1990-х ўсё ішло нашмат больш перспектыўна і ўзрушана. Гэта тэма для доўгай ды прыкрай размовы, таму перайдзем да наступнага пытаньня…

Пагутарым пра творчы працэс: як ствараюцца кампазіцыі Mournful Gust? Хто аўтар музыкі? Ці пішаш ты тэксты на музыку, альбо наадварот – музыка пішацца на твае тэксты?

На абодвух нашых папярэдніх альбомах кампазітарам выступаў толькі адзін з музыкаў. ”She’s My Grief” быў складзены Аляксандрам Глаўным, ”The Frankness Eve” – Яўгенам Вечарам. Новы ж альбом ствараецца з новым падыходам – на гэты раз аўтарамі музыкі выступаюць гітарыст і басіст. Кампазітарства адной зь песень з новага альбома належыць і мне – гэта мой першы вопыт. Дагэтуль я адказваў толькі за лірыку ды дзесьці за аранжыроўкі. Адносна другой часткі пытаньня – я пішу лірыку ўжо на гатовую кампазіцыю. Рэдка калі я выкарыстоўваю загадзя складзеныя радкі. Перш чым упрыгожыць музыку словамі – мне неабходна яе адчуць і прасякнуцца настроем. Потым нараджаецца лірыка, якая адпавядае музычнаму сэнсу і агульнаму характару твора. Таму тут асаблівых сакрэтаў няма.

Як бы ты апісаў сэнс існаваньня Mournful Gust? Хобі? Справа жыцьця? Праца? Нешта яшчэ?

З вышэйпералічаных варыянтаў мне больш падабаецца другі: справа жыцьця. Для звычайнага захапленьня ўсё гэта занадта сур’ёзна. Ды й не зарабляем мы нічога са сваёй музыкі. Максімум – гэта грошы з продажу дыскаў на канцэртах. Але гэта настолькі сімвалічная сума, што яна растае літаральна за некалькі гадзін. А сэнс – канешне ж, ён ёсьць. Інакш бы Mournful Gust ніколі б і не было, ці мы б памерлі яшчэ на сьвітанку свайго ўтварэньня, што, дарэчы, верагодна магло адбыцца. Пераўзмагло жаданьне выплюхнуць сьвету свой боль і свае пачуцьці. Таму што мы патрэбны ня толькі сабе, а такім жа, як і мы. Усім тым, хто слухае нас яшчэ з канца 90-х. Гэта вельмі захапляе і натхняе. Магчыма, Mournful Gust для кагосьці аддушына, прытулак, прыстанак, выратаваньне і сэнс. Калі на гэтай зямлі знойдзецца хаця б некалькі чалавек, для каго гэта ўсё мае сэнс, — я скажу, што мы нездарма стварылі гэты гурт і дагэтуль жывем гэтым.

Падзяліся сваімі пачуцьцямі ад выступаў на сцэне.

Гэта чаканьне, хваляваньне, трапятаньне, неверагодны зарад энергетыкі і татальная спустошанасьць пасьля канцэрту. Гэта захапленьне натхненьня і вопыт расчараваньняў. І гэта тое, што ня хочацца кідаць і забываць. Вельмі важна адчуваць тое, што ў табе маюць патрэбу, што нечыя вочы глядзяць толькі на цябе і нечае сэрца б’ецца ў такт музыкі. Вы не паверыце, але са сцэны гэта чуваць…

Ці бывала, каб рыхтавалі песьню, адыгрывалі яе на рэпетыцыях, але выключна для сябе, не для слухачоў і сцэны?

Не ўзгадаю такога, хоць у нас і ёсьць рэчы, якія мы ніколі не выконвалі са сцэны. Іх ня вельмі шмат, але пачуць такія песьні можна толькі на запісах. Гэта зусім не з таго, што мы іх напісалі і выканалі для саміх сябе. Проста яны не былі прыняты намі ў канцэртную праграму. Напрыклад – “Recover Me In Sores” з другога альбома мы ніколі не выконвалі “жыўцом”. Таксама ж мы ўжо не выконваем са сцэны большую частку песень з дэбютнага альбома, палову рэчаў з другога. Ды й на новым альбоме ўжо ёсьць пэўныя кампазіцыі, якія не прагучаць са сцэны…

Што дапамагае вам не расчароўвацца ў сваёй творчасьці і не расчароўваць слухачоў?

Я б ня стаў легкадумна меркаваць, што мы менавіта той гурт, які не расчароўвае. Але надзвычай прыемна атрымоўваць лісты ад людзей, якія з’яўляюцца нашымі слухачамі ўжо больш за 10 гадоў. Ёсьць у сьвеце людзі, у якія з нашай музыкае нешта зьвязана, нешта блізкае ды незабыўнае. Няхай то сумнае, ці радаснае. Але гэта і настальгія, і чаканьне. І нам няма ў чым расчароўвацца, мы проста робім музыку, якая ідзе з нас. Гэта не прыносіць нам фінансавага прыбытку, сусьветных тураў ці шматтысячныя тыражы дыскаў. Гэта нешта зусім іншае. У нас ёсьць свая супольнасьць прыхільнікаў, і мы, перш за ўсё, робім гэтае для тых хлапцоў ды дзяўчат.

Што з’яўляецца крыніцай вашага натхненьня?

Тут няма аніякае эпічнасьці ці творчых сакрэтаў. Роўна як і нейкіх штучных стымулятараў. Натхненьне ці ёсьць, ці яго няма. А адкуль яно ўзьнікае – напэўна, гэта схаваныя бакі нашых душ накопленых перажываньняў.

Сямейнае становішча ўдзельнікаў Mournful Gust (цяперашняга калектыву). Ці ўсе маюць сем’і?
Праца ў гурце не перашкаджае асабістаму жыцьцю?

На дадзены момант (красавік 2012 года) у нашым гурце толькі адзін сямейны чалавек. А тыя музыкі, якія ня могуць сумясьціць сваё асабістае жыцьцё з працай у гурце, — у нашым калектыве адсутнічаюць. Што тычыцца асабіста майго стаўленьня – то музыка як раз і ёсьць асабістае жыцьцё.

Тваё стаўленьне да дрэнных звычак?

Жыцьцё ўжо само па сабе з’яўляецца дрэнная звычкай. Але ня мне судзіць аб гэтым. Я не палю, не ўжываю наркотыкі і абыякава стаўлюся да алкаголю, калі ты пра гэта хацеў спытаць… Проста мне гэта не цікава. Я і так заўжды жыву ў гэтым болю, і для мяне было б крайне самагубна абцяжарваць сябе пустэчамі жыцьця, так, як гэта робяць многія людзі… Няхай у кожнага будзе свой шлях да сьмерці ці хаця б да духоўнага заняпаду ды дэградацыі.
Ці ўсе песьні Mournful Gust падабаюцца ўдзельнікам гурта ці ёсьць строга выяўленыя перавагі?

Ведаеш, я ніколі не разважаў над гэтым пытаньнем. Для мяне не з’яўляецца цалкам зразумелая такая з’ява, калі нешта складаеш, выконваеш, а гэтае табе загадзя не падабаецца… Але ж ў чымсьці тут сэнс ёсьць адносна гэткага пытаньня: у сваім канцэртным сэт-лісьце мы маем толькі пэўныя кампазіцыі з папярэдніх альбомаў. Але гэта ня значыць, што тыя рэчы, якія больш не выконваюцца на канцэртах, намі адпрэчаныя. Гэты выбар здзейсьнены па тых ці іншых прычынах.

Ці можаш узгадаць самы шчасьлівы момант у гісторыі гурта?

Хутчэй за ўсё, з гэтакага моманту і быў створаны гурт у далёкім 1999 годзе. Такімі момантамі я магу назваць кожны наш канцэртны выступ, кожную новую складзеную кампазіцыю, выхад новага альбома і ўсё тое, чым жыве любы музычны гурт.

Ці шмат вырашае посьпех у станоўчым разьвіцьці гурта?

Музыкі гурта – гэта і ёсьць яго посьпех. А выразы кшталту “злавіць посьпех” – усяго толькі формулы для абібокаў, якія вераць у тое, што усё аднойчы зваліцца само па сабе аднекуль зьверху. За посьпехам заўсёды схаваная цяжкая і няўдзячная праца музыкаў, як я ўжо сказаў. А таксама людзей, якія займаюцца зьнешнімі сувязямі гурта. Натуральна, асаблівую значнасьць мае псіхалагічны клімат унутры калектыву, калі кожны для сябе дакладна ўяўляе, навошта яму ўсё гэтае патрэбна. І нічога выпадковага тут няма, інакш гэта ператвараецца ў аднадзённы праект.

Нейкі час таму ты адкрываў старонку “Улад Шахін… Неадасланыя лісты: у прозе і ўрыўках”. Гэта былі адкрыцьці за межамі Mournful Gust? Распавядзі падрабязьней пра гэта.

Так, была такая з’ява. Гэты праект не праіснаваў і месяцу. Аднойчы адным восеньскім вечарам я выдаліл усю сваю прозу разам з суполкай спачуваючых чытачоў. Я зразумеў, што ўсё гэта пісаў толькі для аднаго адзінага чалавека, гэта былі і ёсьць мае прысьвячэньні і прызнаньні, надта шмат асабістага я выклаў у тых радках. І адным момантам я адчуў, што занадта агаляюся перад чытачамі… Усё ж-такі ёсьць словы, якія ты можаш сказаць толькі таму адзінаму чалавеку, і нікому болей. Адчуваеш сябе акцёрам з завучаным маналогам для сотняў пазяхаючых гледачоў, і ў момант прасьвятленьня ты імправізуеш і шукаеш у зале таго самага адзінага гледача, дзеля якога ты і стаў акцёрам …а яго папросту няма ў зале… Ён быў, але ўжо ня прыйдзе ніколі. Вось тады і надыходзіць такая туга, ад якой хочацца спаліць гэтую сцэну, гэты тэатр разам з усімі яго гледачамі…

Новы альбом выйшаў на стадыю запісу. Якім ён будзе? Чым падобны на папярэднія творы і чым адрозьніваецца ад іх? Колькі часу аддадзена на яго складаньне? Хто займае якія ролі ў яго стварэньні?

Гэта будзе зусім іншы альбом Mournful Gust, чым яго папярэднікі. Але гэта будзе ўсё тая ж атмасфера і лірычная насычанасьць, якая, як мне здаецца, уласьцівая нашай музыцы. Вы зможаце пачуць як адхіленьні ад doom/death жанру, так і самыя павольныя кампазіцыі за ўсю нашую гісторыю. Так павольна мы яшчэ ня гралі, нават на дэбютным альбоме. Але ў аснове сваёй гэта тыпічны і характэрны для Mournful Gust альбом, з узнавальным кліматам і перажываньнямі. Але, тым ня менш, мы паспрабавалі ўнесьці нешта сьвежае і разнастайнае ў межы нашага жанру, і, спадзяюся, вы шчыра адзначыце гэта. Альбом складаецца ўжо каля трох гадоў. Вы добра ведаеце, як гэта ўсё ў нас доўга адбываецца. Спадзяюся, яно таго вартае. Да таго ж, у адрозьненьні ад папярэдніх альбомаў, на гэты раз у нас была больш калектыўная праца ў плане стварэньня новага матэрыялу і аранжыровак да яго. Канцэптуальна ён больш блізкі да “The Frankness Eve”, але, хіба што, бяз прог-фолькавых элементаў…

Ці афішуецца назва альбома? Ці гатовае на дадзены момант гэтае імя, ці, магчыма, ёсьць толькі працоўная назва?

Канешне ж альбом ужо мае сваю назву, але пакуль я не буду яе афішаваць, каб пазьбегнуць чараў ды сурокаў… Назвы некаторых п’ес я магу назваць, бо мы іх ужо гралі перад людзьмі: Falling In Hope, Until I’m Bright, Sleeping With My Name, This Drama Will Be The Last…

Пра што ты распавядаеш у новых тэкстах? Якой шчырасьці чакаць слухачам?

Як звычайна, я ніколі нічога не выдумляю – пішу пра сябе і пра тое, што ўнутры мяне. Усё, што мяне хвалюе, турбуе, натхняе, расчароўвае. Усё тое, што ўзрушвае і кідае ў роспач. Ведаеш, пра што я думаў, калі пісаў лірыку да новага альбома… Усё так непрадракальна і абсурдна таямніча, і ніхто ня ведае, калі і пры якіх абставінах сыйдзе з гэтага сьвету. І хто ў гэты момант будзе побач, і ці будзе хтосьці ўвогуле. І ўсё адбудзецца нечакана хутка, бо ніхто нічога ніколі не чакае… і… я баюся, што не пасьпею разьвітацца з тым, зь кім жадаў бы. Разьвітацца і папрасіць выбачэньня, за ўсе грахі…
Ці плануеце тур з новым альбомам? Ёсьць якія-небудзь меркаваньні? Зьбіраецеся ў Беларусь? Ці ёсьць знаёмыя вам арганізатары, гатовыя зладзіць выступ Mournful Gust на беларускай зямлі?

Канешне ж, як і кожная музычная фармацыя, мы з трапятаньнем ставімся да сваіх уласных канцэртаў. На жаль, іх у нас ня так ужо і шмат, і выступаем мы надзвычай рэдка. І да таго ж – мы ніколі ня езьдзілі ў туры. Але, спадзяюся, з выхадам новага альбома мы зможам праехацца па некалькіх гарадох. І, канешне ж, з задавальненьнем зноў завітаем у вашую краіну, калі хтосьці ў вас зможа прыстойна зладзіць наш выступ.

Нарэшце, твой зварот да беларускіх прыхільнікаў, ды тых, хто чакае новага твору ад Mournful Gust і гатовы разьдзяліць перажываньні аўтара.

Усё за мяне скажа музыка. Гэта будзе лепш за ўсякія словы. Дачакайцеся нашага новага твору, і няхай гэта стане нашым дыялогам альбо маўчаньнем, але гэта будзе. І гэта будзе чымсьці нашым з вамі, чымсьці родным і блізкім, чымсьці тым, чаго ў нікога няма…
Дзякуй вам, дарагія, за падтрымку і адданасьць. Заставайцеся з намі, як і ва ўсе гэтыя гады. Няхай блаславіць вас Гасподзь!!!



Інтэрв'ю на афіцыйным сайце Mournful Gust